Հովիվ լինելը անվտանգ գործ չէր։ Այդ բլուրներում էր, որ Դավիթը հանդիպել էր առյուծի ու արջի, որոնք եկել էին ոչխար հափշտակելուa։ Այս համարձակ պատանին ընկնում էր գիշատիչների հետևից, բռնում էր նրանց ու սպանում՝ ազատելով ոչխարին նրանց բերանից (1Սամուել 17։34–36)։ Հավանաբար հենց պատանեկության տարիներին էր, որ Դավիթը հմտացավ պարսատիկով քար նետելու մեջ։ Նրա հայրենի քաղաքից ոչ հեռու սկսվում էր Բենիամինի տարածքը։ Այդ ցեղի նշանաձիգները կարող էին «առանց վրիպելու մազի վրա քար նետել»։ Դավիթը նույնպես կարող էր դա անել (Դատավորներ 20։14–16; 1 Սամուել 17։49)։