20, 21. ա) Ի՞նչ տեսավ Եղիան Քորեբ լեռան մոտ։ բ) Ի՞նչ հասկացավ Եղիան՝ տեսնելով Եհովայի զորությունը բնության երևույթների մեջ։

²⁰ Ինչպե՞ս արձագանքեց Եհովան՝ տեսնելով իր ծառայի վախերն ու անհանգստությունները։ Հրեշտակն ասաց Եղիային, որ կանգնի քարայրի մուտքի մոտ։ Նա հնազանդվեց՝ չիմանալով, թե ինչ է սպասում իրեն։ Շուտով սաստիկ քամի բարձրացավ՝ հավանաբար խլացուցիչ ոռնոցով։ Քամին այնքան ուժգին էր, որ պատռեց լեռներն ու կոտրեց ժայռերը։ Պատկերացրու Եղիային, որը մի ձեռքով փորձում էր փակել երեսը, իսկ մյուսով բռնել քամուց քշվող հանդերձը։ Այնուհետև երկրաշարժը սկսեց ցնցել երկիրը։ Մարգարեն ջանում էր չկորցնել իր հավասարակշռությունը և պահել իրեն երերացող գետնի վրա։ Նա հազիվ էր ուշքի եկել տեղի ունեցածից, երբ անսպասելիորեն կրակ հայտնվեց։ Այրող տապից պաշտպանվելու համար նա իրեն քարայրի մեջ նետեց (1 Թագ. 19։11, 12)։

²¹ Արձանագրությունը մեզ հայտնում է, որ Եհովան չէր գտնվում բնության տարերային այս ահազդու երևույթների մեջ։ Եղիան գիտեր, որ Եհովան բնության առասպելական աստվածներից չէ, ինչպես օրինակ՝ Բահաղը, որին իր մոլորված երկրպագուները պաշտում էին որպես «ամպեր հեծնողի», այսինքն՝ անձրև բերողի։ Եհովան է բնության բոլոր ուժերի Աղբյուրը, և նա անհամեմատ մեծ է իր ստեղծագործություններից, անգամ երկինքները չեն կարող պարունակել նրան (1 Թագ. 8։27)։ Ինչպե՞ս այս ամենն օգնեց Եղիային։ Հիշիր, թե որքան էր վախեցել նա։ Իրականում մարգարեն ոչ մի հիմք չուներ վախենալու Աքաաբից ու Հեզաբելից, քանի որ իր կողքին Եհովան էր՝ մեկը, ով անգերազանցելի զորություն ունի (կարդա՛ Սաղմոս 118։6)։

22. ա) Ինչպե՞ս «մեղմ, ցածր ձայնը» վստահեցրեց Եղիային, որ նա ամենևին էլ անարժեք չէ։ բ) Թերևս ո՞վ էր խոսում Եղիայի հետ «մեղմ, ցածր ձայնով» (տե՛ս ծանոթագրությունը)։

²² Երբ կրակը չքացավ, լռություն տիրեց, և Եղիան լսեց «մի մեղմ, ցածր ձայն»։ Այն առաջարկում էր մարգարեին կրկին արտահայտվել՝ սիրտը բաց անել և իր անհանգստությունների մասին պատմել երկրորդ անգամa։ Հավանաբար դա թեթևացում բերեց նրան։ Եղիային մեծապես մխիթարեց այն, ինչ հետո ասաց այդ «մեղմ, ցածր ձայնը»։ Եհովան վստահեցրեց իր ծառային, որ նա ամենևին էլ անարժեք չէ իր աչքում։ Իսկ ինչի՞ց էր դա երևում. Աստված շատ մանրամասնություններ հայտնեց իր հետագա նպատակների մասին, որոնք վերաբերում էին Իսրայելում Բահաղի երկրպագության դեմ մղված պայքարին։ Հստակ է ուրեմն, որ Եղիայի աշխատանքը զուր չէր, քանի որ Աստծու նպատակը անշեղորեն առաջ էր ընթանում։ Ավելին, մարգարեն այդ նպատակի մեջ իր դերն էր ունենալու, քանի որ Եհովան նրան կրկին գործի դրեց՝ տալով որոշ հրահանգներ (1 Թագ. 19։12–17)։