Եհովան պաշտպանում է նրանց, ովքեր ապավինում են իրեն
«Քո ողորմութիւնն [«սիրառատ բարությունը», ՆԱ] ու հաւատարմութիւնը [«ճշմարտացիությունը», ՆԱ] թող միշտ պաշտպանեն ինձ» (ՍԱՂՄՈՍ 40։11)։
1. Ի՞նչ խնդրեց Դավիթ թագավորը Եհովայից, և ինչպե՞ս է այդ խնդրանքը ներկայումս բավարարվում։
ՀԻՆ Իսրայելի Դավիթ թագավորը ‘սպասելով սպասեց Եհովային’, ու նրա սիրտը մղեց նրան ասելու, որ Աստված ‘նայեց դեպի իրեն և իր աղաղակը լսեց’ (Սաղմոս 40։1)։ Նա բազմիցս իր աչքով տեսել էր, թե ինչպես է Եհովան պաշտպանում նրանց, ովքեր սիրում են իրեն։ Ուստի Դավիթը կարող էր նրան խնդրել, որ միշտ իրեն պաշտպանի (Սաղմոս 40։11)։ Դասվելով այն հավատարիմ տղամարդկանց և կանանց շարքը, որոնց ‘լավագույն հարություն’ է խոստացվել՝ ներկայումս Դավիթը ապահով վիճակում է՝ գտնվելով Եհովայի հիշողության մեջ որպես մի անձնավորություն, որին պարգևատրություն է սպասում (Եբրայեցիս 11։32–35)։ Փաստորեն, նրա ապագան երաշխավորված է լավագույն ձևով։ Նրա անունը գրված է Եհովայի ‘հիշատակի գրքում’ (Մաղաքիա 3։16)։
2. Ինչպե՞ս են Գրություններն օգնում մեզ հասկանալ, թե ինչ է նշանակում Եհովայի պաշտպանության տակ գտնվել։
2 Թեպետ Եբրայեցիս 11–րդ գլխում հիշատակվող հավատարիմ մարդիկ ապրել են Հիսուս Քրիստոսի՝ երկիր գալուց առաջ, այնուամենայնիվ նրանց կյանքը ներդաշնակ է եղել Հիսուսի հետևյալ խոսքերին. «Իր անձը սիրողը՝ կ’կորցնէ նորան, եւ իր անձը ատողը այս աշխարհքումը, յաւիտենական կեանքի մէջ կ’պահէ նորան» (Յովհաննէս 12։25)։ Հստակ է, ուրեմն, որ Եհովայի պաշտպանության տակ գտնվել նշանակում է՝ ոչ թե ազատվել տառապանքից կամ հալածանքից, այլ պաշտպանված լինել հոգևորապես, ինչի շնորհիվ անհատը կարող է պահպանել իր բարի անունը Աստծու մոտ։
3. Ինչի՞ց է երևում, որ Քրիստոս Հիսուսը պաշտպանություն գտավ Եհովայի կողմից, և դա ի՞նչ արդյունքներ բերեց։
3 Ինքը Հիսուսը դաժան հալածանքի ու նախատինքի ենթարկվեց։ Նրա թշնամիները ի վերջո կարողացան խայտառակ ու տանջալի մահվան ենթարկել նրան։ Բայց սա չի նշանակում, թե Աստված չկատարեց Մեսիային պաշտպանելու իր խոստումը (Եսայիա 42։1–6)։ Այն, որ Հիսուսը իր անարգական մահից երեք օր անց հարություն առավ, ապացուցում է, որ Աստված լսեց նրա օգնության աղաղակը, ինչպես որ ժամանակին լսել էր Դավթի աղաղակը։ Եհովան Հիսուսին զորություն տվեց, որպեսզի նա կարողանա պահել իր անարատությունը (Մատթէոս 26։39)։ Շնորհիվ այսպիսի պաշտպանության՝ Հիսուսը երկնքում անմահություն ստացավ, իսկ նրա քավիչ զոհաբերությանը հավատ ընծայող միլիոնավոր մարդիկ հավիտենական կյանքի հույս ձեռք բերեցին։
4. Ի՞նչ հավաստիացում է տրված օծյալ քրիստոնյաներին և «ուրիշ ոչխարներին»։
4 Մենք կարող ենք վստահ լինել, որ այսօր Եհովան նույնպես ցանկանում է և ի զորու է պաշտպանելու իր ծառաներին, ինչպես որ Դավթի ու Հիսուսի օրերում (Յակոբոս 1։17)։ Հիսուսի օծյալ եղբայրները, որոնք դեռևս ապրում են երկրի վրա և որոնց թիվը համեմատաբար քիչ է, կարող են վստահել Եհովայի հետևյալ խոստմանը. «Անեղծ եւ անարատ եւ անթառամ ժառանգութիւնը.... երկնքումը պահուած է ձեզ համար. որ Աստուծոյ զօրութեամբը պահպանվում էք հաւատքով դէպի պատրաստուած փրկութիւնը, որ յայտնուելու էր յետին ժամանակումը» (Ա Պետրոս 1։4, 5)։ Երկրային հույս ունեցող «ուրիշ ոչխարները» նմանապես կարող են վստահել Աստծուն ու նրա խոստմանը, որը տրվել է սաղմոսերգուի միջոցով. «Սիրեցէք Տիրոջը, ով նորա ամեն սուրբեր [«նվիրվածներ», ՆԱ]. Տէրը պահում է հաւատացեալներին [«հավատարիմներին», ՆԱ]» (Յովհաննէս 10։16; Սաղմոս 31։23)։
Պաշտպանված՝ հոգևորապես
5, 6. ա) Ինչպե՞ս է Աստծու ժողովուրդը պաշտպանություն ստանում մեր ժամանակներում։ բ) Եհովայի հետ ի՞նչ փոխհարաբերություններ ունեն օծյալներն ու երկրային հույս ունեցողները։
5 Մեր ժամանակներում Եհովան միջոցներ է ձեռնարկել իր ժողովրդին հոգևորապես պաշտպանելու համար։ Թեև Աստված նրանց չի պաշտպանում հալածանքից կամ դժբախտությունից ու դժվարություններից, որ կարող են լինել կյանքում, նա, նվիրված լինելով իր ծառաներին, տալիս է անհրաժեշտ օգնությունն ու քաջալերանքը, որպեսզի նրանք կարողանան իր հետ մտերիմ հարաբերություններ պահպանել։ Այս հարաբերությունների հիմքում ընկած է նրանց հավատը փրկանքի հանդեպ, որ սիրով տվել է Աստված։ Հավատարիմ քրիստոնյաներից ոմանք օծվել են Աստծու սուրբ ոգով, որպեսզի երկնքում լինեն Քրիստոսի իշխանակիցները։ Որպես Աստծու ոգեղեն զավակներ՝ նրանք արդար են հայտարարվել, ու հետևյալ խոսքերը նրանց են վերաբերում. «[Նա] փրկեց մեզ խաւարի իշխանութիւնիցը, եւ փոխադրեց մեզ իր սիրելի Որդու արքայութեան մէջ, որի ձեռովն ունինք փրկութիւն նորա արիւնովը՝ մեղքերի թողութիւնը» (Կողոսացիս 1։13, 14)։
6 Միլիոնավոր այլ հավատարիմ քրիստոնյաներ հավաստիացում են ստացել, որ իրենք նույնպես կարող են օգուտ քաղել Աստծու տված փրկանքից։ Մենք կարդում ենք. «Մարդի Որդին էլ չ’եկաւ, որ իրան ծառայեն, այլ նա ծառայէ, եւ իր անձը փրկանք տայ շատերի տեղ» (Մարկոս 10։45)։ Այս քրիստոնյաները բաղձանքով սպասում են, որ երբ ժամանակը գա, իրենք կվայելեն ‘Աստծու որդիների փառավոր ազատությունը’ (Հռովմայեցիս 8։21)։ Իսկ մինչ այդ, նրանք գանձի պես փայփայում են Աստծու հետ իրենց ընկերությունը և ջանք չեն խնայում ամրացնելու այն։
7. Ի՞նչ կերպերով է Եհովան այսօր պաշտպանում իր ժողովրդի հոգևոր բարեկեցությունը։
7 Կերպերից մեկը, որով Եհովան պաշտպանում է իր ժողովրդի հոգևոր բարեկեցությունը, նրա կողմից կազմակերպված շարունակական կրթական ծրագիրն է։ Այդ կրթության շնորհիվ նրանք ավելի են խորացնում ճշմարտության վերաբերյալ իրենց ճշգրիտ գիտելիքները։ Բացի այդ, Եհովան իր ծառաներին մշտապես առաջնորդություն է տալիս իր Խոսքի, կազմակերպության և սուրբ ոգու միջոցով։ «Հավատարիմ և իմաստուն ծառայի» առաջնորդության տակ գտնվող Աստծու ժողովուրդը, որ սփռված է աշխարհով մեկ, նման է միջազգային ընտանիքի։ Ծառա դասակարգը հոգում է այդ ընտանիքի հոգևոր, իսկ անհրաժեշտության դեպքում նաև ֆիզիկական կարիքները՝ անկախ Եհովայի ծառաների ազգությունից կամ սոցիալական դիրքից (Մատթէոս 24։45)։
8. Ի՞նչ վստահություն ունի Եհովան իրեն նվիրված ծառաների հանդեպ և ի՞նչ հավաստիացում է տալիս նրանց։
8 Ինչպես որ Եհովան Հիսուսին ֆիզիկապես չպաշտպանեց նրա թշնամիներից, այնպես էլ այսօր քրիստոնյաներին նման ձևով չի պաշտպանում։ Բայց սա ամենևին չի նշանակում, թե Աստված հավանություն չի տալիս նրանց։ Ընդհակառակը՝ դրանից երևում է նրա վստահությունն այն բանում, որ իր ծառաները իր կողմը կբռնեն մեծ վիճաբանական հարցում (Յոբ 1։8–12; Առակաց 27։11)։ Եհովան երբեք չի թողնի իրեն նվիրված անհատներին, «որովհետեւ Տէրն իրաւունք է սիրում եւ իր սուրբերին [«իրեն նվիրվածներին», ՆԱ] չէ թողում. նորանք յաւիտեան պահպանվում են» (Սաղմոս 37։28)։
Պաշտպանված՝ սիրառատ բարությամբ և ճշմարտացիությամբ
9, 10. ա) Ինչպե՞ս է Եհովայի ճշմարտացիությունը պաշտպանում Աստծու ժողովրդին։ բ) Ինչպե՞ս է Աստվածաշունչը ցույց տալիս, որ Եհովան իր սիրառատ բարությամբ պաշտպանում է իրեն նվիրված մարդկանց։
9 40–րդ սաղմոսում գրված իր աղոթքում Դավիթը խնդրեց, որ Եհովան նրան պաշտպանի իր սիրառատ բարությամբ և ճշմարտացիությամբ։ Եհովայի ճշմարտացիությունն ու արդարասիրությունը պահանջում են, որ նա հստակորեն ներկայացնի իր չափանիշները։ Ովքեր ապրում են այդ չափանիշներով, մեծապես պաշտպանվում են այն տառապանքից, վախից ու խնդիրներից, որոնց բախվում են դրանք անտեսողները։ Օրինակ՝ ինքներս մեզ և մեր հարազատներին կպաշտպանենք ցավ պատճառող բազմաթիվ խնդիրներից, եթե թմրանյութ չօգտագործենք և չչարաշահենք ոգելից խմիչքը, բռնի արարքներ չանենք ու չզբաղվենք սեռական անբարոյությամբ։ Նույնիսկ այն անհատները, ովքեր շեղվում են Եհովայի ճշմարտությունից, ինչպես որ մի քանի անգամ շեղվել էր Դավիթը, կարող են վստահ լինել, որ Աստված շարունակում է ‘ապաստան’ լինել զղջամիտ մեղավորների համար։ Նրանք կարող են ուրախությամբ բացականչել. «Նեղութիւնից կ’պահես ինձ» (Սաղմոս 32։7)։ Աստծու սիրառատ բարության ինչպիսի՜ դրսևորում։
10 Աստծու սիրառատ բարության մեկ այլ օրինակ է այն, որ Աստված իր ծառաներին խորհուրդ է տալիս հեռու մնալ ամբարիշտ աշխարհից, որը շուտով կկործանվի նրա կողմից։ Աստվածաշնչում կարդում ենք. «Մի սիրէք աշխարհքը. եւ ոչ էլ այն որ աշխարհքի մէջ է։ Եթէ մէկն աշխարհքը սիրէ, Հօր սէրը նորանում չէ. որովհետեւ ամեն ինչ որ աշխարհքումն է՝ մարմնի ցանկութիւնը, աչքերի ցանկութիւնը եւ այս կեանքի ամբարտաւանութիւնը, Հօրիցը չէ, այլ աշխարհքիցն է»։ Այս նախազգուշացմանը լսելով և դրան համապատասխան գործելով՝ կարող ենք բառացիորեն պաշտպանել մեր կյանքը հավիտենապես, քանի որ սուրբգրային այս խոսքերի շարունակության մեջ ասվում է. «Աշխարհքը անցնում է եւ նորա ցանկութիւնն էլ, բայց Աստուծոյ կամքն անողը մնում է յաւիտեան» (Ա Յովհաննէս 2։15–17)։
Պաշտպանված՝ մտածելու ունակությամբ, խորաթափանցությամբ և իմաստությամբ
11, 12. Բացատրեք, թե ինչպես են մտածելու ունակությունը, խորաթափանցությունը և իմաստությունը պաշտպանում մեզ։
11 Դավթի որդի Սողոմոնը Աստծու ներշնչանքով իր խոսքերն ուղղեց նրանց, ովքեր ցանկանում են Աստծու բարեհաճությանն արժանանալ. «Խոհեմութիւնը [«Մտածելու ունակությունը», ՆԱ] քեզ կ’պահէ, հանճարը [«խորաթափանցությունը», ՆԱ] քեզ կ’պաշտպանէ»։ Նաև նա հորդորեց. «Իմաստութիւն ստացիր.... Մի թողիր նորան, եւ նա քեզ կ’պահէ. նորան սիրիր, եւ նա քեզ կ’պաշտպանէ» (Առակաց 2։11; 4։5, 6)։
12 Մենք գործի ենք դնում մեր մտածելու ունակությունը, երբ խորհրդածում ենք Աստծու Խոսքից իմացած բաների շուրջ։ Դրա շնորհիվ ավելի խորաթափանց ենք դառնում, ինչն օգնում է մեզ ճիշտ առաջնահերթություններ դնել։ Սա անչափ կարևոր է, քանի որ մեծամասնությունս, ամենայն հավանականությամբ սեփական փորձից ելնելով, գիտի, որ խնդիրներն առաջանում են այն ժամանակ, երբ մարդիկ, նպատակադրված թե անկանխամտածված, անխոհեմ առաջնահերթություններ են դնում։ Սատանայի աշխարհը մեզ հորդորում է ձգտել այնպիսի նպատակների, որոնք առնչություն ունեն նյութապաշտության, համբավի և իշխանության հետ։ Մինչդեռ Եհովան մեծ շեշտ է դնում ավելի կարևոր՝ հոգևոր արժեքների վրա։ Հոգևորին նախապատվություն չտալը կարող է հանգեցնել ընտանիքի քայքայմանը, ընկերների հետ փոխհարաբերությունների խզմանը և հոգևոր նպատակները մոռացության մատնելուն։ Արդյունքում անհատը կբախվի այն դառը իրականությանը, որի մասին Հիսուսն ասել է. «Ի՞նչ օգուտ է մարդի, եթէ բոլոր աշխարհս ստանայ՝ եւ իր անձը կորցնէ» (Մարկոս 8։36)։ Իմաստությունը թելադրում է, որ ականջ դնենք Հիսուսի հետևյալ խորհրդին. «Առաջ Աստուծոյ արքայութիւնը եւ նորա արդարութիւնը խնդրեցէք. եւ այդ ամենքը կ’տրուի ձեզ» (Մատթէոս 6։33)։
Եսակենտրոն դառնալու վտանգը
13, 14. Ի՞նչ է նշանակում լինել եսակենտրոն, և ինչո՞ւ է անխոհեմ այդպիսին դառնալ։
13 Մարդիկ էությամբ այնպիսին են, որ հետաքրքրվում են սեփական անձով։ Բայց երբ անձնական ցանկություններն ու հետաքրքրությունները սկսում են ամենագլխավոր տեղը զբաղեցնել կյանքում, խնդիրներ են առաջանում։ Ուստի Եհովան մեզ խորհուրդ է տալիս չլինել եսակենտրոն, որպեսզի մեր փոխհարաբերություններն իր հետ պաշտպանված լինեն։ Լինել եսակենտրոն նշանակում է՝ լինել մտահոգված բացառապես սեփական ցանկություններով, կարիքներով կամ շահերով։ Մի՞թե սա դիպուկ կերպով չի բնութագրում այսօրվա մարդկանցից շատերին։ Ուշագրավ է, որ համաձայն Աստվածաշնչի մարգարեության՝ Սատանայի ամբարիշտ համակարգի վերջին օրերում «մարդիկ կ’լինին ինքնասէր», կամ՝ կդառնան եսակենտրոն (Բ Տիմոթէոս 3։1, 2)։
14 Քրիստոնյաները գիտակցում են, որ իմաստուն կլինի կատարել աստվածաշնչյան հետևյալ պատվերը. հաշվի առնել ուրիշների շահերը ու սիրել նրանց սեփական անձի պես (Ղուկաս 10։27; Փիլիպպեցիս 2։4)։ Ընդհանուր առմամբ, մարդիկ գուցե դա ոչ կիրառելի համարեն, մինչդեռ այն հույժ կարևոր է, եթե ուզում ենք ունենալ հաջող ամուսնություն, երջանիկ ընտանիք և բավականություն պատճառող ընկերական հարաբերություններ։ Այսպիսով՝ Եհովայի ճշմարիտ ծառան երբեք չպետք է թույլ տա, որ սեփական անձի հանդեպ բնական հետաքրքրությունը այն աստիճանի ղեկավարի իր կյանքը, որ ի վերջո ավելի կարևոր բաները բացառվեն։ Իսկ սրանցից ամենակարևորը Եհովայի նպատակներն են, այն Աստծու, որին քրիստոնյան երկրպագում է։
15, 16. ա) Ինչի՞ կարող է հանգեցնել եսակենտրոնությունը, և դա փաստող ի՞նչ օրինակներ կան։ բ) Իրականում ի՞նչ է անհատն անում, երբ շտապում է դատել ուրիշներին։
15 Եսակենտրոնությունը կարող է անհատին սեփական աչքում արդար դարձնել, ինչը իր հերթին գուցե նրան դարձնի նեղմիտ ու ինքնահավան անձնավորություն։ Աստվածաշունչը միանգամայն տեղին ասում է. «Առանց պատասխան տալու ես [«արդարացում չունես», ԱՆԹ], ով մարդ՝ ով որ էլ լինես, որ դատում ես. որովհետեւ ինչով որ ուրիշին դատում ես, քեզ ես դատապարտում. որ դու նոյնն ես գործում որ ինքդ դատում ես» (Հռովմայեցիս 2։1; 14։4, 10)։ Հիսուսի օրերում հոգևոր առաջնորդները այն աստիճան էին համոզված իրենց արդարության մեջ, որ իրենց իրավունք էին վերապահում քննադատել Հիսուսին ու նրա հետևորդներին։ Վարվելով այդպես՝ նրանք հանդես էին գալիս դատավորի դերում։ Սակայն սեփական թերությունների հանդեպ կույր լինելով՝ նրանք իրականում դատապարտություն բերեցին իրենց վրա։
16 Հուդան՝ Հիսուսի այն հետևորդը, որը դավաճանեց նրան, իրեն թույլ տվեց դառնալ ուրիշներին դատող անձնավորություն։ Երբ Բեթանիայում Ղազարոսի քույր Մարիամը Հիսուսին օծեց անուշահոտ յուղով, Հուդան խստորեն առարկեց։ Նա իր վրդովմունքն արտահայտեց՝ ասելով. «Ի՞նչու համար այդ իւղը երեք հարիւր դենարի չ’ծախուեցաւ, եւ աղքատներին տրուեցաւ»։ Սակայն Աստվածաշունչը այնուհետև բացատրում է. «Բայց սա ասեց, ոչ թէ որովհետեւ աղքատների համար նորա հոգն էր. այլ որ գող էր՝ եւ քսակը ունէր, եւ ընկածը պահում էր [«ինչ որ այնտեղ դրւում էր, ինքն էր վերցնում», ԷԹ]» (Յովհաննէս 12։1–6)։ Եկեք երբեք չդառնանք Հուդայի կամ հոգևոր առաջնորդների նման, որոնք շտապեցին դատել ուրիշներին, ինչով էլ դատապարտություն բերեցին իրենց վրա։
17. Օրինակի օգնությամբ ցույց տվեք, թե ամբարտավան լինելը կամ չափազանց ինքնավստահ դառնալը ինչով է վտանգավոր։
17 Վաղ քրիստոնյաներից ոմանք, ճիշտ է, Հուդայի պես գող չդարձան, բայց, ցավոք, ընկան հպարտության ծուղակը՝ դառնալով ամբարտավան։ Նրանց մասին Հակոբոսը գրեց. «Պարծենում էք ձեր ամբարտաւանութիւնումը»։ Եվ ապա ավելացրեց. «Ամեն այդպիսի պարծանքը չարութիւն է» (Յակոբոս 4։16)։ Մեր հաջողություններով կամ ծառայության մեջ ունեցած առանձնաշնորհումներով պարծենալը կարող է տանել ինքնակործանման (Առակաց 14։16, ԱԱ)։ Մենք հիշում ենք, թե ինչ պատահեց Պետրոս առաքյալին, որը, իրեն մի պահ չափազանց ինքնավստահ զգալով, պարծեցավ. «Թէեւ ամենքը գայթակղեն քեզանից, ես երբէք չեմ գայթակղիլ.... Եթէ քեզ հետ մեռնելու էլ լինիմ, չեմ ուրանալ քեզ»։ Իրականում, մենք մեզանով պարծենալու ոչ մի հիմք չունենք։ Այն ամենը, ինչ ունենք, Եհովայի սիրառատ բարության շնորհիվ է։ Սա հիշելով՝ մենք հեռու կմնանք ամբարտավանությունից (Մատթէոս 26։33–35, 69–75)։
18. Ի՞նչ տեսակետ ունի Եհովան հպարտության վերաբերյալ։
18 Աստվածաշունչը մեզ ասում է. «Կորուստից առաջ գնում է գոռոզութիւնը, եւ կործանումից առաջ՝ ամբարտաւան հոգին»։ Ինչո՞ւ։ Եհովան պատասխանում է. «Հպարտութիւնն ու ամբարտաւանութիւնը.... ես ատում եմ» (Առակաց 8։13; 16։18)։ Զարմանալի չէ, որ Եհովան խիստ զայրացել էր՝ տեսնելով ‘Ասորեստանի թագավորի հպարտ սիրտը և նրա ամբարտավան աչքերը’ (Եսայիա 10։12)։ Աստված պատժեց նրան։ Շուտով Սատանայի ամբողջ աշխարհը՝ իր հպարտ ու ամբարտավան ղեկավարներով, լինեն նրանք տեսանելի թե անտեսանելի, նույնպես կստանա իր պատիժը։ Թող որ երբեք չընդօրինակենք Եհովայի թշնամիների ինքնահաճ տրամադրվածությունը։
19. Ինչո՞վ են հպարտանում Աստծու ծառաները՝ միևնույն ժամանակ խոնարհ մնալով։
19 Ճշմարիտ քրիստոնյաները բոլոր հիմքերն ունեն հպարտանալու, որ Եհովայի ծառաներն են (Երեմիա 9։24)։ Միևնույն ժամանակ, նրանք բոլոր հիմքերն ունեն խոնարհ մնալու։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև «ամենքը մեղանչեցին, եւ Աստուծոյ փառքիցը պակասուած են» (Հռովմայեցիս 3։23)։ Հետևաբար Եհովայի ծառան լինելու մեր առանձնաշնորհումը պահպանելու համար մենք պետք է Պողոս առաքյալի մտածելակերպն ունենանք։ Նա ասաց. «Քրիստոս Յիսուսն աշխարհք եկաւ մեղաւորները փրկելու,— իսկ այնուհետև ավելացրեց,— որոնց առաջինը ես եմ» (Ա Տիմոթէոս 1։15)։
20. Ինչպե՞ս է Եհովան պաշտպանում իր ժողովրդին մեր օրերում, և ինչպե՞ս կպաշտպանի ապագայում։
20 Քանի որ մենք՝ Եհովայի ծառաներս, ուրախությամբ մեր սեփական շահերը ետին պլան ենք մղում, որպեսզի Աստծու շահերը առաջին տեղը դնենք, կարող ենք վստահ լինել, որ նա կշարունակի հոգևորապես պաշտպանել մեզ։ Նաև կարող ենք վստահ լինել, որ երբ մեծ նեղությունը վրա հասնի, Եհովան իր ծառաներին կպաշտպանի ոչ միայն հոգևորապես, այլև ֆիզիկապես։ Աստծու նոր աշխարհը մտնելով՝ նրանք կկարողանան բացականչել. «Ահա մեր Աստուածը, որին մենք յուսացել ենք, եւ նա մեզ փրկեց. Եհովան է սա, որին յուսացել ենք, ուրախանալու եւ ցնծալու ենք նորա փրկութիւնովը» (Եսայիա 25։9)։
Հիշո՞ւմ եք
• Ի՞նչ առումով են պաշտպանված եղել Դավիթ թագավորը և Հիսուս Քրիստոսը։
• Ինչպե՞ս է Եհովայի ժողովուրդը պաշտպանված մեր օրերում։
• Ինչո՞ւ պետք է խուսափենք եսակենտրոն լինելուց։
• Ինչո՞ւ կարող ենք լինել հպարտ, բայց միևնույն ժամանակ խոնարհ։
[նկարներ 9–րդ էջի վրա]
Ինչպե՞ս Եհովան պաշտպանեց Դավթին և Հիսուսին
[նկարներ 11–րդ էջի վրա]
Մեր օրերում ի՞նչ կերպերով է Աստծու ժողովուրդը հոգևորապես պաշտպանված
[նկարներ 12–րդ էջի վրա]
Թեև հպարտ ենք, որ ծառայում ենք Եհովային, սակայն միշտ պետք է խոնարհ լինենք