Արդարը նաև այնպիսի ապահովություն է վայելում, ինչը չունի ամբարիշտը։ «Կատարելութեամբ վարուողը ապահով կ’գնայ. բայց իր ճանապարհները ծռողը կ’ճանաչուի։ Աչքով ակնարկողը նեղութիւն է տալիս, եւ յիմար շրթունք ունեցողը կ’կործանուի» (Առակաց 10։9, 10)։

Տարբեր է իրավիճակն այն մարդու, որն իր շահի համար անազնվության է դիմում։ Խաբեբան կփորձի իր սուտը քողարկել ծուռ բերանով կամ ժեստերով (Առակաց 6։12–14)։ Չար մտադրությամբ ‘աչքերով ակնարկելով’՝ նա կարող է ցավ պատճառել խաբեության զոհը դարձած անհատին։ Բայց վաղ թե ուշ նրա ծուռ գործերը հայտնի են դառնում։ Պողոս առաքյալը գրեց. «Կան մարդիկ, որոնց մեղքերը յայտնի են նախքան որեւէ դատաստանի ենթարկուելը. մարդիկ էլ կան, որոնց մեղքերը յետոյ են յայտնի դառնում։ Նոյն ձեւով եւ յայտնի են բարի գործերը. եւ այն գործերը, որ յայտնի չեն, թաքնուած մնալ չեն կարող» (Ա Տիմոթէոս 5։24, 25)։ Անկախ նրանից, թե անազնվության մեջ ով է ներգրավված՝ ծնողը, ընկերը, կողակիցը թե ծանոթը, միևնույն է, անազնիվ գործերը ի վերջո բացահայտվում են։ Ո՞վ կվստահի մի մարդու, որը անազնիվի համբավ ունի։