Սակայն Աստվածաշունչը խրատը ներկայացնում է այլ լույսի ներքո։ Իմաստուն թագավոր Սողոմոնը գրեց. «Որդեակս, մի անարգիր Տիրոջ [Եհովայի] խրատը» (Առակաց 3։11)։ Այս խոսքերը վերաբերում են ոչ թե խրատին առհասարակ, այլ ‘Եհովայի խրատին’, այսինքն՝ Աստծո վեհ սկզբունքների վրա հիմնված խրատին։ Միայն այդպիսի խրատն է, որ հոգևոր առումով արդյունավետ է և օգտակար, նույնիսկ ցանկալի։ Հակառակ դրան՝ խրատը, որը հիմնված է մարդու մտածելակերպի վրա և հակադրության մեջ է Եհովայի վեհ սկզբունքների հետ, հաճախ վիրավորական է և նախատական։ Սրանով է բացատրվում, թե ինչու շատերը բացասական վերաբերմունք ունեն խրատի հանդեպ։

Ինչո՞ւ է մեզ հորդոր տրվում ընդունել Եհովայի խրատը։ Գրություններում աստվածային խրատը նկարագրվում է որպես Աստծո սիրո արտահայտում իր մարդ–​ստեղծագործության հանդեպ։ Դրա համար էլ Սողոմոն թագավորն ասաց. «Տէրը որին որ սիրում է՝ յանդիմանում է, եւ ինչպէս մէկ հայր որ իր որդիին սիրում է» (Առակաց 3։12)։

Խրա՞տ, թե՞ պատիժ

Ինչպես Աստվածաշնչում է նկարագրվում, խրատը տրվում է տարբեր առումներով. առաջնորդության, սովորեցնելու, դաստիարակելու, ուղղելու և նույնիսկ պատժելու համար։ Բայց յուրաքանչյուր դեպքում Եհովան խրատում է սիրուց մղված, և այդ խրատի նպատակն է օգնել այն ընդունողին։ Եհովայի տված ուղղիչ խրատը երբեք չունի միայն պատժելու նպատակ։

Ի՞նչ իմաստով պատժի այս արարքները ‘օրինակ դրվեցին հետո եկող ամբարիշտներին’։ Թեսաղոնիկեցիներին ուղղված իր նամակում Պողոսը խոսում է մեր օրերի մասին՝ որպես մի ժամանակի, երբ Աստված իր որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով «վրէժ [կառնի] նորանցից, որ Աստուծուն չեն ճանաչում, եւ չեն հնազանդում.... աւետարանին»։ Նա ավելացնում է. «Նրանց պատիժը պիտի լինի յաւիտենական կործանումը» (Բ Թեսաղոնիկեցիս 1։8, 9 ԷԹ)։ Ակնհայտ է, որ այսպիսի պատիժը սովորեցնելու կամ անհատին կատարելագործելու համար չի նախատեսված։ Սակայն երբ Եհովան հրավիրում է իր երկրպագուներին ընդունել իր խրատը, նա ի նկատի չունի անզեղջ մեղավորների նկատմամբ գործադրվող պատիժը։

Նշանակալից է այն, որ Աստվածաշունչը չի նկարագրում Եհովային առաջին հերթին որպես պատժողի։ Ընդհակառակը՝ շատ հաճախ նա նկարագրվում է որպես սիրող ուսուցիչ և համբերատար դաստիարակ (Յոբ 36։22; Սաղմոս 71։17; Եսայիա 54։13)։ Այո՛, աստվածային խրատը, որ տրվում է ուղղելու նպատակով, միշտ ուղեկցվում է սիրով և համբերատարությամբ։ Հասկանալով խրատի նպատակը՝ քրիստոնյաներն ավելի պատրաստ են լինում ճիշտ վերաբերմունք դրսևորել խրատ ընդունելիս և տալիս։