Իսրայելացի հողագործը պետք է լավ խնամք տաներ իր խաղողի այգուն, որպեսզի մեծ քանակությամբ բերք հավաքեր։ Եսայիա մարգարեն նկարագրում է, թե սովորաբար ինչպես էր դա տեղի ունենում։ Նախքան իր ‘ընտիր որթերը’ տնկելը իսրայելացին հերկում էր սարի լանջին գտնվող հողը և հեռացնում մեծ քարերը։ Այնուհետև նա այդ քարերից պատնեշ էր սարքում։ Այդ պատը տնկիները պաշտպանում էր խոշոր եղջերավոր անասուններից և որոշ չափով՝ աղվեսից, վայրի խոզից և գողերից։ Հողագործը հնձան էր փորում, կառուցում էր փոքրիկ աշտարակ, որը ծառայում էր որպես հով տեղ բերքահավաքի շրջանում, երբ այգին հարկավոր էր ավելի լավ պաշտպանել։ Այս բոլոր նախապատրաստական աշխատանքներից հետո նա կարող էր առատ բերք ակնկալել (Եսայիա 5։1, 2)։a

Եսայիան ‘Իսրայելի տունը’ նմանեցրեց խաղողի այգու, որը աստիճանաբար սկսեց «ազոխ», այսինքն՝ վայրի, կամ՝ փչացած ու նեխած պտուղներ բերել (Եսայիա 5։2, 7)։ Վայրի խաղողի պտուղը շատ ավելի մանր է, քան մշակովի խաղողինը. նրա պտղամիսն այնքան քիչ է, որ, փաստացի, կորիզներն են հանդես գալիս որպես հատապտուղ։ Այդպիսի պտուղները պիտանի չեն գինի պատրաստելու կամ ուտելու համար։ Դրանք բավական դիպուկ կերպով ներկայացնում են հավատուրաց ազգին, որի տված պտուղը անօրենությունն էր և ոչ թե արդարությունը։ Որթատունկի Մշակի մեղքով չէր, որ այդ ազգը անպիտան պտուղներ բերեց։ Եհովան ամեն ինչ արել էր, որ Իսրայել ազգը պտղաբեր լիներ։ «Էլ ի՞նչ կար անելու իմ այգիին, որ ես չեմ արել նորան»,— հարցրեց նա (Եսայիա 5։4)։