20. Աշխարհակալ ուժերի մասին ի՞նչ չորս տեսիլքներ են գրի առնվել, և ինչո՞ւ են դրանք զորացնում մեր հավատն այսօր։

²⁰ Մեր հավատը ամրանում է, երբ քննում ենք «Դանիել» գրքի ցնցող տեսիլքները։ Նկատի առնենք աշխարհակալ ուժերի մասին չորս տեսիլքները։ 1) Տեսիլք սարսափազդու արձանի մասին, որի ոսկյա գլուխը ներկայացնում էր բաբելոնյան արքայական դինաստիան՝ սկսած Նաբուգոդոնոսորից։ Հետո առաջ են գալիս արձանի մնացած մասերով ներկայացված երեք այլ թագավորություններ։ Այս թագավորությունները փլուզվում են «մի քարով», որն իր հերթին դառնում է մի թագավորություն, որը «երբեք չի ավերվի», այն է՝ Աստծու Թագավորությունը (2։31–45)։ 2) Հաջորդում են Դանիելին տրված տեսիլքները։ Սկզբում նա տեսնում է «չորս թագավորներ» ներկայացնող չորս գազանների։ Այդ գազանները նման էին առյուծի, արջի, ընձառյուծի, որ չորս գլուխ ուներ։ Չորրորդ գազանը ուներ երկաթյա մեծ ատամներ ու տասը եղջյուր, որից ավելի ուշ մի փոքր եղջյուր դուրս եկավ (7։1–8, 17–28)։ 3)։ Ապա հաջորդում է խոյի (Մարա-Պարսկաստան), արու այծի (Հունաստան) և փոքր եղջյուրի մասին տեսիլքը (8։1–27)։ 4) Եվ վերջապես, Դանիելը տեսնում է հարավի ու հյուսիսի թագավորների մասին տեսիլքը։ Դանիել 11։5–19 համարները ճշգրտորեն նկարագրում են Սելևկյանների և Պտղոմեյանների միջև եղած հակամարտությունը, որոնք Ալեքսանդր Մակեդոնացու մահից (մ.թ.ա. 323թ.) հետո դարձան Հունական կայսրության ժառանգորդները։ 20-րդ համարից սկսած՝ նկարագրվում է, թե ողջ պատմության ընթացքում ինչ է լինելու հարավի ու հյուսիսի թագավորների հետ։ Խոսելով իր ներկայության նշանի մասին՝ Հիսուսը հիշատակեց «ամայացում բերող պղծություն» արտահայտությունը (11։31), ինչից երևում է, որ այդ երկու թագավորների միջև պայքարը շարունակվելու էր մինչև «աշխարհի վախճանը» (Մատթ. 24։3)։ Որքա՜ն մխիթարական է մարգարեական հավաստիացումն այն մասին, որ «նեղության ժամանակ.... որի նմանը չի եղել ազգը առաջ գալու ժամանակվանից մինչև այդ ժամանակը», Միքայելը ոտքի կկանգնի՝ վերացնելու անաստված ժողովուրդներին և խաղաղություն բերելու հնազանդ մարդկանց (Դան. 11։20–12։1)։

23. ա) «Դանիել» գրքում ինչպե՞ս է ընդգծվում Թագավորության հույսը։ բ) Մարգարեական այս գիրքը ի՞նչ է քաջալերում մեզ անել։

²³ «Դանիել» գրքում սկզբից մինչև վերջ ընդգծված է Թագավորության հույսը, ինչը զորացնում է մեր հավատը։ Եհովա Աստված ներկայացված է որպես Գերիշխան, որը Թագավորություն է հաստատելու։ Այն երբեք չի ավերվելու և վերջ է դնելու այս բոլոր թագավորություններին (2։19–23, 44; 4։25)։ Նույնիսկ հեթանոս թագավորներ Նաբուգոդոնոսորն ու Դարեհն են ստիպված եղել ընդունելու Եհովայի գերիշխանությունը (3։28, 29; 4։2, 3, 37; 6։25–27)։ Եհովան բարձրացվում ու փառավորվում է որպես Հինավուրց, որը լուծում է Թագավորությանը վերաբերող վիճաբանական հարցը և «մարդու որդու նման մեկին» տալիս է հավիտենական «իշխանություն, պատիվ ու թագավորություն, որպեսզի բոլոր ժողովուրդները, ազգություններն ու լեզուները ծառայեն նրան»։ «Մարդու Որդու»՝ Հիսուս Քրիստոսի հետ այդ Թագավորության մեջ իշխելու են «Ամենաբարձրյալի սրբերը» (Դան. 7։13, 14, 18, 22; Մատթ. 24։30; Հայտն. 14։14)։ Հիսուսը՝ մեծ իշխան Միքայելը, իր թագավորական իշխանությունը կօգտագործի այս հին աշխարհի բոլոր թագավորությունները փշրելու ու վերացնելու համար (Դան. 12։1; 2։44; Մատթ. 24։3, 21; Հայտն. 12։7–10)։ Այս մարգարեությունների ու տեսիլքների նշանակության ըմբռնումը պետք է մղի արդարություն սիրողներին քննելու Աստծու Խոսքը և իմանալու Աստծու Թագավորության հետ կապված «սքանչելի բաները», որոնք բացվում են մեր առաջ «Դանիել» գրքում, որը ներշնչված է Աստծուց և օգտակար է (Դան. 12։2, 3, 6)։