Սակայն մեր մեջ գուցե հարց առաջանա, թե ինչպես կարող են արդարության սոված ու ծարավ կամ սգավոր մարդիկ երանելի կոչվել։ Բանն այն է, որ նման անհատները իրատեսորեն են նայում աշխարհում տիրող պայմաններին։ Նրանք «հառաչում եւ ողբում են [մեր օրերում կատարվող] բոլոր պղծութիւնների համար» (Եզեկիէլ 9։4)։ Սա ինքնին այդ մարդկանց երջանիկ չի դարձնում։ Բայց երբ նրանք տեղեկանում են, որ Աստված նպատակ ունի արդարություն հաստատել երկրի վրա և օգնել անարդարության զոհ դարձածներին, անսահման ուրախություն են ապրում (Եսայիա 11։4)։

Սգավոր, արդարության ծարավ, ինչպես նաև իրենց հոգևոր կարիքները գիտակցող մարդիկ հասկանում են, որ շատ կարևոր է լավ հարաբերություններ ունենալ Արարչի հետ։ Երջանկության կարելի է հասնել՝ անգամ մարդկանց հետ լավ փոխհարաբերություններ ունենալով, առավել ևս եթե լավ փոխհարաբերությունների մեջ լինենք Աստծո հետ։ Այո, այն անհատները, ովքեր իրոք սիրում են արդարությունը և ընդունում են Աստծո առաջնորդությունը, իսկապես կարող են երջանիկ կոչվել։