Սակայն «մշակները» դաժանորեն են վերաբերվում այդ «ծառաներին» և սպանում են նրանց։ Հիսուսը շարունակում է. «Նա [խաղողի այգու տերը] մի սիրելի որդի ուներ։ Վերջում նրան ուղարկեց նրանց մոտ՝ մտածելով. «Կհարգեն որդուս»։ Բայց այդ մշակները իրար ասացին. «Սա է ժառանգը։ Եկեք սպանենք սրան, և ժառանգությունը մերը կլինի»։ Եվ բռնեցին նրան, սպանեցին» (Մարկոս 12։6–8)։

Դպիրներն ու ավագ քահանաները հասկանում են, որ Հիսուսը «իրենց նկատի ունենալով պատմեց այդ առակը» (Ղուկաս 20։19)։ Այժմ նրանք ավելի մեծ վճռականությամբ են լցվում սպանելու Հիսուսին՝ օրինական «ժառանգին»։ Բայց նրանք վախենում են ժողովրդից, որոնք Հիսուսին համարում են մարգարե։ Ուստի նրանք այդ ժամանակ չեն փորձում սպանել նրան։