Խոստացված երեխան

Հովսեփն ու Մարիամը մնում են Բեթլեհեմում և չեն վերադառնում Նազարեթ։ Երբ Հիսուսն ութ օրական է դառնում, նրան թլփատում են՝ համաձայն Իսրայելին տրված Աստծու Օրենքի (Ղևտական 12։2, 3)։ Ըստ սովորության՝ տղա երեխային անուն էին տալիս հենց այդ օրը։ Եվ ինչպես պատվիրել էր Գաբրիել հրեշտակը, Հովսեփն ու Մարիամը երեխային անվանում են Հիսուս։

Անցնում է ավելի քան մեկ ամիս։ Հիսուսը 40 օրական է։ Ծնողները նրան տանում են Երուսաղեմի տաճար, որը Բեթլեհեմից ընդամենը մի քանի կիլոմետր է հեռու։ Օրենքը պահանջում էր, որ որդի ունենալուց 40 օր հետո մայրը մաքրվելու համար զոհ մատուցեր տաճարում (Ղևտական 12։4–8)։

Հենց դա էլ անում է Մարիամը։ Նա զոհաբերում է երկու փոքրիկ թռչուն։ Այս տեղեկությունը օգնում է պատկերացում կազմելու Հովսեփի ու Մարիամի տնտեսական վիճակի մասին։ Համաձայն Օրենքի՝ մայրը պետք է զոհաբերեր մեկ մատղաշ խոյ և մեկ թռչուն։ Բայց եթե հնարավորություն չուներ խոյ զոհաբերելու, կարող էր երկու տատրակ կամ երկու աղավնի բերել։ Մարիամը հնարավորություն չուներ խոյ զոհաբերելու, դա է պատճառը, որ նա երկու փոքրիկ թռչուն է բերում։

Տաճարում մի ծեր մարդ մոտենում է Հովսեփին ու Մարիամին։ Նրա անունը Սիմեոն է։ Եհովան հայտնել էր նրան, որ նա չի մահանալու, մինչև որ չտեսնի խոստացյալ Քրիստոսին, կամ՝ Մեսիային։ Այդ օրը Սիմեոնը սուրբ ոգու առաջնորդությամբ եկել է տաճար։ Այդտեղ նա տեսնում է Հովսեփին, Մարիամին և նրանց երեխային։ Սիմեոնը երեխային իր գիրկն է առնում։

Փոքրիկ Հիսուսին գրկում պահած՝ նա շնորհակալություն է հայտնում Աստծուն և ասում. «Հիմա, Գերիշխա՛ն Տեր, դու խաղաղությամբ արձակում ես ծառայիդ՝ քո խոսքի համաձայն, որովհետև իմ աչքերը տեսան նրան, ում միջոցով դու փրկություն ես տալու, որին դու պատրաստեցիր բոլոր ժողովուրդների առջև։ Նա լույս է, որը կհեռացնի ազգերին ծածկող խավարը, և փառքն է քո Իսրայել ժողովրդի» (Ղուկաս 2։29–32)։

Լսելով այս խոսքերը՝ Հովսեփն ու Մարիամը զարմանում են։ Այնուհետև Սիմեոնը օրհնում է նրանց և ասում Մարիամին, որ նրա որդին «պատճառ կլինի, որ Իսրայելում շատերն ընկնեն և նորից վեր կենան», և որ վիշտը, սրի նման, կխոցի Մարիամի հոգին (Ղուկաս 2։34)։

Այդ օրը տաճարում է գտնվում նաև ութսունչորսամյա Աննա մարգարեուհին։ Նա երբեք տաճարից չի հեռանում։ Աննան մոտենում է Հովսեփին, Մարիամին ու փոքրիկ Հիսուսին, ապա շնորհակալություն է հայտնում Աստծուն և սկսում է իր շուրջը գտնվողների հետ խոսել Հիսուսի մասին։

Անկասկած, Հովսեփն ու Մարիամը անչափ ուրախանում են։ Տաճարում տեղի ունեցած դեպքերը հավաստիացնում են նրանց, որ իրենց որդին Աստծու կողմից խոստացված Փրկիչն է։