⁷ Հնարավոր է՝ քրիստոնյան մտածի, թե այն, ինչ պատահեց Երեմիայի օրերում ապրող շատ մարդկանց, իր հետ չի պատահի. իր սիրտը երբեք չի խաբի իրեն։ Սակայն տեսնենք, թե ինչպես է դա հնարավոր։ Օրինակ՝ քրիստոնյան գուցե սկզբում մտածի. «Ես պետք է աշխատեմ։ Չէ՞ որ ընտանիքիս հոգսը իմ ուսերին է»։ Բայց հետո գուցե մտածի. «Որպեսզի եկամտաբեր և մշտական աշխատանք ունենամ, պետք է ուսումս շարունակեմ»։ Եվ քանի որ սա կարող է տրամաբանական թվալ, թերևս նա հետևյալ եզրահանգմանը գա. «Քանի որ ժամանակները փոխվել են, լավ աշխատանք ունենալու համար անհրաժեշտ է ուսումը շարունակել որևէ համալսարանում կամ քոլեջում»։ Տեսնում ենք, թե որքան հեշտությամբ կարող է անհատը սկսել անտեսել հավատարիմ և իմաստուն ծառայի տված խոհեմ խուրհուրդը բարձրագույն կրթություն ստանալու մասին և որպես հետևանք բաց թողնել քրիստոնեական հանդիպումները։ Այս հարցում ոմանք աստիճանաբար ընդունել են աշխարհի մտածելակերպն ու տեսակետը (Եփես. 2։2, 3)։ Ուստի շատ տեղին է Աստվածաշնչի այս զգուշացումը. «Թույլ մի՛ տուր, որ աշխարհը առնի քեզ իր կաղապարի մեջ»a (Հռոմ. 12։2, Phillips)։