«Որպէսզի լաւ լինի քեզ համար»

Պողոսը մատնացույց արեց հնազանդության մեկ արժեք ևս՝ գրելով. «Պատուի՛ր քո հօրն ու մօրը, – որ առաջին պատուիրանն է՝ տրուած խոստումով, – որպէսզի լաւ լինի քեզ համար, եւ երկար կեանք ունենաս երկրի վրայ» (Եփեսացիս 6։2, 3; Ելից 20։12)։ Ինչպե՞ս կարող է ծնողների հանդեպ հնազանդությունը մեր բարօրությանը ծառայել։

Մի՞թե համաձայն չեք այն իրողության հետ, որ ծնողները տարիքով ավելի մեծ են և կյանքի փորձ ունեն։ Թեև նրանց, գուցե, շատ բան հայտնի չէ համակարգիչների, կամ էլ դպրոցում ուսուցանվող որոշ այլ բաների մասին, սակայն նրանք շատ բան գիտեն կյանքի մասին, և այն, թե ինչպես կարելի է հաղթահարել խնդիրները։ Իսկ ինչ վերաբերում է երիտասարդներին, նրանց հաճախ պակասում է այն չափավորության զգացումը, որը սովորաբար գալիս է տարիքի հետ և հատուկ է հասուն մարդկանց։ Ուստի, նրանք հակում ունեն հապճեպ որոշումներ կայացնելու և հասակակիցների վնասակար ճնշմանը տեղի տալու, որը հաճախ վատ հետևանքներ է ունենում։ Աստվածաշնչում արդարացիորեն ասվում է. «Յիմարութիւնը կապուած է երեխային սրտին»։ Այո, բայց ի՞նչ կարելի է անել. «խրատի գաւազանը նորան կ’հեռացնէ նորանից»,— կարդում ենք աստվածաշնչյան նույն համարում (Առակաց 22։15)։

Հնազանդությունից բխող օրհնությունները չեն սահմանափակվում միայն ծնող–​երեխա փոխհարաբերության շրջանակներով։ Որպեսզի մարդկային հասարակությունը անխափան ու արդյունավետ գործի, այդ հասարակության անդամները համագործակցության ոգի պետք է դրսևորեն, իսկ դա որոշ չափով հնազանդություն է պահանջում։ Ամուսնական կյանքում, օրինակ, զիջելու պատրաստակամությունը և ոչ թե պահանջկոտությունն ու դիմացինի իրավունքների ու զգացումների նկատմամբ անտարբերությունն է, որ առաջնորդում է խաղաղության, ներդաշնակության ու երջանիկ փոխհարաբերություների։ Աշխատանքի վայրում նույնպես, որպեսզի որևէ գործ կամ ձեռնարկում հաջողությամբ ընթանա, հարկավոր է ստորակարգություն պահպանել։ Իսկ պետական օրենքներին և սահմանված կարգերին հնազանդվելը մարդուն ոչ միայն ազատում է պատիժ կրելուց, այլև որոշակի չափով անվտանգություն և պաշտպանություն է ապահովում (Հռովմայեցիս 13։1–7; Եփեսացիս 5։21–25; 6։5–8)։

Այն երիտասարդները, որոնք չեն ընդունում ոչ մի իշխանություն, հաճախ իրենց տեղը չեն կարողանում գտնել հասարակության մեջ։ Իսկ մանուկ հասակից ձեռք բերված հնազանդվելու սովորությունը կարող է բարերար ազդեցություն գործել մարդու ողջ կյանքի վրա։ Ուրեմն, որքա՛ն լավ է սովորել այն մանկուց։

Հիշենք Պողոսի խոսքերն այն մասին, որ ծնողներին հնազանդ լինելու պատվիրանն ուղեկցվում է երկու խոստումով, դրանք են՝ «որպէսզի լաւ լինի քեզ համար, եւ երկար կեանք ունենաս երկրի վրայ»։ Այս խոստումները հաստատվում են Առակաց 3։1, 2 խոսքերում, որտեղ կարդում ենք. «Որդեակս, իմ օրէնքը մի մոռանար, եւ թող պահէ քո սիրտը իմ պատուէրները. որովհետեւ նորանք երկայն օրեր եւ կենդանութեան տարիներ, եւ խաղաղութիւն կ’շատացնեն քեզ համար»։ Այսօր հնազանդ մարդկանց համար մեծագույն վարձատրությունը նրանց անձնական փոխհարաբերություններն են Եհովայի հետ և հավիտենական կյանքը՝ գալիք խաղաղ նոր աշխարհում (Յայտնութիւն 21։3, 4)։