¹⁰ Իսկ ովքե՞ր են քրիստոնյայի կյանքի՝ նրա մրցավազքի դիտորդները։ Նախաքրիստոնեական ժամանակների Եհովայի հավատարիմ վկաներին թվարկելուց հետո, ինչը կարդում ենք Եբրայեցիս 11–րդ գլխում, Պողոսը գրում է. «Ուրեմն մենք էլ, որ մեր շուրջը վկաների այսչափ բազմութիւն [հունարեն՝ ամպ, ԱԹ–ի տողատակի ծանոթագրություն] ունենք.... համբերատարութեամբ ընթանանք դէպի մրցասպարէզ, որ բացուած է մեր առաջ» (Եբրայեցիս 12։1)։ Այս խոսքերում Պողոսի օգտագործած փոխաբերական «ամպը» որոշակի չափ ու ձև ունեցող ամպ չէր նշանակում։ Այս կապակցությամբ բառարանագիր Ու. Վայնն այն կարծիքին է, որ այստեղ խոսքը «երկինքը պատող, անձև ամպի զանգվածի» մասին է։ Ուստի, Պողոսն ի նկատի ուներ այն, որ այդ վկաների բազմությունը նման է երկինքը ծածկող հսկայական ամպի։

11, 12. ա) Ինչպե՞ս են նախաքրիստոնեական ժամանակների Վկաները մեզ խրախուսում, որպեսզի համբերությամբ անցնենք մեր ընթացքը։ բ) Ինչպե՞ս կարող ենք առավելագույն օգուտ ստանալ Վկաների մեծ բազմությունից։

¹¹ Մի՞թե նախաքրիստոնեական ժամանակների հավատարիմ վկաները կարող են այսօր բառի բուն իմաստով հանդիսատեսներ լինել։ Դա անհնարին է, որովհետև նրանք բոլորն էլ մահվան քնի մեջ են և սպասում են իրենց հարությանը։ Սակայն նրանք ժամանակին հաղթանակած վազորդների կենդանի օրինակներն են, որոնք մինչև օրս «ապրում են» Աստվածաշնչի էջերում։ Եվ Աստվածաշունչն ուսումնասիրելու ընթացքում այս հավատարիմ անհատները նորից շունչ են առնում մեր վառ երևակայության մեջ և խրախուսում մեզ վազել մինչև վերջ (Հռովմայեցիս 15։4)։a

¹² Օրինակ՝ երբ աշխարհը լայն հնարավորություններ է առաջարկում մեզ, արդյոք մեր ընթացքը շարունակելու համար չե՞նք խրախուսվում Մովսեսի օրինակից, թե ինչպես նա Եգիպտոսում եղած ժամանակ հրաժարվեց փառքից։ Իսկ երբ որևէ փորձություն շատ ծանր է թվում, այդպիսի դեպքերում լավ կլինի, եթե մտաբերենք Աբրահամին, երբ նրան պատվիրվել էր զոհաբերել իր որդի Իսահակին։ Հատկապես այս օրինակը մեզ շատ կքաջալերի չհանձնվել հավատի համար մրցության պահերին։ Թե որքանով է այս «մեծ ամպը» քաջալերական մեզ համար, կախված է նրանից, թե որքա՛ն լավ ենք տեսնում այն մեր հասկացողության աչքերով։

13. Ինչպե՞ս են Եհովայի ժամանակակից վկաները մեզ քաջալերում։

¹³ Այսօր շրջապատված ենք նաև Եհովայի բյուր–​բյուրավոր կենդանի վկաներով։ Հավատի հիանալի օրինակներ են մեզ թողել թե՛ օծյալ քրիստոնյաները, թե՛ «մեծ բազմության» անդամները (Յայտնութիւն 7։9)։ Նրանց կյանքի փորձառության մասին ժամանակ առ ժամանակ կարդում ենք սույն ամսագրի թողարկումներում և «Դիտարանի» այլ հրատարակություններում։b Նրանց ունեցած հավատը քաջալերում է մեզ համբերել մինչև վերջ։ Բացի այդ, որքա՜ն խրախուսիչ է մեր մտերիմների ու հարազատների աջակցությունը՝ նրանց, ովքեր մեզ հետ միասին հավատարմորեն ծառայում են Աստծուն։ Այո՛, շատ են այն ազդակները, որոնք օգնում են մեզ կյանքի այս մրցավազքում։

Ձեր քայլերը իմաստորեն կատարեք

14, 15. ա) Ինչո՞ւ է կարևոր մրցավազքում իմաստություն դրսևորել։ բ) Ինչո՞ւ է հարկավոր նպատակներ դնելիս ողջամիտ լինել։

¹⁴ Երկար մրցավազք կատարելիս, օրինակ՝ մարաթոնյան վազքի ժամանակ, վազորդին իմաստություն է հարկավոր։ «Վազքդ չափազանց արագ սկսելու դեպքում քեզ ձախողման ես մատնում»,— նշվում է «Նյու Յորք րանըր, (անգլ.)» պարբերականում։ «Հավանաբար, արդյունքում կա՛մ կհաղթես՝ վերջին մի քանի մղոնը վազելիս ուժերդ գերլարելով, կա՛մ էլ մրցարշավից դուրս կմնաս»։ Մարաթոնյան մի վազորդ պատմում է. «Մրցավազքին նախապատրաստող մի դասախոսության ժամանակ զեկուցողը զգուշացրեց. «Երբեք մի՛ փորձեք հետապնդել արագավազներին։ Վազեք ձեր ընթացքով, հակառակ դեպքում՝ ուժասպառ կլինեք ու դուրս կմնաք»։ Հետևելով այս խորհրդին՝ կարողացա ավարտին հասցնել վազքս»։

¹⁵ Կյանքի մրցավազքում Աստծո ծառաները պետք է ամբողջությամբ լարեն իրենց ուժերը (Ղուկաս 13։24)։ Միևնույն ժամանակ, Հակոբոսը գրում է. «Վերին իմաստութիւնը.... ողջամիտ է» (Յակոբոս 3։17, ՆԱ)։ Մինչ ուրիշների լավ օրինակը մեզ խրախուսում է ավելին անել, ողջամտությունն օգնում է մեր կարողությունների և տիրող հանգամանքների ներածին չափով իրագործելի նպատակներ դնել։ Գրությունները հիշեցնում են. «Թող իւրաքանչիւր ոք կշռադատի իր գործը եւ ապա՝ ինքն իր վրա՛յ միայն պարծենայ եւ ոչ թէ ընկերոջ հետ համեմատուելով. որովհետեւ իւրաքանչիւր ոք իր բեռն է կրելու» (Գաղատացիս 6։4, 5)։

16. Ինչպե՞ս է խոնարհությունն օգնում մեզ համապատասխան արագություն ընտրելու հարցում։

¹⁶ Միքիա 6։8–ում մեզանից յուրաքանչյուրին հետևյալ հարցն է ուղղվում, որը մտածելու տեղիք է տալիս. «Տէրը ի՞նչ է ուզում քեզանից.... խոնարհութեամբ վարուիլ [«քալել», Արևմտ. Աստ.] քո Աստուծոյ հետ»։ «Խոնարհությունը» պահանջում է, որ ընդունենք մեր հնարավորությունների սահմանափակ լինելը։ Եկեք երբեք չհուսահատվենք, եթե վատ առողջությունը կամ տարիքը ինչ–​որ չափով սահմանափակում են մեր կարողությունները Աստծուն ծառայելու գործում։ Մեր ջանքերն ու զոհերն ընդունելի են Եհովային ‘ըստ մեր ունեցածի, ոչ թե՝ չունեցածի’ (Բ Կորնթացիս 8։12, համեմատեք Ղուկաս 21։1—4)։

Մինչ վերջը մոտենում է

20. Ի՞նչը կարող է կյանքի մրցավազքն ավելի դժվարացնել, երբ արդեն մոտենում ենք ավարտին։

²⁰ Կյանքի այս մրցավազքում ստիպված ենք պայքարելու մեր գլխավոր թշնամու՝ Բանսարկու Սատանայի դեմ։ Վերջը մոտենալուն զուգահեռ՝ նա ամեն միջոց կիրառում է, որպեսզի մենք սայթաքենք և թողնենք մեր ընթացքը, կամ էլ այն դանդաղեցնենք (Յայտնութիւն 12։12, 17)։ Հեշտ չէ շարունակել մնալ որպես Թագավորության հավատարիմ, նվիրված քարոզիչ, երբ շուրջ բոլորը պատերազմներ են, սով, համաճարակներ և «վերջին ժամանակը» բնորոշող այլ դժվարություններ (Դանիէլ 12։4; Մատթէոս 24։3—14; Ղուկաս 21։11; Բ Տիմոթէոս 3։1—5)։ Բացի դրանից, ժամանակ առ ժամանակ վերջը կարող է մեր ենթադրածից շատ ավելի հեռու թվալ, եթե արդեն տասնամյակներ շարունակ ընթանում ենք այս ճանապարհով։ Սակայն Աստծո Խոսքը վստահեցնում է մեզ, որ այն անպայման վրա է հասնելու և երբեք չի ուշանալու։ Կարելի է ասել, որ վերջն արդեն տեսանելի է հորիզոնում (Ամբակում 2։3; Բ Պետրոս 3։9, 10)։

21. ա) Ի՞նչը մեզ կզորացնի, որպեսզի շարունակենք կյանքի մրցավազքը։ բ) Ի՞նչ ենք հաստատակամորեն որոշել անել հիմա, երբ մոտենում է վերջը։

²¹ Ուստի, որպեսզի կյանքի մրցավազքը հաջողությամբ ավարտենք, մեզ հարկավոր է այն զորությունը, որը Եհովան սիրով տալիս է մեր հոգևոր սնուցման համար։ Ինչպես նաև կարիք ունենք այն քաջալերանքի, որը ստանում ենք հավատակիցների ընկերակցությունից, քանի որ նրանք էլ մեզ հետ անցնում են միևնույն ճանապարհը։ Նույնիսկ եթե խիստ փորձությունների և անսպասելի իրադարձությունների ենք հանդիպում, որոնք ավելի են դժվարացնում մեր ճանապարհը, միևնույն է, մենք կարող ենք համբերել մինչև վերջ, քանի որ Եհովան է տալիս «զօրութեան գերազանցութիւնը» (Բ Կորնթացիս 4։7)։ Որքա՜ն ենք խրախուսվում՝ իմանալով, որ Եհովայի ցանկությունն է մեր ընթացքը հաղթական ավարտով տեսնելը։ Հաստատակամ լինելով մեր որոշման մեջ՝ «համբերատարութեամբ ընթանանք դէպի մրցասպարէզ, որ բացուած է մեր առաջ»՝ վստահ լինելով, որ «յարմար ժամանակին պիտի հնձենք, եթէ չթուլանանք» (Եբրայեցիս 12։1; Գաղատացիս 6։9)։