«Օխչո՜ւգ սըյդով ա̈րա̈ քեզի դըվվըվաձ կոռձը»

Ի՞ՆՉ տունկ գըզգա̈կ, եպոր ծիր ընգերեչմըն նամագմը գառնեկ։ Տիմաֆեյ օնունով խրիստիանինը առավ ա̈դպես նամագմը Պավելըն։ Ա̈դ նամագը տառցավ Աստվաձաշընչին մասը։ Աստվաձաշընչին նես ա̈դ Եգռորտ Տիմոֆեյու կիրկնա̈։ Հա̈լբա̈տ Տիմաֆեյը կուզեր թեզմը հանգիստ դեղմը կըդնուշ, հընոր գաշտա ուր թոնգ ընգերեչը կըրաձ նամագը։ Ըն գայնա̈ր միտկ ընիլ. «Ի՞նչ Պավելը ինձի կըրաձունի։ Բա̈՞լկիտ, ըն բադմա̈գու ինցոին ընու կոռձերը։ Բա̈՞լկիտ, լավ խըրադմը դըվաձունի, հընոր ինձի դըվվըվաձ կոռձերը լավ ընիմ։ Գամա̈լ գասա̈, ի՞նչ դեսագ գարելիա̈ լավ քարոզուշ հընու սորվեծընուշ միգա̈լնացը»։ Տիմաֆեյը առավ ուր հառցերուն բադասխանը հընու կըդավ ա̈դ նամագին նեսը շադ թոնգ մըտկեր։ Աշինկ վերմը ընդեխ կըրվաձ մըտկերը։

«ԵՍ ԱԼԼԱՅ ՏԸՄԸՇԽԻ ԳՈՆԾԸՆԻՄ»

Նամագին առաչի խոսկերըն Տիմաֆեյը հասկընցավ, ինչկան ըն թոնգա̈ Պավելին հոմար։ Պավելը Տիմաֆեյին հոմար գասա̈ «հազ ըղաձ դըղա̈ս» (2 Տիմոթ. 1։2)։ Տիմաֆեյը առավ ա̈դ նամագը մոդիգ 65 թըվին։ Գերեվնա-օր ա̈դ ժամանագ Տիմաֆեյը 30 դարիգոնըն վիրեր հընու ժողովին նես փոռց օննող իրիցեր։ Տիմաֆեյը 10 դարիըն ավել մոդիգ ընգերուտին գըներ Պավելին հեդ հընու շադ պոն ընդի սորվաձեր։

Հա̈լբա̈տ Տիմաֆեյը շադ ուրախցավ, եպոր իմաց, հընոր Պավելը փոռցուտիննուն նես հավադարիմ մընագու։ Պավելը Ռիմ քաղակին խապիսիներ, ոյդեխ ընու բեդ գըներ դանջանկով սպոննուշը (2 Տիմոթ. 1։15, 16; 4։6—8)։ Ամա ընու խոսկերըն գերեվնա̈ր ընու քաջ ըլլուշը։ Ըն կըրաձուներ. «Ես ալլայ տըմըշխի գոնծընիմ» (2 Տիմոթ. 2։8—13)։ Ինչպես Տիմաֆեյին, ըմունա̈լ մեզի Պավելին քաջուտինը գայնա ուժ դալ։

«ՀԻՇԵԾԸՆԻՄԳՈՒ ՔԵԶԻ, ԹՈՂ ՊԱՇԽԻՇԸԴ... ԳԸՐԱԳԻ ԲԵՍ ԼՈՒՍՆԻՏՈՂ»

Պավելը դիռտմերգու Տիմաֆեյին թոնգ հաշվուշ ըն կոռձը, վեյնոր ընու դըվաձուներ Աստվաձ։ Ըն ուր ընգերեչը գասեր «թող պաշխիշըդ Աստըձմըն գըրագի բես լուսնիտող», վեյնոր տուն ունիս (2 Տիմոթ. 1։6)։ Ա̈ստեղ Պավելը պոնեծընա̈գու հոռմերեն խոսկը խարիսմա, վեյնոր շադ սըրա նըշանագա̈գու «բեդեֆա պաշխիշը, վերին մաշտը առժանի չա̈։ Այսինկըն, ըն ա̈դ առավ հեչ ուր կոռձին գամ պոնուշին խատեր»։ Տիմաֆեյը ա̈դ պաշխիշը առավ, եպոր ընու ընդռեցին ժողովին զուդ ձառայուշի հոմար (1 Տիմոթ. 4։14)։

Ի՞նչպես Տիմաֆեյին բիդուեր պոնեծընուշ ա̈դ պաշխիշը։ «Գըրագի բես լուսնիտող» խոսկերը գայնա̈յնը հիշեծընիլ Տիմաֆեյին, ինչպես դոնը կոլինգու փեչկոն։ Բիդուա̈ գըրագը կոլուշ, հընոր փեչկոն լուսնի հընու դունը դակնագու։ Կիդնագաննուն կըրկիմը նես գաստըվի, հընոր Պավելին պոնեծուցաձ խոսկը անազոպիրեո հոռմերեն գայնա նըշանագիլ «կոլուշ գըրագը, հընոր լուսնի հընու մա̈րի հեչ» գամա̈լ «դիռտմուշ մաշտուն ինչիմը օխչուգ սըյդով, աշխուժ ընուշ»։ Այսինկըն, Պավելը Տիմաֆեյին դիռտմերգու. «Օխչո՛ւգ սըյդով ա̈րա̈ քեզի դըվվըվաձ կոռձը»։ Ա̈կընսվա օրը մեզիա̈լ բիդուա̈ աշխուժ ըլլուշ ձառայուտինին նես։

«ԲԱ̈ՀԱ̈ ԸՆ ՀԱՐԸՍՏՈՒՏԻՆԸ, ՎԵՅՆՈՐ ՔԵԶԻ ԴԸՎՎԸՎԱՁԱ̈»

Ըհըն ուրիշ խըրադմը, վեյնոր Պավելը դըվավ ուր ընգերեչը. «Սուրպ ուժին միչոցով, վեյնոր միր նեսնա̈, բա̈հա̈ ըն հարըստուտինը, ինչը մեզի դըվվըվաձա̈» (2 Տիմոթ. 1։14)։ Ի՞նչ դըվվըվաձեր Տիմաֆեյին։ Ա̈դտի առաչի համարին նես Պավելը գասա̈ «խելացի խոսկերուն մասին», այսինկըն ջիշտուտինը, վեյնոր կըրվաձեր Սուրպ կըրվացկնուն նես (2 Տիմոթ. 1։13)։ Ինչպես խրիստիանին, Տիմաֆեյին բիդուեր սորվեծընուշ ա̈դ ջիշտուտինը քուրեյդացը հընու ախպըյդացը ժողովին նես, հըմա̈լ բադմուշ ա̈դ միգա̈լ մաշտկացը (2 Տիմոթ. 4։1—5)։ Ա̈դտի ավել Տիմաֆեյը ձառաերգու ժոխովին ինչպես իրից հընու լավ գաշեր Եգովին օչխայնուն (1 Պետ. 5։2)։ Ընու բիդուեր գիվընմիշ ըլլուշ Եգովին Սուրպ ուժին հընու ընու խոսկին վըրըն, հընոր բա̈հա̈ ըն, ինչ-օր ընու դըվվըվաձա̈, այսինկըն ըն ջիշտուտինը, վեյնոր ըն սորվեծըներգու (2 Տիմոթ. 3։14—17)։

Ա̈կընս մեզիա̈լ դըվվըվաձա̈ ջիշտուտինը հընու մենկ սորվեծընինկկու ա̈դ միգա̈լնացը (Մատթ. 28։19, 20)։ Մենկ հիսկիտ մոռնող չինկ, ինչկան ըն թոնգա̈։ Ա̈դու հոմար մեզի միշտ բիդուա̈ աղոտուշ Եգովին հընու վիրա քըրկըրուշ Աստըձուն խոսկը (Հռոմ. 12։11, 12; 1 Տիմոթ. 4։13, 15, 16)։ Միր նես գոն ըներ, վում ավելի շադ կոռձ դըվվըվաձա̈, մեգը ձառաա̈գու իրից, միգա̈լը զուդ ձառայուտինի նեսա̈։ Աստըձուն դըվաձ կոռձը միր դեյ մեձ բադիվա̈։ Ընդի հըբայդ ըլլող չինկ հընու մոռնող չինկ, հընոր ըռոնց Եգովին յառդումին, ինչիգ չինկ գայնի ընիլ։ Ա̈դպե՜ս մենկ բա̈յողըն ըն հարըստուտինը, վեյնոր մեզի դըվվըվաձա̈ հընու գիվընմիշ ըլլողընկ Եգովին յառդումին վըրըն։

«ԲԱԴՄԱ̈ ՀԱՎԱԴԱՐԻՄ ՄԱՇՏԿԱՑԸ»

Տիմաֆեյը սորվեծընողեր ուրիշ ախպըյդացը ընուշ ըն, ինչ-օր ինկը գըներ։ Ընդի Պավելը դիռտմերգու Տիմաֆեյին. «Ըն, ինչ տուն լըսաձիս ինձմըն, բադմա̈ հավադարիմ մաշտկացը, վերեկնոր գայնոն ուրիշնուն սորվեծընիլ» (2 Տիմոթ. 2։2)։ Պավելը հիշեծուց Տիմաֆեյին, ինչկան գարեվորա̈ գիսվուշ ըն կիդուտիններով, վեյնոր ըն ունի, ախպըյդացը հեդ։ Ա̈կընս ա̈դ խորուրտը բիդուա̈ ընտունուշ ըմըն մեգ ժողովին նես ըլլող իրիցին։ Լավ իրիցը ուր կիդուտիննին միգա̈լնացմըն բա̈հիլ չի։ Հագառագը, ըն ա̈մա̈ղ գընա̈ գիսվուշ ուր փոռցով միգա̈լնացը հեդ, հընոր ըներա̈լ գայնոն լավ ընիլ ընեց դըվվըվաձ կոռձը։ Ըն վախիլ չի, հընոր մեգը ընդի շադ կիդա̈ գամ ընդի լավ կոռձը գայնա ընիլ։ Ընու նըբադագը ըլլող չա̈ սադա̈ սորվեծընուշ միգա̈լ ախպորը, ինչ բիդուա̈ ընուշ։ Ամա ըն յառդում ընողա̈ ընու խորգըն հասկըննուշ, ինչի հոմար հընու ինչպես ըն ընողա̈ ընու դըվվըվաձ կոռձը։ Ա̈դպես ախպա̈րը, վում սորվեծընինգու, հոկեվոր մեձընագու հընու գուժեղնա։ Վեռչը վեռչով ա̈դմուն ծեվով «հավադարիմ մաշտիկը» գայնոն տառնալ իսկագան հարըստուտին ժողովին հոմար։

Մենկ համոզվաձինկ, հընոր Տիմաֆեյը շադ թոնգ հաշվերգու Պավելին կըրաձ նամագը։ Հա̈լբա̈տ ըն շադ անկամ գաշտըցաձեր ըն խըրադնին, վերեկնոր ընու կըրաձեր ուր ընգերը, հընու միտկը գըներ, ինչպես ըն ըմընա լավ ծեվով գայնա ըներ պոնեծընիլ։

Մենկա̈լ կուզինկ ա̈դ նամագին կըրվաձ խոսկերը պոնեծընուշ միր գյանկին։ Մենկ ա̈մա̈ղ ընողընկ միր պաշխիշը «գըրագի բես լուսծընուշ», բա̈հուշ ըն հարըստուտինը վեյնոր մեզի դըվվըվաձա̈ հընու գիսվուշ միր փոռցով հընու կիդուտինով միգա̈լնացը հեդ։ Ա̈դպես մենկ գընտունինկ Տիմաֆեյին դըվաձ Պավելին խըրադը. «Օխչուգ ուժով ձառաա̈ Եգովին» (2 Տիմոթ. 4։5)։