ٴزابۇر
ميحتام*. ٴداۋىتتىڭ جىرى.
16 ٶزىڭدى پانالايمىن، ۋا، قۇدايىم، قورعاي كورشى+.
2 مەن ەحوباعا بىلاي دەدىم: «ۋا، ەحوبا، يگىلىگىمنىڭ قاينارى ٶزىڭسىڭ!
3 جەردەگى قاسيەتتىلەر مەنى قۋانىشقا بولەيدى،
ٴيا، ۇلىقتار مەنى زور قۋانىشقا بولەيدى+».
4 وزگە قۇدايلارعا تابىناتىندار قاسىرەتىنە قاسىرەت قوسادى+.
ولار سۇيىق تارتۋ رەتىندە قان ۇسىنعاندا، مەن ەش قوسىلمايمىن،
تاڭىرلەرىنىڭ اتتارىن دا اۋزىما المايمىن+.
5 ەحوبا — مەنىڭ ەنشىم، مەنىڭ ۇلەسىم+؛ ول مەنىڭ توستاعانىمدى تولتىرادى+.
سەن مەنىڭ مۇرالى ۇلەسىمدى ساقتايسىڭ.
6 ۇلەسىمە بەرىلگەن جەرلەر نەتكەن كەرەمەت!
ەنشىمە تيگەن مۇراما مەن ٴدان ريزامىن+!
7 ماعان اقىل-كەڭەس ايتقان ەحوبانى ماداقتايمىن+،
ٴتىپتى تۇندە دە كوڭىل تۇبىندەگى ويلارىم* مەنى تۇزەتەدى+.
8 ەحوبانى ٵردايىم ويىمدا ۇستايمىن+.
ول مەنىڭ وڭ جاعىمدا، مەن نىق تۇرىپ، ەش شايقالمايمىن+.
9 سوندىقتان جۇرەگىم قۋانادى، بار بولمىسىم شاتتانادى.
قاۋىپسىز ٶمىر سۇرەمىن.
وڭ جاعىڭدا بولۋ ماڭگىلىك باقىتقا بولەيدى.