يشايا
51 ادىلدىككە ۇمتىلاتىندار، قۇلاق تۇرىڭدەر!
ەحوبانى ىزدەيتىندەر، تىڭداڭدار!
وزدەرىڭ قاشالىپ الىنعان جارتاسقا،
قازىلىپ الىنعان شۇڭقىرعا قاراڭدارشى.
2 اكەلەرىڭ ىبىرايىمعا،
سەندەردى دۇنيەگە اكەلگەن ساراعا+ قاراڭدارشى.
ىبىرايىمدى شاقىرعانىمدا، ول جالعىز ەدى+،
مەن وعان باتامدى توگىپ، ٷبىرلى-ٴشۇبىرلى ەتتىم+.
سيون شاتتىققا تولادى،
وندا ريزاشىلىق پەن ٵن-كۇي مول بولادى+.
4 ەي، حالقىم، ايتقانىما دەن قوي،
ٴدۇيىم جۇرتىم، سوزىمە قۇلاق ٴتۇر+!
مەن قۇدىرەتتى قولىممەن حالىقتاردى سوتتايمىن+.
ماعان ارالدار ٷمىت ارتادى+،
قۇدىرەتتى كۇشىمدى كورسەتكەنىمدى كۇتەتىن بولادى.
6 كوككە كوز جىبەرىپ قاراڭدارشى،
تومەن قاراپ، جەرگە نازار سالىڭدارشى.
كوك سەيىلگەن ٴتۇتىن سياقتى عايىپ بولادى،
جەر كيىمدەي توزادى،
تۇرعىندارى شىركەي ىسپەتتى قىرىلىپ قالادى.
7 ادىلدىكتىڭ نە ەكەنىن بىلەتىندەر،
زاڭىمدى جۇرەگىندە ساقتايتىن حالىق+، مەنى تىڭدا.
پەندەنىڭ مازاعىنان قورىقپا،
قورلىق سوزدەرىنەن شوشىنبا.
ال مەنىڭ ادىلدىگىم ماڭگى تۇرادى،
قۇتقارۋىم ۇرپاقتان ۇرپاققا جالعاسادى+».
9 ۋا، ەحوبانىڭ قولى، ويان+!
ٴيا، ويانىپ، قۇدىرەتكە بولەن!
ەجەلدەگىدەي، وتكەن ۇرپاقتاردىڭ زامانىنداعىداي ويان!
10 تەڭىزدى، تۇڭعيىقتاعى سۋلاردى، كەپتىرگەن سەن ەمەس پە ەدىڭ+؟!
قۇنى وتەلگەندەر ٶتسىن دەپ، تەڭىز تۇبىنەن جول اشقان سەن ەدىڭ عوي+.
ولار سارقىلماس قۋانىشتى ٴتاج ەتىپ كيەدى+،
قۋانىش پەن شاتتىققا كەنەلەدى.
ال قايعى مەن كۇرسىنۋ قۇرىپ كەتەدى+.
12 «سەندەردى مەن ٶزىم جۇباتامىن+.
اجالدى پەندەدەن، ٴشوپ سياقتى قۋراپ كەتەتىن ادامنان نەسىنە قورقاسىڭ+؟
13 جاراتۋشىڭ ەحوبانى+،
كوكتى ماتاداي جايعان+، جەردىڭ نەگىزىن قالاعان قۇدايدى نەگە ۇمىتتىڭ؟
قاناۋشىڭ سەنى قۇرتىپ جىبەرە الاتىنداي،
كۇنۇزاققا قاھارىنان قورقۋمەن بولدىڭ.
ال ەندى ونىڭ قاھارى قايدا قالدى؟
14 شىنجىرلانعان ادام جۋىردا بوساتىلادى+،
ول ولمەيدى، كورگە دە تۇسپەيدى.
ناننان تاپشىلىق تا كورمەيدى.
15 مەن سەنىڭ قۇدايىڭ ەحوبامىن،
تەڭىزدى بۋىرقانتىپ، تولقىندارىن كوتەرەمىن+.
مەنىڭ اتىم — اسكەرباسى ەحوبا+.
16 اۋزىڭا سوزدەرىمدى سالامىن،
الاقانىممەن سەنى قالقالايمىن+.
كوكتى ورنالاستىرىپ، جەردىڭ نەگىزىن قالاۋ ٷشىن+،
سيونعا: —سەن مەنىڭ حالقىمسىڭ،— دەۋ ٷشىن وسىلاي ىستەيمىن+.
17 ويان، ەي، يەرۋساليم، ويان! ورنىڭنان تۇر+!
سەن ەحوبانىڭ قولىنداعى قاھارىنا تولى توستاعاننان ٸشتىڭ.
ىدىستاعىنى تۇبىنە دەيىن ٸشتىڭ،
سارقىپ ٸشىپ، تەڭسەلىپ ٴجۇردىڭ+.
18 ٶزى تۋعان ۇلدارىنىڭ ەشقايسىسى ونى جەتەلەمەدى،
باعىپ-قاققان ۇلدارىنىڭ ەشقايسىسى قول ۇشىن بەرمەدى.
19 سەن ەكى پالەگە ۇشىرادىڭ.
ساعان كىمنىڭ جانى اشيدى؟
تاس-تالقان بولىپ، قاڭىراپ بوس قالدىڭ.
اشتىق پەن سەمسەردەن قىرىلدىڭ+.
سەنى كىم جۇباتادى+؟
ولار ەحوبانىڭ قاھارىنا ۇشىرادى، سەنىڭ قۇدايىڭنان جازاسىن تولىقتاي الدى».
21 سوندىقتان مىناعان قۇلاق سالشى،
شاراپ ىشپەسە دە، ماس بولعان بەيشارا ايەل، تىڭداشى.
22 ٶز حالقىن قورعايتىن قۇدايىڭ، ەحوبا يەڭ، بىلاي دەيدى:
«مەن سەنى تەڭسەلتىپ قويعان قولىڭداعى توستاعاندى+،
قاھارىما تولى توستاعاندى قايتىپ الامىن.
سەن ودان ەندى قايتىپ ىشپەيسىڭ+.
23 مەن ونى ازاپتاۋشىلارىڭنىڭ قولىنا ۇستاتامىن+،
ساعان: —ەتپەتىڭنەن جات، ۇستىڭنەن باسىپ وتەيىك!— دەگەندەرگە بەرەمىن.
سەنىڭ ارقاڭ ولارعا باسىپ وتەتىن جەر،
جۇرەتىن كوشە ىسپەتتى بولعان ەدى».