Şevekê Nebûkedneser Padşa xewneke ecêb dît. Rûyê wê yekêda ew hişyar bû û nikaribû raza. Ewî gazî sêrbazên xwe kir û gote wan: “Xewna min, minra şirovekin”. Wana gote wî: “Padşayê me, xewna xwe mera gilî ke”. Lê Nebûkedneser gote wan: “Na! Hûn xwexa xewna min minra gilî kin, yanê na, ezê we bikujim”. Wana dîsa gote wî: “Tu mera gilî ke xewna xwe û emê meniya wê xewnê tera şirovekin”. Ewî gote wan: “Her kes ji we dixwaze min bixapîne. Bêjine min çi xewn min dît!” Ewana gotine padşê: “Tu kes nikare xewna te şiroveke. Tu tiştên nebûyî dewa dikî”.

Nebûkedneser usa hêrs ket, wekî ferman da, ku her mêrên sêrbaz û bîlan bêne kuştinê. Nava wan mêrada usa jî Daniyêl, Şedrak, Meşak û Abednego bûn. Hingê Daniyêl ji padşa hine wede xwest. Paşî wê yekê Daniyêl û sê hevalên wî, Yehowara dua kirin û alîkarî ji wî xwestin. Gelo Yehowa çi kir?

Yehowa xewna Nebûkedneser û meniya wî xewn-xeyalî Daniyêlra nîşan kir. Roja din, Daniyêl çû bal xulamê padşê û gote wî: “Tu kesî nekujin. Ezê xewna padşê şirovekim”. Xulamek Daniyêl bire bal Nebûkedneser. Daniyêl gote padşê: “Xwedê tera eyan kir derheqa axiriyê. Ew e xewna te, te heykelekî terikî bi serê zêr dît, sîng û destê wî ji zîv bûn, zik û hêtê wî ji sifir bûn, nigê wî ji hesin bûn û piyê wî ji hesin û heriyê bûn. Kevir ji çiya qetiya û piyê heykel ket. Heykel hûrdexweşî bû û bû toz-xalî, ya ku ba lêxist bir. Ew kevirê, ku ji çiyê qetiya, xwexa bû çiyakî mezin, û temamiya erdê girt”.

Paşê Daniyêl gote padşê: “Meniya wê xewnê ew e, wekî serê zêr tê hesabê padşatiya te. Para zîv tê hesabê padşatiya ku wê paşî te bê. Lê para sifir derheqa wî ye, kê wê bibe serwêrê dinyayê. Padşatiya din wê mîna hesin qewî be. Lê padşatiya paşin wê ji du para be, parek wê mîna hesin qewî be, lê para din wê mîna heriyê sist be. Ew kevir, kîjan bû çiyayekî mezin, tê hesabê Padşatiya Xwedê. Ewê hemû padşatiyên dinyayê bide hildanê û xwexa wê heta-hetayê serwêrtiyê bike”.

Nebûkedneser ber Daniyêl kete ser çoka û gote wî: “Xwedayê te ew xewn tera eyan kir. Tu Xwedêkî mîna wî tune ye”. Rast e serîda Nebûkedneser dixwest Daniyêl jî tevî hemû mêrên bîlan bikuşta, lê dewsê ewî, wî kire serwêrên wan û rêberiya cimeta Babîlonê da destê wî. Te dîna xwe da, çawa Yehowa caba duakirina Daniyêl da?

Hine wext paşî wê yekê, ça Nebûkedneser xewnêda heykel dît, ewî heykelekî terkî ji zêr çêkir. Ew heykel ewî danî deşta Dûrayêda û gazî hemû merivên navdar kir, çawa Şedrak, Meşak û Abednego, seva ku ber heykel top bin. Padşa ferman da: “Gava hûn dengê boriyê, çeng û zurnê bibihên, gerekê ber heykelê zêr bikevine ser çoka! Ewên kê nekevine ser çoka, wê bêne avîtinê firna agir”. Gelo ew sê xortên Îbranî, wê bikevine ser çoka ber heykel, yan wê tenê Yehowa bihebînin?

Padşa ferman da, wekî miqamê vêxin. Xêncî Şedrak, Meşak û Abednego her kes ber heykel kete ser çoka. Hine mêr ew yek texmîn kirin û gotine padşa: “Ew sê xortên Îbranî înkar kirin, wekî serê xwe ber heykelê te daynin”. Hingê Nebûkedneser got, wekî wan sê xorta bînine bal wî û ewî gote wan: “Ez dîsa mecalekê didime we, wekî hûn serê xwe ber heykela min daynin. Hergê hûn ewê yekê nekin, ezê we bavêjime firna agir. Wî çaxî wê tu xudan nikaribe we ji destê min xilaz ke”. Wana got: “Padşê me, nelazim e dîsa mecalê bidî me. Xwedayê me dikare me xilaz ke. Lê hergê ew me xilaz neke, emê yeke serê xwe ber heykelê te daneynin”.

Nebûkedneser gelek hêrs ket. Ewî xulamên xwera got: “Agirê firnê heft cara zêdetir gur kin!” Paşê ewî temî da eskerên xwe û got: “Wana girêdin û bavêjine agir!” Sê xortên Îbranî avîtine firna agir. Agir usa qewî bû, wekî eskerên ku wana davîtine firnê, ji alava agir mirin. Lê gava Nebûkedneser dîna xwe da firnê, ewî dît wekî dewsa sê mêra, firnêda çar mêr nava agirda diçin-tên. Ew gelek tirsiya û ji sereskerên xwe pirsî: “Ne me sê mêr avîte firnê? Lê niha ez çar mêra divînim û yek ji wan mîna melek e!”

Nebûkedneser nêzîkî firnê bû û gazî wan kir: “Ji firnê derkevin, xizmetkarên Xwedayê Himzor!” Her kes ecêbmayî ma gava dîtin, wekî Şedrak, Meşak û Abednego bê ziyan ji agir derketin. Ne çerimê wan, ne por û ne jî kincê wan, neşevitî bû û qê bîna dû jî wan nedihat.

Nebûkedneser got: “Bira Xwedayê Şedrak, Meşak û Abednego rûmet be. Çimkî ewî melekê xwe şand û ewana xilaz kirin. Tu xudanekî mîna wî tune ye”.

Çi derecada jî tu nîbî, tu hazir î mîna wan sê xortên Îbranî, aminî Yehowara xwey kî?