ເນເຮມີຢາ
2 ມີມື້ໜຶ່ງໃນເດືອນນີຊານ*ຂອງປີທີ 20+ ທີ່ກະສັດອາຕາເຊເຊັດ*+ປົກຄອງ ກະສັດຢາກກິນເຫຼົ້າແວງແລະຂ້ອຍກໍເຫຍັ້ນໃຫ້ລາວກິນ+ຕາມປົກກະຕິ. ຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍໜ້າຕາເສົ້າຫຼາຍ ແລະກະສັດບໍ່ເຄີຍເຫັນຂ້ອຍເປັນແບບນີ້ຈັກເທື່ອ 2 ກະສັດຈຶ່ງຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ເຈົ້າບໍ່ສະບາຍບໍຄືໜ້າເສົ້າແທ້ ຫຼືວ່າເຈົ້າອຸກໃຈເລື່ອງຫຍັງບໍ?” ເມື່ອໄດ້ຍິນແນວນັ້ນຂ້ອຍກໍຢ້ານຫຼາຍ.
3 ຂ້ອຍຕອບກະສັດວ່າ: “ຂໍໃຫ້ກະສັດມີອາຍຸຍືນຍາວ. ຂ້ອຍໂສກເສົ້າກໍຍ້ອນວ່າເມືອງທີ່ເປັນບ່ອນຝັງສົບຂອງປູ່ຍ່າຕານາຍຂອງຂ້ອຍເປ່ເພແລະປະຕູເມືອງກໍຖືກຈູດ.”+ 4 ກະສັດຈຶ່ງຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ແລ້ວເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດ?” ຂ້ອຍກໍຟ້າວອະທິດຖານຫາພະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນທັນທີ.+ 5 ຂ້ອຍບອກກະສັດວ່າ:“ຖ້າທ່ານເຫັນດີແລະຖ້າຂ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ທ່ານພໍໃຈ ຂໍທ່ານສົ່ງຂ້ອຍໄປຢູດາເຊິ່ງເປັນບ່ອນຝັງສົບຂອງປູ່ຍ່າຕານາຍຂອງຂ້ອຍເພື່ອໄປແປງເມືອງນັ້ນຄືນໃໝ່.”+ 6 ແລ້ວກະສັດກໍຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ເຈົ້າຊິໄປດົນປານໃດ ແລະຊິກັບມາມື້ໃດ?” (ຕອນນັ້ນລາຊີນີນັ່ງຢູ່ທາງຂ້າງລາວ.) ກະສັດເຫັນດີທີ່ຈະໃຫ້ຂ້ອຍໄປ+ ແລະຂ້ອຍໄດ້ບອກກະສັດວ່າຈະກັບມາມື້ໃດ.+
7 ຂ້ອຍຍັງໄດ້ເວົ້າກັບກະສັດວ່າ: “ຖ້າທ່ານເຫັນດີ ຂໍໃຫ້ທ່ານຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາພວກເຈົ້າແຂວງທີ່ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນຕົກຂອງແມ່ນ້ຳເອິຟາຣາດແລະໃຫ້ຂ້ອຍຖືຈົດໝາຍໄປ+ ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະໃຫ້ຂ້ອຍຜ່ານເຂດຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຂ້ອຍຈະໄດ້ໄປຮອດຢູດາຢ່າງປອດໄພ. 8 ຂໍໃຫ້ທ່ານຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາອາສັບທີ່ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງປ່າໄມ້ຂອງທ່ານ ເພື່ອລາວຈະເອົາໄມ້ໃຫ້ຂ້ອຍໄປເຮັດປະຕູປ້ອມ+ທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບວິຫານ ເຮັດກຳແພງເມືອງ+ ແລະປຸກເຮືອນທີ່ຂ້ອຍຈະຢູ່.” ຍ້ອນພະເຈົ້າຊ່ວຍຂ້ອຍ+ ກະສັດຈຶ່ງຂຽນຈົດໝາຍໃຫ້ຂ້ອຍ.+
9 ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍອອກເດີນທາງ. ເມື່ອເຈິພວກເຈົ້າແຂວງທີ່ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນຕົກຂອງແມ່ນ້ຳເອິຟາຣາດ ຂ້ອຍກໍເອົາຈົດໝາຍຂອງກະສັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ກະສັດໄດ້ໃຫ້ພວກຫົວໜ້າກອງທັບກັບພວກທະຫານມ້າມານຳຂ້ອຍ. 10 ເມື່ອສັນບັນລັດ+ຄົນເບັດໂຮໂຣນແລະໂຕເບຍ+ຄົນອຳໂມນ+ທີ່ເປັນຂ້າລາຊະການຮູ້ເລື່ອງນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍທີ່ມີຄົນມາເຮັດສິ່ງທີ່ດີໃຫ້ພວກອິດສະຣາເອນ.
11 ເມື່ອຂ້ອຍມາຮອດເມືອງເຢຣູຊາເລັມໄດ້ 3 ມື້ 12 ຂ້ອຍກໍພາສອງສາມຄົນອອກໄປຕອນກາງຄືນ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ບອກໃຫ້ໃຜຮູ້ວ່າພະເຈົ້າໄດ້ກະຕຸ້ນໃຈຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດຫຍັງເພື່ອເມືອງເຢຣູຊາເລັມ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເອົາສັດແນວອື່ນໄປນຳນອກຈາກໂຕລາທີ່ຂ້ອຍຂີ່. 13 ໃນຄືນມື້ນັ້ນ ຂ້ອຍອອກຈາກເມືອງໄປທາງປະຕູຮ່ອມພູ+ ຜ່ານນ້ຳພຸງູໃຫຍ່ແລ້ວໄປທາງປະຕູກອງຂີ້ເທົ່າ.+ ຂ້ອຍໄດ້ກວດເບິ່ງກຳແພງເມືອງເຢຣູຊາເລັມທີ່ເພແລະປະຕູເມືອງທີ່ຖືກຈູດ.+ 14 ຂ້ອຍໄປຮອດປະຕູນ້ຳພຸ+ແລະໜອງນ້ຳຂອງກະສັດ ແຕ່ທາງນັ້ນແຄບໂພດຈົນໂຕລາທີ່ຂ້ອຍຂີ່ຍ່າງຜ່ານໄປບໍ່ໄດ້. 15 ຂ້ອຍຈຶ່ງຍ່າງຂຶ້ນໄປຕາມຮ່ອມພູ*+ແລະກວດເບິ່ງກຳແພງ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍກັບມາທາງປະຕູຮ່ອມພູຄືເກົ່າ.
16 ພວກຂ້າລາຊະການ+ຄົນອື່ນໆຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍໄປໃສແລະໄປເຮັດຫຍັງມາແດ່ ເພາະຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ບອກພວກຢິວ ພວກປະໂລຫິດ ພວກຜູ້ນຳ ພວກຂ້າລາຊະການ ແລະຄົນອື່ນໆທີ່ຈະເຮັດວຽກໃຫ້ຮູ້ເລື່ອງນີ້. 17 ສຸດທ້າຍຂ້ອຍກໍບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພວກເຈົ້າກໍເຫັນແລ້ວວ່າພວກເຮົາຢູ່ໃນສະພາບທີ່ເປັນຕາອີ່ຕົນຫຼາຍສ່ຳໃດ. ເມືອງເຢຣູຊາເລັມເປ່ເພແລະປະຕູເມືອງກໍຖືກຈູດ. ໃຫ້ເຮົາມາຊ່ວຍກັນແປງກຳແພງເມືອງເຢຣູຊາເລັມຄືນໃໝ່ເພື່ອພວກເຮົາຈະບໍ່ຕ້ອງອັບອາຍອີກຕໍ່ໄປ.” 18 ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍເລົ່າໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຟັງວ່າພະເຈົ້າເຄີຍຊ່ວຍຂ້ອຍແນວໃດ+ ແລະກະສັດເຄີຍເວົ້າຫຍັງນຳຂ້ອຍແດ່.+ ເມື່ອໄດ້ຍິນແນວນັ້ນເຂົາເຈົ້າກໍເວົ້າວ່າ: “ໄປ໋ ພວກເຮົາພາກັນໄປແປງ.” ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນເພື່ອຈະເຮັດວຽກນີ້.+
19 ເມື່ອສັນບັນລັດຄົນເບັດໂຮໂຣນ ໂຕເບຍ+ຄົນອຳໂມນ+ທີ່ເປັນຂ້າລາຊະການ ແລະເກເຊມຄົນອາຣັບ+ຮູ້ເລື່ອງນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍມາເຍາະເຍີ້ຍ ດູຖູກ+ ແລະເວົ້າໃຫ້ວ່າ: “ພວກເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງນິ? ຊິກະບົດຕໍ່ກະສັດຫວາ?”+ 20 ແຕ່ຂ້ອຍຕອບເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນຈະຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ເຮັດວຽກນີ້ສຳເລັດ+ ແລະພວກເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນຈະເຮັດວຽກນີ້. ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບເມືອງເຢຣູຊາເລັມ ບໍ່ມີສິດຫຍັງແລະບໍ່ໄດ້ມີຄຸນງາມຄວາມດີຫຍັງຢູ່ນີ້.”+