ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຄົນ
ເປັນຫຍັງຜູ້ຍິງທີ່ອາຍຸ 60 ປາຍຈຶ່ງເຊົາຂາບໄຫວ້ຮູບບູຊາ? ມີຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ນັກບວດໃນສາສະໜາຊິນໂຕຄົນໜຶ່ງລາອອກເພື່ອມາເປັນຄລິດສະຕຽນ? ຜູ້ຍິງທີ່ຖືກລ້ຽງໂດຍພໍ່ລ້ຽງແມ່ລ້ຽງຕັ້ງແຕ່ເກີດເອົາຊະນະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ວ່າຖືກປະຖິ້ມໄດ້ແນວໃດ? ເຊີນອ່ານເລື່ອງທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະເລົ່າຕໍ່ໄປນີ້.
“ຂ້ອຍບໍ່ເປັນທາດຮູບບູຊາອີກຕໍ່ໄປ.”—ອາບາ ດັນຊູ
ປີເກີດ: 1938
ປະເທດບ້ານເກີດ: ເບນິນ
ອະດີດ: ຜູ້ຂາບໄຫວ້ຮູບບູຊາ
ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ: ຂ້ອຍໃຫຍ່ຂຶ້ນຢູ່ບ້ານໂຊ-ຊາຫູວີ ເຊິ່ງເປັນເຂດທີ່ປຽກຊຸ່ມແລະໃກ້ໆທະເລສາບ. ຄົນຢູ່ບ້ານນັ້ນຫາລ້ຽງຊີບໂດຍການຫາປາ ລ້ຽງງົວລ້ຽງຄວາຍ ລວມທັງແບ້ ແກະ ໝູແລະນົກນຳ. ຍ້ອນເຂດນີ້ບໍ່ມີຖະໜົນຫົນທາງ ຖ້າຢາກໄປໃສມາໃສຜູ້ຄົນຕ້ອງໄດ້ຂີ່ເຮືອຫຼືເຮືອແຄນູ. ເຮືອນສ່ວນຫຼາຍສ້າງດ້ວຍໄມ້ແລະຫຍ້າ ແຕ່ກໍມີເຮືອນບາງຫຼັງທີ່ສ້າງດ້ວຍດິນຈີ່. ຄົນສ່ວນຫຼາຍມີຖານະຍາກຈົນ. ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນກໍບໍ່ມີອາດຊະຍາກຳຫຼາຍຄືກັບເມືອງໃຫຍ່.
ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ ພໍ່ສົ່ງຂ້ອຍກັບເອື້ອຍໄປຢູ່ໂຮງຮຽນປະຈຳທີ່ສອນສາສະໜາ ເຮົາຈຶ່ງຖືກສອນໃຫ້ບູຊາຮູບບູຊາແລະເຄື່ອງລາງຕ່າງໆ. ເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນຂ້ອຍກໍບູຊາເທບດູດູອາ (ໂອດູດູວາ) ຂອງຄົນໂຢຣູບາ. ຂ້ອຍສ້າງຫໍພະສຳລັບເທບອົງນີ້ແລະເອົາສິ່ງຂອງຕ່າງໆມາຖວາຍເປັນປະຈຳ ເຊັ່ນ: ມັນດ້າງ ນ້ຳມັນປາມ ຫອຍທາກ ໄກ່ ນົກເຂົາ ແລະສັດອີກຫຼາຍຊະນິດ. ຂອງຖວາຍເຫຼົ່ານີ້ແພງຫຼາຍແລະຫຼາຍເທື່ອກໍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເກືອບໝົດໂຕ.
ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍແນວໃດ: ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມຮຽນຄຳພີໄບເບິນ ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ອົງດຽວ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ນຳວ່າເພິ່ນບໍ່ຍອມຮັບການນະມັດສະການທີ່ໃຊ້ຮູບບູຊາ. (ອົບພະຍົບ 20:4, 5; 1 ໂກຣິນໂທ 10:14) ຂ້ອຍຈຶ່ງເຂົ້າໃຈແຈ້ງວ່າຕອນນີ້ຂ້ອຍຄວນເຮັດຫຍັງ ຂ້ອຍຈຶ່ງເອົາຮູບບູຊາທັງໝົດໄປຖິ້ມແລະກຳຈັດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການໄຫວ້ຮູບບູຊາອອກໄປຈາກເຮືອນ. ຂ້ອຍເຊົາໄປເບິ່ງດູມໍແລະເຊົາເຂົ້າຮ່ວມພິທີກຳທາງສາສະໜາລວມທັງພິທີງານສົບຂອງຄົນໃນບ້ານ.
ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍສຳລັບຂ້ອຍເລີຍເຊິ່ງເປັນແມ່ຕູ້ທີ່ອາຍຸ 60 ປາຍແລ້ວຈະມາປ່ຽນແປງໂຕເອງແບບນີ້. ໝູ່ເພື່ອນ ຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະເພື່ອນບ້ານພາກັນຕໍ່ຕ້ານແລະເຍາະເຍີ້ຍຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍອະທິດຖານຂໍກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາເພື່ອຈະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກຂໍ້ຄຳພີໃນສຸພາສິດ 18:10, ລ.ມ. ທີ່ບອກວ່າ: “ຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາເປັນປ້ອມທີ່ແຂງແຮງ. ເມື່ອຄົນດີແລ່ນເຂົ້າໄປກໍໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງ.”
ອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຊ່ວຍຂ້ອຍແມ່ນການເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຄວາມຮັກແບບຄລິດສະຕຽນ ແລະຂ້ອຍປະທັບໃຈທີ່ຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ພະຍາຍາມໃຊ້ຊີວິດຕາມມາດຕະຖານດ້ານສິນລະທຳອັນສູງສົ່ງຂອງຄຳພີໄບເບິນ. ຈາກສິ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາເປັນກຸ່ມທີ່ນັບຖືສາສະໜາແທ້.
ປະໂຫຍດທີ່ໄດ້ຮັບ: ການນຳຫຼັກການຈາກຄຳພີໄບເບິນມາໃຊ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍກັບລູກໃກ້ຊິດກັນຫຼາຍຂຶ້ນ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າໄດ້ຍົກກ້ອນຫີນອອກຈາກບ່າ. ຂ້ອຍເຄີຍໝົດເງິນໄປນຳຮູບບູຊາທີ່ບໍ່ມີຊີວິດແລະຊ່ວຍຫຍັງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຈັກຢ່າງ. ຕອນນີ້ ຂ້ອຍນະມັດສະການພະເຢໂຫວາຜູ້ທີ່ສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດຂອງມະນຸດທຸກຄົນໄດ້ຢ່າງຖາວອນ. (ພະນິມິດ 21:3, 4) ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆທີ່ບໍ່ຕ້ອງເປັນທາດຮູບບູຊາອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ເປັນທາດຂອງພະເຢໂຫວາແທນ! ເມື່ອຢູ່ນຳພະເຢໂຫວາຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກປອດໄພແລະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງຢ່າງແທ້ຈິງ.
“ຂ້ອຍສະແຫວງຫາພະເຈົ້າຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ”—ຊິນຈິ ຊາໂຕະ
ປີເກີດ: 1951
ປະເທດບ້ານເກີດ: ຍີ່ປຸ່ນ
ອະດີດ: ນັກບວດຊິນໂຕ
ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ: ຂ້ອຍໃຫຍ່ມາໃນເມືອງໜຶ່ງໃກ້ກັບເຂດຊົນນະບົດໃນແຂວງຟູກູໂອກະ. ພໍ່ແມ່ຂ້ອຍເປັນຄົນເຄັ່ງສາສະໜາ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງສອນຂ້ອຍຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍໃຫ້ນັບຖືເທບພະເຈົ້າຕ່າງໆຂອງຊິນໂຕ. ຕອນຍັງນ້ອຍ ຂ້ອຍມັກຈະຄິດຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະມີອະນາຄົດທີ່ດີກວ່ານີ້ແລະຂ້ອຍກໍຢາກຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ພົ້ນທຸກ. ຂ້ອຍຍັງຈື່ເຫດການໜຶ່ງຕອນທີ່ຮຽນຢູ່ປະຖົມ ຄູຖາມນັກຮຽນວ່າຢາກເຮັດຫຍັງຕອນໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ໝູ່ແຕ່ລະຄົນພາກັນເວົ້າເຖິງເປົ້າໝາຍທີ່ແນ່ນອນຂອງຕົວເອງ ເຊັ່ນ ຢາກເປັນນັກວິທະຍາສາດ. ແຕ່ຂ້ອຍຕອບວ່າຢາກຈະຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ. ແລ້ວທຸກຄົນກໍຫົວຂວັນຂ້ອຍ.
ແລ້ວເມື່ອຮຽນຈົບມັດທະຍົມ ຂ້ອຍໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນທີ່ສອນທຳມະເພື່ອຈະເປັນຄູສອນສາສະໜາ. ຕອນທີ່ຝຶກອົບຮົມ ຂ້ອຍໄດ້ເຈິນັກບວດຊິນໂຕຄົນໜຶ່ງ ຍາມວ່າງລາວມັກຈະອ່ານປຶ້ມທີ່ມີໜ້າປົກສີດຳ. ມື້ໜຶ່ງລາວໄດ້ຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ຊາໂຕະ ເຈົ້າຮູ້ບໍນີ້ແມ່ນປຶ້ມຫຍັງ?” ຂ້ອຍເຄີຍເຫັນຊື່ຢູ່ໜ້າປົກມາແລ້ວ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕອບໄດ້ວ່າ: “ຄຳພີໄບເບິນ.” ລາວບອກວ່າ: “ທຸກຄົນທີ່ຢາກເປັນນັກບວດຊິນໂຕຄວນອ່ານປຶ້ມນີ້.”
ຂ້ອຍກໍຟ້າວໄປຊື້ຄຳພີໄບເບິນທັນທີ. ຂ້ອຍວາງຄຳພີໄບເບິນໄວ້ຢູ່ເທິງຊັ້ນວາງປຶ້ມໃນບ່ອນທີ່ເດັ່ນທີ່ສຸດ ແລ້ວກໍຮັກສາໄວ້ຢ່າງດີ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມີເວລາອ່ານພະຄຳພີເລີຍເພາະຂ້ອຍໝົກມຸ້ນຢູ່ກັບການຮຽນ. ເມື່ອຮຽນຈົບ ຂ້ອຍເລີ່ມເຮັດວຽກເປັນນັກບວດຢູ່ສານເຈົ້າຂອງສາສະໜາຊິນໂຕ. ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍມາກາຍເປັນຄວາມຈິງແລ້ວ.
ແຕ່ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍເຫັນວ່າການເປັນນັກບວດຊິນໂຕບໍ່ໄດ້ເປັນແບບທີ່ຂ້ອຍຄາດໝາຍ. ນັກບວດສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ຄ່ອຍສະແດງຄວາມຮັກແລະເປັນຫ່ວງຄົນອື່ນເລີຍ. ນອກຈາກນັ້ນ ຫຼາຍຄົນກໍຍັງຂາດຄວາມເຊື່ອນຳອີກ. ຫົວໜ້າຄົນໜຶ່ງເຖິງຂັ້ນມາບອກຂ້ອຍວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າຢາກມີຊື່ສຽງຢູ່ນີ້ ເຈົ້າຕ້ອງເວົ້າແຕ່ເລື່ອງປັດຊະຍາເທົ່ານັ້ນເດີ້. ຫ້າມເວົ້າເລື່ອງຄວາມເຊື່ອເດັດຂາດ.”
ຄຳເວົ້າແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຜິດຫວັງກັບສາສະໜາຊິນໂຕ. ເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະຍັງເຮັດວຽກຢູ່ສານເຈົ້າ ແຕ່ຂ້ອຍກໍເລີ່ມກວດສອບສາສະໜາອື່ນໆນຳ. ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າສາສະໜາໃດກໍຄືກັນໝົດ. ແຮ່ງກວດສອບຫຼາຍສາສະໜາ ຂ້ອຍກໍແຮ່ງທໍ້ໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ມີສາສະໜາໃດເລີຍທີ່ສອນຄວາມຈິງ.
ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍແນວໃດ: ໃນປີ 1988 ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບຄົນໜຶ່ງທີ່ນັບຖືສາສະໜາພຸດ ລາວແນະນຳໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານຄຳພີໄບເບິນ. ຂ້ອຍຈຶ່ງນຶກເຖິງນັກບວດຊິນໂຕຄົນນັ້ນທີ່ເຄີຍແນະນຳຂ້ອຍແບບດຽວກັນເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນ. ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈເຮັດຕາມທີ່ລາວແນະນຳ. ທັນທີທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມອ່ານ ຂ້ອຍກໍຕິດໃຈຈົນຢຸດບໍ່ໄດ້ເລີຍ. ບາງເທື່ອຂ້ອຍອ່ານໝົດຄືນຈົນຊອດແຈ້ງແລະກໍເຫັນແສງແດດລອດເຂົ້າມາທາງປ່ອງຢ້ຽມ.
ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍອ່ານໄດ້ກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ອະທິດຖານເຖິງພະເຈົ້າຂອງຄຳພີໄບເບິນ. ຂ້ອຍເລີ່ມເລົ່າຄຳອະທິດຖານແບບຢ່າງທີ່ຢູ່ໃນມັດທາຍ 6:9-13 ຂ້ອຍເລົ່າໄປເລົ່າມາທຸກໆ 2 ຊົ່ວໂມງແມ່ນແຕ່ຕອນທີ່ກຳລັງເຮັດພິທີຢູ່ໃນສານເຈົ້າ.
ຂ້ອຍມີຄຳຖາມຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ໄດ້ອ່ານ. ຕອນນັ້ນຂ້ອຍແຕ່ງດອງແລ້ວ ແລະຂ້ອຍຮູ້ວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາສອນຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນເພາະເຂົາເຈົ້າເຄີຍມາຢາມເມຍຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈຶ່ງພະຍາຍາມຕິດຕໍ່ຫາພະຍານຄົນໜຶ່ງແລະຖາມຄຳຖາມລາວຫຼາຍຂໍ້. ຂ້ອຍປະທັບໃຈທີ່ລາວໃຊ້ຄຳພີໄບເບິນຕອບຄຳຖາມຂ້ອຍທຸກຂໍ້. ແລ້ວລາວກໍໃຫ້ພະຍານອີກຄົນໜຶ່ງມາສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຂ້ອຍ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ຂ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າໃນຫໍປະຊຸມນັ້ນມີພະຍານບາງຄົນທີ່ຂ້ອຍເຄີຍສະແດງກິລິຍາຫຍາບຄາຍໃສ່ເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍເຂົ້າມາທັກທາຍຂ້ອຍແບບເປັນກັນເອງ ແລະນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບຢ່າງອົບອຸ່ນ.
ໃນການປະຊຸມ ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າພະເຈົ້າຄາດໝາຍໃຫ້ຜູ້ເປັນຜົວສະແດງຄວາມຮັກແລະໃຫ້ກຽດທຸກຄົນໃນຄອບຄົວ. ທີ່ຜ່ານມາຂ້ອຍສົນໃຈແຕ່ການເຮັດໜ້າທີ່ນັກບວດຈົນບໍ່ໃສ່ໃຈເມຍກັບລູກທັງສອງຄົນ. ຂ້ອຍມາຄິດໄດ້ວ່າ ເມື່ອມີຄົນມາຂໍຄຳປຶກສາກັບຂ້ອຍຢູ່ສານເຈົ້າ ຂ້ອຍຈະຕັ້ງໃຈຟັງເຂົາເຈົ້າເວົ້າ ແຕ່ຂ້ອຍພັດບໍ່ເຄີຍສົນໃຈສິ່ງທີ່ເມຍເວົ້າຈັກເທື່ອ.
ເມື່ອສຶກສາຫຼາຍຂຶ້ນ ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກໃກ້ຊິດກັບເພິ່ນ. ຂ້ອຍປະທັບໃຈເປັນພິເສດເມື່ອໄດ້ອ່ານໂຣມ 10:13 ທີ່ບອກວ່າ: “ທຸກຄົນທີ່ອ້ອນວອນໂດຍອອກຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາຈະລອດ.” ຂ້ອຍສະແຫວງຫາພະເຈົ້າມາຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍ ແລະໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍໄດ້ພົບກັບເພິ່ນ!
ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ຄວນເຮັດວຽກໃນສານເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ຕອນທຳອິດ ຂ້ອຍກັງວົນວ່າຄົນອື່ນຈະຄິດແນວໃດຖ້າຂ້ອຍອອກຈາກສາສະໜາຊິນໂຕ. ແຕ່ຂ້ອຍເຄີຍບອກກັບໂຕເອງວ່າຖ້າຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ມື້ໃດ ຂ້ອຍຈະອອກຈາກສາສະໜານີ້ທັນທີ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນຂອງປີ 1989 ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈເຮັດສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຄວນເຮັດ. ຂ້ອຍລາອອກຈາກສາສະໜາຊິນໂຕແລະຝາກຊີວິດຂອງຂ້ອຍໄວ້ກັບພະເຢໂຫວາ.
ການປ່ຽນສາສະໜາບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍເລີຍ. ນັກບວດທີ່ອາວຸໂສກວ່າພາກັນດ່າຂ້ອຍຢ່າງໜັກແລະເຮັດທຸກວິທີເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍລາອອກ. ແຕ່ທີ່ຍາກກວ່າແມ່ນການບອກໃຫ້ພໍ່ແມ່ຮູ້ເລື່ອງການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້ອຍ. ລະຫວ່າງທີ່ກຳລັງໄປເຮືອນພໍ່ແມ່ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອຸກໃຈຫຼາຍຈົນແໜ້ນໜ້າເອິກແລະຂາລ່ອຍ. ຂ້ອຍຕ້ອງຢຸດລະຫວ່າງທາງຫຼາຍເທື່ອເພື່ອອະທິດຖານຂໍກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາ.
ເມື່ອມາຮອດເຮືອນພໍ່ແມ່ ຕອນທຳອິດຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານຫຼາຍຈົນບໍ່ກ້າເວົ້າເຖິງເລື່ອງນັ້ນ. ຫຼັງຈາກຜ່ານໄປຫຼາຍຊົ່ວໂມງແລະອະທິດຖານໄປຫຼາຍເທື່ອ ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍກ້າອະທິບາຍເລື່ອງທັງໝົດໃຫ້ພໍ່ຟັງ. ຂ້ອຍບອກພໍ່ວ່າຂ້ອຍໄດ້ພົບພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ແລ້ວ ແລະຂ້ອຍກຳລັງຈະລາອອກຈາກສາສະໜາຊິນໂຕເພື່ອຮັບໃຊ້ເພິ່ນ. ພໍ່ຕົກໃຈແລະເສຍໃຈຫຼາຍ ຍາດພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນມາເຮືອນຂ້ອຍ ແລະພະຍາຍາມເວົ້າໃຫ້ຂ້ອຍປ່ຽນໃຈ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວເສຍໃຈ ແຕ່ໃນຂະນະດຽວກັນ ຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຄວນເຮັດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ຄອບຄົວກໍຍອມຮັບການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້ອຍ.
ເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ເປັນນັກບວດໃນສາສະໜາຊິນໂຕແລ້ວ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງຕ້ອງໃຊ້ເວລາອີກດົນກວ່າຈະປັບປ່ຽນຄວາມຄິດໄດ້. ຂ້ອຍລຶ້ງເຄີຍກັບການໃຊ້ຊີວິດແບບນັກບວດມາດົນ. ຂ້ອຍພະຍາຍາມຢ່າງໜັກທີ່ຈະລືມ ແຕ່ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເບິ່ງໄປທາງໃດກໍມີແຕ່ສິ່ງທີ່ເຕືອນໃຫ້ນຶກເຖິງຊີວິດໃນອະດີດ.
ມີ 2 ຢ່າງທີ່ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ກຳຈັດອິດທິພົນເກົ່າໃຫ້ໝົດໄປ. ຢ່າງທຳອິດ ຂ້ອຍຄົ້ນເບິ່ງທົ່ວເຮືອນວ່າຍັງມີຫຍັງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສາສະໜາເກົ່າຫຼົງເຫຼືອຢູ່. ແລ້ວຂ້ອຍກໍເຜົາທຸກຢ່າງຖິ້ມທັງປຶ້ມ ຮູບພາບ ແມ່ນແຕ່ສິ່ງຂອງທີ່ມີຄ່າແລະລາຄາແພງ. ຢ່າງທີສອງ ຂ້ອຍຫາໂອກາດຄົບຫາກັບພະຍານພະເຢໂຫວາໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. ມິດຕະພາບແລະຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເຂົາເຈົ້າຊ່ວຍຂ້ອຍຫຼາຍແທ້ໆ. ແລ້ວຊີວິດແບບເກົ່າກໍຄ່ອຍໆຫາຍໄປຈາກຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້ອຍ.
ປະໂຫຍດທີ່ໄດ້ຮັບ: ຂ້ອຍເຄີຍບໍ່ສົນໃຈເມຍແລະລູກ ນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກຖືກປະຖິ້ມ. ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມໃຫ້ເວລາກັບເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນຕາມຄຳແນະນຳໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ໃຫ້ກັບຜົວ ພວກເຮົາກໍໃກ້ຊິດກັນຫຼາຍຂຶ້ນ. ຕໍ່ມາ ເມຍຂ້ອຍກໍມາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວານຳ. ຕອນນີ້ ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາ ທັງລູກຊາຍ ລູກສາວແລະລູກເຂີຍກໍມາເປັນຜູ້ນະມັດສະການແທ້ຄືກັນ.
ເມື່ອຂ້ອຍຄິດເຖິງຄວາມຝັນຕອນຍັງນ້ອຍທີ່ຢາກຈະຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າແລະຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ ຂ້ອຍເຫັນແລ້ວວ່າຂ້ອຍໄດ້ທຸກສິ່ງທີ່ສະແຫວງຫາ ແລະຍັງໄດ້ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ. ຂ້ອຍຂອບໃຈໃນຄວາມກະລຸນາຂອງພະເຢໂຫວາຫຼາຍແທ້ໆຈົນບໍ່ອາດພັນລະນາເປັນຄຳເວົ້າໄດ້.
“ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີບາງຢ່າງທີ່ຂາດຫາຍໄປ.”—ລີເນດ ຫອບຟ໌ຕິງ
ປີເກີດ: 1958
ປະເທດບ້ານເກີດ: ອາຝຼິກກາໃຕ້
ອະດີດ: ຮູ້ສຶກຖືກປະຖິ້ມ
ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ: ຂ້ອຍເກີດຢູ່ເຈີມິດສະຕັນ ເມືອງຂອງຊົນຊັ້ນກາງທີ່ມີການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ແລະເປັນເມືອງທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີອາດຊະຍາກຳຫຼາຍປານໃດ. ຍ້ອນພໍ່ແມ່ຄິດວ່າຈະລ້ຽງຂ້ອຍບໍ່ໄຫວ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຕັດສິນໃຈເອົາຂ້ອຍໄປໃຫ້ຄົນອື່ນລ້ຽງ. ເມື່ອອາຍຸພຽງແຕ່ 14 ມື້ ກໍມີຜົວເມຍທີ່ໃຈດີຄູ່ໜຶ່ງມາຮັບຂ້ອຍໄປລ້ຽງ ແລະຂ້ອຍເຂົ້າໃຈມາຕະຫຼອດວ່າພວກເພິ່ນເປັນພໍ່ແມ່ແທ້ໆຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ຫຼັງຈາກໄດ້ຮູ້ຄວາມຈິງແລ້ວ ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກຫົດຫູ່ທີ່ຖືກພໍ່ແມ່ປະຖິ້ມ. ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກວ່າໂຕເອງບໍ່ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄອບຄົວນີ້ ແລະພໍ່ລ້ຽງແມ່ລ້ຽງກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈຂ້ອຍ.
ເມື່ອອາຍຸປະມານ 16 ປີ ຂ້ອຍເລີ່ມໄປທ່ຽວຕາມເທັກຕາມບາກັບໝູ່ ເຕັ້ນແລະຟັງເພງນຳກັນ. ເມື່ອອາຍຸ 17 ປີ ຂ້ອຍກໍເລີ່ມສູບຢາ. ຂ້ອຍຢາກຈ່ອຍຄືນາງແບບໃນໂຄສະນາຢາສູບ. ເມື່ອອາຍຸ 19 ປີ ຂ້ອຍຍ້າຍໄປເຮັດວຽກຢູ່ເມືອງໂຈຮັນເນດສະເບີກ ແລະໝູ່ໃໝ່ທີ່ຂ້ອຍຄົບຫາກໍລ້ວນແຕ່ເປັນຄົນບໍ່ດີ. ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍເລີ່ມເວົ້າຫຍາບຄາຍ ຕິດຢາສູບ ແລະເມື່ອຮອດທ້າຍອາທິດຂ້ອຍກໍມີແຕ່ກິນເຫຼົ້າ.
ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນ ຂ້ອຍກໍມັກອອກກຳລັງກາຍ. ຂ້ອຍເຕັ້ນແອໂຣບິກ ຫຼິ້ນສະຄອດສ໌ ແລະແຕະບານເປັນປະຈຳ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງເຮັດວຽກໜັກຫຼາຍຈົນເລີ່ມມີຊື່ສຽງໃນແວດວົງຄອມພິວເຕີ. ຂ້ອຍມີເງິນໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງເຫຼືອເຟືອ ແລະຫຼາຍຄົນກໍບອກວ່າຂ້ອຍປະສົບຄວາມສຳເລັດແລ້ວ. ແຕ່ແທ້ໆແລ້ວຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມສຸກເລີຍ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສັບສົນແລະຜິດຫວັງກັບຊີວິດ. ເລິກໆໃນໃຈ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຍັງມີບາງຢ່າງທີ່ຂາດຫາຍໄປ.
ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍແນວໃດ: ເມື່ອເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມຮັກ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮູ້ນຳວ່າເພິ່ນສະແດງຄວາມຮັກໂດຍໃຫ້ຄຳພີໄບເບິນ ເຊິ່ງເປັນຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນໃຫ້ພວກເຮົາ. ຄຳພີໄບເບິນເປັນຄືກັບຈົດໝາຍທີ່ເພິ່ນຂຽນເຖິງເຮົາເປັນສ່ວນຕົວເພື່ອຊີ້ນຳທາງຊີວິດຂອງເຮົາ. (ເອຊາຢາ 48:17, 18) ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຖ້າຂ້ອຍຢາກໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກການຊີ້ນຳດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງພະເຢໂຫວາ ຂ້ອຍຕ້ອງປ່ຽນແປງຫຼາຍຢ່າງໃນຊີວິດ.
ເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງປ່ຽນແມ່ນເລື່ອງໝູ່. ຂໍ້ຄຳພີທີ່ກະຕຸ້ນໃຈຂ້ອຍແມ່ນສຸພາສິດ 13:20, ລ.ມ. ເຊິ່ງບອກວ່າ: “ຄົນທີ່ຄົບກັບຄົນສະຫຼາດຈະສະຫຼາດ ແຕ່ຄົນທີ່ຄົບກັບຄົນໂງ່ຈະເດືອດຮ້ອນ.” ຫຼັກການຂໍ້ນີ້ກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ເຊົາຄົບຫາກັບໝູ່ເກົ່າແລະປ່ຽນມາຄົບຫາກັບໝູ່ໃໝ່ທີ່ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ເລື່ອງທີ່ຍາກທີ່ສຸດສຳລັບຂ້ອຍແມ່ນການເຊົາສູບຢາ ເພາະຂ້ອຍຕິດຢາສູບຫຼາຍອີ່ຫຼີ. ລະຫວ່າງທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມຈະເຊົາ ຂ້ອຍກໍຕ້ອງເຈິກັບບັນຫາອີກຢ່າງໜຶ່ງ. ການເຊົາສູບຢາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍນ້ຳໜັກ ຂຶ້ນເກືອບ 14 ກິໂລ! ເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເສຍຄວາມໝັ້ນໃຈໃນໂຕເອງໄປຫຼາຍພໍສົມຄວນ ແລະຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນເກືອບ 10 ປີເພື່ອຈະຫຼຸດນ້ຳໜັກໃຫ້ໄດ້ສ່ຳເກົ່າ. ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າການເຊົາຢາສູບເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້ອຍອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາສະເໝີແລະເພິ່ນກໍໃຫ້ກຳລັງກັບຂ້ອຍຈົນເຊົາໄດ້.
ປະໂຫຍດທີ່ໄດ້ຮັບ: ດຽວນີ້ຂ້ອຍມີສຸຂະພາບດີຂຶ້ນ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງອີ່ມໃຈພໍໃຈກັບຊີວິດ. ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງໄປຊອກຫາຄວາມສຸກຈອມປອມທີ່ເຄີຍຄິດວ່າຈະໄດ້ຈາກໜ້າທີ່ການງານ ຖານະທາງສັງຄົມ ແລະຄວາມຮັ່ງມີ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ບອກຄົນອື່ນໃຫ້ຮູ້ຄວາມຈິງຈາກຄຳພີໄບເບິນ. ຜົນກໍຄື ໝູ່ຂອງຂ້ອຍສາມຄົນທີ່ເຄີຍເຮັດວຽກນຳກັນໄດ້ເຂົ້າມາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຮ່ວມກັບຂ້ອຍແລະຜົວ. ກ່ອນທີ່ພໍ່ລ້ຽງແມ່ລ້ຽງຈະເສຍຊີວິດ ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດບອກເຂົາເຈົ້າເລື່ອງຄຳສັນຍາໃນຄຳພີໄບເບິນກ່ຽວກັບການຄືນມາຈາກຕາຍໃນອຸທິຍານ.
ການເຂົ້າມາໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເອົາຊະນະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຖືກປະຖິ້ມ. ເພິ່ນຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນທີ່ໄດ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄອບຄົວຄລິດສະຕຽນທົ່ວໂລກ! ໃນຄອບຄົວນີ້ ຂ້ອຍມີພໍ່ ແມ່ ແລະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫຼາຍຄົນ.—ມາຣະໂກ 10:29, 30
[ຮູບພາບ]
ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຄວາມຮັກແບບຄລິດສະຕຽນໃນທ່າມກາງພະຍານພະເຢໂຫວາ
[ຮູບພາບ]
ສານເຈົ້າຊິນໂຕທີ່ເຄີຍເປັນບ່ອນນະມັດສະການຂອງຂ້ອຍ