ເຫດຜົນ​ທີ່​ຄລິດສະຕຽນ​ແທ້​ບໍ່​ໃຊ້​ໄມ້​ກາງເຂນ​ໃນ​ການ​ນະມັດສະການ

ຜູ້​ຄົນ​ຫຼາຍ​ລ້ານ​ເຫຼື້ອມ​ໃສ​ແລະ​ເຄົາລົບ​ນັບຖື​ໄມ້​ກາງເຂນ. ສາລານຸກົມ​ບຣິແທນນິກາ ກ່າວ​ວ່າ​ໄມ້​ກາງເຂນ​ເປັນ “ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ສຳຄັນ​ຂອງ​ສາສະໜາ​ຄລິດສະຕຽນ.” ແຕ່​ຄລິດສະຕຽນ​ແທ້​ບໍ່​ໃຊ້​ໄມ້​ກາງເຂນ​ໃນ​ການ​ນະມັດສະການ. ຍ້ອນ​ຫຍັງ?

ເຫດຜົນ​ສຳຄັນ​ຢ່າງ​ໜຶ່ງ​ຄື​ພະ​ເຍຊູ​ຄລິດ​ບໍ່​ໄດ້​ສິ້ນ​ຊີວິດ​ຢູ່​ເທິງ​ໄມ້​ກາງເຂນ. ຄຳ​ພາສາ​ກະເລັກ​ທີ່​ມັກ​ແປ​ກັນ​ໂດຍ​ທົ່ວໄປ​ວ່າ “ໄມ້​ກາງເຂນ” ຄື​ສະເຕົາໂຣສ. ໂດຍ​ພື້ນຖານ​ຄຳ​ນີ້​ໝາຍ​ເຖິງ “ເສົາ​ຫຼື​ຫຼັກ​ທີ່​ຕັ້ງ​ຊື່.” ເດິ ຄອມແພນຽນ ໄບເບິນ ຊີ້​ແຈງ​ວ່າ “[ສະເຕົາໂຣສ] ບໍ່​ເຄີຍ​ໝາຍ​ເຖິງ​ໄມ້​ສອງ​ທ່ອນ​ວາງ​ຕັດ​ກັນ​ຢູ່​ມຸມ​ໃດໆ . . . ບໍ່​ມີ​ບັນທຶກ​ໃດ​ໃນ​ພາສາ​ກະເລັກ​ຂອງ [ຄຳພີ​ພາກ​ພັນທະສັນຍາ​ໃໝ່] ທີ່​ໝາຍ​ເຖິງ​ໄມ້​ສອງ​ທ່ອນ.”

ໃນ​ຂໍ້​ຄວາມ​ຫຼາຍ​ຕອນ ຜູ້​ຂຽນ​ພະ​ຄຳພີ​ໃຊ້​ອີກ​ຄຳ​ໜຶ່ງ​ສຳລັບ​ເຄື່ອງ​ມື​ປະຫານ​ພະ​ເຍຊູ. ຄື​ຄຳ​ພາສາ​ກະເລັກ​ທີ່​ວ່າ​ຊີ​ລອນ. (ກິດຈະການ 5:30; 10:39; 13:29; ຄາລາຊີ 3:13; 1 ເປໂຕ 2:24) ຄຳ​ນີ້​ພຽງ​ແຕ່​ໝາຍ​ເຖິງ “ທ່ອນ​ໄມ້” ຫຼື “ກິ່ງ​ໄມ້​ຫຼື​ຕົ້ນ​ໄມ້.”

ໃນ​ການ​ອະທິບາຍ​ເຫດຜົນ​ທີ່​ມີ​ການ​ໃຊ້​ເສົາ​ທຳມະດາ​ສຳລັບ​ການ​ປະຫານ​ຊີວິດ ໜັງສື​ໄມ້​ກາງເຂນ​ແລະ​ການ​ຂ້າ​ໂດຍ​ຄຶງ​ຕິດ​ໃສ່​ໄມ້​ກາງເຂນ (ພາສາ​ເຢຍລະມັນ) ຂຽນ​ໂດຍ​ເຮີມັນ ຟຸດາ ກ່າວ​ວ່າ “ຕົ້ນ​ໄມ້​ບໍ່​ແມ່ນ​ຈະ​ຫາ​ໄດ້​ໃນ​ທຸກ​ບ່ອນ​ທີ່​ເລືອກ​ໄວ້​ສຳລັບ​ເປັນ​ບ່ອນ​ປະຫານ​ຊີວິດ​ຕໍ່​ໜ້າ​ປະຊາຊົນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ ຈຶ່ງ​ມີ​ການ​ປັກ​ຫຼັກ​ໄມ້​ທຳມະດາ​ລົງ​ໃນ​ດິນ. ມື​ຂອງ​ຄົນ​ຮ້າຍ​ຈະ​ຖືກ​ມັດ​ຫຼື​ຕອກ​ໄວ້​ທາງ​ເທິງ​ຫົວ ແລະ​ຫຼາຍ​ຄັ້ງ​ຕີນ​ທີ່​ຢຽດ​ຢູ່​ກໍ​ຈະ​ຖືກ​ມັດ​ຫຼື​ຕອກ​ຕິດ​ກັບ​ຫຼັກ​ນີ້​ດ້ວຍ.”

ເຖິງ​ແນວ​ນັ້ນ ໃນ​ບັນດາ​ຂໍ້​ພິສູດ​ທັງ​ໝົດ ຂໍ້​ພິສູດ​ທີ່​ໜ້າ​ເຊື່ອ​ຖື​ຫຼາຍ​ທີ່​ສຸດ​ແມ່ນ​ມາ​ຈາກ​ພະ​ຄຳ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ. ອັກຄະສາວົກ​ໂປໂລ​ກ່າວ​ວ່າ “ພະ​ຄລິດ​ໄດ້​ໄຖ່​ເຮົາ​ທັງ​ຫຼາຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ຄວາມ​ດ່າ​ແຫ່ງ​ພະບັນຍັດ​ດ້ວຍ​ພະອົງ​ກາຍ​ເປັນ​ທີ່​ຖືກ​ດ່າ​ແທນ​ເຮົາ​ທັງ​ຫຼາຍ​ເພາະ​ມີ​ຄຳ​ຂຽນ​ໄວ້​ແລ້ວ​ວ່າ ‘ຄົນ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ຕ້ອງ​ແຂວນ​ໄວ້​ທີ່​ຕົ້ນ​ໄມ້​ກໍ​ເປັນ​ທີ່​ດ່າ​ແລ້ວ.’” (ຄາລາຊີ 3:13) ໃນ​ຂໍ້​ນີ້​ໂປໂລ​ຍົກ​ພະບັນຍັດ 21:22, 23 ຂຶ້ນ​ມາ​ກ່າວ ເຊິ່ງ​ເວົ້າ​ຢ່າງ​ຈະ​ແຈ້ງ​ເຖິງ​ຕົ້ນ​ໄມ້ ບໍ່​ແມ່ນ​ໄມ້​ກາງເຂນ. ເນື່ອງ​ຈາກ​ເຄື່ອງ​ມື​ປະຫານ​ຊີວິດ​ແບບ​ນັ້ນ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄົນ​ເຮົາ​ຖືກ “ດ່າ” ຄົງ​ຈະ​ບໍ່​ເໝາະ​ສົມ​ທີ່​ຄລິດສະຕຽນ​ຈະ​ປະດັບ​ເຮືອນ​ຂອງ​ຕົນ​ດ້ວຍ​ຮູບ​ຕ່າງໆຂອງ​ພະ​ຄລິດ​ທີ່​ຖືກ​ຄຶງ​ໄວ້.

ບໍ່​ມີ​ຫຼັກ​ຖານ​ທີ່​ສະແດງ​ວ່າ​ຕະຫຼອດ​ໄລຍະ​ເວລາ 300 ປີ​ທຳອິດ​ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ພະ​ຄລິດ​ສິ້ນ​ຊີວິດ ຜູ້​ທີ່​ອ້າງ​ວ່າ​ເປັນ​ຄລິດສະຕຽນ​ໄດ້​ໃຊ້​ໄມ້​ກາງເຂນ​ໃນ​ການ​ນະມັດສະການ. ແຕ່​ໃນ​ຊຸມ​ປີ 300 ຄອນສະແຕນຕິນ ຈອມ​ຈັກກະພັດ​ນອກ​ຮີດ​ໄດ້​ປ່ຽນ​ສາສະໜາ​ມາ​ເປັນ​ຄລິດສະຕຽນ​ທີ່​ນອກ​ຮີດ ແລະ​ໄດ້​ສົ່ງເສີມ​ໃຫ້​ໃຊ້​ໄມ້​ກາງເຂນ​ເປັນ​ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ຂອງ​ສາສະໜາ​ຄລິດສະຕຽນ. ບໍ່​ວ່າ​ຄອນສະແຕນຕິນ​ຈະ​ມີ​ເຈຕະຄະຕິ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ ໄມ້​ກາງເຂນ​ບໍ່​ມີ​ຫຍັງ​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ​ກັບ​ພະ​ເຍຊູ. ທີ່​ຈິງ​ແລ້ວ ໄມ້​ກາງເຂນ​ມີ​ຕົ້ນ​ກຳເນີດ​ມາ​ຈາກ​ສາສະໜາ​ນອກ​ຮີດ. ສາລານຸກົມ​ກາໂຕລິກ​ສະບັບ​ໃໝ່ ຍອມ​ຮັບ​ວ່າ “ມີ​ການ​ພົບ​ເຫັນ​ໄມ້​ກາງເຂນ​ທັງ​ໃນ​ວັດທະນະທຳ​ກ່ອນ​ຍຸກ​ຄລິດສະຕຽນ​ແລະ​ໃນ​ວັດທະນະທຳ​ທີ່​ບໍ່​ແມ່ນ​ຄລິດສະຕຽນ.” ແຫຼ່ງ​ອ້າງອີງ​ອື່ນໆໄດ້​ລວມ​ເອົາ​ໄມ້​ກາງເຂນ​ເຂົ້າ​ກັບ​ການ​ນະມັດສະການ​ທຳມະຊາດ​ແລະ​ພິທີ​ຮ່ວມ​ເພດ​ຂອງ​ພວກ​ນອກ​ຮີດ.

ຖ້າ​ເປັນ​ແນວ​ນັ້ນ ເປັນ​ຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ມີ​ການ​ສົ່ງເສີມ​ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ນອກ​ຮີດ​ນີ້? ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ເພື່ອ​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ນອກ​ຮີດ​ຍອມ​ຮັບ​ສາສະໜາ​ທີ່​ເອີ້ນ​ວ່າ “ຄລິດສະຕຽນ” ງ່າຍ​ຂຶ້ນ. ແນວ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຕຳໜິ​ຢ່າງ​ຊັດເຈນ​ວ່າ​ການ​ສະແດງ​ຄວາມ​ເຫຼື້ອມ​ໃສ​ຕໍ່​ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ໃດໆກໍ​ຕາມ​ຂອງ​ພວກ​ນອກ​ຮີດ​ເປັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ຜິດ. (2 ໂກລິນໂທ 6:14-18) ພະ​ຄຳພີ​ຍັງ​ຫ້າມ​ການ​ບູຊາ​ຮູບ​ປັ້ນ​ທຸກ​ຊະນິດ. (ອົບພະຍົບ 20:4, 5; 1 ໂກລິນໂທ 10:14) ສະນັ້ນ ດ້ວຍ​ເຫດຜົນ​ທີ່​ດີ​ຄລິດສະຕຽນ​ແທ້​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ໃຊ້​ໄມ້​ກາງເຂນ​ໃນ​ການ​ນະມັດສະການ.a