1925—ໜຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ປີ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ

ຄວາມ​ຄາດ​ຫວັງ​ທີ່​ຖືກ​ເລື່ອນ​ອອກ​ໄປ

ໃນ​ປີ 1925 ນັກສຶກສາ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ໂລກ​ຈະ​ກາຍ​ເປັນ​ສວນ​ທີ່​ງາມໆ. ເປັນ​ຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ເຊື່ອ​ແບບ​ນັ້ນ? ພີ່ນ້ອງ​ອໍ​ເບີດ ສະໂຣເດີ້​ທີ່​ເປັນ​ສະມາຊິກ​ຄະນະ​ກຳມະການ​ປົກຄອງ​ບອກ​ວ່າ: “ເຮົາ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ໃນ​ປີ 1925 ຜູ້​ຖືກ​ເລືອກ​ຈະ​ໄປ​ສະຫວັນ​ເພື່ອ​ຮ່ວມ​ປົກຄອງ​ກັບ​ພະ​ເຢຊູ ແລະ​ຄົນ​ທີ່​ສັດຊື່ ເຊັ່ນ: ອັບຣາຮາມ ດາວິດ ແລະ​ຄົນ​ອື່ນໆ​ຈະ​ຖືກ​ປຸກ​ໃຫ້​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ​ໃນ​ຖານະ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ນຳໜ້າ​ຢູ່​ໂລກ​ນີ້​ເຊິ່ງ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ.” ເມື່ອ​ເວລາ​ຜ່ານ​ໄປ​ແລະ​ເລື່ອງ​ນີ້​ບໍ່​ເປັນ​ໄປ​ຕາມ​ທີ່​ຄາດ​ຫວັງ​ໄວ້ ພີ່ນ້ອງ​ບາງ​ຄົນ​ຈຶ່ງ​ຜິດ​ຫວັງ​ຫຼາຍ.—ສພສ. 13:12

ເຖິງ​ວ່າ​ຈະ​ຜິດ​ຫວັງ​ຫຼາຍ ແຕ່​ນັກສຶກສາ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ຍັງ​ປະກາດ​ຕໍ່ໆ​ໄປ. ເຂົາເຈົ້າ​ເລີ່ມ​ເຂົ້າໃຈ​ວ່າ​ການ​ປະກາດ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ເປັນ​ສິ່ງ​ສຳຄັນ​ທີ່​ສຸດ​ສຳລັບ​ເຂົາເຈົ້າ. ໃຫ້​ເຮົາ​ມາ​ເບິ່ງ​ວ່າ​ເຂົາເຈົ້າ​ເຮັດ​ແນວ​ໃດ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ຄວາມ​ຈິງ​ກະຈາຍ​ອອກ​ໄປ​ໄກໆ.

ສ້າງ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ຕື່ມ​ອີກ

ຍ້ອນ​ຄວາມ​ສຳເລັດ​ຂອງ​ການ​ສ້າງ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ດັບເບິນຢູບີບີອາ (WBBR) ໃນ​ປີ 1924 ແລະ​ມີ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ຟັງ​ຈາກ​ສະຖານີ​ນີ້. ສະນັ້ນ ໃນ​ປີ 1925 ນັກສຶກສາ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຈຶ່ງ​ສ້າງ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ອີກ​ສະຖານີ​ໜຶ່ງ​ໃກ້​ເມືອງ​ຊິຄາໂກລັດ​ອິລິນອຍ. ຊື່​ຂອງ​ສະຖານີ​ໃໝ່​ແມ່ນ​ດັບເບິນຢູໂອອາດີ (WORD). ພີ່ນ້ອງ​ຣາບ ເລັບເລີ​ທີ່​ເປັນ​ວິສະວະກອນ​ດ້ານ​ວິທະຍຸ​ທີ່​ຊ່ວຍ​ກໍ່ສ້າງ​ສະຖານີ​ນີ້​ເວົ້າ​ວ່າ: “ໃນ​ຄືນ​ທີ່​ໜາວໆ​ໃນ​ລະດູ​ໜາວ ຄົນ​ໃນ​ຫຼາຍໆ​ບ່ອນ​ທີ່​ຢູ່​ໄກໆ​ຟັງ​ວິທະຍຸ​ຈາກ​ສະຖານີ​ນີ້.” ຕົວຢ່າງ​ເຊັ່ນ: ຄອບຄົວ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຢູ່​ໄກ 5.000 ກິໂລແມັດ​ໃນ​ເມືອງ​ພາຍລັອດ ສະເຕຊັນ ລັດ​ອາລັດສະກາ​ໄດ້​ຟັງ​ລາຍການ​ທຳອິດ​ລາຍການ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ອອກ​ອາກາດ. ຫຼັງ​ຈາກ​ຟັງ​ຈົບ ຄອບຄົວ​ນີ້​ໄດ້​ຂຽນ​ຈົດໝາຍ​ໄປ​ຫາ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ວຽກ​ຢູ່​ສະຖານີ​ເພື່ອ​ຂອບໃຈ​ເຂົາເຈົ້າ​ທີ່​ກຽມ​ລາຍການ​ທີ່​ໃຫ້​ກຳລັງ​ໃຈ​ແລະ​ຊ່ວຍ​ເຂົາເຈົ້າ​ໃຫ້​ຮູ້​ຈັກ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ.

ຫໍສັງເກດການ 1 ທັນວາ 1925 ອະທິບາຍ​ເຫດຜົນ​ທີ່​ວ່າ​ເປັນ​ຫຍັງ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ນີ້​ຈຶ່ງ​ສາມາດ​ອອກ​ອາກາດ​ໄປ​ຮອດ​ບ່ອນ​ທີ່​ຢູ່​ໄກໆ. ຫໍສັງເກດການ ສະບັບ​ນັ້ນ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ນີ້​ເປັນ​ສະຖານີ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ກະຈາຍ​ສັນຍານ​ໄດ້​ໄກ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ປະເທດ​ອາເມຣິກາ ເຊິ່ງ​ຄວາມ​ແຮງ​ແມ່ນ 5.000 ວັດ. ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ນີ້​ມີ​ສັນຍານ​ແຮງ​ຢູ່​ທົ່ວ​ປະເທດ​ອາເມຣິກາ ຢູ່​ປະເທດ​ກູບາ ແລະ​ແມ່ນ​ແຕ່​ຢູ່​ທາງ​ເໜືອ​ສຸດ​ຂອງ​ອາລັດສະກາ. ຫຼາຍ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ເຄີຍ​ໄດ້​ຍິນ​ຄວາມ​ຈິງ​ໃນ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຢາກ​ຮຽນ​ຮູ້​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ​ຍ້ອນ​ເຂົາເຈົ້າ​ໄດ້​ຟັງ​ຈາກ​ສະຖານີ​ນີ້.”

ໃນ​ເວລາ​ດຽວ​ກັນ ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ຍັງ​ພະຍາຍາມ​ທີ່​ຈະ​ໃຊ້​ວິທະຍຸ​ເພື່ອ​ປະກາດ​ຂ່າວ​ດີ​ຢູ່​ປະເທດ​ການາດາ. ໃນ​ປີ 1924 ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ຊີເອັດຢູຊີ (CHUC) ຢູ່​ເມືອງ​ຊັດສ໌ຄາທູນ ແຂວງ​ຊັດສ໌ແຄັດເຊວັນ. ມັນ​ເປັນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ສະຖານີ​ທຳອິດ​ຢູ່​ການາດາ​ທີ່​ກ່ຽວກັບ​ເລື່ອງ​ສາສະໜາ. ໃນ​ປີ 1925 ສະຖານີ​ນ້ອຍໆ​ນີ້​ຕ້ອງ​ຍ້າຍ​ໄປ​ຢູ່​ບ່ອນ​ໃໝ່​ທີ່​ໃຫຍ່​ກວ່າ. ສະນັ້ນ ສະມາຄົມ​ວັອດສ໌ທາວເວີ້​ຈຶ່ງ​ຊື້​ຕຶກ​ຣີເຈັນ​ທີ່​ເປັນ​ໂຮງ​ລະຄອນ​ເກົ່າ​ໃນ​ເມືອງ​ຊັດສ໌ຄາທູນ​ແລະ​ໄດ້​ສ້ອມ​ແປງ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ເປັນ​ສະຖານີ​ວິທະຍຸ​ບ່ອນ​ໃໝ່ ແລ້ວ​ກໍ​ຍ້າຍ​ຫ້ອງ​ອອກ​ອາກາດ​ໄປ​ຢູ່​ຫັ້ນ.

ຂອບໃຈ​ສະຖານີ​ນີ້ ຍ້ອນ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ທີ່​ຢູ່​ຕາມ​ເມືອງ​ນ້ອຍໆ​ແລະ​ຕາມ​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ໃນ​ແຂວງ​ຊັດສ໌ແຄັດເຊວັນ​ໄດ້​ຍິນ​ຂ່າວ​ດີ​ເປັນ​ເທື່ອ​ທຳອິດ. ຕົວຢ່າງ​ເຊັ່ນ: ໃນ​ເມືອງ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຢູ່​ຫ່າງ​ໄກ ມີ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ຂຽນ​ຈົດໝາຍ​ມາ​ຂໍ​ປຶ້ມ​ກ່ຽວກັບ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ລາວ​ໄດ້​ຟັງ​ລາຍການ​ວິທະຍຸ. ພີ່ນ້ອງ​ຈອດ ເນດຊ໌​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຄຳ​ຂໍ​ຂອງ​ລາວ​ທີ່​ວ່າ ‘ສອນ​ພວກ​ເຮົາ​ແດ່!’ ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ຮີບ​ດ່ວນ​ແທ້ໆ. ເຮົາ​ຈຶ່ງ​ສົ່ງ​ປຶ້ມ​ຄູ່ມື​ການ​ຮຽນ​ພະຄຳພີ ໝົດ​ຊຸດ​ໄປ​ໃຫ້​ລາວ.” ຕໍ່​ມາ​ບໍ່​ດົນ ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນີ້​ກໍ​ປະກາດ​ຂ່າວ​ດີ​ເລື່ອງ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ອອກ​ໄປ​ໄກ​ຕື່ມ​ອີກ​ຈາກ​ບ່ອນ​ທີ່​ລາວ​ຢູ່.

ການ​ປັບ​ຄວາມ​ເຂົ້າໃຈ​ໃໝ່

ຫໍສັງເກດການ 1 ມີນາ 1925 ມີ​ບົດ​ຄວາມ​ທີ່​ສຳຄັນ​ທີ່​ຊື່​ວ່າ “ການ​ກຳເນີດ​ຊົນຊາດ​ໜຶ່ງ.” ເປັນ​ຫຍັງ​ບົດ​ຄວາມ​ນີ້​ຈຶ່ງ​ສຳຄັນ? ເປັນ​ເວລາ​ຫຼາຍ​ປີ​ແລ້ວ​ທີ່​ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ຮູ້​ວ່າ​ຊາຕານ​ມີ​ອົງການ​ເຊິ່ງ​ປະກອບ​ດ້ວຍ​ພວກ​ປີສາດ​ແລະ​ລວມ​ທັງ​ສາສະໜາ​ປອມ ການເມືອງ ແລະ​ການ​ຄ້າ. ແຕ່​ໂດຍ​ທາງ​ບົດ​ຄວາມ​ນີ້ “ທາດ​ທີ່​ສັດຊື່​ແລະ​ສຸຂຸມ” ໄດ້​ຊ່ວຍ​ພີ່ນ້ອງ​ໃຫ້​ເຂົ້າໃຈ​ວ່າ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ກໍ​ມີ​ອົງການ​ຄື​ກັນ ເຊິ່ງ​ແຕກຕ່າງ​ແທ້ໆ​ກັບ​ອົງການ​ຂອງ​ຊາຕານ​ແລະ​ຜູ້​ທີ່​ຢູ່​ຝ່າຍ​ມັນ. (ມທ. 24:45) ນອກ​ຈາກ​ນັ້ນ “ທາດ​ທີ່​ສັດຊື່​ແລະ​ສຸຂຸມ” ຍັງ​ໄດ້​ອະທິບາຍ​ວ່າ ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຖືກ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ປີ 1914 ແລະ​ໃນ​ປີ​ນັ້ນ​ໄດ້​ເກີດ “ສົງຄາມ​ໃນ​ສະຫວັນ.” ສະນັ້ນ ຊາຕານ​ແລະ​ພວກ​ປີສາດ​ຈຶ່ງ​ຖືກ​ໄລ່​ອອກ​ຈາກ​ສະຫວັນ ແລະ​ຕອນນີ້​ພວກ​ມັນ​ຢູ່​ໃນ​ໂລກ.—ພນມ. 12:7-9

ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ບາງ​ຄົນ​ບໍ່​ເຫັນດີ​ກັບ​ຄວາມ​ເຂົ້າໃຈ​ໃໝ່​ນີ້. ສະນັ້ນ ໃນ​ບົດ​ຄວາມ​ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ເຮົາ​ຂໍ​ແນະນຳ​ວ່າ​ຖ້າ​ຜູ້​ອ່ານ​ຫໍສັງເກດການ ຄົນ​ໃດ​ບໍ່​ເຫັນດີ​ກັບ​ສິ່ງ​ທີ່​ຂຽນ​ໃນ​ບົດ​ຄວາມ​ນີ້ ເຂົາເຈົ້າ​ຄວນ​ສະແດງ​ຄວາມ​ອົດທົນ​ແລະ​ໄວ້​ວາງໃຈ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ເມື່ອ​ຮັບໃຊ້​ເພິ່ນ​ຕໍ່ໆ​ໄປ​ຢ່າງ​ສັດຊື່.”

ພີ່ນ້ອງ​ທອມ ແອຣ໌​ທີ່​ເປັນ​ຄໍລ໌ພໍເຕີ້ (ຕອນນີ້​ເອີ້ນ​ວ່າ​ໄພໂອເນຍ) ຈາກ​ປະເທດ​ອັງກິດ​ເວົ້າ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຮູ້ສຶກ​ຂອງ​ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ກ່ຽວກັບ​ບົດ​ຄວາມ​ນັ້ນ. ລາວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພີ່ນ້ອງ​ຕື່ນເຕັ້ນ​ຫຼາຍ​ຕໍ່​ກັບ​ຄຳ​ອະທິບາຍ​ນີ້​ກ່ຽວກັບ​ພະ​ນິມິດບົດ 12. ເມື່ອ​ເຮົາ​ເຂົ້າໃຈ​ວ່າ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ຖືກ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ແລ້ວ​ໃນ​ສະຫວັນ ເຮົາ​ກໍ​ຕື່ນເຕັ້ນ​ຫຼາຍ​ທີ່​ຈະ​ບອກ​ຄົນ​ອື່ນ​ໃຫ້​ຮູ້​ເລື່ອງ​ນີ້. ການ​ຮູ້​ແບບ​ນີ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຮົາ​ຢາກ​ປະກາດ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ​ແລະ​ມັນ​ຊ່ວຍ​ເຮົາ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ກຳລັງ​ຊີ້ນຳ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ແນວ​ໃດ​ໃນ​ເລື່ອງ​ຕ່າງໆ​ທີ່​ສຳຄັນ.”

ເປັນ​ພະຍານ​ໃຫ້​ພະ​ເຢໂຫວາ

ປັດຈຸບັນ​ນີ້ ພະຍານ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ມັກ​ເວົ້າ​ເຖິງ​ເອຊາຢາ 43:10 ທີ່​ວ່າ: “ພະ​ເຢໂຫວາ​ບອກ​ວ່າ: ‘ເຈົ້າ​ເປັນ​ພະຍານ​ຂອງ​ເຮົາ. ເຈົ້າ​ເປັນ​ຜູ້​ຮັບໃຊ້​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ເລືອກ.’” ແຕ່​ກ່ອນ​ປີ 1925 ປຶ້ມ​ຕ່າງໆ​ຂອງ​ເຮົາ​ບໍ່​ໄດ້​ເວົ້າ​ເຖິງ​ຂໍ້​ຄຳພີ​ນີ້​ຫຼາຍ​ປານ​ໃດ. ເລື່ອງ​ນີ້​ກຳລັງ​ຈະ​ປ່ຽນ​ໄປ. ໃນ​ປີ 1925 ຫໍສັງເກດການ ເວົ້າ​ເຖິງ​ເອຊາຢາ 43:10 ແລະ​ຂໍ້ 12 ໃນ 11 ສະບັບ!

ໃນ​ທ້າຍ​ເດືອນ​ສິງຫາ ປີ 1925 ນັກສຶກສາ​ຄຳພີໄບເບິນ​ມາ​ລວມ​ກັນ​ຢູ່​ການ​ປະຊຸມ​ພາກ​ໃນ​ເມືອງ​ອິນເດຍນາໂພລິດສ໌ ລັດ​ອິນເດຍນາ. ໃນ​ຂໍ້​ຄວາມ​ຕ້ອນຮັບ​ທີ່​ພິມ​ໃສ່​ໃບ​ລາຍການ​ການ​ປະຊຸມ​ພາກ ພີ່ນ້ອງ​ໂຈເຊບ ຣັດເທີຝອດ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພວກ​ເຮົາ​ມາ​ການ​ປະຊຸມ​ນີ້​ເພື່ອ​ຮັບ​ເອົາ . . . ກຳລັງ​ຈາກ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ເພື່ອ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ກັບ​ໄປ​ເຮັດ​ວຽກ​ປະກາດ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ກະຕືລືລົ້ນ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ການ​ເປັນ​ພະຍານ​ຂອງ​ເພິ່ນ.” ໃນ​ການ​ປະຊຸມ​ຕະຫຼອດ 8 ມື້ ຜູ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ທຸກ​ຄົນ​ຖືກ​ກະຕຸ້ນ​ໃຫ້​ປະກາດ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ໃນ​ທຸກ​ໂອກາດ.

ໃນ​ວັນ​ເສົາ​ທີ 29 ເດືອນສິງຫາ ພີ່ນ້ອງ​ໂຈເຊບ ຣັດເທີຝອດ​ບັນລະຍາຍ​ໃນ​ຫົວ​ເລື່ອງ​ທີ່​ຊື່​ວ່າ: “ຄຳ​ເຊີນ​ທີ່​ກະຕຸ້ນ​ໃຫ້​ລົງມື​ເຮັດ.” ໃນ​ຄຳ​ບັນລະຍາຍ​ນັ້ນ ລາວ​ເນັ້ນ​ວ່າ​ວຽກ​ປະກາດ​ເປັນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ສຳຄັນ​ຫຼາຍ. ລາວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພະ​ເຢໂຫວາ​ເວົ້າ​ກັບ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ວ່າ: ‘ພວກ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ພະຍານ​ຂອງ​ເຮົາ​ແລະ​ເຮົາ​ເປັນ​ພະເຈົ້າ​ທ່ຽງແທ້.’ ຈາກ​ນັ້ນ ລາວ​ສັ່ງ​ຜູ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ດ້ວຍ​ຄຳເວົ້າ​ທີ່​ຈະ​ແຈ້ງ​ແລະ​ໜັກແໜ້ນ​ວ່າ:‘ໃຫ້ [ມີ] ເສົາ​ໃຫ້​ສັນຍານ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ປະເທດ​ຕ່າງໆ​ເຫັນ.’ຄົນ​ກຸ່ມ​ດຽວ​ໃນ​ໂລກ​ທີ່​ສາມາດ​ເປັນ​ພະຍານ​ໃຫ້​ພະ​ເຢໂຫວາ​ໄດ້​ແມ່ນ​ຄົນ​ທີ່​ເພິ່ນ​ຊີ້ນຳ​ດ້ວຍ​ພະລັງ​ບໍລິສຸດ​ຍ້ອນ​ເຂົາເຈົ້າ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ເພິ່ນ.”—ອຊຢ. 43:12; 62:10, ໄຂເງື່ອນ

ຫຼັງ​ຈາກ​ພີ່ນ້ອງ​ໂຈເຊບ ຣັດເທີຝອດ​ບັນລະຍາຍ​ຈົບ ລາວ​ອ່ານ​ເອກະສານ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຊື່​ວ່າ: “ຂ່າວ​ດີ​ທີ່​ໃຫ້​ຄວາມ​ຫວັງ” ເຊິ່ງ​ບອກ​ໃຫ້​ຮູ້​ວ່າ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ເປັນ​ຄວາມ​ຫວັງ​ດຽວ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ເຮົາ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ “ຄວາມ​ສະຫງົບສຸກ ຄວາມ​ຈະເລີນ​ຮຸ່ງ​ເຮືອງ ສຸຂະພາບ​ທີ່​ດີ ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ ອິດສະຫຼະ ແລະ​ຄວາມ​ສຸກ​ຖາວອນ.” ຕໍ່​ມາ ມີ​ການ​ແປ​ເອກະສານ​ນີ້​ເປັນ​ຫຼາຍ​ພາສາ​ແລະ​ມີ​ການ​ພິມ​ໃນ​ຮູບ​ແບບ​ເປັນ​ແຜ່ນພັບ​ເພື່ອ​ໃຊ້​ໃນ​ການ​ປະກາດ. ມີ​ການ​ແຈກ​ຢາຍ​ເອກະສານ​ນີ້​ປະມານ 40 ລ້ານ​ສະບັບ.

ນັກສຶກສາ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ບໍ່​ໄດ້​ປ່ຽນ​ຊື່​ເປັນ​ພະຍານ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ຈົນ​ຫຼາຍ​ປີ​ຕໍ່​ມາ. ແຕ່​ເຂົາເຈົ້າ​ກໍ​ເລີ່ມ​ເຂົ້າໃຈ​ວ່າ​ເປັນ​ເລື່ອງ​ສຳຄັນ​ແທ້ໆ​ສຳລັບ​ເຂົາເຈົ້າ​ທີ່​ຈະ​ປະກາດ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພະ​ເຢໂຫວາ.

ກັບ​ໄປ​ຢາມ​ຄົນ​ທີ່​ສົນໃຈ

ຍ້ອນ​ຈຳນວນ​ນັກສຶກສາ​ພະຄຳພີ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຢູ່​ທົ່ວ​ໂລກ ອົງການ​ຈຶ່ງ​ສະໜັບສະໜູນ​ເຂົາເຈົ້າ​ວ່າ ຢ່າ​ມີ​ແຕ່​ແຈກ​ຢາຍ​ປຶ້ມ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ແຕ່​ໃຫ້​ກັບ​ໄປ​ຢາມ​ຄົນ​ທີ່​ໄດ້​ສະແດງ​ຄວາມ​ສົນໃຈ​ໃນ​ຂ່າວ​ດີ​ນຳ. ຫຼັງ​ຈາກ​ຈົບ​ໂຄງ​ການ​ພິເສດ​ເພື່ອ​ແຈກ​ຢາຍ​ແຜ່ນພັບ​ຂ່າວ​ດີ​ທີ່​ໃຫ້​ຄວາມ​ຫວັງ ຈົດໝາຍ​ຂ່າວaບອກ​ວ່າ: “ໃຫ້​ກັບ​ໄປ​ຢາມ​ຄົນ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ປະ​ແຜ່ນພັບ​ຂ່າວ​ດີ​ທີ່​ໃຫ້​ຄວາມ​ຫວັງ ໄວ້​ນຳ​ເຂົາເຈົ້າ.”

ຈົດໝາຍ​ຂ່າວ ເດືອນ​ມັງກອນ ປີ 1925 ເວົ້າ​ເຖິງ​ລາຍງານ​ໜຶ່ງ​ຈາກ​ນັກສຶກສາ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ໃນ​ເມືອງ​ພລາໂນ ລັດ​ເທັກຊັດສ໌. ລາວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ເຮົາ​ແປກໃຈ​ຫຼາຍ​ເມື່ອ​ກັບ​ໄປ​ເຂດ​ທີ່​ເຄີຍ​ປະກາດ​ມາ​ກ່ອນ ຍ້ອນ​ມີ​ຄົນ​ຕອບ​ຮັບ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ໃນ​ເຂດ​ຕ່າງໆ​ທີ່​ເຮົາ​ຫາກໍ​ໄປ​ປະກາດ. ເຮົາ​ໄປ​ປະກາດ​ຢູ່​ເມືອງ​ນ້ອຍໆ​ເມືອງ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ເຂດ​ປະກາດ​ຂອງ​ເຮົາ 5 ເທື່ອ​ໃນ​ໄລຍະ 10 ປີ​ຜ່ານ​ມາ. . . . ແຕ່​ບໍ່​ດົນ​ມາ​ນີ້ ພີ່ນ້ອງ​ເຮັນດຣິກສ໌​ກັບ​ແມ່​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ກັບ​ໄປ​ປະກາດ​ຢູ່​ຫັ້ນ​ອີກ ແລະ​ເຂົາເຈົ້າ​ໄດ້​ແຈກ​ຢາຍ​ປຶ້ມ​ຕ່າງໆ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ.”

ຢູ່​ປະເທດ​ປານາມາ ຄໍລ໌ພໍເຕີ້​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ຂຽນ​ວ່າ: “ຫຼາຍ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ຟັງ​ໃນ​ເທື່ອ​ທຳອິດ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ໄປ​ຫາ​ເຂົາເຈົ້າ​ໄດ້​ປ່ຽນ​ຄວາມ​ຄິດ​ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ກັບ​ໄປ​ຫາ​ເທື່ອ​ທີ 2 ຫຼື​ເທື່ອ​ທີ 3. ວຽກ​ປະກາດ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ເຮັດ​ໃນ​ປີ​ນີ້​ແມ່ນ​ກັບ​ໄປ​ຢາມ​ຄົນ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ເຄີຍ​ໄປ​ຫາ​ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້. ຂ້ອຍ​ມີ​ປະສົບການ​ດີໆ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ​ກັບ​ຄົນ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ.”

ເບິ່ງ​ໄປ​ທີ່​ອະນາຄົດ

ໃນ​ຈົດໝາຍ​ປະຈຳ​ປີ​ທີ່​ພີ່ນ້ອງ​ໂຈເຊບ ຣັດເທີຝອດ​ຂຽນ​ໄປ​ຫາ​ໄພໂອເນຍ​ທຸກ​ຄົນ ລາວ​ເວົ້າ​ເຖິງ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຂົາເຈົ້າ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃນ​ວຽກ​ປະກາດ​ໃນ​ປີ​ນັ້ນ​ແລະ​ສິ່ງ​ທີ່​ຄວນ​ຈະ​ເຮັດ​ໃນ​ປີ​ຕໍ່​ໄປ. ລາວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ໃນ​ປີ​ນີ້ ພວກ​ເຈົ້າ​ມີ​ສິດທິ​ພິເສດ​ໄດ້​ໃຫ້​ກຳລັງ​ໃຈ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ທີ່​ໂສກເສົ້າ​ໂດຍ​ການ​ປະກາດ​ຂ່າວ​ດີ. ວຽກ​ນີ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ມີ​ຄວາມ​ສຸກ​ຫຼາຍ . . . ໃນ​ປີ​ຕໍ່​ໄປ ພວກ​ເຈົ້າ​ຈະ​ມີ​ຫຼາຍ​ໂອກາດ​ທີ່​ຈະ​ເປັນ​ພະຍານ​ໃຫ້​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ເພິ່ນ ແລະ​ສະແດງ​ໃຫ້​ຄົນ​ອື່ນ​ເຫັນ​ວ່າ​ແມ່ນ​ໃຜ​ແທ້ໆ​ທີ່​ເປັນ​ຜູ້​ນະມັດສະການ​ຂອງ​ເພິ່ນ. . . . ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຮົາ​ທຸກ​ຄົນ​ເປັ່ງ​ສຽງ​ດັງໆ​ຕໍ່ໆ​ໄປ​ເພື່ອ​ສັນລະເສີນ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ກະສັດ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ.”

ໃນ​ທ້າຍ​ປີ 1925 ພີ່ນ້ອງ​ໄດ້​ວາງ​ແຜນທີ່​ຈະ​ຂະຫຍາຍ​ເບເທນ​ຢູ່​ບຸກ​ລິນ​ໃຫ້​ໃຫຍ່​ຂຶ້ນ. ໃນ​ປີ 1926 ເຂົາເຈົ້າ​ຈະ​ເລີ່ມ​ໂຄງ​ການ​ກໍ່ສ້າງ​ທີ່​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ເຊິ່ງ​ອົງການ​ຂອງ​ເຮົາ​ເຄີຍ​ເຮັດ​ມາ.