ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ອະດີດຄຸນແມ່ກາຍມາເປັນເອື້ອຍນ້ອງແທ້ໃນຄວາມເຊື່ອ
ຫຼາຍປີມາແລ້ວ ນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍອາຣາເຊລິໃຈຮ້າຍແລະຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: “ເຊົາເວົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກໄດ້ຍິນຫຍັງກ່ຽວກັບສາສະໜາຂອງເຈົ້າ. ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເບື່ອໜ່າຍ. ຂ້ອຍຊັງເຈົ້າ!” ຄຳເວົ້າຂອງລາວເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍອາຍຸໄດ້ 91 ປີ ແລະຂ້ອຍຍັງຈື່ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ດີ. ແຕ່ຄືດັ່ງທີ່ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 7:8 (ລ.ມ.) ກ່າວວ່າ: “ຕອນຈົບດີກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນ.”—ເຟລິຊາ
ເຟລິຊາ: ຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນຄອບຄົວທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍໃນປະເທດແອດສະປາຍ. ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍນັບຖືສາສະໜາກາໂຕລິກ ແລະພວກເຮົາເປັນຄົນທີ່ເຄັ່ງໃນສາສະໜາ. ທີ່ຈິງພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ອຍ 13 ຄົນໄດ້ເປັນຄຸນພໍ່ຫຼືບໍ່ກໍເຮັດວຽກຢູ່ໂບດ. ພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງຂອງແມ່ຂ້ອຍເປັນຄຸນພໍ່ແລະເປັນອາຈານສອນຢູ່ໂຮງຮຽນກາໂຕລິກ. ຫຼັງຈາກທີ່ລາວເສຍຊີວິດ ສັນຕະປາປາ ຈອນ ພໍລທີ 2 ໄດ້ໃຫ້ກຽດລາວໂດຍແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ລາວເປັນນັກບຸນ. ພໍ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຊ່າງເຫຼັກ ແລະແມ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຊາວນາ. ພໍ່ແມ່ມີລູກແປດຄົນ ແລະຂ້ອຍເປັນລູກກົກ.
ຕອນຂ້ອຍອາຍຸໄດ້ 12 ປີ ສົງຄາມກາງເມືອງໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນໃນປະເທດແອດສະປາຍ. ຫຼັງຈາກສົງຄາມສິ້ນສຸດ ພໍ່ຂອງຂ້ອຍກໍຖືກຈັບເຂົ້າຄຸກເນື່ອງຈາກລັດຖະບານບໍ່ມັກແນວຄິດທາງດ້ານການເມືອງຂອງພໍ່. ບໍ່ງ່າຍທີ່ແມ່ຈະຊອກຫາອາຫານໃຫ້ພຽງພໍສຳລັບພວກເຮົາທຸກຄົນ. ດັ່ງນັ້ນ ແມ່ຈຶ່ງສົ່ງນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍສາມຄົນມີອາຣາເຊລິ ລາວຣິ ແລະຣາໂມນິ ໃຫ້ໄປຢູ່ກັບຄຸນແມ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງບິວບາວ ເພາະຢູ່ທີ່ນັ້ນມີອາຫານຢ່າງພຽງພໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກິນ.
ອາຣາເຊລິ: ຕອນນັ້ນຂ້ອຍອາຍຸ 14 ປີ ລາວຣິອາຍຸ 12 ປີ ແລະຣາໂມນິອາຍຸ 10 ປີ. ພວກເຮົາຄິດຮອດຄອບຄົວຫຼາຍ. ຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ ວຽກຂອງພວກເຮົາແມ່ນເຮັດຄວາມສະອາດ. ສອງປີຕໍ່ມາພວກຄຸນແມ່ກໍສົ່ງພວກເຮົາໄປທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ທີ່ໃຫຍ່ເຊິ່ງຢູ່ໃນເມືອງຊາຣາໂກຊາທີ່ເປັນສະຖານທີ່ເບິ່ງແຍງຜູ້ເຖົ້າ. ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດວຽກໜັກເພື່ອເຮັດຄວາມສະອາດເຮືອນຄົວ ແລະວຽກນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເມື່ອຍຫຼາຍ.
ເຟລິຊາ: ເມື່ອພວກນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍໄດ້ໄປໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ທີ່ເມືອງຊາຣາໂກຊາ ແມ່ແລະນ້າບ່າວຂອງຂ້ອຍທີ່ເປັນຄຸນພໍ່ໃນທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຕັດສິນໃຈສົ່ງຂ້ອຍໄປທີ່ນັ້ນເຊັ່ນກັນ. ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການແຍກຂ້ອຍອອກຈາກຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງທີ່ມັກຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄອຍຖ້າທີ່ຈະໃຊ້ເວລາຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ ເພາະຂ້ອຍຮັກພະເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄປໂບດທຸກໆມື້ ແລະເຖິງຂັ້ນວ່າຢາກເປັນມິດຊັນນາລີຂອງສາສະໜາກາໂຕລິກຄືກັບພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ອຍທີ່ຢູ່ອາຝຼິກກາ.
ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງຊາຣາໂກຊາ ປະເທດແອດສະປາຍ (ເບື້ອງຊ້າຍ) ຄຳພີໄບເບິນສະບັບ Nácar-Colungacar (ເບື້ອງຂວາ)
ແຕ່ຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຼາຍໆສິ່ງໄດ້ຄືກັບທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ພວກຄຸນແມ່ບໍ່ສະໜັບສະໜູນໃຫ້ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າໃນປະເທດອື່ນ ຄືດັ່ງທີ່ຂ້ອຍຫວັງໄວ້. ດັ່ງນັ້ນ ໜຶ່ງປີຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ກັບບ້ານເພື່ອເບິ່ງແຍງນ້າບ່າວຜູ້ທີ່ເປັນຄຸນພໍ່. ຂ້ອຍເຮັດວຽກເຮືອນໃຫ້ລາວ ແລະພວກເຮົາສວດມົນນຳກັນທຸກໆແລງ. ຂ້ອຍຍັງມັກຈັດດອກໄມ້ຢູ່ໂບດແລະປະດັບປະດາຮູບປັ້ນແມ່ມາລີແລະ “ພວກນັກບຸນຕ່າງໆ.”
ອາຣາເຊລິ: ຕອນທີ່ທີ່ຢູ່ເມືອງຊາຣາໂກຊາ ຂ້ອຍໄດ້ສາບານເປັນຄັ້ງທຳອິດເພື່ອຈະເປັນຄຸນແມ່. ຕໍ່ມາພວກຄຸນແມ່ກໍໄດ້ແຍກຂ້ອຍແລະພວກນ້ອງສາວອອກຈາກກັນ. ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າສົ່ງຂ້ອຍໄປທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງມາດຣິດ ແລະສົ່ງລາວຣິໄປທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງວາເລນເຊຍ. ຣາໂມນິແມ່ນໃຫ້ຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງຊາຣາໂກຊາ. ໃນເມືອງມາດຣິດ ຂ້ອຍໄດ້ສາບານເປັນຄັ້ງທີສອງເພື່ອຈະເປັນຄຸນແມ່. ມີຫຼາຍຄົນເຊັ່ນ: ພວກນັກຮຽນແລະຄົນສູງອາຍຸໄດ້ມາອາໄສຢູ່ທີ່ນີ້. ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມີວຽກຫຼາຍ. ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍທີ່ຢູ່ໃນໂຮງຮຽນຄຸນແມ່.
ຂ້ອຍຄອຍຖ້າຊີວິດທີ່ເປັນຄຸນແມ່. ຂ້ອຍຄິດວ່າເຮົາຈະມີເວລາຫຼາຍໃນການອ່ານຄຳພີໄບເບິນແລະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ. ແຕ່ແລ້ວຂ້ອຍກໍຕ້ອງຜິດຫວັງ. ບໍ່ມີຈັກຄົນເລີຍທີ່ໃຊ້ຄຳພີໄບເບິນຫຼືແມ່ນແຕ່ເວົ້າເລື່ອງພະເຈົ້າຫຼືພະເຍຊູ. ຂ້ອຍຮຽນພາສາລາຕິນໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະໄດ້ສຶກສາເລື່ອງຊີວິດຂອງ “ພວກນັກບຸນ” ກາໂຕລິກ ແລະນະມັດສະການແມ່ມາລີ. ແຕ່ເວລາເກືອບທັງໝົດແມ່ນພວກເຮົາໃຊ້ໄປໃນການເຮັດວຽກໜັກ.
ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກເຄັ່ງຕຶງແລະກັງວົນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຄວນຈະຫາເງິນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຄອບຄົວແທນທີ່ຈະເຮັດວຽກທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮັ່ງມີ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເວົ້າກັບຫົວໜ້າຄຸນແມ່ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ແລະບອກລາວວ່າຂ້ອຍຢາກອອກຈາກທີ່ນີ້. ແຕ່ລາວກໍຂັງຂ້ອຍໄວ້ໃນຫ້ອງນ້ອຍ ເພາະຄິດວ່າການເຮັດແນວນີ້ຈະເກ້ຍກ່ອມໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ຕໍ່.
ຕໍ່ມາ ພວກຄຸນແມ່ໄດ້ປ່ອຍຂ້ອຍອອກຈາກຫ້ອງນ້ອຍ ແຕ່ເມື່ອສຳນຶກໄດ້ວ່າຂ້ອຍຍັງຢາກອອກຈາກໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ ເຂົາເຈົ້າກໍຂັງຂ້ອຍໄວ້ໃນຫ້ອງນ້ອຍອີກ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຮັດແບບນີ້ສາມເທື່ອ ເຂົາເຈົ້າກໍເວົ້າວ່າ ຂ້ອຍສາມາດໄປໄດ້ຖ້າຂ້ອຍຂຽນຂໍ້ຄວາມຕໍ່ໄປນີ້: “ຂ້ອຍອອກຈາກທີ່ນີ້ຍ້ອນວ່າຂ້ອຍຕ້ອງການຮັບໃຊ້ຊາຕານແທນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ.” ຂ້ອຍຕົກໃຈຫຼາຍ. ຂ້ອຍຢາກອອກຈາກທີ່ນີ້ແທ້ໆ ແຕ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ຂຽນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນ. ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍຈຶ່ງບອກວ່າຂ້ອຍຢາກເວົ້າກັບຄຸນພໍ່ ແລະຂ້ອຍໄດ້ບອກລາວໃນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ລາວໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກຫົວໜ້າຄຸນພໍ່ໃຫ້ສົ່ງຂ້ອຍກັບໄປທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ໃນເມືອງຊາຣາໂກຊາ. ຫຼັງຈາກຢູ່ທີ່ນັ້ນໄດ້ສອງສາມເດືອນ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ອອກຈາກໂຮງຮຽນຄຸນແມ່. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວຣິແລະຣາໂມນີກໍອອກຈາກໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ຄືກັນ.
ປຶ້ມຫົວໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາແຕກແຍກກັນ
ເຟລິຊາ
ເຟລິຊາ: ຜ່ານໄປໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ງດອງແລະໄດ້ໄປຢູ່ກັນຕາບຣີ ເຊິ່ງເປັນແຂວງໜຶ່ງຂອງປະເທດແອດສະປາຍ. ຂ້ອຍຍັງໄປໂບດເປັນປະຈຳ. ມີເທື່ອໜຶ່ງຢູ່ທີ່ໂບດ ໃນວັນອາທິດ ຄຸນພໍ່ໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍວ່າ: “ເບິ່ງປຶ້ມນີ້ແມະ!” ລາວໄດ້ຍົກປຶ້ມຄວາມຈິງເຊິ່ງນຳໄປສູ່ຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງ. ລາວເວົ້າຕື່ມອີກວ່າ “ຖ້າມີຄົນເອົາປຶ້ມນີ້ໃຫ້ເຈົ້າ ເອົາມັນມາໃຫ້ຂ້ອຍຫຼືບໍ່ກໍໂຍນມັນຖິ້ມໂລດ!”
ຂ້ອຍບໍ່ມີປຶ້ມນັ້ນ ແຕ່ຂ້ອຍຢາກໄດ້. ຈາກນັ້ນສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ ມີຜູ້ຍິງສອງຄົນໄດ້ມາທີ່ເຮືອນຂອງຂ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ແລະເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະເໜີປຶ້ມນັ້ນໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍອ່ານປຶ້ມຫົວນັ້ນໃນຄືນນັ້ນເລີຍ. ເມື່ອຜູ້ຍິງສອງຄົນນັ້ນກັບຄືນມາ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖາມຂ້ອຍວ່າຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນບໍ ແລະຂ້ອຍກໍຕອບວ່າ ຢາກຮຽນ.
ປຶ້ມຄວາມຈິງ
ຂ້ອຍຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ພະເຈົ້າພໍໃຈສະເໝີ. ຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ ແລະຂ້ອຍເລີ່ມຮັກພະອົງຢ່າງສຸດຊຶ້ງ. ຂ້ອຍຕ້ອງການບອກໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ກ່ຽວກັບພະອົງ. ໃນປີ 1973 ຂ້ອຍໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. ເມື່ອເປັນໄປໄດ້ ຂ້ອຍພະຍາຍາມເວົ້າຄວາມຈິງໃຫ້ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຮູ້ຈັກ. ແຕ່ຄອບຄົວແລະໂດຍສະເພາະແລ້ວນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍທີ່ຊື່ອາຣາເຊລິໄດ້ຢືນຢັນວ່າສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອເປັນສິ່ງທີ່ຜິດ.
ອາຣາເຊລິ: ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍຖືກປະຕິບັດໃນແບບທີ່ບໍ່ດີແທ້ໆຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນຄຸນແມ່ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກໃຈຮ້າຍແລະບໍ່ພໍໃຈກັບສາສະໜາຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງໄປໂບດທຸກໆວັນອາທິດ ແລະຂ້ອຍໄດ້ສວດມົນທຸກໆມື້. ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງການທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄຳພີໄບເບິນ ແລະຂ້ອຍໄດ້ຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າຊ່ວຍຂ້ອຍ. ຈາກນັ້ນ ເຟລິຊາໄດ້ບອກຂ້ອຍໃນສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ຮຽນ. ລາວຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ລາວເຊື່ອເຊິ່ງຂ້ອຍຄິດວ່າລາວເປັນບ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ເຫັນດີກັບສິ່ງທີ່ລາວເວົ້າ.
ອາຣາເຊລິ
ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ກັບໄປເມືອງມາດຣິດເພື່ອເຮັດວຽກແລ້ວຈາກນັ້ນກໍໄດ້ແຕ່ງດອງ. ໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາ ຂ້ອຍໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າຄົນທີ່ໄປໂບດເປັນປະຈຳບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພະເຍຊູ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເຊົາໄປໂບດ. ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອໃນ “ພວກນັກບຸນ” ຫຼືເຊື່ອເລື່ອງໄຟນະລົກອີກຕໍ່ໄປ ແລະຂ້ອຍກໍບໍ່ເຊື່ອວ່າຄຸນພໍ່ສາມາດໃຫ້ອະໄພບາບໄດ້. ຂ້ອຍເຖິງຂັ້ນວ່າຖິ້ມຮູບປັ້ນທັງໝົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສາສະໜາ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ກຳລັງເຮັດນັ້ນຖືກຫຼືບໍ່. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຜິດຫວັງ ແຕ່ຂ້ອຍຍັງອະທິດຖານເຖິງພະເຈົ້າຕໍ່ໆໄປວ່າ: “ລູກຢາກຮູ້ຈັກພະອົງ. ຂໍພະອົງຊ່ວຍລູກແດ່!” ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາເຄີຍມາເຄາະປະຕູເຮືອນຂອງຂ້ອຍຫຼາຍເທື່ອ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເປີດຈັກເທື່ອ. ຂ້ອຍບໍ່ໄວ້ໃຈສາສະໜາໃດໆເລີຍ.
ລາວຣິນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງ ແລະຣາໂມນິຢູ່ປະເທດແອດສະປາຍ. ປະມານປີ 1980 ເຂົາເຈົ້າເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຄືກັບເຟລິຊາ ນັ້ນຄືບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າຕົນເອງກຳລັງຮຽນຫຼາຍເລື່ອງທີ່ເປັນເລື່ອງຕົວະ. ຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບແອນເຈິລາຍທີ່ເປັນເພື່ອນບ້ານຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້ອຍ ແລະເຮົາໄດ້ເປັນເພື່ອນທີ່ສະໜິດກັນ. ລາວກໍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຄືກັນ. ແອນເຈິລາຍແລະຜົວຂອງລາວໄດ້ຖາມຂ້ອຍຫຼາຍເທື່ອວ່າຢາກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບເຂົາເຈົ້າຫຼືບໍ່. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າເຖິງແມ່ນຂ້ອຍຈະເວົ້າວ່າຂ້ອຍບໍ່ສົນໃຈໃນເລື່ອງສາສະໜາ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຕ້ອງການແທ້ໆທີ່ຢາກຮູ້ກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ຕົກລົງ ຂ້ອຍຈະສຶກສາກັບພວກເຈົ້າ ແຕ່ໂດຍໃຊ້ພະຄຳພີຂອງຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ!” ຂ້ອຍມີຄຳພີໄບເບິນສະບັບແປທີ່ຊື່ວ່າ Nácar-Colungacar.
ໃນທີ່ສຸດຄຳພີໄບເບິນກໍເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາກົມກຽວກັນ
ເຟລິຊາ: ເມື່ອຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1973 ມີພະຍານປະມານ 70 ຄົນໃນຊານຕັນເດີເຊິ່ງເປັນເມືອງຫຼວງ ຂອງແຂວງກັນຕາບຣີ. ພວກເຮົາຕ້ອງເດີນທາງໄກເພື່ອປະກາດກັບທຸກຄົນໃນຫຼາຍຮ້ອຍໝູ່ບ້ານໃນແຂວງນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງເດີນທາງໂດຍໃຊ້ລົດເມແລ້ວຕໍ່ຈາກນັ້ນກໍໃຊ້ລົດໃຫຍ່ຈາກບ້ານໜຶ່ງໄປອີກບ້ານໜຶ່ງ.
ຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ຂ້ອຍໄດ້ສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບຫຼາຍຄົນ ແລະມີ 11 ຄົນໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. ເກືອບທຸກຄົນທີ່ຂ້ອຍສຶກສານຳນັບຖືສາສະໜາກາໂຕລິກ ແລະຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ອົດທົນກັບເຂົາເຈົ້າ. ຄືກັບຂ້ອຍ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການເວລາເພື່ອຈະສຳນຶກໄດ້ວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຊື່ອເປັນສິ່ງທີ່ຜິດ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າມີພຽງຄຳພີໄບເບິນແລະພະລັງບໍລິສຸດຂອງພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະຊ່ວຍຄົນຜູ້ໜຶ່ງໃຫ້ປ່ຽນຄວາມຄິດແລະໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. (ເຫບເລີ 4:12) ຜົວຂອງຂ້ອຍບິນວິນິໂດ ລາວເຄີຍເປັນຕຳຫຼວດ ແລະໄດ້ຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1979. ແມ່ຂອງຂ້ອຍເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ເພິ່ນຈະເສຍຊີວິດ.
ອາຣາເຊລິ: ເມື່ອເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຊື່ອໃຈເຂົາເຈົ້າໄດ້. ແຕ່ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ຂ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກແບບນັ້ນອີກເລີຍ. ພະຍານພະເຢໂຫວາບໍ່ພຽງແຕ່ສອນຄຳພີໄບເບິນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງເຮັດຕາມຫຼັກຄຳສອນນັ້ນ. ເມື່ອຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍໃນພະເຢໂຫວາແລະໃນຄຳພີໄບເບິນເລີ່ມເຕີບໂຕຂຶ້ນ ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກຫຼາຍຂຶ້ນ. ເພື່ອນບ້ານຫຼາຍຄົນສັງເກດເຫັນການປ່ຽນແປງນີ້ແລະບອກຂ້ອຍວ່າ: “ອາຣາເຊລິ ຢູ່ໃນແນວທາງທີ່ເຈົ້າໄດ້ເລືອກຕໍ່ໆໄປເດີ!”
ຂ້ອຍຈື່ຄຳອະທິດຖານຂອງຂ້ອຍທີ່ເວົ້າວ່າ: “ຂອບໃຈພະເຢໂຫວາທີ່ບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້ໃນຕົວລູກແລະທີ່ໃຫ້ໂອກາດລູກຫຼາຍຄັ້ງເພື່ອຈະພົບສິ່ງທີ່ລູກກຳລັງຊອກຫາເຊິ່ງກໍຄືຄວາມຮູ້ແທ້ທີ່ຢູ່ໃນຄຳພີໄບເບິນ.” ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຂໍໃຫ້ເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍເຟລິຊາໃຫ້ອະໄພຂ້ອຍໃນສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຂ້ອຍເວົ້າບໍ່ດີຕໍ່ລາວ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາແທນທີ່ຈະຂັດແຍ່ງກັນ ພວກເຮົາພັດມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1989 ຕອນອາຍຸ 61 ປີ.
ເຟລິຊາ: ຕອນນີ້ຂ້ອຍອາຍຸໄດ້ 91 ປີ. ຜົວຂອງຂ້ອຍເສຍຊີວິດແລ້ວ ແລະຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍຄືກັບແຕ່ກ່ອນ. ແຕ່ຂ້ອຍຍັງອ່ານຄຳພີໄບເບິນທຸກໆມື້ ແລະໄປປະຊຸມແລະອອກປະກາດເມື່ອຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້.
ອາຣາເຊລິ: ຂ້ອຍມັກເວົ້າເລື່ອງຂອງພະເຢໂຫວາກັບຄຸນພໍ່ແລະຄຸນແມ່ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົບ ອາດເປັນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍເຄີຍເປັນຄຸນແມ່. ຂ້ອຍໄດ້ສົນທະນາເລື່ອງທີ່ໜ້າສົນໃຈກັບພວກເຂົາເຈົ້າບາງຄົນ ແລະຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບເອົາປຶ້ມແລະວາລະສານ. ຂ້ອຍຈື່ຄຸນພໍ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ເປັນພິເສດ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເວົ້າກັບລາວໄດ້ສອງສາມເທື່ອ ລາວກໍເຫັນດີນຳໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ. ຈາກນັ້ນລາວກໍບອກຂ້ອຍວ່າ: “ແຕ່ຂ້ອຍຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ ອາຍຸຂ້ອຍສ່ຳນີ້ແລ້ວ?” ສະມາຊິກໃນໂບດແລະຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຈະເວົ້າແນວໃດ? ຂ້ອຍຈຶ່ງຕອບວ່າ: “ແລະພະເຈົ້າຈະເວົ້າຫຍັງ?” ລາວຈຶ່ງສຳນຶກໄດ້ວ່າຂ້ອຍເວົ້າຖືກ ແລະຂ້ອຍເຫັນໄດ້ວ່າລາວເສົ້າໃຈ. ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າລາວບໍ່ກ້າທີ່ຈະປ່ຽນແປງ.
ຂ້ອຍຈະບໍ່ມີວັນລືມເມື່ອຜົວຂອງຂ້ອຍບອກວ່າລາວຢາກໄປປະຊຸມນຳຂ້ອຍ. ລາວອາຍຸໄດ້ 80 ກວ່າປີເມື່ອລາວມາປະຊຸມເທື່ອທຳອິດ ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນລາວກໍບໍ່ເຄີຍຂາດການປະຊຸມເລີຍ. ລາວສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລະເລີ່ມປະກາດ. ຂ້ອຍມີຄວາມຊົງຈຳທີ່ດີຫຼາຍຢ່າງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດວຽກປະກາດນຳກັນ. ລາວເສຍຊີວິດສອງເດືອນກ່ອນທີ່ລາວຈະຮັບບັບເຕມາ.
ເຟລິຊາ: ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ນ້ອງສາວຂອງຂ້ອຍທັງສາມຄົນໄດ້ຕໍ່ຕ້ານຂ້ອຍ. ແຕ່ຕໍ່ມາເຂົາເຈົ້າກໍຮັບເອົາຄວາມຈິງເຊັ່ນກັນ. ນັ້ນເປັນສິ່ງໜຶ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຄີຍເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຮົາສາມາດໃຊ້ເວລານຳກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກແລະເວົ້າກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າທີ່ຮັກຂອງພວກເຮົາ ເວົ້າກ່ຽວກັບພະຄຳຂອງພະອົງ! ໃນທີ່ສຸດພວກເຮົາທຸກຄົນກໍນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ.a
a ຕອນນີ້ ອາຣາເຊລິອາຍຸ 87 ປີ ເຟລິຊາອາຍຸ 91 ປີ ແລະຣາໂມນີອາຍຸ 83 ປີ. ເຂົາເຈົ້າຍັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່. ລາວຣິເສຍຊີວິດໃນປີ 1990 ແລະລາວກໍເຊັ່ນກັນໄດ້ຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາສະເໝີ.