ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ພວກເຮົາປະສົບກັບຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າໃນຫຼາຍໆດ້ານ
ພໍ່ຂອງຂ້ອຍຊື່ອາເຕີ. ເນື່ອງຈາກເປັນຊາຍໜຸ່ມທີ່ຮັກພະເຈົ້າ ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຢາກເປັນຄຸນພໍ່ຂອງສາສະໜາເມໂທດີດ. ແຕ່ເພິ່ນປ່ຽນໃຈເມື່ອໄດ້ອ່ານປຶ້ມບາງຫົວຈາກນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລະເມື່ອເລີ່ມເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກັບເຂົາເຈົ້າ. ໃນປີ 1914 ພໍ່ອາຍຸໄດ້ 17 ປີ ແລະເພິ່ນໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 ພໍ່ຖືກສັ່ງໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບກອງທະຫານ ແຕ່ເພິ່ນປະຕິເສດ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຖືກຕັດສິນໃຫ້ຕິດຄຸກ 10 ເດືອນຢູ່ຄິງສະຕັນ ເປນິເທັນທິອາຣີ ໃນເມືອງອອນຕາຣິໂອ ປະເທດການາດາ. ຫຼັງຈາກຖືກປ່ອຍຕົວ ພໍ່ກໍເປັນເຄາະພໍເທີ ເຊິ່ງຕໍ່ມາເອີ້ນວ່າໄພໂອເນຍ.
ໃນປີ 1926 ພໍ່ແຕ່ງດອງກັບພີ່ນ້ອງເຮເຊວ ວິວຄິນສັນ ເຊິ່ງແມ່ຂອງລາວໄດ້ຮຽນຄວາມຈິງໃນປີ 1908. ຂ້ອຍເກີດໃນວັນທີ 24 ເມສາ 1931 ແລະເປັນລູກຜູ້ທີ່ສອງໃນຈຳນວນລູກສີ່ຄົນ. ພໍ່ຮັກແລະນັບຖືຄຳພີໄບເບິນ ແລະສອນພວກເຮົາໃຫ້ເຮັດແບບດຽວກັນ. ການນະມັດສະການພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຮົາປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນນຳກັນເປັນປະຈຳແບບເປັນຄອບຄົວ.—ກິດຈະການ 20:20
ຂ້ອຍຮັກສາຄວາມເປັນກາງແລະເປັນໄພໂອເນຍຄືກັບພໍ່
ໃນປີ 1939 ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນ ແລະໃນປີຕໍ່ມາວຽກງານຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາຢູ່ການາດາກໍຖືກສັ່ງຫ້າມ. ເດັກນ້ອຍນັກຮຽນຕ້ອງເຄົາລົບທຸງແລະຮ້ອງເພງຊາດໃນຫ້ອງຮຽນ. ປົກກະຕິແລ້ວອາຈານຈະຍອມໃຫ້ໂດໂຣທີເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍແລະຂ້ອຍອອກໄປທາງນອກຫ້ອງເມື່ອຄົນອື່ນໆກຳລັງເຮັດສິ່ງນີ້. ແຕ່ໃນມື້ໜຶ່ງ ອາຈານພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍອາຍໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານ. ຫຼັງຈາກເລີກໂຮງຮຽນ ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນໄດ້ທຳຮ້າຍແລະຕີຂ້ອຍຈົນລົ້ມລົງພື້ນ. ເມື່ອເຈິແບບນີ້ຂ້ອຍແຮ່ງຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະ ‘ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າຫຼາຍກວ່າມະນຸດ.’—ກິດຈະການ 5:29
ໃນເດືອນກໍລະກົດ 1942 ຕອນອາຍຸ 11 ປີ ຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາໃນຖັງນ້ຳໃຫຍ່ຢູ່ຟາມ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກໃນການເປັນໄພໂອເນຍຕອນໂຮງຮຽນພັກ ເຊິ່ງໃນປັດຈຸບັນເອີ້ນວ່າໄພໂອເນຍສົມທົບ. ຄັ້ງໜຶ່ງ ຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງຊາຍສາມຄົນໄດ້ໄປພາກເໜືອຂອງເມືອງອອນຕາຣິໂອແລະເຮົາປະກາດກັບຄົນຕັດໄມ້.
ວັນທີ 1 ພຶດສະພາ 1949 ຂ້ອຍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ. ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍຖືກເຊີນໄປຊ່ວຍວຽກກໍ່ສ້າງຢູ່ສາຂາການາດາ ແລະຕໍ່ມາກໍໄດ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຄອບຄົວເບເທນການາດາ. ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງພິມ ເຊິ່ງຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີໃຊ້ແທ່ນພິມ. ຂ້ອຍຈື່ວ່າໄດ້ເຮັດວຽກໝົດຄືນຫຼາຍອາທິດເພື່ອຊ່ວຍພິມແຜ່ນພັບເລື່ອງການຂົ່ມເຫງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຢູ່ການາດາ.
ຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກການຮັບໃຊ້. ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ສຳພາດໄພໂອເນຍຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ຈະໄປຮັບໃຊ້ໃນເມືອງເກເບັກ ເຊິ່ງມີການຂົ່ມເຫງຢ່າງຮຸນແຮງ. ໄພໂອເນຍຄົນໜຶ່ງກໍຄື ແມຣີ ຊາຊູລາ ຈາກແອັດມອນຕັນທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງຂອງອາເບີຕ້າ. ພໍ່ແມ່ຂອງລາວເປັນສະມາຊິກຂອງສາສະໜາອໍໂຕດ໋ອກ. ເມື່ອແມຣີແລະອ້າຍຂອງລາວບອກວ່າຈະບໍ່ເຊົາຮຽນຄຳພີໄບເບິນ ພໍ່ແມ່ໄດ້ໄລ່ເຂົາເຈົ້າອອກຈາກເຮືອນ. ແມຣີກັບອ້າຍຮັບບັບເຕມາໃນເດືອນມິຖຸນາ 1951 ແລະຫົກເດືອນຕໍ່ມາທັງສອງກໍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍ. ໃນລະຫວ່າງທີ່ສຳພາດ ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ວ່າແມຣີຮັກພະເຢໂຫວາຫຼາຍ. ຂ້ອຍຈື່ທີ່ໄດ້ຄິດວ່າລາວເປັນຜູ້ຍິງທີ່ຂ້ອຍຢາກແຕ່ງດອງນຳ. ເກົ້າເດືອນຕໍ່ມາ ໃນວັນທີ 30 ມັງກອນ 1954 ພວກເຮົາກໍແຕ່ງດອງກັນ. ໜຶ່ງອາທິດຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງ ຂ້ອຍກັບແມຣີຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າຝຶກອົບຮົມສຳລັບວຽກດູແລໝວດ. ໃນໄລຍະສອງປີຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາເຮັດວຽກດູແລໝວດຢູ່ພາກເໜືອຂອງເມືອງອອນຕາຣິໂອ.
ໃນຂະນະທີ່ວຽກປະກາດຢູ່ທົ່ວໂລກກຳລັງເຕີບໂຕ ຄວາມຕ້ອງການມິດຊັນນາລີກໍມີເພີ່ມຂຶ້ນ. ຂ້ອຍກັບແມຣີຄິດວ່າຖ້າເຮົາສາມາດອົດທົນໄດ້ກັບສະພາບອາກາດທີ່ໜາວເຢັນໃນລະດູໜາວຢູ່ການາດາແລະອົດທົນໄດ້ກັບຍຸງໃນລະດູຮ້ອນ ນັ້ນກໍສະແດງວ່າເຮົາຈະຢູ່ລອດໃນບ່ອນອື່ນໆ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 27 ແລະຈົບໃນເດືອນກໍລະກົດ 1956. ກ່ອນຮອດເດືອນພະຈິກເຮົາກໍໄດ້ຢູ່ເຮືອນຫຼັງໃໝ່ ນັ້ນຄືປະເທດເບຣຊີນ.
ວຽກມິດຊັນນາລີໃນເບຣຊີນ
ເມື່ອມາຮອດເບຣຊີນ ເຮົາກໍເລີ່ມຮຽນພາສາປອກຕຸຍການ. ທຳອິດເຮົາຮຽນວິທີງ່າຍໆເພື່ອເລີ່ມການສົນທະນາ. ຕໍ່ມາເຮົາກໍທ່ອງການສະເໜີວາລະສານແບບສັ້ນໆ. ຈາກນັ້ນເຮົາກໍອອກໄປປະກາດແລະພົບກັບຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ສົນໃຈໃນຂ່າວສານຂອງເຮົາ. ເຮົາຕັດສິນໃຈວ່າຖ້າເຈົ້າຂອງເຮືອນສະແດງຄວາມສົນໃຈ ເຮົາຈະອ່ານພະຄຳພີຂໍ້ໜຶ່ງກ່ຽວກັບຊີວິດພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງລາຊະອານາຈັກ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງອ່ານຄຳປາກົດ 21:3, 4 ແລະຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍເປັນລົມ! ຂ້ອຍບໍ່ລຶ້ງກັບອາກາດທີ່ຮ້ອນແລະຊຸ່ມ. ຄວາມຮ້ອນຍັງເປັນບັນຫາສຳລັບຂ້ອຍຕໍ່ໄປ.
ເຮົາເຮັດວຽກມິດຊັນນາລີຢູ່ເມືອງແຄມໂປສ. ປັດຈຸບັນນີ້ມີ 15 ປະຊາຄົມ. ແຕ່ຕອນທີ່ເຮົາໄປຮອດ ມີກຸ່ມໂດດດ່ຽວພຽງກຸ່ມດຽວຢູ່ໃນຕົວເມືອງ ແລະມີເຮືອນມິດຊັນນາລີຫຼັງໜຶ່ງທີ່ມີພີ່ນ້ອງຍິງສີ່ຄົນ ນັ້ນຄື: ພີ່ນ້ອງເອັດສະເຕີ ເທຣຊີ ພີ່ນ້ອງຣາໂມນາ ບາເອີ ພີ່ນ້ອງລຸຍຊາ ສະວາດ ແລະພີ່ນ້ອງລໍແຣນ ບຣຸກ (ນາມສະກຸນຕອນນີ້ແມ່ນວໍເລັນ). ວຽກຂອງຂ້ອຍໃນບ້ານມິດຊັນນາລີແມ່ນຊ່ວຍຊັກເຄື່ອງແລະໄປຊອກຟືນເພື່ອເອົາມາແຕ່ງກິນ. ມື້ໜຶ່ງໃນຕອນແລງວັນຈັນຫຼັງຈາກທີ່ສຶກສາຫໍສັງເກດການ ແລ້ວ ແມຣີນອນພັກຜ່ອນເທິງໂຊຟາແລະເອົາຫົວໝູນໝອນ. ເຮົາກຳລັງລົມກັນເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດໃນມື້ນັ້ນ. ເມື່ອແມຣີລຸກຂຶ້ນ ກໍມີງູເລືອອອກມາຈາກກ້ອງໝອນ! ແຂກທີ່ບໍ່ໄດ້ຄາດຄິດຜູ້ນີ້ສ້າງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍຈົນຮອດຕອນທີ່ຂ້ອຍຂ້າມັນຕາຍ.
ຫຼັງຈາກຮຽນພາສາປອກຕຸຍການໄດ້ປີໜຶ່ງ ເຮົາກໍເລີ່ມເຮັດວຽກດູແລໝວດ. ເຮົາຮັບໃຊ້ໃນເຂດທີ່ບໍ່ມີໄຟຟ້າ. ເຮົາປູສາດນອນແລະເດີນທາງດ້ວຍມ້າແລະກວຽນ. ຄັ້ງໜຶ່ງເຮົາຂີ່ລົດໄຟໄປເມືອງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ເທິງພູເພື່ອປະກາດໃນເຂດຫ່າງໄກ ແລະໄດ້ເຊົ່າຫ້ອງພັກຢູ່ຫັ້ນ. ສຳນັກງານສາຂາສົ່ງວາລະສານ 800 ຫົວມາໃຫ້ເຮົາເພື່ອໃຊ້ໃນການປະກາດ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງເດີນທາງໄປຫ້ອງການໄປສະນີຫຼາຍເທື່ອເພື່ອຮັບກ່ອງວາລະສານ.
ໃນປີ 1962 ມີການຈັດໂຮງຮຽນພະລາຊະກິດຢູ່ທົ່ວເບຣຊີນ. ເປັນເວລາຫົກເດືອນທີ່ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເດີນທາງຄົນດຽວຈາກໂຮງຮຽນໜຶ່ງໄປອີກໂຮງຮຽນໜຶ່ງ. ຂ້ອຍສອນຢູ່ມານາວ ເບເລ ຟໍຕາເລຊາ ເຣຊິຟີ ແລະຊາວວາດໍ. ຕອນທີ່ຢູ່ມານາວ ຂ້ອຍໄດ້ຈັດການປະຊຸມພາກໃນໂຮງລະຄອນໂອເປຣາທີ່ມີຊື່ສຽງ. ຍ້ອນຝົນຕົກແຮງເຮົາຈຶ່ງມີນ້ຳສະອາດພຽງໜ້ອຍດຽວເພື່ອດື່ມ ແລະເຮົາກໍບໍ່ມີສະຖານທີ່ດີໆເພື່ອໃຫ້ພີ່ນ້ອງກິນເຂົ້າໃນລະຫວ່າງທີ່ຈັດການປະຊຸມພາກ. ຂ້ອຍເວົ້າກັບນາຍທະຫານຄົນໜຶ່ງແລະອະທິບາຍກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງພວກເຮົາ ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຈັດໃຫ້ພວກເຮົາມີນ້ຳດື່ມຕະຫຼອດການປະຊຸມພາກ. ລາວຍັງສົ່ງທະຫານມາກາງເຕັ້ນໃຫຍ່ໆສອງເຕັ້ນເຊິ່ງເຮົາໃຊ້ເປັນເຮືອນຄົວແລະຫ້ອງກິນເຂົ້າ.
ຕອນທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຢູ່ ແມຣີປະກາດໃນເຂດທຸລະກິດເຊິ່ງບໍ່ມີໃຜສົນໃຈຈະລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນ. ຜູ້ຄົນມາຈາກປະເທດປອກຕຸຍການເພື່ອຫາເງິນຢູ່ເບຮຊີນ. ແມຣີຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈແລະເວົ້າກັບໝູ່ບາງຄົນວ່າ “ປອກຕຸຍການຈະເປັນບ່ອນສຸດທ້າຍໃນໂລກນີ້ທີ່ລາວຢາກໄປ.” ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນເຮົາກໍໄດ້ຮັບຈົດໝາຍເຊີນໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ປອກຕຸຍການ ເຊິ່ງວຽກປະກາດຖືກສັ່ງຫ້າມຢູ່ຫັ້ນ. ແມຣີຕົກໃຈຫຼາຍ! ແຕ່ເຮົາກໍຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍນັ້ນແລະຍ້າຍໄປປອກຕຸຍການ.
ວຽກມອບໝາຍໃນປອກຕຸຍການ
ເຮົາມາຮອດເມືອງລິດສະບອນ ປະເທດປອກຕຸຍການ ໃນເດືອນສິງຫາ 1964. ຕຳຫຼວດລັບໄດ້ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ຫັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເບິ່ງຄືວ່າສຸຂຸມກວ່າທີ່ເຮົາຈະບໍ່ຕິດຕໍ່ກັບພີ່ນ້ອງທ້ອງຖິ່ນໃນຕອນໄປຮອດໃໝ່ໆ. ທຳອິດເຮົາເຊົ່າຫ້ອງຢູ່ ຕໍ່ມາເມື່ອໄດ້ວິຊ່າແລ້ວເຮົາກໍເຊົ່າອາພາດເມັນ. ຫຼັງຈາກຫ້າເດືອນຜ່ານໄປມັນປອດໄພສຳລັບເຮົາທີ່ຈະຕິດຕໍ່ກັບພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ສຳນັກງານສາຂາ. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍເມື່ອໃນທີ່ສຸດເຮົາສາມາດໄປປະຊຸມໄດ້!
ເນື່ອງຈາກວຽກງານຂອງເຮົາຖືກສັ່ງຫ້າມ ດັ່ງນັ້ນ ຫໍປະຊຸມຈຶ່ງຖືກປິດແລະການປະຊຸມປະຈຳປະຊາຄົມໄດ້ຈັດຢູ່ເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງ. ຕຳຫຼວດຄົ້ນເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນປະຈຳ. ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຮ້ອຍຄົນຖືກພາຕົວໄປສະຖານີຕຳຫຼວດເພື່ອສອບສວນ. ຕຳຫຼວດປະຕິບັດບໍ່ດີຕໍ່ເຂົາເຈົ້າແລະພະຍາຍາມບັງຄັບໃຫ້ບອກຊື່ພີ່ນ້ອງທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບ. ດັ່ງນັ້ນເພື່ອປົກປ້ອງກັນແລະກັນ ພີ່ນ້ອງຈຶ່ງເຊົາເອີ້ນນາມສະກຸນ ແຕ່ເອີ້ນຊື່ແທນ.
ຄວາມຊົງຈຳທີ່ມີຄ່າຕະຫຼອດ 60 ກວ່າປີທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ
ເປົ້າໝາຍຫຼັກຂອງເຮົາກໍຄືຕ້ອງແນ່ໃຈວ່າພີ່ນ້ອງຍັງໄດ້ຮັບປຶ້ມເພື່ອຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ອົດທົນໄດ້. ແມຣີຈະພິມບົດຄວາມສຶກສາຈາກຫໍສັງເກດການ ແລະປຶ້ມອື່ນໆໃສ່ເຈ້ຍຊະນິດພິເສດ ແລ້ວກໍຈະໃຊ້ເຈ້ຍນັ້ນເປັນແມ່ພິມເພື່ອເຮັດສຳເນົາຫຼາຍໆສະບັບໃຫ້ພີ່ນ້ອງ.
ປົກປ້ອງຂ່າວດີໃນສານ
ໃນເດືອນມິຖຸນາ 1966 ມີການພິຈາລະນາຄະດີທີ່ສຳຄັນໃນສານເຊິ່ງຈັດຢູ່ເມືອງລິດສະບອນ. ສະມາຊິກທັງ 49 ຄົນໃນປະຊາຄົມເຟໂຈຖືກກ່າວຫາວ່າເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມທີ່ຜິດກົດໝາຍໃນເຮືອນຂອງບາງຄົນ. ເພື່ອກຽມພີ່ນ້ອງສຳລັບການສືບສວນນີ້ ຂ້ອຍທຳທ່າເຮັດເປັນທະນາຍຄວາມເຊິ່ງພະຍາຍາມພິສູດວ່າພີ່ນ້ອງມີຄວາມຜິດ. ແຕ່ເປັນຕາມທີ່ຄາດຄິດໄວ້ ເຮົາແພ້ຄະດີ. ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງທັງ 49 ຄົນຖືກຄຸກຈາກ 45 ມື້ເຖິງຫ້າເດືອນເຄິ່ງ. ແຕ່ການສືບສວນນີ້ເປັນຄຳພະຍານທີ່ດີຫຼາຍ. ທີ່ຈິງ ໃນລະຫວ່າງການສືບສວນ ທະນາຍຄວາມຂອງເຮົາໄດ້ຍົກເອົາຄຳເວົ້າຂອງຄາມາລຽນຈາກຄຳພີໄບເບິນ. (ກິດຈະການ 5:33-39) ຫຼັງຈາກນັ້ນ ສື່ມວນຊົນໄດ້ລາຍງານຂ່າວກ່ຽວກັບການສືບສວນນັ້ນ. ພວກເຮົາດີໃຈຫຼາຍເມື່ອທະນາຍຄວາມຂອງພວກເຮົາເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລະເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມ.
ໃນເດືອນທັນວາ 1966 ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລສາຂາແລະໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນການເຮັດວຽກດ້ານກົດໝາຍ. ເຮົາເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອໃຫ້ມີເຫດຜົນຕາມກົດໝາຍວ່າເປັນຫຍັງພະຍານພະເຢໂຫວາຄວນນະມັດສະການໄດ້ຢ່າງເສລີໃນປອກຕຸຍການ. (ຟີລິບ 1:7) ໃນທີ່ສຸດ ໃນວັນທີ 18 ທັນວາ 1974 ເຮົາກໍໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ. ພີ່ນ້ອງນາທານ ນໍ ແລະພີ່ນ້ອງເຟເດີຣິກ ແຝນ ເດີນທາງມາຈາກສຳນັກງານໃຫຍ່ເພື່ອຮ່ວມຍິນດີກັບພວກເຮົາ. ເຮົາມີການປະຊຸມທີ່ໜ້າຈົດຈຳໃນເມືອງໂອປໍໂຕແລະເມືອງລິດສະບອນໂດຍມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ 46.870 ຄົນ.
ພະເຢໂຫວາຍັງເຮັດໃຫ້ວຽກປະກາດຂະຫຍາຍອອກໄປສູ່ເກາະຕ່າງໆທີ່ມີຄົນເວົ້າພາສາປອກຕຸຍການ ເຊັ່ນ: ເກາະອາໂຊຣິດ ເກາະເຄັບວໍດີ ເກາະມາເດຍຣາ ແລະເກາະຊາວໂຕເມ ແອນ ພິຣຊິເປ. ເມື່ອຈຳນວນຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາໃນເກາະເຫຼົ່ານີ້ເພີ່ມຂຶ້ນ ເຮົາຕ້ອງການສຳນັກງານສາຂາທີ່ໃຫຍ່ກວ່າເກົ່າ. ຫຼັງຈາກສຳນັກງານສາຂາສ້າງແລ້ວ ໃນວັນທີ 23 ເມສາ 1988 ພີ່ນ້ອງມິວຕັນ ເຮັນເຊວ ໄດ້ໃຫ້ຄຳບັນລະຍາຍເພື່ອອຸທິດສາຂາ. ມີພີ່ນ້ອງເຂົ້າຮ່ວມ 45.522 ຄົນ ແລະລວມທັງມິດຊັນນາລີ 20 ຄົນທີ່ເຄີຍຮັບໃຊ້ຢູ່ປອກຕຸຍການເຊິ່ງໄດ້ກັບມາເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມການອຸທິດໃນຄັ້ງນີ້.
ເຮົາຮຽນຮູ້ຈາກຕົວຢ່າງຂອງຄົນທີ່ສັດຊື່
ໃນໄລຍະເວລາຫຼາຍປີ ຂ້ອຍກັບແມຣີມີຄວາມສຸກແທ້ໆໃນການຮຽນຮູ້ຈາກຕົວຢ່າງຂອງຄົນທີ່ສັດຊື່. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເມື່ອຂ້ອຍເຮັດວຽກກັບພີ່ນ້ອງທີໂອດໍ ຈາຣັດ ໃນການຢ້ຽມຢາມໂຊນ ຂ້ອຍໄດ້ບົດຮຽນທີ່ມີຄ່າຫຼາຍ. ສຳນັກງານສາຂາທີ່ເຮົາກຳລັງຢ້ຽມຢາມມີບັນຫາໃຫຍ່ຢ່າງໜຶ່ງ ແລະຄະນະກຳມະການສາຂາໄດ້ຊ່ວຍສຸດຄວາມສາມາດແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍ່ດີທີ່ເຮັດຫຼາຍກວ່ານັ້ນບໍ່ໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ພີ່ນ້ອງທີໂອດໍເວົ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ຕອນນີ້ເປັນເວລາທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ມີຊ່ອງຫວ່າງເພື່ອພະລັງບໍລິສຸດຈະເຮັດວຽກໄດ້.” ຂ້ອຍບໍ່ມີວັນລືມສິ່ງທີ່ພີ່ນ້ອງເຟເດີຣິກ ແຝນ ເວົ້າໃນຫຼາຍປີແລ້ວ ຕອນທີ່ຂ້ອຍກັບແມຣີໄປຢາມສຳນັກງານຢູ່ບຸກລິນ. ກຸ່ມຂອງເຮົາຂໍຄຳແນະນຳຈາກເພິ່ນ ແລະເພິ່ນບອກວ່າ: “ຄຳແນະນຳຂອງຂ້ອຍກໍຄື: ບໍ່ວ່າຈະປະສົບກັບອຸປະສັກຫຼືບັນຫາໃດໆກໍຕາມ ໃຫ້ຕິດສະໜິດຢູ່ກັບອົງການຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ເບິ່ງເຫັນໄດ້ ເພາະນີ້ເປັນອົງການດຽວເທົ່ານັ້ນເຊິ່ງເຮັດວຽກທີ່ພະເຍຊູສັ່ງພວກລູກສິດຂອງພະອົງໃຫ້ເຮັດ ນັ້ນຄືປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ!”
ການເຮັດວຽກນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກັບແມຣີມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ເຮົາຍັງມີຄວາມຊົງຈຳທີ່ມີຄ່າຈາກການຢ້ຽມຢາມໂຊນຢູ່ສຳນັກງານສາຂາຕ່າງໆໃນທົ່ວໂລກ. ເຮົາມັກທີ່ໄດ້ພົບກັບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາໃນທຸກໆໄວແລະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຮູ້ຄຸນຄ່າຕໍ່ການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາສະໜັບສະໜູນເຂົາເຈົ້າສະເໝີວ່າໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໄປ.
ເວລາຜ່ານໄປຫຼາຍປີ ແລະຕອນນີ້ເຮົາທັງສອງກໍອາຍຸ 80 ກວ່າປີແລ້ວ. ແມຣີມີບັນຫາສຸຂະພາບຫຼາຍຢ່າງ. (2 ໂກລິນໂທ 12:9) ນອກຈາກນັ້ນເຮົາຍັງມີຄວາມຍາກລຳບາກອື່ນໆນຳອີກ ແຕ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໄປ. ເມື່ອເບິ່ງຍ້ອນຫຼັງໃນເວລາຫຼາຍປີທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ເຮົາຮູ້ວ່າຍ້ອນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຢໂຫວາ ພະອົງໄດ້ອວຍພອນເຮົາໃນຫຼາຍໆດ້ານ.a—ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ
a ຕອນທີ່ກຳລັງກຽມບົດຄວາມນີ້ ພີ່ນ້ອງດັກລັດສ ແກດສ ໄດ້ເສຍຊີວິດຢ່າງສັດຊື່ໃນວັນທີ 25 ຕຸລາ 2015