ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຄົນ
ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍກໍຊ່ວຍຄົນອື່ນໄດ້
ປີເກີດ 1981
ປະເທດບ້ານເກີດ ກົວເຕມາລາ
ອະດີດ ມີຊີວິດທີ່ບໍ່ດີຕອນຍັງນ້ອຍ
ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ:
ຂ້ອຍເກີດຢູ່ອາຄູ ເມືອງທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກເທິງພູທາງພາກຕາເວັນຕົກຂອງປະເທດກົວເຕມາລາ. ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍເປັນຄົນເຜົ່າໄອຊິວ ເຊິ່ງເປັນຊົນກຸ່ມໜຶ່ງຂອງເຜົ່າມາຢາ. ຂ້ອຍເວົ້າພາສາແອັດສະປາຍ ແລະເວົ້າພາສາຖິ່ນຂອງໂຕເອງໄດ້ນຳ. ຂ້ອຍເກີດມາໃນໄລຍະທ້າຍໆຂອງຍຸກສົງຄາມກາງເມືອງທີ່ໂຫດຮ້າຍໃນກົວເຕມາລາເຊິ່ງຍາວນານເຖິງ 36 ປີ. ໃນໄລຍະນັ້ນຄົນໄອຊິວລົ້ມຕາຍເປັນຈຳນວນຫຼາຍ.
ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 4 ປີ ອ້າຍຂ້ອຍທີ່ອາຍຸ 7 ປີຫຼິ້ນລະເບີດມືແລະເກີດລະເບີດຂຶ້ນມາຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕາບອດ ແລະທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່ານັ້ນແມ່ນອ້າຍຂອງຂ້ອຍຕາຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍເລີຍຕ້ອງໄປຢູ່ໂຮງຮຽນສຳລັບເດັກນ້ອຍຕາບອດໃນເມືອງກົວເຕມາລາ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນອັກສອນເບວ. ຕອນຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍກໍບໍ່ຄ່ອຍເຂົ້າໃຈວ່າ ເປັນຫຍັງຄູຫ້າມຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ລົມກັບເດັກນ້ອຍຄົນອື່ນໆແລະໝູ່ຄູ່ກໍບໍ່ຢາກລົມກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຫງົາຫຼາຍ ທຸກປີຂ້ອຍລໍຖ້າວ່າປານໃດຈະຮອດຊ່ວງເວລາ 2 ເດືອນທີ່ຈະໄດ້ກັບໄປຢູ່ກັບແມ່ທີ່ໃຈດີແລະເຂົ້າໃຈຂ້ອຍ. ໜ້າເສົ້າ ແມ່ຕາຍຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 10 ປີ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍສູນເສຍຄົນທີ່ຮັກຂ້ອຍຫຼາຍທີ່ສຸດໃນໂລກພຽງຄົນດຽວໄປແລ້ວ ຂ້ອຍຈຶ່ງເສຍໃຈຫຼາຍ.
ຕອນອາຍຸ 11 ປີ ຂ້ອຍກັບມາຢູ່ບ້ານເກີດແລະອາໄສຢູ່ກັບອ້າຍຄົນລະແມ່ເຊິ່ງກໍມີຄອບຄົວແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງແຍງຂ້ອຍໃຫ້ມີເຄື່ອງນຸ່ງມີອາຫານບໍ່ຂາດ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນໃຈ. ບາງເທື່ອ ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ແລະຮ້ອງຖາມພະເຈົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງແມ່ຂ້ອຍຈຶ່ງຕາຍ? ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງຕາບອດ?” ຫຼາຍຄົນບອກຂ້ອຍວ່າທີ່ເລື່ອງບໍ່ດີເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນເປັນຍ້ອນພະເຈົ້າກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ຂ້ອຍຈຶ່ງສະຫຼຸບວ່າພະເຈົ້າໃຈດຳແລະບໍ່ຍຸຕິທຳ. ເຫດຜົນດຽວທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຂ້າໂຕຕາຍກໍຍ້ອນຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຂ້າໂຕຕາຍໂດຍວິທີໃດດີ.
ການເປັນຄົນຕາບອດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປ້ອງກັນໂຕເອງບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ແລະຈິດໃຈກໍບອບບາງ. ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍ ຂ້ອຍຖືກລ່ວງລະເມີດທາງເພດຢູ່ຫຼາຍເທື່ອ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍບອກໃຜ ເພາະຄິດວ່າຄືຊິບໍ່ມີໃຜສົນໃຈ. ແຕ່ລະມື້ກໍບໍ່ມີໃຜລົມກັບຂ້ອຍ ແລະຂ້ອຍກໍບໍ່ຄ່ອຍລົມກັບໃຜນຳ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວແລະສິ້ນຫວັງ ແລະບໍ່ໄວ້ໃຈໃຜທັງນັ້ນ.
ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍແນວໃດ:
ຕອນເປັນໄວລຸ້ນ ມີຜົວເມຍທີ່ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາມາຫາຂ້ອຍຢູ່ໂຮງຮຽນຕອນເລີກຫຼິ້ນ. ເພາະຄູຄົນໜຶ່ງຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຂ້ອຍ ຈຶ່ງຂໍໃຫ້ພະຍານມາຢາມຂ້ອຍ. ພະຍານເລົ່າໃຫ້ຂ້ອຍຟັງເຖິງຄຳສັນຍາໃນຄຳພີໄບເບິນວ່າຄົນຕາຍຈະໄດ້ຮັບການປຸກໃຫ້ກັບມາມີຊີວິດອີກແລະຈະມີມື້ໜຶ່ງທີ່ຄົນຕາບອດຈະເບິ່ງເຫັນໄດ້. (ເອຊາອີ 35:5; ໂຢຮັນ 5:28, 29) ຂ້ອຍມັກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າສອນ ແຕ່ມັນກໍຍາກທີ່ຈະລົມກັບເຂົາເຈົ້າ ເພາະຂ້ອຍເວົ້າບໍ່ເກັ່ງ. ແຕ່ເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ມັກລົມກັບໃຜ ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງໃຈດີກັບຂ້ອຍຫຼາຍແລະອົດທົນແທ້ໆເພື່ອຈະມາສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຂ້ອຍ. ທັງໆທີ່ກວ່າຈະເດີນທາງມາຮອດເມືອງທີ່ຂ້ອຍຢູ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຍ່າງຂ້າມພູເປັນໄລຍະທາງເຖິງ 10 ກິໂລແມັດ.
ອ້າຍຄົນລະແມ່ເລົ່າໃຫ້ຂ້ອຍຟັງວ່າພະຍານຄູ່ນີ້ແຕ່ງໂຕຮຽບຮ້ອຍແຕ່ກໍບໍ່ແມ່ນຄົນມີເງິນ. ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າກໍສົນໃຈຂ້ອຍແທ້ໆ ແລະມັກຈະເອົາສິ່ງຂອງເລັກໆນ້ອຍໆມາຝາກ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີແຕ່ຄລິດສະຕຽນແທ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ມີນ້ຳໃຈເສຍສະລະແບບນີ້.
ຂ້ອຍຮຽນຄຳພີໄບເບິນໂດຍໃຊ້ປຶ້ມອັກສອນເບວ. ເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະເຂົ້າໃຈເລື່ອງທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ ແຕ່ກໍມີຫຍັງບາງຢ່າງໃນໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກຍາກທີ່ຈະຍອມຮັບ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ບໍ່ງ່າຍເລີຍທີ່ຈະເຊື່ອວ່າພະເຈົ້າຫ່ວງໃຍຂ້ອຍແທ້ໆແລະເຊື່ອວ່າຄົນອື່ນຈະຄິດແລະຮູ້ສຶກຕໍ່ຂ້ອຍແບບດຽວກັບພະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຍອມໃຫ້ມີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍເກີດຂຶ້ນ ແຕ່ກວ່າຈະຍອມຮັບວ່າເພິ່ນເປັນພໍ່ທີ່ຮັກຂ້ອຍແທ້ໆກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາພໍສົມຄວນ.a
ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮຽນຈາກພະຄຳພີຄ່ອຍໆຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍປ່ຽນຄວາມຄິດ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈແລະເຫັນໃຈຄົນທີ່ຕົກທຸກໄດ້ຍາກ. ເມື່ອຜູ້ນະມັດສະການເພິ່ນຖືກຂົ່ມເຫງ ພະເຈົ້າບອກວ່າ: “ເຮົາເຫັນແລ້ວວ່າປະຊາຊົນຂອງເຮົາ . . . ກຳລັງເຈິກັບຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ . . . ເຮົາຮູ້ດີວ່າເຂົາເຈົ້າເຈັບປວດສ່ຳໃດ.” (ອົບພະຍົບ 3:7, ລ.ມ.) ເມື່ອໄດ້ມາເຂົ້າໃຈຄຸນລັກສະນະທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງພະເຢໂຫວາ ໃນປີ 1998 ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈອຸທິດຊີວິດໃຫ້ກັບເພິ່ນແລະຮັບບັບເຕມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ກັບພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ຂ້ອຍໄປຢູ່ກັບຄອບຄົວລາວ
ປະມານ 1 ປີຫຼັງຈາກຮັບບັບເຕມາ ຂ້ອຍກໍໄປຮຽນຫຼັກສູດສຳລັບຄົນຕາບອດໃກ້ໆເມືອງເອດສ໌ກວິນລາ. ຜູ້ດູແລໃນປະຊາຄົມທ້ອງຖິ່ນເຫັນວ່າຂ້ອຍຄືຊິໄປປະຊຸມລຳບາກຖ້າຍັງຢູ່ໃນເມືອງອາຄູ. ເພາະຖ້າຈະໄປປະຊາຄົມທີ່ໃກ້ເຮືອນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍຕ້ອງຂ້າມພູໄປຄືກັບທີ່ພີ່ນ້ອງຄູ່ນັ້ນເດີນທາງມາສອນຂ້ອຍ ແລະມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຂ້ອຍຈະເດີນທາງແບບນັ້ນ. ເພື່ອຊ່ວຍຂ້ອຍ ຜູ້ດູແລຄົນນັ້ນຈຶ່ງຫາຄອບຄົວພະຍານຄອບຄົວໜຶ່ງໃນເມືອງເອດສ໌ກວິນລາເຊິ່ງຍິນດີໃຫ້ຂ້ອຍໄປຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າແລະພາຂ້ອຍໄປປະຊຸມ. ຈົນຮອດຕອນນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງເບິ່ງແຍງຂ້ອຍຄືສະມາຊິກຄົນໜຶ່ງໃນຄອບຄົວ.
ຖ້າຈະໃຫ້ຂ້ອຍເລົ່າເລື່ອງຄວາມຮັກແທ້ທີ່ພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມມີຕໍ່ຂ້ອຍ ກໍຍັງເລົ່າໄດ້ອີກຫຼາຍ. ແຕ່ປະສົບການທັງໝົດນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຊິ່ງເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຄົນໜຶ່ງໝັ້ນໃຈວ່າ ຂ້ອຍຢູ່ທ່າມກາງຄລິດສະຕຽນແທ້.—ໂຢຮັນ 13:34, 35
ປະໂຫຍດທີ່ໄດ້ຮັບ:
ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າໂຕເອງບໍ່ມີຄ່າແລະໝົດຫວັງອີກຕໍ່ໄປ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍມີເປົ້າໝາຍຫຼາຍຢ່າງໃນຊີວິດ. ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍໃຊ້ເວລາສ່ວນຫຼາຍໄປກັບການສອນຄຳພີໄບເບິນທີ່ພະຍານພະເຢໂຫວາເຮັດ ແຕ່ລະມື້ຂ້ອຍຈຶ່ງຄິດແຕ່ເລື່ອງການສອນຄົນອື່ນໃຫ້ຮູ້ຄວາມຈິງທີ່ມີຄ່າຈາກຄຳພີໄບເບິນແທນທີ່ຈະຄິດເຖິງຄວາມພິການຂອງໂຕເອງ. ນອກຈາກນີ້ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລໃນປະຊາຄົມແລະໄດ້ບັນຍາຍໃນປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນ. ແລະຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໃຫ້ບັນຍາຍໃນການປະຊຸມໃຫຍ່ເຊິ່ງເປັນການບັນຍາຍໂດຍອາໄສເນື້ອຫາໃນພະຄຳພີໃຫ້ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມເປັນພັນໆຄົນໄດ້ຟັງນຳ.
ໃຊ້ພະຄຳພີອັກສອນເບວໃນການບັນຍາຍ
ໃນປີ 2010 ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນຝຶກອົບຮົມເພື່ອການຮັບໃຊ້ (ປັດຈຸບັນເອີ້ນວ່າໂຮງຮຽນຜູ້ປະກາດລາຊະອານາຈັກ) ທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນປະເທດເອວຊານວາດໍ. ໂຮງຮຽນນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດໜ້າທີ່ໃນປະຊາຄົມໄດ້ດີຂຶ້ນ. ການຝຶກອົບຮົມນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າໂຕເອງມີຄ່າແລະຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຮັກຂ້ອຍ ເພິ່ນສາມາດຝຶກເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະເຮັດວຽກຂອງເພິ່ນໄດ້.
ພະເຢຊູບອກວ່າ: “ການໃຫ້ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າການຮັບ.” (ກິດຈະການ 20:35) ທຸກມື້ນີ້ ຂ້ອຍເວົ້າໄດ້ເຕັມປາກເລີຍວ່າຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແທ້ໆ ເຖິງວ່າແຕ່ກ່ອນຂ້ອຍຄິດວ່າບໍ່ມີທາງເປັນໄປໄດ້ ແຕ່ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍກໍຊ່ວຍຄົນອື່ນໄດ້.
a ສຳລັບຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບເລື່ອງທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມຊົ່ວ ຂໍໃຫ້ເບິ່ງບົດທີ 11 ໃນປຶ້ມຮຽນຄຳພີໄບເບິນແລ້ວໄດ້ຫຍັງ? ຈັດພິມໂດຍພະຍານພະເຢໂຫວາ.