ດ້ວຍຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເຈົ້າຈຶ່ງເປັນອິດສະຫຼະ
‘ບໍ່ໃຫ້ບາບຄຸ້ມຄອງທ່ານ ເພາະວ່າພວກທ່ານ . . . ຢູ່ໃຕ້ພະຄຸນ [“ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່,” ລ.ມ.]’—ໂລມ 6:14
ເພງ: 2, 61
1, 2. ໂລມ 5:12 ຊ່ວຍເຮົາແນວໃດ?
ໂລມ 5:12 ເວົ້າວ່າ: ‘ບາບໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກເພາະຄົນຜູ້ດຽວ ແລະຄວາມຕາຍເຂົ້າມາດ້ວຍຄວາມບາບນັ້ນແລະຄວາມຕາຍໄດ້ມາຖືກຄົນທັງປວງ ເພາະເຂົາທຸກຄົນເປັນຄົນບາບແລ້ວ.’ ເຮົາຮູ້ຈັກພະຄຳພີຂໍ້ນີ້ດີແລະກໍໃຊ້ເລື້ອຍໆເມື່ອສອນຄຳພີໄບເບິນ.
2 ໃນປຶ້ມຄຳພີໄບເບິນສອນແນວໃດແທ້ໆ? ແລະປຶ້ມຮຽນຄຳພີໄບເບິນແລ້ວໄດ້ຫຍັງ? (ພາສາໄທ) ໃຊ້ພະຄຳພີຂໍ້ນີ້ຫຼາຍເທື່ອ. ເມື່ອເຮົາສຶກສາປຶ້ມສອງຫົວນີ້ໃນບົດທີ 3 5 ແລະ 6 ກັບລູກຫຼືກັບຄົນອື່ນ ເຮົາຈະມັກອ່ານໂລມ 5:12. ເຮົາອາດໃຊ້ພະຄຳພີຂໍ້ນີ້ເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງໂລກນີ້ຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ເປັນອຸທິຍານ ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງມີຄ່າໄຖ່ ແລະເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຕາຍ. ພະຄຳພີຂໍ້ນີ້ຍັງຊ່ວຍເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນສາຍສຳພັນທີ່ເຮົາມີກັບພະເຢໂຫວາ ແລະກໍຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພະອົງພໍໃຈແລະຄອຍຖ້າຕໍ່ໄປໃນສິ່ງທີ່ພະອົງໄດ້ສັນຍາກັບເຮົາ.
3. ເຮົາຕ້ອງຈື່ອັນໃດໄວ້ກ່ຽວກັບສະພາບການຂອງເຮົາ?
3 ໜ້າເສົ້າໃຈ ເຮົາທຸກຄົນເປັນຄົນບາບ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງເຮັດຜິດທຸກມື້. ແຕ່ພະເຢໂຫວາມີຄວາມເມດຕາ. ພະອົງຮູ້ວ່າເຮົາເປັນຄົນບໍ່ສົມບູນແບບ ແລະພະອົງເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພເຮົາ. (ຄຳເພງ 103:13, 14) ພະເຍຊູບອກວ່າເຮົາຕ້ອງຂໍພະເຢໂຫວາອະໄພໃຫ້ເຮົາທີ່ໄດ້ເຮັດບາບ. (ລືກາ 11:2-4) ເມື່ອພະອົງໃຫ້ອະໄພບາບທີ່ເຮົາເຮັດໃນອະດີດ ເຮົາກໍບໍ່ຕ້ອງຄິດເຖິງມັນອີກ. ໃຫ້ມາເບິ່ງວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພບາບເຮົາໂດຍວິທີໃດ.
ພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພບາບເຮົາໂດຍວິທີໃດ
4, 5. (ກ) ອັນໃດທີ່ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈໂລມ 5:12? (ຂ) “ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່” ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?
4 ໃນພະທຳໂລມ ໂດຍສະເພາະບົດທີ 6 ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພບາບຂອງເຮົາ. ໃນບົດທີ 3 ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ “ຄົນທັງປວງໄດ້ກະທຳບາບ.” ຈາກນັ້ນໂປໂລອະທິບາຍວ່າ: “ເຂົາໄດ້ກາຍເປັນຄົນຊອບທຳດີດອກດ້ວຍພະຄຸນ [“ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່,” ລ.ມ.] ຂອງພະອົງ ດ້ວຍການໄຖ່ໂທດທີ່ຢູ່ໃນພະຄລິດເຍຊູ.” (ໂລມ 3:23, 24) ຄຳພາສາເກັຣກທີ່ແປວ່າ: “ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່” ໝາຍເຖິງການເຮັດບາງສິ່ງຢ່າງກະລຸນາຫຼາຍໂດຍບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງຜົນຕອບແທນໃດໆເລີຍ.
5 ນັກວິຊາການຄົນໜຶ່ງອະທິບາຍວ່າ ຄຳພາສາເກັຣກຄຳນີ້ມັກໝາຍເຖິງສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າແລະພະຄລິດໄດ້ເຮັດເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ພົ້ນຈາກບາບແລະຄວາມຕາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ພະຄຳພີສະບັບແປໂລກໃໝ່ ຈຶ່ງແປຄຳພາສາເກັຣກຄຳນີ້ວ່າ: “ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.” ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດສຳລັບເຮົາ ແລະເບິ່ງວ່າຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະອົງເປັນປະໂຫຍດແນວໃດຕໍ່ເຮົາໃນຕອນນີ້ ແລະໃຫ້ຄວາມຫວັງເຮົາແນວໃດສຳລັບອະນາຄົດ.
ພະເຢໂຫວາສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ມະນຸດທຸກຄົນໂດຍທາງພະເຍຊູຄລິດ
6. ໃຜຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ ແລະໂດຍທາງໃດ?
6 ເນື່ອງຈາກອາດາມໄດ້ເຮັດບາບ ດັ່ງນັ້ນ ບາບແລະຄວາມຕາຍຈຶ່ງມີຜົນກະທົບຕໍ່ມະນຸດທຸກຄົນທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບເຊິ່ງເຄີຍມີຊີວິດໃນໂລກນີ້. ດ້ວຍເຫດນີ້ຄຳພີໄບເບິນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: ‘ດ້ວຍຄວາມຜິດຂອງຄົນຜູ້ດຽວ ຄວາມຕາຍໄດ້ຄຸ້ມຄອງເໝືອນກະສັດ.’ ແຕ່ພະເຢໂຫວາສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະໄດ້ຈັດໃຫ້ມີວິທີຊ່ວຍມະນຸດທຸກຄົນໃຫ້ລອດໂດຍທາງ “ພະອົງຜູ້ດຽວ ຄືວ່າພະເຍຊູຄລິດ.” (ໂລມ 5:12, 15, 17) ດັ່ງນັ້ນ “ຄົນຫຼາຍຄົນຈະບັງເກີດເປັນຄົນຊອບທຳເພາະມະນຸດອົງດຽວທີ່ໄດ້ນ້ອມຟັງ” ແລະເຂົາເຈົ້າສາມາດຄອຍຖ້າ “ຊີວິດອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ.”—ໂລມ 5:19, 21
7. ເປັນຫຍັງຄ່າໄຖ່ທີ່ເປັນຂອງຂວັນຈາກພະເຈົ້າຈຶ່ງເປັນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່?
7 ຂໍໃຫ້ຄິດເບິ່ງ ພະເຢໂຫວາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ລູກຊາຍຂອງພະອົງມາເປັນຄ່າໄຖ່. ແຕ່ພະອົງສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໂດຍຈັດໃຫ້ມີຫົນທາງເພື່ອຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກບາບແລະຄວາມຕາຍ. ເຮົາແຕ່ລະຄົນບໍ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເຮັດເພື່ອເຮົາ. ເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆທີ່ພວກເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພບາບແລະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ! ດັ່ງນັ້ນ ໃນການໃຊ້ຊີວິດຂອງເຮົາ ໃຫ້ເຮົາສະແດງໃຫ້ພະເຢໂຫວາເຫັນວ່າເຮົາຂອບໃຈພະອົງແທ້ໆ.
ຮູ້ຄຸນຄ່າໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ
8. ເຮົາຄວນປະຕິເສດຄວາມຄິດແບບໃດ?
8 ເຮົາຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາເຕັມໃຈໃຫ້ອະໄພບາບ ແມ່ນແຕ່ບາບທີ່ຮ້າຍແຮງ. ແຕ່ເຮົາບໍ່ຄວນໃຊ້ຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະອົງເພື່ອເປັນຂໍ້ແກ້ຕົວໃນການເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດແລະຄິດວ່າ ‘ພະເຢໂຫວາຈະໃຫ້ອະໄພຂ້ອຍ.’ ໃນສະຕະວັດທຳອິດ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພວກອັກຄະສາວົກຍັງມີຊີວິດຢູ່ ຄລິດສະຕຽນບາງຄົນມີຄວາມຄິດແບບນັ້ນ. (ອ່ານຢູເດ 4) ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາຕ້ອງລະວັງທີ່ຈະບໍ່ໃຫ້ຄົນອື່ນມີອິດທິພົນຕໍ່ເຮົາ ແລະເຮົາກໍເລີ່ມຄິດແບບເຂົາເຈົ້າເທື່ອລະເລັກລະໜ້ອຍ.
9, 10. ໂປໂລແລະຄລິດສະຕຽນຄົນອື່ນໆເປັນອິດສະຫຼະຈາກບາບແລະຄວາມຕາຍໄດ້ແນວໃດ?
9 ໂປໂລບອກພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນວ່າ ເປັນສິ່ງບໍ່ຖືກຕ້ອງທີ່ຈະຄິດວ່າຖ້າເຂົາເຈົ້າເຮັດບາບຕໍ່ໄປ ພະເຢໂຫວາຍັງຈະໃຫ້ອະໄພຢູ່. ໂປໂລບອກວ່າເຂົາເຈົ້າຄວນປະຕິເສດຄວາມຄິດແບບນີ້ເພາະເຂົາເຈົ້າ “ຕາຍແກ່ຄວາມບາບແລ້ວ.” (ອ່ານໂລມ 6:1, 2) ລາວໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?
ເຮົາຈະຍອມແພ້ຕໍ່ຄວາມຄິດແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ເປັນບາບ ຫຼືເຮົາຈະຄວບຄຸມມັນ
10 ໂດຍທາງຄ່າໄຖ່ ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຫ້ອະໄພບາບຂອງໂປໂລແລະຄລິດສະຕຽນຄົນອື່ນໆທີ່ມີຊີວິດໃນສະຕະວັດທຳອິດ. ພະອົງໄດ້ເຈີມຄົນເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍພະລັງບໍລິສຸດເພື່ອໃຫ້ເປັນລູກຂອງພະອົງ. ຖ້າເຂົາເຈົ້າຮັກສາຄວາມສັດຊື່ ເຂົາເຈົ້າກໍຈະມີຊີວິດໃນສະຫວັນແລະປົກຄອງກັບພະຄລິດ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າຍັງມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ “ຕາຍແກ່ຄວາມບາບແລ້ວ” ແນວໃດ? ໂປໂລໃຊ້ການສົມທຽບເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງແນວທາງຊີວິດແທ້ໆແລ້ວ. ລາວເວົ້າວ່າ: ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູຕາຍ ພະອົງກໍຖືກປຸກໃຫ້ຟື້ນຄືນມາເປັນກາຍວິນຍານທີ່ມີຊີວິດເປັນອະມະຕະ. ດ້ວຍເຫດນີ້ຄວາມຕາຍຈຶ່ງ “ບໍ່ມີອຳນາດເໜືອພະອົງອີກຕໍ່ໄປ, ທ.ປ.” ຄ້າຍຄືກັນ ນັ້ນເປັນຄືກັບວ່າຄລິດສະຕຽນກໍຕາຍແລ້ວເຊັ່ນກັນ. ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງຢ່າງແທ້ຈິງເພາະເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການທີ່ເປັນບາບຄວບຄຸມເຂົາເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ເຂົາເຈົ້າເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອໃຊ້ຊີວິດໃນແບບທີ່ພະເຈົ້າພໍໃຈ. ເຂົາເຈົ້າ “ຕາຍແກ່ຄວາມບາບແລ້ວ ແຕ່ວ່າມີຊີວິດຢູ່ສຳລັບພະເຈົ້າໃນພະຄລິດເຍຊູ.”—ໂລມ 6:9, 11
11. ໃນປັດຈຸບັນນີ້ ຄລິດສະຕຽນໄດ້ “ຕາຍແກ່ຄວາມບາບແລ້ວ” ແນວໃດ“?
11 ແລ້ວເຮົາເດ? ເຮົາໄດ້ “ຕາຍແກ່ຄວາມບາບແລ້ວ” ແນວໃດ? ໃນອະດີດ ເຮົາອາດເຮັດຫຼາຍສິ່ງທີ່ຜິດໂດຍບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່າພະເຢໂຫວາຄິດແນວໃດຕໍ່ການກະທຳນັ້ນ. ເຮົາເປັນຄືກັບ ‘ທາດຂອງການກະທຳທີ່ບໍ່ສະອາດແລະຄວາມຊົ່ວ, ລ.ມ.’ ນັ້ນກໍຄື “ເປັນທາດແຫ່ງຄວາມບາບ.” (ໂລມ 6:19, 20) ແຕ່ເມື່ອຮູ້ຈາກຄຳພີໄບເບິນວ່າພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ເຮົາໃຊ້ຊີວິດແບບໃດ ເຮົາກໍໄດ້ປ່ຽນແປງຊີວິດ ອຸທິດຕົວໃຫ້ພະອົງ ແລະຮັບບັບເຕມາ. ເຮົາຕ້ອງການແທ້ໆທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາແລະໃຊ້ຊີວິດໃນແບບທີ່ພະອົງພໍໃຈ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງ “ພົ້ນຈາກຄວາມບາບ” ແລະເຮົາ “ກາຍເປັນທາດຂອງຄວາມຊອບທຳ.”—ໂລມ 6:17, 18
12. ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງເລືອກສິ່ງໃດ?
12 ຢ່າງໃດກໍຕາມ ເຮົາເລືອກໄດ້. ໂປໂລເວົ້າວ່າ: ‘ຢ່າໃຫ້ຄວາມບາບຄຸ້ມຄອງຢູ່ໃນຕົວທີ່ຕາຍໄດ້ຂອງທ່ານທັງຫຼາຍ ເພື່ອທ່ານຈະບໍ່ຟັງຄວາມປາຖະໜາອັນຊົ່ວ.’ (ໂລມ 6:12) ເຮົາຈະຍອມແພ້ຕໍ່ຄວາມຄິດແລະຄວາມຕ້ອງການທີ່ເປັນບາບ ຫຼືເຮົາຈະຄວບຄຸມມັນ. ໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍປ່ອຍໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງເຕີບໂຕຂຶ້ນບໍຈົນຂ້ອຍເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຜິດ? ຫຼືຂ້ອຍປະຕິເສດຄວາມຄິດແບບນັ້ນທັນທີໂລດ?’ ຖ້າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ ເຮົາຈະເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ພະອົງພໍໃຈ.
ເຈົ້າຕໍ່ສູ້ກັບບາບໄດ້
13. ເປັນຫຍັງເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າເຮົາເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໄດ້?
13 ໃນສະຕະວັດທຳອິດ ບາງຄົນໃນເມືອງໂກລິນໂທທີ່ເຄີຍເປັນຄົນຂີ້ເຫຼົ້າ ເປັນຂີ້ລັກ ມັກເພດດຽວກັນ ຜິດປະເວນີ ແລະບູຊາຮູບປັ້ນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາແລະຮັກພະອົງ ແລະໄດ້ປ່ຽນແປງຕົວເອງ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກອາຍໃນສິ່ງທີ່ເຄີຍເຮັດ. (ໂລມ 6:21; 1 ໂກລິນໂທ 6:9-11) ຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງໂລມກໍຈຳເປັນຕ້ອງປ່ຽນແປງໃນແບບທີ່ຄ້າຍໆກັນ. ໂປໂລບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ສ່ວນອາການ [“ຮ່າງກາຍ,” ລ.ມ.] ຂອງພວກທ່ານຢ່າມອບໄວ້ແກ່ຄວາມບາບເປັນເຄື່ອງໃຊ້ໃນການບໍ່ຊອບທຳ ແຕ່ວ່າຈົ່ງມອບຕົວເອງໄວ້ແກ່ພະເຈົ້າ ເໝືອນເປັນຄົນທີ່ມີຊີວິດຄືນມາຈາກໝູ່ຄົນຕາຍແລ້ວ ແລະສ່ວນອາການ [“ຮ່າງກາຍ,” ລ.ມ.] ຂອງພວກທ່ານຈົ່ງມອບໄວ້ແກ່ພະເຈົ້າເປັນເຄື່ອງໃຊ້ໃນການຊອບທຳ.” (ໂລມ 6:13) ໂປໂລໝັ້ນໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໄດ້ ແລະຈະຮັບປະໂຫຍດຕໍ່ໄປຈາກຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ.
14, 15. ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງແນວໃດ?
14 ໃນທຸກມື້ນີ້ກໍຄ້າຍຄືກັນ. ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາບາງຄົນອາດເຄີຍໃຊ້ຊີວິດຄືກັບຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ຢູ່ເມືອງໂກລິນໂທ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາ ເຂົາເຈົ້າກໍປ່ຽນແປງຊີວິດເຊິ່ງນັ້ນເປັນຄືກັບວ່າເຂົາເຈົ້າຖືກ “ຊຳຮະ” ໃຫ້ສະອາດ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈ ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງຕົວເອງ. ແມ່ນແຕ່ໃນຕອນນີ້ເຮົາຢາກສະແດງຄວາມຮູ້ຄຸນຄ່າໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຢໂຫວາ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຕ້ອງການທີ່ຜິດໆແລະໃຊ້ຊີວິດເພື່ອຮັບໃຊ້ພະອົງ.
15 ແນ່ນອນວ່າເຮົາຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງຈາກການເຮັດບາບທີ່ຮ້າຍແຮງເຊິ່ງບາງຄົນໃນເມືອງໂກລິນໂທໄດ້ເຮັດ. ເຮົາບໍ່ສາມາດເຮັດແບບນັ້ນຕໍ່ໄປ ແລະກໍຄາດໝາຍວ່າພະເຢໂຫວາຈະສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ເຮົາແລະໃຫ້ອະໄພເຮົາ. ແຕ່ຈະວ່າແນວໃດກ່ຽວກັບບາບທີ່ບາງຄົນອາດຄິດວ່າບໍ່ຮ້າຍແຮງ? ເຮົາຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ທີ່ຈະເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາໃນທຸກສິ່ງບໍ?—ໂລມ 6:14, 17
16. ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າເຮົາຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງຈາກການເຮັດບາບທີ່ບໍ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນ 1 ໂກລິນໂທ 6:9-11?
16 ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງອັກຄະສາວົກໂປໂລ. ລາວຂຽນວ່າ: ‘ເຮົາເປັນມະນຸດທີ່ຕາຍເປັນ ເຊິ່ງໄດ້ຖືກຂາຍໃຫ້ເປັນທາດຂອງບາບ. ເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດຢູ່ ເພາະເຮົາບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ເຮົາມັກ ແຕ່ເຮົາກັບໄປເຮັດສິ່ງທີ່ເຮົາຊັງ.’ (ໂລມ 7:14, 15, ທ.ປ.) ເຖິງວ່າໂປໂລບໍ່ໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ກ່າວໄວ້ໃນ 1 ໂກລິນໂທ 6:9-11 ແຕ່ລາວກໍຍັງຍອມຮັບວ່າຕົວເອງເຮັດບາບ. ລາວຢາກເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈ ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຕໍ່ສູ້ກັບການເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດ. (ອ່ານໂລມ 7:21-23) ໃຫ້ເຮົາເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງໂປໂລແລະເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຈະເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາ.
17. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຢາກເປັນຄົນສັດຊື່?
17 ຍົກຕົວຢ່າງ ເຮົາຮູ້ວ່າເພື່ອຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຮົາຕ້ອງເປັນຄົນສັດຊື່. (ອ່ານສຸພາສິດ 14:5; ເອເຟດ 4:25) ເຮົາບໍ່ຢາກເປັນຄືຊາຕານທີ່ເປັນ “ພໍ່ແຫ່ງຄວາມຕົວະ.” ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຍັງຈື່ວ່າອານາເນຍແລະເມຍຂອງລາວຕາຍຍ້ອນເວົ້າຕົວະ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຢາກເວົ້າຕົວະ. (ໂຢຮັນ 8:44; ກິດຈະການ 5:1-11) ແຕ່ການເປັນຄົນສັດຊື່ບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການບໍ່ເວົ້າຕົວະເທົ່ານັ້ນ. ຖ້າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ ເຮົາກໍຈະສັດຊື່ໃນດ້ານອື່ນເຊັ່ນກັນ.
18, 19. ການເປັນຄົນສັດຊື່ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?
18 ຄົນເຮົາສາມາດເປັນຄົນບໍ່ສັດຊື່ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຕົວະ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ພະເຢໂຫວາບອກຊາວອິດສະລາແອນວ່າ: ‘ຢ່າລັກເອົາຂອງ ແລະຢ່າລໍ້ລວງ ແລະຢ່າເວົ້າຄຳຕົວະກັນແລະກັນ.’ ເປັນຫຍັງເຂົາເຈົ້າບໍ່ຄວນເຮັດແບບນີ້? ເພາະພະເຢໂຫວາເວົ້າວ່າ: “ທ່ານທັງຫຼາຍຈົ່ງເປັນຄົນບໍລິສຸດ ເຫດວ່າຝ່າຍເຮົາພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຂອງພວກທ່ານ ເຮົາບໍລິສຸດ.” (ພວກເລວີ 19:2, 11) ເຖິງວ່າເຮົາອາດບໍ່ໄດ້ເວົ້າຕົວະ ແຕ່ຖ້າເຮົາເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຊື່ອໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ ເຮົາກໍກຳລັງເປັນຄົນບໍ່ສັດຊື່.
ເຮົາຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ບໍທີ່ຈະບໍ່ເວົ້າຕົວະແລະບໍ່ຫຼອກລວງ? (ເບິ່ງຂໍ້ 19)
19 ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງບອກຫົວໜ້າຫຼືເພື່ອນຮ່ວມງານວ່າລາວຕ້ອງເລີກວຽກໄວເພາະມີນັດກັບທ່ານໝໍ. ແຕ່ນີ້ບໍ່ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງ. ລາວຢາກເມືອໄວເພື່ອຈະໄດ້ໄປທ່ຽວໄວໆ. ທີ່ຈິງ “ການນັດກັບທ່ານໝໍ” ແມ່ນພຽງແຕ່ໄປຮ້ານຂາຍຢາບຶດໜຶ່ງ ຫຼືໄປຈ່າຍເງິນຢູ່ຄລີນິກຂອງທ່ານໝໍເທົ່ານັ້ນ. ລາວກຳລັງເປັນຄົນສັດຊື່ບໍ ຫຼືກຳລັງເປັນຄົນຫຼອກລວງ? ລາວເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຊື່ອໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ. ບາງຄັ້ງ ຜູ້ຄົນຫຼອກລວງຄົນອື່ນເພື່ອຈະໄດ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງຫຼືເພື່ອຫຼີກລ່ຽງຈາກການຖືກລົງໂທດ. ແຕ່ເຮົາເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາຜູ້ທີ່ບອກວ່າ: “ຢ່າລໍ້ລວງ.” ເຮົາຢາກເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພະອົງບອກວ່າຖືກຕ້ອງແລະບໍລິສຸດ.—ໂລມ 6:19
20, 21. ຖ້າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຈົ້າ ເຮົາຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງສິ່ງໃດແດ່?
20 ແນ່ນອນວ່າເຮົາຈະຫຼີກລ່ຽງຈາກການຫຼິ້ນຊູ້ ການເມົາເຫຼົ້າ ແລະບາບອື່ນໆທີ່ຮ້າຍແຮງ. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ ເຮົາຢາກຫຼີກຈາກສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາບໍ່ພໍໃຈ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຫຼີກລ່ຽງຈາກການເຮັດຜິດສິນລະທຳທາງເພດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຮົາຈະບໍ່ເບິ່ງຄວາມບັນເທີງທີ່ຜິດສິນລະທຳ. ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຫຼີກລ່ຽງຈາກການເມົາເຫຼົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຮົາຈະບໍ່ດື່ມເຫຼົ້າຈົນເຖິງຈຸດທີ່ວ່າເກືອບເມົາ. ເຮົາອາດຕ້ອງພະຍາຍາມຢ່າງຈິງຈັງເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບການລໍ້ໃຈເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ເຮົາເອົາຊະນະໄດ້.
21 ເຮົາຕັ້ງເປົ້າໝາຍເພື່ອຈະເຮັດຕາມທີ່ໂປໂລບອກທີ່ວ່າ: ‘ຢ່າໃຫ້ຄວາມບາບຄຸ້ມຄອງຢູ່ໃນຕົວທີ່ຕາຍໄດ້ຂອງທ່ານທັງຫຼາຍ ເພື່ອທ່ານຈະບໍ່ຟັງຄວາມປາຖະໜາອັນຊົ່ວ.’ (ໂລມ 6:12; 7:18-20) ເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຮົາບໍ່ສາມາດຫຼີກລ່ຽງຈາກບາບທຸກຢ່າງໄດ້. ແຕ່ເມື່ອເຮົາຕໍ່ສູ້ກັບບາບທຸກຊະນິດ ເຮົາກໍສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ພະເຈົ້າແລະພະຄລິດໄດ້ສະແດງຕໍ່ເຮົາ.
22. ຖ້າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະເຢໂຫວາ ເຮົາສາມາດຄອຍຖ້າລາງວັນອັນໃດ?
22 ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຫ້ອະໄພບາບຂອງເຮົາ ແລະພະອົງກໍສາມາດໃຫ້ອະໄພຕໍ່ໄປໄດ້. ເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆໃນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະອົງ! ດັ່ງນັ້ນ ໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມຢ່າງຈິງຈັງທີ່ຈະບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາຖືວ່າຜິດ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນອື່ນຈະເບິ່ງວ່າການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນບາບກໍຕາມ. ຖ້າເຮົາຫຼີກລ່ຽງໄດ້ແບບນັ້ນ ເຮົາສາມາດຄອຍຖ້າລາງວັນອັນໃດ? ໂປໂລບອກວ່າ: ‘ດຽວນີ້ທ່ານທັງຫຼາຍເປັນທີ່ໄຖ່ຈາກຄວາມບາບແລ້ວ ແລະເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າ ທ່ານທັງຫຼາຍໄດ້ປະໂຫຍດໃນຄວາມບໍລິສຸດ ແລະທີ່ສຸດຈະມີຊີວິດອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ.’—ໂລມ 6:22