ယောဘ

၇ “ကမ္ဘာပေါ်က သေမျိုးဖြစ်တဲ့လူသားတွေရဲ့ ဘဝဟာ ခက်ခဲ ပင်ပန်းလိုက်တာ။

သူအသက်ရှင်ရတဲ့ နေ့ရက်တွေဟာ စာရင်းငှားတစ်ယောက်ရဲ့ နေ့ရက်တွေလိုပါပဲ။+

 ၂ ကျွန်တစ်ယောက်လို အရိပ်ကို တောင့်တနေရတယ်။

စာရင်းငှားတစ်ယောက်လို လုပ်ခကို မျှော်နေရတယ်။+

 ၃ ကျုပ်ပိုင်ဆိုင်လိုက်ရတာက အကျိုးမရှိတဲ့ လတွေပါပဲ။

ကျုပ်ရလိုက်တာက ဒုက္ခညတွေပါပဲ။+

 ၄ ‘ဘယ်အချိန်ကျမှ နိုးထရမှာလဲ’ လို့ ညည်းတွားပြီး အိပ်နေရတယ်။+

ညတာရှည်လွန်းလို့ မိုးသောက်ချိန်အထိ လူးလှိမ့်နေရတယ်။

 ၅ ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လောက်တွေ တွယ်ပြီး ရွှံ့ခဲတွေ ကပ်နေတယ်။+

အရေပြားပေါ်မှာလည်း ပြည်တွေ ယိုစီးပြီး အနာဖေးတွေ ဗရပွနဲ့။+

 ၆ ကျုပ်ရဲ့နေ့ရက်တွေဟာ ကုန်မြန်လိုက်တာ။ ရက်ကန်းသမရဲ့ လွန်းထက်တောင် မြန်သေးတယ်။+

ဘာမျှော်လင့်ချက်မှ မရှိဘဲ ကုန်ဆုံးသွားတယ်။+

 ၇ အို ဘုရားသခင်၊ ကျွန်တော့်အသက်ဟာ လေလိုပဲ၊+

ပျော်ရွှင်မှုကို ကျွန်တော် မြင်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိရပေးပါဦး။

 ၈ အခု ကျွန်တော့်ကိုမြင်ရပေမယ့် နောက်ဆို မြင်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။

ကျွန်တော့်ကို ရှာတဲ့အခါ တွေ့တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။+

 ၉ လွင့်မျောပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ တိမ်တွေလိုပဲ

သင်္ချိုင်းထဲ ဆင်းသွားသူကလည်း ပြန်မလာတော့ဘူး။+

၁၀ သူ့အိမ်ကို ပြန်မလာတော့ဘူး။

သူ့နေရပ်မှာရှိတဲ့ လူတွေကလည်း သူ့ကို မေ့သွားကြလိမ့်မယ်။+

၁၁ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် နှုတ်ဆိတ်မနေတော့ဘူး။

စိတ်ပျက်ပျက်နဲ့ ပြောတော့မယ်။

ခါးသီးနာကြည်းစိတ်နဲ့ ညည်းလိုက်တော့မယ်။+

၁၂ ကျွန်တော့်ကို စောင့်ကြပ်ထားရအောင် ကျွန်တော်ဟာ ပင်လယ်ကြီး မို့လို့လား။

ပင်လယ်သတ္တဝါကြီး မို့လို့လား။

၁၅ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် အသက်ရှူကျပ်ပြီးတော့သာ သေလိုက်ချင်တယ်။

ဒီခန္ဓာကိုယ်နဲ့ အသက်ရှင်နေရတာထက် သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်။+

၁၆ အသက်ရှင်ရတာကို ရွံမုန်းလှပြီ။+ ဆက်အသက် မရှင်ချင်တော့ဘူး။

ကျွန်တော့်နေ့ရက်တွေဟာ ပင့်သက်တစ်ရှိုက်စာပဲ ဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်ကို ပစ်ထားလိုက်ပါတော့။+

၁၇ သေမျိုးဖြစ်တဲ့လူက ဘယ်သူမို့လို့ ကိုယ်တော် ဂရုစိုက်နေရတာလဲ။

ဘယ်သူမို့လို့ အာရုံစိုက်နေရတာလဲ။+

၁၈ သူ့ကို ဘာလို့ မနက်တိုင်း စစ်ဆေးနေတာလဲ။

ဘာလို့ တစ်ချိန်လုံး စမ်းသပ်နေတာလဲ။+

၁၉ ကျွန်တော့်ကို အကြည့် မလွှဲနိုင်ဘူးလား။

တံတွေးမျိုချိန် တစ်ခဏလေးတောင် အလွတ်မပေးနိုင်ဘူးလား။+

၂၀ ကျွန်တော် အပြစ်လုပ်ခဲ့ရင်တောင် လူသားတွေကို စောင့်ကြည့်တဲ့အရှင် ကိုယ်တော့်ကို ထိခိုက်မှာ မို့လို့လား။+

ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ ပစ်မှတ်ထားရတာလဲ။

ကျွန်တော်ဟာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး ဖြစ်နေလို့လား။

၂၁ ကျွန်တော့်အပြစ်ကို ဘာလို့ မဖြေလွှတ်တာလဲ။

ကျွန်တော့်အမှားကို ဘာလို့ ခွင့်မလွှတ်တာလဲ။

မကြာခင် မြေမှုန့်ထဲမှာ ကျွန်တော် အိပ်ရတော့မယ်။+

ကိုယ်တော်ရှာရင်တောင် တွေ့တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”