သင်ခန်းစာ ၈
ဘုရားစကား နားထောင်တဲ့ အာဗြဟံနဲ့ စာရာ
ဘေဘယ်မြို့နဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့နေရာမှာ ဥရဆိုတဲ့ မြို့တစ်မြို့ ရှိတယ်။ အဲဒီမှာနေတဲ့ လူတွေက ယေဟောဝါကို မကိုးကွယ်ဘဲ တခြားဘုရားတွေကို ကိုးကွယ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဥရမြို့မှာ ယေဟောဝါကိုပဲ ကိုးကွယ်တဲ့ အာဗြဟံဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ရှိတယ်။
ယေဟောဝါက အာဗြဟံကို “နေရင်းပြည်၊ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေနဲ့ ဖခင်ရဲ့အိမ်ကို ထားခဲ့ပြီး ငါပြမယ့်ပြည်ကို သွားပါ” လို့ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ဘုရားသခင်က ‘မင်းကို လူမျိုးကြီးဖြစ်စေပြီး ကမ္ဘာပေါ်က လူမျိုးအားလုံး မင်းကြောင့် ကောင်းချီးခံစားရမယ်’ လို့ ကတိပေးတယ်။
ယေဟောဝါက သူ့ကို ဘယ်နေရာ သွားခိုင်းမှန်း အာဗြဟံ မသိပေမဲ့ ယေဟောဝါကို သူ ယုံကြည်စိတ်ချတယ်။ ဒါနဲ့ အာဗြဟံနဲ့ သူ့ဇနီး စာရာ၊ သူ့အဖေ တေရ၊ သူ့တူ လောတတို့ဟာ ပစ္စည်းတွေကို ထုပ်ပိုးပြီး နာခံမှုရှိရှိ ခရီးရှည်ကို စတင်ကြတယ်။
အာဗြဟံနဲ့ သူ့မိသားစုဟာ ယေဟောဝါ မြင်စေချင်တဲ့ပြည် ရောက်တဲ့အခါ အာဗြဟံရဲ့ အသက် ၇၅ နှစ်ရှိပြီ။ အဲဒီပြည်ကို ခါနာန်ပြည်လို့ ခေါ်တယ်။ အဲဒီမှာ ယေဟောဝါက အာဗြဟံကို ‘မင်းမြင်နေရတဲ့ပြည်ကို မင်းရဲ့မျိုးနွယ်ကို ငါပေးမယ်’ လို့ ကတိပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာဗြဟံနဲ့ စာရာဟာ အသက်အတော်ကြီးနေပြီ။ ကလေးလည်း မရှိဘူး။ ဒီတော့ ယေဟောဝါက သူ့ရဲ့ ကတိကို ဘယ်လိုပြည့်စုံစေမလဲ။
“အမွေအဖြစ် ရရှိမယ့်နေရာကိုသွားဖို့ ဘုရားသခင် ခေါ်တဲ့အခါ အာဗြဟံက ယုံကြည်ခြင်းကြောင့် နာခံခဲ့တယ်။ ဘယ်ကိုသွားရမှန်း မသိပေမဲ့လည်း ထွက်သွားခဲ့တယ်။”—ဟီဘရူး ၁၁:၈