ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
မည်းမှောင်သော အကျဉ်းခန်းမှသည် ဆွစ်တောင်တန်းများဆီသို့
လိုသာ ဝေါလ်တာပြောပြသည်
အရှေ့ဂျာမနီ ကွန်မြူနစ်တွေရဲ့ မည်းမှောင်နေတဲ့အကျဉ်းထောင်မှာ သုံးနှစ်ကြီးတောင် နေခဲ့ပြီးနောက် ထောင်ကလွတ်ပြီး မိသားစုနဲ့အတူ နွေးနွေးထွေးထွေး ပြန်နေထိုင်ရမယ့်အချိန်ကို စောင့်မျှော်ခဲ့လိုက်ရတာ။
ကျွန်တော့်ရဲ့ခြောက်နှစ်သား ဂျိုဟန်စ်နဲ့ ပြန်တွေ့တဲ့အခါ သူလေးရဲ့ အံ့သြတွေဝေနေတဲ့မျက်နှာကို မြင်ရမယ်လို့ ကျွန်တော်မထင်ခဲ့ဘူး။ အဖေကိုမတွေ့တာ သုံးနှစ်ရှိနေပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့အတွက် ကျွန်တော်ဟာ သူစိမ်းဖြစ်နေတာ။
သားလေးဘဝနဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝက ကွာတယ်၊ ကျွန်တော်ကလေးဘဝတုန်းက မိဘတွေနဲ့အတူ တပျော်တပါးနေခဲ့ရတယ်။ ၁၉၂၈ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော်မွေးလာပြီး ဂျာမနီနိုင်ငံ ခဲမ်နစ်ဇ်မြို့မှာရှိတဲ့ ကျွန်တော်တို့အိမ်တွင်းအခြေအနေဟာ တကယ်နွေးထွေးတယ်။ ကျွန်တော့်အဖေဟာ [ခရစ်ယာန်]ဘာသာရေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး မကျေနပ်တာကို ဘွင်းဘွင်းပဲပြောတတ်တယ်။ ပထမကမ္ဘာစစ်မှာ နှစ်ဖက်စလုံးက “ခရစ်ယာန်” စစ်သားတွေဟာ ဒီဇင်ဘာလ ၂၅ ရက်နေ့မှာ “မဲရီး ခရစ္စမတ်စ်” ဆိုပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် နှုတ်ဆက်နေလိုက်ကြတာ၊ နောက်နေ့ကြတော့ ပြန်သတ်ဖြတ်ကြတာပဲလို့ အဖေပြောပြတယ်။ [ခရစ်ယာန်]ဘာသာရေးဟာ အရေခြုံဟန်ဆောင်တာပါလို့ သူပြောခဲ့ဖူးတယ်။
ဘာသာရေးစိတ်ပျက်ရာမှ ယုံကြည်မှုရှိလာ
အဲ့ဒီလို စိတ်ပျက်စရာအတွေ့အကြုံတွေ ကျွန်တော်မကြုံခဲ့ရလို့ တော်သေးတယ်။ ကျွန်တော်အသက် ၁၇ နှစ်မှာ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ပြီးသွားလို့ စစ်မှုမထမ်းလိုက်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း ‘ဘာကြောင့် လူတွေ အချင်းချင်းသတ်ကြရတာလဲ။ ဘယ်သူ့ကို ယုံကြည်ရမလဲ။ စစ်မှန်တဲ့လုံခြုံမှုကို ဘယ်မှာ ရှာတွေ့နိုင်မလဲ’ စတဲ့ မေးခွန်းတွေကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် အတော်လေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်နေထိုင်ခဲ့တဲ့ အရှေ့ဂျာမနီဟာ ဆိုဗီယက်လက်အောက်ရောက်နေတယ်။ တရားမျှတရေး၊ တန်းတူညီမျှဖြစ်ရေး၊ စည်းလုံးညီညွတ်ရေး၊ ငြိမ်သက်ချစ်ခင်ရေးစတဲ့ ကွန်မြူနစ်သဘောတရားတွေဟာ စစ်ဒဏ်ခံခဲ့ရတဲ့ သူတွေအတွက် နှစ်သက်စရာဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာ ဒီစိတ်ရင်းမှန်တဲ့သူတွေဟာ အကြီးအကျယ် စိတ်ပျက်ကြရဦးမယ်၊ ဒီတစ်ခါတော့ [ခရစ်ယာန်]ဘာသာရေးကြောင့်မဟုတ်ဘဲ နိုင်ငံရေးကြောင့် ဖြစ်လိမ့်မယ်။
အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့အဖြေတွေရဖို့ ကျွန်တော်ရှာပုံတော်ဖွင့်နေတဲ့အချိန်မှာ ယေဟောဝါသက်သေဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်အဒေါ်က သူ့ရဲ့ယုံကြည်ခြင်းအကြောင်း ပြောပြတယ်။ ကျွန်တော့်ကို သူပေးတဲ့ ကျမ်းစာအခြေပြုစာအုပ်တစ်အုပ်က မဿဲအခန်းကြီး ၂၄၊ တစ်ခန်းလုံးကို ပထမအကြိမ်ဖတ်ကြည့်ဖို့ လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ခေတ်ကာလဟာ ‘အစီအစဉ်စနစ်၏ နိဂုံးပိုင်း’ ဖြစ်ကြောင်းနဲ့ လူ့ပြဿနာတွေရဲ့ အကြောင်းရင်းတွေကို ကျိုးကြောင်းညီညီ၊ ယုံကြည်စိတ်ချလောက်အောင် ရှင်းပြထားတဲ့ စာအုပ်ထဲကအချက်တွေကို ကျွန်တော်အတော်သဘောကျသွားတယ်။—မဿဲ ၂၄:၃; ဗျာ. ၁၂:၉။
ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့စာပေတွေ ထပ်ရပြီး မက်မက်မောမောဖတ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော်ကြိုးစားရှာခဲ့တဲ့ အမှန်တရား တွေ့ ပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ၁၉၁၄ ခုနှစ်မှာ ယေရှုခရစ် ကောင်းကင်မှာ နန်းထိုင်တဲ့အကြောင်း၊ ဘုရားသခင်ကိုမခန့်မညားပြုတဲ့ အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်ချေမှုန်းပြီး နာခံမှုရှိတဲ့လူတွေကို ကောင်းချီးပေးတော့မယ့်အကြောင်းတွေ သိလာရတာ ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းသာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းသိနားလည်လာတဲ့ အကြောင်းအရာနောက်တစ်ခုက ရွေးနုတ်ဖိုးအကြောင်းပဲ။ အဲ့ဒါက ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲဆုတောင်းပြီး ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါလို့ တောင်းဆိုစေခဲ့တယ်။ ယာကုပ် ၄:၈ မှာပါတဲ့ “ဘုရားသခင်၌ ချဉ်းကပ်ကြလော့။ သို့ပြုလျှင်၊ သင်တို့၌ ချဉ်းကပ်တော်မူလိမ့်မည်” ဆိုတဲ့ဖိတ်ခေါ်ချက်က ကျွန်တော့်စိတ်ကို အတော်ထိမိခဲ့တယ်။
ကျွန်တော်သိလာတဲ့ ယုံကြည်ချက်အသစ်တွေကြောင့် ကျွန်တော်စိတ်အားတက်ကြွနေပေမဲ့ ကျွန်တော့်မိဘနဲ့ အစ်မက ကျွန်တော်ပြောပြတာကို အစပိုင်းမှာ လက်မခံချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကြောင့် ခဲမ်နစ်ဇ်မြို့နားမှာ ယေဟောဝါသက်သေ လူနည်းစု ကျင်းပတဲ့ ခရစ်ယာန်အစည်းအဝေးတွေကို တက်ကြည့်ချင်စိတ် မပျောက်ခဲ့ဘူး။ အံ့ဩစရာက ကျွန်တော့်မိဘနဲ့ ကျွန်တော့်အစ်မဟာ ကျွန်တော်နဲ့အတူ ပထမဦးဆုံးအစည်းအဝေးလိုက်တက်တယ်! အဲ့ဒီအချိန်က ၁၉၄၅/၄၆ ခုနှစ်ရဲ့ ဆောင်းရာသီမှာဖြစ်တယ်။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ ဟာထောက်မြို့လေးမှာ ကျမ်းစာသင်အံမှုအုပ်စု ဖွဲ့ပေးခဲ့တဲ့အခါ ကျွန်တော့်မိသားစုလည်း အစည်းအဝေးတွေ ပုံမှန်တက်ခဲ့တယ်။
‘အကျွန်ုပ်သည် သူငယ်ဖြစ်ပါ၏’
အရေးပါတဲ့ ကျမ်းစာအမှန်တရားတွေကို သင်ယူပြီး ယေဟောဝါလူမျိုးနဲ့ မှန်မှန်ပေါင်းသင်းခဲ့လို့ ၁၉၄၆၊ မေလ ၂၅ ရက်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့အသက်တာကို ယေဟောဝါထံ ဆက်ကပ်အပ်နှံ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်မိသားစုလည်း ဝိညာဉ်ရေးမှာတိုးတက်လာပြီး နောက်ဆုံး သူတို့သုံးယောက်စလုံး တည်ကြည်တဲ့ သက်သေခံတွေဖြစ်လာတဲ့အတွက် ကျွန်တော် တကယ်ကျေနပ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်အစ်မဟာ ခဲမ်နစ်ဇ်မြို့က အသင်းတော်တစ်ခုမှာ တက်တက်ကြွကြွ အမှုဆောင်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော့်အမေဟာ သူသေဆုံးတဲ့ ၁၉၆၅ ခုနှစ်အထိနဲ့ အဖေဟာ ၁၉၈၆ ခုနှစ်အထိ တည်ကြည်စွာအမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။
ကျွန်တော်နှစ်ခြင်းခံပြီး ခြောက်လကြာတဲ့အခါ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် စအမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါက ‘အခွင့်သာတဲ့အချိန်မှာရော၊ အခွင့်မသာတဲ့အချိန်မှာပါ’ အမှုဆောင်ခဲ့တဲ့ ဘဝရဲ့အစ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ (၂ တိမောသေ ၄:၂) မကြာခင်မှာပဲ လုပ်ငန်းတော်အခွင့်အရေးအသစ်တွေ ရလာတယ်။ ဂျာမနီနိုင်ငံအရှေ့ပိုင်း၊ ဝေးလံတဲ့ဒေသမှာ အချိန်ပြည့်သတင်းကောင်းဟောမယ့်သူတွေ လိုအပ်နေတယ်။ အဲ့ဒီတာဝန်ကိုယူဖို့ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ကျွန်တော် လျှောက်လွှာတင်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီကြီးလေးတဲ့တာဝန်အတွက် ကျွန်တော့်မှာ အတွေ့အကြုံလည်းမရှိ၊ ရင့်ကျက်မှုလည်းမရှိဘူးလို့ ခံစားမိတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျွန်တော် အသက် ၁၈ နှစ်ပဲရှိသေးတဲ့အတွက် “အိုအရှင်ထာဝရဘုရား[သခင်] အကျွန်ုပ်သည် မဟောမပြောတတ်ပါ။ သူငယ်ဖြစ်ပါ၏” လို့ပြောခဲ့တဲ့ ယေရမိလိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ်။ (ယေရမိ ၁:၆) ကျွန်တော်စိတ်ထင့်နေပေမဲ့ တာဝန်ရှိညီအစ်ကိုတွေက ဒီတာဝန်ကို ကြိုးစားဆောင်ရွက်ကြည့်ဖို့ ကြင်နာစွာခွင့်ပြုခဲ့ကြတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ဟာဘရန်ဒန်ဘာ့ဂ်ပြည်နယ်၊ ဘယ်လ်ဇိဂ်မြို့ငယ်လေးမှာ တာဝန်ကျတယ်။
အဲ့ဒီရပ်ကွက်မှာ ဟောပြောရတာ အရမ်းခက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် တန်ဖိုးရှိတဲ့လေ့ကျင့်ပေးမှုဖြစ်ခဲ့တယ်။ အချိန်ကြာလာတော့ မြို့မျက်နှာဖုံးဖြစ်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် အမျိုးသမီးတချို့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော် သတင်းတရားကို လက်ခံခဲ့ကြပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေ ဖြစ်လာကြတယ်။ သူတို့ အဲ့ဒီလိုဖြစ်လာကြတာဟာ အဲ့ဒီကျေးလက်ဒေသမှာ အမြစ်စွဲနေတဲ့ ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေနဲ့ စိုးရွံ့မှုတွေကို ဆန့်ကျင်ရာကျတယ်။ ကက်သလစ်နဲ့ ပရိုတက်စတင့်ဓမ္မဆရာတွေ ကျွန်တော်တို့ကို အပြင်းအထန်အတိုက်အခံလုပ်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ဟောပြောတာကို မဟုတ်မမှန်စွပ်စွဲ အသရေဖျက်လာကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ လမ်းညွှန်ပေးဖို့နဲ့ ကာကွယ်ပေးဖို့ ယေဟောဝါကိုပဲ အားကိုးခဲ့တဲ့အတွက် စိတ်ဝင်စားသူ အတော်များများကို အမှန်တရားသိလာအောင် ကူညီပေးနိုင်ခဲ့တယ်။
လက်သင့်မခံနိုင်သောသဘောထား တိုးများလာ
၁၉၄၈ ခုနှစ်မှာ ကောင်းချီးတွေရခဲ့သလို မမျှော်လင့်တဲ့ အခက်အခဲတွေလည်း ကြုံတွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဦးဆုံး သူရင်ဂီယာပြည်နယ်၊ ရူဒေါလ်ရှတာ့တ်မြို့မှာ ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင်တာဝန်ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီမှာ တည်ကြည်တဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မအများကြီးနဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးလာခဲ့ရပြီး အရမ်းပျော်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနှစ် ဇူလိုင်လမှာ ပိုကြီးမားတဲ့ နောက်ထပ်ကောင်းချီးတစ်ခုရခဲ့သေးတယ်။ ခဲမ်နစ်ဇ်အသင်းတော်ကို ကျွန်တော်စတက်ကတည်းက သိကျွမ်းခဲ့တဲ့ တည်ကြည်ပြီး ဇွဲထက်သန်တဲ့ ခရစ်ယာန်ညီအစ်မငယ် အဲရစ်ကာ အူလ်မန်နဲ့ ကျွန်တော်လက်ထပ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့နေရင်းမြို့ ဟာသောမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရှေ့ဆောင်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲရစ်ကာဟာ ကျန်းမာရေးပြဿနာနဲ့ တခြားအကြောင်းတွေကြောင့် အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာ ဆက်မပါဝင်နိုင်တော့ဘူး။
အဲဒါအချိန်က ယေဟောဝါလူမျိုးအတွက် အတော်ခက်ခဲခဲ့တယ်။ ခဲမ်နစ်ဇ်မြို့ အလုပ်သမားဌာနက ကျွန်တော့်ရဲ့ အစားအစာရာရှင်ကတ်ပြားကို သိမ်းလိုက်ပြီး ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကို ကျွန်တော်မလုပ်ဘဲ စီးပွားရှာအလုပ်တစ်ခုကို အချိန်ပြည့်လုပ်ရအောင် ဖိအားပေးခဲ့တယ်။ တာဝန်ရှိညီအစ်ကိုတွေက ပြည်နယ်ရဲ့ တရားဝင်အသိအမှတ်ပြုချက်ရရှိဖို့ ကျွန်တော့်ရဲ့အမှုကို အသုံးပြုတင်ပြခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီအမှုရှုံးပြီး ၁၉၅၀၊ ဇွန်လ ၂၃ ရက်နေ့မှာ ဒဏ်ငွေပေးရင်ပေး၊ မပေးရင် ရက် ၃၀ ထောင်ကျခံဖို့ ပြစ်ဒဏ်ချမှတ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို အယူခံဝင်ပေမဲ့ အထက်တရားရုံးက အယူခံကို ငြင်းပယ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုထောင်ချလိုက်တယ်။
ဒီအဖြစ်အပျက်ဟာ မကြာခင်ရင်ဆိုင်ရတော့မယ့် ပိုပြင်းထန်တဲ့ဆန့်ကျင်မှုတွေ၊ အခက်အခဲတွေရဲ့ ရှေ့ပြေးပဲ။ တစ်လတောင်မကြာပါဘူး၊ ၁၉၅၀၊ စက်တင်ဘာလမှာ လူထုဆက်သွယ်ရေးကနေ ကျွန်တော်တို့ကို ရှုတ်ချပုတ်ခတ်ပြီးနောက် ကွန်မြူနစ်အစိုးရက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်လိုက်တယ်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန်တိုးတက်တဲ့အပြင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကြားနေမှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ဟာ [ခရစ်ယာန်]ဘာသာရေးကိုအသုံးပြုပြီး “သံသယဖြစ်ဖွယ် လုပ်ဆောင်မှုတွေ” ပြုလုပ်တဲ့ အနောက်တိုင်း သူလျှိုအဖွဲ့လို့ သတ်မှတ်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်လိုက်ပြီဆိုတဲ့ အမိန့်ထုတ်ပြန်တဲ့နေ့မှာပဲ ကျွန်တော့်ဇနီးက သားဂျိုဟန်စ်ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော် ထောင်ထဲမှာရှိတယ်။ ဝမ်းဆွဲဆရာမက ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကန့်ကွက်တဲ့ကြားက မြို့နယ်ရဲအရာရှိတွေဟာ ကျွန်တော်တို့အိမ်ထဲဝင်ပြီး သူတို့ရဲ့စွဲချက်တွေအတွက် သက်သေအထောက်အထားတွေ အတင်းရှာဖွေတော့တာပဲ။ ဘာမှမရှိတော့ ဘယ်တွေ့ပါ့မလဲ။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့အသင်းတော်ထဲ သူတို့ရဲ့သူလျှိုတစ်ယောက်ကို လွှတ်ထားခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ၁၉၅၃၊ အောက်တိုဘာလမှာ ကျွန်တော်အပါအဝင် တာဝန်ရှိညီအစ်ကိုအားလုံး အဖမ်းခံခဲ့ရတယ်။
မည်းမှောင်သောအကျဉ်းခန်းများတွင်
သုံးနှစ်ကနေ ခြောက်နှစ်အထိ အသီးသီးထောင်ဒဏ်ချခံရပြီးနောက် ဇွီခ်ခေါင်မြို့က ဩစတာရှတိမ်းရဲတိုက်က စိုထိုင်းညစ်ပတ်နေတဲ့ အကျဉ်းထောင်မှာရှိတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ အတူနေခဲ့ကြရတယ်။ အဲ့ဒီမှာ အခြေအနေအတော်လေးဆိုးပေမဲ့လည်း ရင့်ကျက်တဲ့ ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ ပေါင်းသင်းရတဲ့အတွက် တကယ်ပျော်တယ်။ လွတ်လပ်မှုမရှိပေမဲ့ ဝိညာဉ်အစာ ပြတ်မသွားပါဘူး။ အစိုးရက မနှစ်သက်လို့ ပိတ်ပင်ထားပေမဲ့ ကင်းမျှော်စင်စာစောင်တွေ အကျဉ်းထောင်ထဲ၊ ကျွန်တော်တို့အကျဉ်းခန်းထဲအထိ ရောက်လာတယ်! ဘယ်လိုရောက်လာသလဲ။
ညီအစ်ကိုတချို့က ကျောက်မီးသွေးတွင်းတွေမှာ အလုပ်လုပ်ရတယ်၊ အဲ့ဒီမှာ အပြင်ကနေ အလုပ်လာလုပ်တဲ့ သက်သေခံတွေနဲ့ သူတို့တွေ့ဆုံခဲ့တယ်၊ သူတို့ကနေတစ်ဆင့် မဂ္ဂဇင်းတွေရလာတာဖြစ်တယ်။ ညီအစ်ကိုတွေက အဲ့ဒီမဂ္ဂဇင်းတွေကို ထောင်ထဲ လျှို့ဝှက်ယူလာကြပြီး ကျန်တဲ့ညီအစ်ကိုတွေကို အတော့်ကိုလိုအပ်နေတဲ့ ဝိညာဉ်အစာ ဝေမျှပေးခဲ့ကြတယ်။ ဒီလိုနည်းနဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်မှု၊ လမ်းညွှန်ပေးမှုတွေရရှိလို့ ကျွန်တော် ပျော်လည်းပျော်တယ်၊ ခွန်အားလည်းရတယ်!
၁၉၅၄ ခုနှစ်ကုန်ခါနီးမှာ ကျွန်တော်တို့ကို ထောဂေါက်မြို့က နာမည်ဆိုးရှိတဲ့အကျဉ်းထောင်ကို ရွှေ့ပြောင်းခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီထောင်ထဲမှာရှိတဲ့ သက်သေခံတွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရောက်လာလို့ ဝမ်းသာခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်အထိ သူတို့ဟာ ကင်းမျှော်စင်အဟောင်းတွေထဲက သူတို့မှတ်မိကြတဲ့စကားတွေကိုရွတ်နေပြီး ဝိညာဉ်ရေးမှာ ဆက်တည်မြဲနေကြတယ်။ ဝိညာဉ်အစာအသစ်တွေရဖို့ သူတို့တမ်းတနေတာကြာပြီ! အခု ဇွီခ်ခေါင်ထောင်မှာ ကျွန်တော်တို့လေ့လာခဲ့တဲ့ အကြောင်းတွေကို သူတို့ကို တစ်ဆင့်ပြောပြခွင့်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ နေ့စဉ်လမ်းထွက်လျှောက်ချိန်မှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စကားမပြောဖို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်တားမြစ်ထားတဲ့အတွက် ဘယ်လိုပြောပြကြမလဲ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို ညီအစ်ကိုတွေက အကြံဉာဏ်ကောင်းတွေပေးထားတဲ့အပြင် ယေဟောဝါရဲ့ တန်ခိုးကြီးမားတဲ့ ကာကွယ်ပေးမှုကိုလည်း ကျွန်တော်တို့ခံစားခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်က ကျွန်တော်တို့ဟာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ ကျမ်းစာဖတ်ရှုလေ့လာ၊ ဆင်ခြင်သုံးသပ်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ လုံ့လစိုက်ထုတ် လေ့လာဆင်ခြင်ဖို့ အရေးကြီးတယ်ဆိုတာကို သင်ခန်းစာပေးတယ်။
အရေးကြီးသောဆုံးဖြတ်ချက်များချရသည့်အချိန်
ယေဟောဝါအကူအညီနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဆက်ပြီး တည်ကြည်နိုင်ခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၅၆ ခုနှစ်အကုန်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်တို့အတော်များများ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ရခဲ့ကြလို့ အတော့်ကိုအံ့သြဝမ်းသာဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ထောင်တံခါးတွေ ပွင့်သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုကို ပြောမပြတတ်ဘူး! အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်သားဟာ ခြောက်နှစ်ရှိနေပြီ၊ ဇနီးနဲ့အတူ သားကို ပြန်ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ရတော့မှာမို့ အရမ်းဝမ်းသာခဲ့ရတယ်။ ဂျိုဟန်စ်နဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ခဏလောက်တော့ စိမ်းနေတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရင်းနှီးလာပြီး နွေးထွေးတဲ့ နှောင်ကြိုးတွယ်လာခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ အရှေ့ဂျာမနီက ယေဟောဝါသက်သေတွေ တကယ့်ကိုခက်ခဲတဲ့အခြေအနေနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုနဲ့ ကြားနေရပ်တည်မှုတွေကြောင့် ရန်လိုသူတွေများတယ်၊ ဒါကြောင့် အမြဲအန္တရာယ်နဲ့ရင်ဆိုင်ရပြီး စိုးရိမ်ပူပန်၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေကြတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် အဲရစ်ကာနဲ့ကျွန်တော်ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့အခြေအနေကို သေသေချာချာ ဆုတောင်းသုံးသပ်ကြည့်တော့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေနဲ့ လုံးပါးပါးမနေရအောင် အခြေအနေပိုသာတဲ့ဒေသကို ရွှေ့ပြောင်းရင်ကောင်းမယ်လို့ ယူမှတ်ခဲ့ကြတယ်။ ယေဟောဝါအမှုတော်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆောင်ရွက်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးပန်းတိုင်တွေကို အမီလိုက်ချင်လို့ပါ။
၁၉၅၇ ခုနှစ်၊ နွေဦးရာသီမှာ အနောက်ဂျာမနီ၊ စတွတ်ဂတ်ဒ်မြို့ကိုပြောင်းရွှေ့ဖို့ အခွင့်အရေးရတယ်။ အဲ့ဒီမှာ သတင်းကောင်းဟောပြောတဲ့လုပ်ငန်းကို မပိတ်ပင်ထားလို့ ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေါင်းသင်းနိုင်ခဲ့တယ်။ သူတို့ အကြီးအကျယ်မေတ္တာပြပြီး ကူညီခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ဟီဒယ်လ်ဖင်ဂန်အသင်းတော်နဲ့ ခုနစ်နှစ်ပူးပေါင်းခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်သား ကျောင်းစတက်ပြီး အတော်လေတိုးတက်လာတယ်။ ၁၉၆၂၊ စက်တင်ဘာလမှာ ဝီစ်ဘာဒင်မြို့မှာကျင်းပတဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော် ဓမ္မအမှုကျောင်းကို ကျွန်တော်တက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဂျာမန်ဘာသာစကားတတ်တဲ့ ကျမ်းစာသင်ပေးမယ့်သူတွေ လိုအပ်တဲ့ဒေသကို ကျွန်တော်တို့မိသားစုလိုက် ပြောင်းရွှေ့အမှုဆောင်ဖို့ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်တော့်ကိုအားပေးခဲ့ကြတယ်။ ဂျာမနီနိုင်ငံနဲ့ ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံက ဒေသတချို့မှာဖြစ်တယ်။
ဆွစ်တောင်တန်းများတွင်
ဒါနဲ့ ၁၉၆၃ ခုနှစ်မှာ ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံကို ကျွန်တော်တို့ပြောင်းသွားကြတယ်။ ဆွစ်တောင်တန်းတွေရဲ့အလယ်ပိုင်း၊ သာယာလှပတဲ့ လူစဲန်ကန်နားက ဘရွန်နင်အသင်းတော်ငယ်လေးနဲ့ ပူးပေါင်းအမှုဆောင်ဖို့ ညွှန်ကြားခံခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့အတွက်တော့ ပရဒိသုမှာနေရသလိုပဲ။ အဲ့ဒီဒေသသုံး ဂျာမန်စကား၊ ဒေသခံတွေရဲ့ နေထိုင်ပုံ၊ လူတွေရဲ့စိတ်သဘောထားတွေကို တတ်လာဖို့သင်ယူခဲ့ရတယ်။ အဲဒါကမခက်ပါဘူး၊ အေးအေးဆေးဆေးနေတတ်တဲ့ သူတွေကြားမှာ အမှုဆောင်ရတာ၊ သူတို့ကိုဟောပြောရတာ တကယ်ပျော်စရာပဲ။ ဘရွန်နင်မြို့မှာ ၁၄ နှစ်နေထိုင်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့သား ကြီးပြင်းလာတယ်။
ကျွန်တော်အသက် ၅၀ ပြည့်ခါနီး ၁၉၇၇ ခုနှစ်မှာ ထွန်းမြို့က ဆွစ်ဗေသလအိမ်မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်စာရရှိခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အခွင့်အရေးတစ်ခုပဲ၊ ကျေးဇူးတင်စိတ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့လက်ခံလိုက်ကြတယ်။ ဗေသလမှာ ကျွန်တော်တို့ကိုးနှစ်နေခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒါကို ကျွန်တော်တို့ ခရစ်ယာန်အသက်တာမှာ အထူးအမှတ်ရစရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးတိုးတက်မှုလို့ ယူမှတ်ထားကြတယ်။ ထွန်းမြို့နဲ့ အနီးအနားဒေသတွေမှာ အဲ့ဒီက ဒေသခံကြေညာသူတွေနဲ့အတူ ဟောပြောခဲ့ရတာ ပျော်စရာပါ၊ အဲဒီမှာ ယေဟောဝါရဲ့ “အံ့ဖွယ်လက်ရာတော်” ဖြစ်တဲ့ ခံ့ညားပြီး နှင်းဖုံးနေတဲ့ ဘာန်တောင်တန်း ရှုခင်းတွေကို အမြဲတွေ့မြင်နေကြရတယ်။—ဆာလံ ၉:၁။
နောက်ထပ်ပြောင်းရွှေ့မှု
၁၉၈၆ ခုနှစ်၊ နှစ်ဦးပိုင်းမှာ နောက်တစ်နေရာကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ရသေးတယ်။ ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံအရှေ့ပိုင်းက ဘူခ်စ်အသင်းတော် တာဝန်ရထားတဲ့ ရပ်ကွက်ကျယ်ကြီးမှာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအဖြစ် သွားအမှုဆောင်ဖို့ တာဝန်ရတယ်။ ခြားနားတဲ့အသက်တာနောက်တစ်မျိုးနဲ့ နေတတ်ဖို့ ပြန်ကြိုးစားခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း အကောင်းဆုံးနည်းနဲ့ ဘယ်မှာမဆို ယေဟောဝါအမှုတော်ဆောင်ချင်တဲ့စိတ်ကြောင့် ကိုယ်တော်ရဲ့ ကောင်းချီးနဲ့ ဒီတာဝန်အသစ်ကို ထမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါတလေ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးတွေကိုယ်စား အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်အားပေးခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဒီနေရာမှာ တပျော်တပါးဟောပြောနေတာ အခု ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိပြီ။ ဘူခ်စ်အသင်းတော်ဟာ တိုးတက်မှုရှိတယ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လောက်က အပ်နှံခဲ့တဲ့ လှပတဲ့ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာ ကျွန်တော်တို့ အစည်းအဝေးတက်ရတာပျော်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ကို ယေဟောဝါ ရက်ရက်ရောရော ဂရုစိုက်ကြည့်ရှုခဲ့တယ်။ အချိန်ပြည့်ဓမ္မအမှုလုပ်ငန်းမှာ အသက်ငယ်ငယ်ကတည်းက ပါဝင်ခဲ့ပေမဲ့ လိုအပ်တယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ ကျွန်တော့်သားနဲ့သူ့ဇနီး၊ သူတို့ရဲ့ကလေးတွေနဲ့ သူတို့ကလေးတွေရဲ့ မိသားစုတွေပါ ယေဟောဝါလမ်းစဉ်မှာ တည်တည်ကြည်ကြည် သွားလာနေကြတာကို တွေ့မြင်ရတဲ့အတွက် ဝမ်းသာပီတိဖြစ်မိပါတယ်။
နောက်ကြောင်းကိုပြန်ကြည့်တဲ့အခါ ‘အခွင့်သာတဲ့အချိန်မှာရော၊ အခွင့်မသာတဲ့အချိန်မှာပါ’ ယေဟောဝါရဲ့အမှုတော်ကို ဆောင်ခဲ့တယ်လို့ခံစားရပြီ။ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုလုပ်ငန်းကို လုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့အတွက် မည်းမှောင်နေတဲ့ အကျဉ်းခန်းထဲကနေ ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့ ဆွစ်တောင်တန်းဒေသဆီ ရောက်နေပြီ။ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တဲ့အတွက် ကျွန်တော့်မိသားစုရော ကျွန်တော်ပါ လုံးလုံးဝမ်းမနည်းကြပါဘူး။
[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ လေးထောင့်ကွက်]
“ပြစ်ဒဏ်နှစ်ခု” ချမှတ်ခံရသူများ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုကို ကြံ့ကြံ့ခံ
အရှေ့ဂျာမနီဟုသိကြသော ဂျာမန်ဒီမိုကရက်တစ်သမ္မတနိုင်ငံ (ဂျီဒီအာရ်) လက်အောက်တွင် ယေဟောဝါသက်သေများသည် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်စွာ ဖိနှိပ်ခံရသည့် ပစ်မှတ်များဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုနှင့် ကြားနေမှုတို့ကြောင့် သက်သေခံ ၅၀၀၀ ကျော်တို့ကို အလုပ်ကြမ်းစခန်းများနှင့် ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းများသို့ ပို့ ခဲ့ကြောင်း မှတ်တမ်းများကဖော်ပြသည်။—ဟေရှာယ ၂:၄။
ထိုသူများထဲမှအချို့သည် “ပြစ်ဒဏ်နှစ်ခုခံရသူများ” အဖြစ်ဖော်ပြခံခဲ့ရကြသည်။ ၃၂၅ ယောက်ခန့်သည် နာဇီချွေးတပ်စခန်းများနှင့် အကျဉ်းထောင်များတွင် အကျဉ်းချခံခဲ့ရသည်။ ထို့နောက် ၁၉၅၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် သူတို့သည် ဂျီဒီအာရ် နိုင်ငံတော်လုံခြုံရေးဌာန၊ ရှတာဇီတို့၏ ဖမ်းဆီး၊ ထောင်ချခြင်းကို ခံခဲ့ရကြသည်။ အကျဉ်းထောင်အချို့ပင်လျှင် တာဝန်နှစ်ခု ဆောင်ရွက်ခဲ့၏—ပထမတွင် နာဇီအကျဉ်းထောင်များအဖြစ်နှင့် နောက်ပိုင်းတွင် ရှတာဇီအကျဉ်းထောင်များအဖြစ် ဖြစ်ခဲ့သည်။
အပြင်းအထန်နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခဲ့သည့် ပထမဆယ်စုနှစ်ဖြစ်သော ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှ ၁၉၆၁ ခုနှစ်အတွင်း သက်သေခံအမျိုးသား၊ အမျိုးသမီး စုစုပေါင်း ၆၀ သည် နှိပ်စက်ခံရ၊ အာဟာရချို့တဲ့၊ ဖျားနာ၊ အသက်ကြီးပြီး ထောင်ထဲတွင် သေဆုံးခဲ့သည်။ သက်သေခံ ဆယ့်နှစ်ဦးအား ပြစ်ဒဏ်တစ်သက်တစ်ကျွန်းချမှတ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ထောင်ဒဏ် ၁၅ နှစ်သို့ ပြန်လျှော့လိုက်သည်။
ယနေ့ အရှေ့ဂျာမနီမှ ယေဟောဝါသက်သေများကို အနှစ် ၄၀ တိုင် ယခင်က တရားဝင်နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခဲ့ကြောင်းကို ဘာလင်မြို့ရှိ ယခင်ရှတာဇီဌာနချုပ်၌ ခင်းကျင်းပြသထားသည်။ ထိုတွင်ပြသထားသည့် ဓာတ်ပုံများနှင့် ကိုယ်ရေးမှတ်တမ်းများက နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုအောက် တည်ကြည်ခဲ့ကြသော သက်သေခံများ၏သတ္တိနှင့် ဝိညာဉ်ခွန်အားကို အသံတိတ် သက်သေထူသည်။
[စာမျက်နှာ ၂၄၊ ၂၅ ပါ မြေပုံ]
(ကားချက်အပြည့်အစုံကို စာစောင်တွင်ကြည့်ပါ)
အရှေ့ဂျာမနီ
ရူဒေါလ်ရှတာ့တ်မြို့
ဘယ်လ်ဇိဂ်မြို့
ထောဂေါက်မြို့
ခဲမ်နစ်ဇ်မြို့
ဇွီခ်ခေါင်မြို့
[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
ဇွီခ်ခေါင်မြို့မှသြစတာရှတိမ်းရဲတိုက်
[Credit Line]
Fotosammlung des Stadtarchiv Zwickau, Deutschland
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
ကျွန်တော့်ဇနီး၊ အဲရစ်ကာနှင့်အတူ