ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ

ယေဟောဝါ၏ နည်းလမ်းတော်များအတိုင်း သားသမီးရှစ်ယောက်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းသည် စိန်ခေါ်ချက်နှင့် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဖြစ်

ဂျိုက်စ်လင်း ဗဲလ်လန်တင်း ပြောပြသည်

၁၉၈၉ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မရဲ့ ခင်ပွန်းဟာ တိုင်းတစ်ပါးကို အလုပ်လုပ်ဖို့ ထွက်သွားတယ်။ သားသမီးရှစ်ယောက်ကို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နိုင်ဖို့ ငွေပို့ပေးမယ်လို့ ကတိပေးသွားတယ်။ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ်၊ တစ်လပြီးတစ်လ ကုန်လွန်သွားပေမဲ့လည်း ဘာသတင်းမှ မရဘူး။‘အခြေအနေတွေ ကောင်းလာတာနဲ့ သူ အိမ်ကိုပြန်လာမှာပါ’ လို့ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ အားပေးခဲ့တယ်။

မိသားစုကို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ဖို့ ငွေမရှိတဲ့အတွက် ကျွန်မ တော်တော် ဗျာများခဲ့ရတယ်။ အိပ်မရတဲ့ ညတွေမှာ ‘မိသားစုကို သူ ဒီလိုလုပ်ရက်လိုက်တာ’ ဆိုပြီး စဉ်းစားလိုက်တိုင်း မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ရတယ်။ နောက်ဆုံး ကျွန်မခင်ပွန်း ကျွန်မတို့ကို စွန့်ပစ်သွားပြီဆိုတဲ့ အခံရခက်တဲ့ အဖြစ်မှန်ကို လက်ခံလိုက်ရတယ်။ သူထွက်သွားတာ အခုဆို ၁၆ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပေမဲ့ အခုထိ သူပြန်မလာဘူး။ ဒါကြောင့် နောက်ဆုံး ခင်ပွန်းသည် မရှိဘဲ သားသမီးတွေကို တစ်ယောက်တည်း ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒါက ခက်ပေမဲ့ သူတို့တစ်တွေ ယေဟောဝါရဲ့ နည်းလမ်းတော်တွေကို လက်ခံပြီး အဲဒီအတိုင်း နေထိုင်ကြတာကို တွေ့ရတော့ အရမ်းပျော်တာပဲ။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစု တွေ့ကြုံခံစားခဲ့ရတာတွေကို မပြောပြခင် ကျွန်မ ဘယ်လို ကြီးပြင်းလာတယ်ဆိုတာ ပြောပြပါရစေ။

သမ္မာကျမ်းစာ လမ်းညွှန်မှုကို ရှာဖွေခြင်း

၁၉၃၈ ခုနှစ်မှာ ဂျမေကာနိုင်ငံ ကရစ်ဘီယန်ကျွန်းမှာ ကျွန်မကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ အဖေက ချာ့ချ်အသင်းသားတစ်ယောက် မဟုတ်ပေမဲ့ သူ့ကိုယ်သူတော့ ဘာသာတရား ကိုင်းရှိုင်းတယ်လို့ထင်တယ်။ ညတွေမှာဆို ဆာလံကျမ်းကို ကျွန်မ ဖတ်ပြရတယ်။ မကြာခင် ဆာလံကျမ်း တော်တော်များများကို အလွတ် ရွတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ အမေကတော့ ဒေသခံ ချာ့ချ်အသင်းသားတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်ယာန် ဘာသာရေး အစည်းအဝေးတွေသွားတဲ့အခါ ကျွန်မကို မကြာခဏ ခေါ်သွားတတ်တယ်။

အဲဒီအစည်းအဝေးတွေမှာ ဘုရားသခင်က လူကောင်းတွေကို ကောင်းကင် ခေါ်သွားပြီး လူဆိုးတွေကို မီးငရဲထဲမှာ ထာဝရ ပြစ်ဒဏ်ပေးတယ်လို့ သွန်သင်တယ်။ အဲဒီအပြင် ယေရှုက ဘုရားသခင် ဖြစ်ပြီး ကလေးတွေကို ချစ်တယ်လို့လည်း သွန်သင်တယ်။ . . . ကျွန်မ စိတ်ရှုပ်ထွေးလာပြီး ဘုရားသခင်ကို ကြောက်လာတယ်။ ‘ကျွန်မတို့ကို ချစ်တဲ့ ဘုရားသခင်ဟာ လူတွေကို မီးငရဲထဲမှာ ဘယ်လိုလုပ် ညှဉ်းဆဲထားမှာလဲ’ လို့ တွေးမိတယ်။ မီးငရဲ အယူအဆက အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်စေတယ်။

. . . ဥပုသ်အသင်းက ပြုလုပ်တဲ့ ကျမ်းစာ,စာပေးစာယူသင်တန်းကို ကျွန်မ တက်ခဲ့တယ်။ လူဆိုးတွေကို ထာဝရ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပြာဖြစ်သွားအောင် မီးရှို့ပစ်မှာလို့ သူတို့ ပြောကြတယ်။ ဒါက ဆင်ခြင်တုံတရားနဲ့ ပိုညီတဲ့အတွက် သူတို့ရဲ့ ဘာသာရေး အစည်းအဝေးတွေကို စတက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့သွန်သင်ချက်တွေက ရှုပ်ထွေးပြီး သင်ယူသိရှိလာတဲ့အရာတွေက ကိုယ်ကျင့်တရားနဲ့ပတ်သက်ပြီး မှားနေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ အမြင်တွေကို မပြုပြင်ပေးဘူး။

အဲဒီအချိန်မှာ မတရားမေထုန်က မှားတယ်ဆိုပြီး လူတွေ လက်ခံထားကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူအများကြီးနဲ့ လိင်ဆက်ဆံတဲ့သူသာ မတရားမေထုန်လုပ်တဲ့သူလို့ ကျွန်မနဲ့ တခြားသူ တော်တော်များများက ယုံကြည်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် လက်မထပ်ရသေးတဲ့သူ နှစ်ယောက် အတူနေတာ အပြစ် မဟုတ်ဘူး။ (၁ ကောရိန္သု ၆:၉၊ ၁၀; ဟေဗြဲ ၁၃:၄) အဲဒီယုံကြည်ချက်ကြောင့် လက်မထပ်ရသေးဘဲ ကျွန်မ ကလေးခြောက်ယောက် ရခဲ့တယ်။

ဝိညာဉ်ရေး တိုးတက်လာခြင်း

၁၉၆၅ ခုနှစ်မှာ ဗာ့စ်လင်း ဂူဒီစန်နဲ့ အက်သဲလ် ချိမ်းဘားစ်တို့ ကျွန်မတို့နားက ဘာ့သ်ရပ်ကွက်မှာ လာနေကြတယ်။ သူတို့က ရှေ့ဆောင်လို့ ခေါ်တဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်တွေ ဖြစ်တယ်။ တစ်နေ့မှာ အဖေနဲ့ စကားပြောဖြစ်တယ်။ ကျမ်းစာသင်အံမှု ကမ်းလှမ်းတာကို အဖေ လက်ခံခဲ့တယ်။ သူတို့ လာလည်ပတ်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်မနဲ့ တိုးမိရင် ကျွန်မကိုလည်း သူတို့ စကားပြောကြတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေတွေကို ကျွန်မ သံသယရှိပေမဲ့ သူတို့ မှားတယ်ဆိုတာ သက်သေပြဖို့ သူတို့နဲ့ ကျမ်းစာလေ့လာမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။

လေ့လာချိန်အတွင်းမှာ မေးခွန်းတွေ အများကြီး မေးပြီး အဲဒါတွေအားလုံးကို သက်သေခံတွေက ကျမ်းစာသုံးပြီး ပြန်ဖြေကြတယ်။ သူတို့ရဲ့အကူအညီကြောင့် သေတဲ့လူတွေဟာ ဘယ်အရာကိုမှ မသိဘူး၊ ငရဲမှာလည်း ဝေဒနာ မခံစားနေရဘူးဆိုတာ သိလာတယ်။ (ဒေ. ၉:၅၊ ၁၀) မြေကြီးပရဒိသုမှာ ထာဝရအသက် မျှော်လင့်ချက်ကိုလည်း သိရှိလာခဲ့တယ်။ (ဆာလံ ၃၇:၁၁၊ ၂၉; ဗျာ. ၂၁:၃၊ ၄) အဖေ ကျမ်းစာ ဆက်မသင်တော့ပေမဲ့ ကျွန်မကတော့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ဒေသခံ အသင်းတော်မှာ အစည်းအဝေးတွေ တက်ရောက်ခဲ့တယ်။ အစည်းအဝေးတွေကို ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်နဲ့ စည်းစနစ်တကျ ကျင်းပတဲ့ ပုံစံကြောင့် ယေဟောဝါအကြောင်း ပိုသင်ယူလိုစိတ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သက်သေခံတွေ စီစဉ်တဲ့ ပိုကြီးမားတဲ့ စုရုံးမှုတွေ ဖြစ်တဲ့ တိုက်နယ်စည်းဝေးပွဲတွေနဲ့ ခရိုင်စည်းဝေးကြီးတွေကိုလည်း တက်ရောက်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအစည်းအဝေးတွေကနေ ကျမ်းစာကို ပိုနားလည်လာလို့ ယေဟောဝါ နှစ်သက်လက်ခံတဲ့နည်းနဲ့ ဝတ်ပြုလိုတဲ့ ပြင်းပြတဲ့ဆန္ဒ ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မမှာ အတားအဆီးတစ်ခု ရှိတယ်။

အဲဒီအချိန်တုန်းက ကလေးခြောက်ယောက်ထဲက သုံးယောက်ရဲ့ အဖေနဲ့ ကျွန်မ လက်မထပ်ဘဲ အတူနေကြတယ်။ လက်မထပ်ဘဲ အတူနေတာကို ကျမ်းစာက ပြစ်တင်ရှုတ်ချထားတာ သိလာပြီး ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်ကိုကိုယ်သိတဲ့စိတ်က စနှောင့်ယှက်လာတယ်။ (သု. ၅:၁၅-၂၀; ဂလာတိ ၅:၁၉) သမ္မာတရားကို ပိုချစ်မြတ်နိုးလာလေ ဘုရားသခင့်ပညတ်နဲ့အညီ အသက်ရှင်ချင်တဲ့စိတ် တိုးများလာလေ ဖြစ်တယ်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်တယ်။ ကျွန်မနဲ့ လက်မထပ်ဘဲ အတူနေတဲ့ အဖော်ကို လက်ထပ်ဖို့ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်မတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်လိုက်ဖို့ ပြောတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ဘာသာရေး ယုံကြည်ချက်ကို သူလက်မခံပေမဲ့ သက်သေခံတွေနဲ့ တွေ့ပြီး ငါးနှစ်အကြာ ၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်၊ ဩဂုတ်လ ၁၅ ရက်မှာ ကျွန်မတို့ တရားဝင်လက်ထပ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်၊ ဒီဇင်ဘာလမှာ ယေဟောဝါထံ ကျွန်မရဲ့ အပ်နှံမှုကို ရေနှစ်ခြင်းခံပြီး ဖော်ပြခဲ့တယ်။

ခရစ်ယာန်ဓမ္မမှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မ ပထမဆုံး ပါဝင်တဲ့နေ့ကို ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မ ကြောက်နေပြီး ကျမ်းစာဆွေးနွေးခန်းတစ်ခုကို ဘယ်လို စပြောရမယ်ဆိုတာ မသိဘူး။ ပထမဆုံးအိမ်ရှင်က ကျွန်မတို့ရဲ့ စကားဝိုင်းကို မြန်မြန်ပဲ အဆုံးသတ်လိုက်လို့ အတော်ပဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာ ကျွန်မ မကြောက်တော့ဘူး။ အဲဒီနေ့ကုန်သွားတဲ့အခါ လူတွေကို ကျမ်းစာအကြောင်း အတိုချုပ် ပြောပြခွင့် ရပြီး ကျမ်းစာအခြေပြုစာပေတချို့ ဝေငှခဲ့ရလို့ အရမ်းပျော်ရွှင်ခဲ့တယ်။

မိသားစုကို ဝိညာဉ်ရေးတွင် သန်စွမ်းနေစေခြင်း

၁၉၇၇ ခုနှစ်မှာ ကလေးနှစ်ယောက် ထပ်ရခဲ့ပြီး စုစုပေါင်း ရှစ်ယောက် ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစု ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်လာဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားမယ်ဆိုပြီး သန္နိဋ္ဌာန်ချထားတယ်။ (ယောရှု ၂၄:၁၅) ဒါကြောင့် မိသားစုသင်အံမှု ပုံမှန် ကျင်းပနိုင်ဖို့ ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ကလေးတစ်ယောက်က အပိုဒ်ဖတ်နေတုန်း ကျွန်မ မောလွန်းလို့ အိပ်ပျော်သွားတဲ့အတွက် သူတို့က ပြန်နှိုးခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲလိုမောပန်းနွမ်းနယ်နေလို့ မိသားစု သင်အံမှုကို မလုပ်ဘဲ မနေခဲ့ဘူး။

ကလေးတွေနဲ့လည်း မကြာခဏ ဆုတောင်းလေ့ရှိတယ်။ သူတို့ ကြီးလာတာနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆုတောင်းတတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။ သူတို့အားလုံး အိပ်ရာမဝင်ခင် ကိုယ်ပိုင်သီးသန့် ဆုတောင်းမတောင်းလည်း သေချာစေခဲ့တယ်။ ဆုမတောင်းတတ်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်စီနဲ့အတူ ဆုတောင်းတယ်။

ပထမတော့ ကျွန်မခင်ပွန်းက သူတို့ကို အသင်းတော် အစည်းအဝေးတွေ ခေါ်သွားတာ မကြိုက်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ အစည်းအဝေး သွားနေတဲ့အချိန်တွေမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ကလေးထိန်းရမှာစိုးလို့ နောက်ပိုင်း ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ ညတွေမှာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ လျှောက်သွားတဲ့အကျင့် ရှိပြီး ကလေးရှစ်ယောက်ကိုလည်း မခေါ်သွားချင်ဘူး။ နောက်ပိုင်း ဘုရားသခင့် နိုင်ငံတော်ခန်းမ သွားဖို့ ကလေးတွေ အဆင်သင့် ဖြစ်အောင်တောင် သူ ကူညီပေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အစည်းအဝေးတွေ တက်တာ၊ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ ပါဝင်တာ ကလေးတွေအတွက် အကျင့်ဖြစ်လာတယ်။ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာဆို အသင်းတော်မှာရှိတဲ့ ရှေ့ဆောင်တွေနဲ့အတူ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ မကြာခဏ ပါဝင်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒါက ကျွန်မရဲ့ သားသမီးငယ်လေးတွေ အသင်းတော်နဲ့ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်လာဖို့ ကူညီပေးတယ်။—မဿဲ ၂၄:၁၄။

စမ်းသပ်ရာကာလများ

မိသားစုရဲ့ စီးပွားရေး အခြေအနေကောင်းလာဖို့ ကျွန်မခင်ပွန်း တိုင်းတစ်ပါးကို ခရီးသွားခဲ့တယ်။ အချိန်အကြာကြီး မိသားစုနဲ့ ခွဲသွားပေမဲ့ ပုံမှန်ပြန်လာတတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၈၉ ခုနှစ်မှာ ထွက်သွားလိုက်တာ ပြန်မလာတော့ဘူး။ အစောပိုင်းကပြောခဲ့သလို ခင်ပွန်းသည်တစ်ယောက် ဆုံးရှုံးရလို့ ကျွန်မ ဝမ်းနည်းပက်လက် ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ငိုခဲ့ရတဲ့ ညတွေလည်း မနည်းဘူး။ နှစ်သိမ့်မှုနဲ့ ခံနိုင်ရည်အတွက် ယေဟောဝါဆီ စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆုတောင်းခဲ့ရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ဆုတောင်းချက်တွေကို ကိုယ်တော် ဖြေကြားပေးတယ်လို့ ကျွန်မ ခံစားရတယ်။ ဟေရှာယ ၅၄:၄ နဲ့ ၁ ကောရိန္သု ၇:၁၅ တို့လို ကျမ်းချက်တွေက စိတ်ငြိမ်သက်မှု ရဖို့နဲ့ ဘဝကို ဆက်လျှောက်လှမ်းဖို့ ခွန်အားပေးခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန် အသင်းတော်မှာ ရှိတဲ့ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ မိတ်ဆွေတွေက စိတ်ပိုင်းနဲ့ ရုပ်ပိုင်း ထောက်မပေးခဲ့ကြတယ်။ ယေဟောဝါ ဘုရားသခင်နဲ့ ကိုယ်တော့်လူမျိုးတော်ရဲ့ အကူအညီတွေကို ကျွန်မ အရမ်းကျေးဇူးတင်လေးမြတ်ပါတယ်။

ကျွန်မတို့မှာ တခြားစမ်းသပ်မှုတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ တစ်ခါက ကျွန်မရဲ့ သမီးတစ်ယောက် ကျမ်းစာနဲ့ မညီတဲ့ အကျင့်အကြံတစ်ခုကြောင့် အသင်းတော်ကနေ နှင်ထုတ်ခံရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ သားသမီးတွေကို အရမ်းချစ်ပေမဲ့ ယေဟောဝါအပေါ် တည်ကြည်မှုကိုပဲ ဦးစားပေးတယ်။ ဒါကြောင့် အဲဒီအချိန်အတွင်း ကျွန်မနဲ့ တခြားကလေးတွေက နှင်ထုတ်ခံထားရတဲ့သူတစ်ယောက်ကို ဘယ်လို ဆက်ဆံရမယ်ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာလမ်းညွှန်ချက်ကို အတိအကျ လိုက်လျှောက်ခဲ့တယ်။ (၁ ကောရိန္သု ၅:၁၁၊ ၁၃) ကျွန်မတို့ရဲ့ ရပ်တည်ချက်ကို နားမလည်တဲ့သူတွေရဲ့ ကဲ့ရဲ့ဝေဖန်မှုကြုံရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မသမီး အသင်းတော်ထဲ ပြန်ရောက်ပြီးနောက်ပိုင်း သူ့ခင်ပွန်းက ကျွန်မတို့ရဲ့ ကျမ်းစာမူတွေဘက် အခိုင်အမာ ရပ်တည်မှုက သူ့ကို အထင်ကြီးစေတယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တယ်။ အခုဆို သူ့မိသားစုနဲ့အတူ ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုနေတယ်။

စီးပွားရေး အခက်အခဲ ရင်ဆိုင်ရခြင်း

ကျွန်မရဲ့ ခင်ပွန်း ထွက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်မမှာ ပုံမှန်ဝင်ငွေ မရှိတော့ဘူး။ ငွေရေးကြေးရေးအရ သူ့ထောက်ပံ့မှုလည်း မရတော့ဘူး။ အဲဒီအခြေအနေက ရိုးရှင်းတဲ့ ဘဝလေးနဲ့ ကျေနပ်ရောင့်ရဲတတ်ဖို့နဲ့ ရုပ်ပစ္စည်းလိုက်စားမှုတွေထက် ဝိညာဉ်ရေး ချမ်းသာမှုကို တန်ဖိုးထားတတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။ ကလေးတွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ဖို့နဲ့ ကူညီပေးဖို့ သင်ယူခံရတဲ့အတွက် သူတို့အချင်းချင်း ပိုရင်းနှီးလာတယ်။ အကြီးတွေ အလုပ်လုပ်လာတာနဲ့ အငယ်တွေကို လိုလိုလားလား ထောက်ပံ့ပေးကြတယ်။ သမီးကြီး မာဆဲရီးက သူ့ညီမ နီကိုးလ် အခြေခံ အလယ်တန်း ပညာရေး ပြီးဆုံးနိုင်ဖို့ ကူညီပေးတယ်။ အဲဒီအပြင် ကျွန်မ ကုန်ခြောက်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ဖွင့်နိုင်တဲ့အတွက် အဲဒီအတော်အသင့် ဝင်ငွေနဲ့ မိသားစုရဲ့ တခြားလိုအပ်ရာတွေကို ထောက်မပေးနိုင်တယ်။

ကျွန်မတို့ကို ယေဟောဝါ တစ်ခါမှ မစွန့်ပစ်ခဲ့ဘူး။ တစ်ခါက ကျွန်မတို့ရဲ့ ငွေကြေးအခြေအနေကြောင့် ခရိုင်စည်းဝေးကြီးတစ်ခု မတက်နိုင်ဘူးလို့ ခရစ်ယာန် ညီအစ်မတစ်ယောက်ကို ပြောတော့ သူက “ညီမ ဗဲလ် ခရိုင်စည်းဝေးကြီးအကြောင်း ကြားတာနဲ့ အထုပ်တွေ ပြင်ထားလိုက်ပါ။ လိုအပ်တာကို ယေဟောဝါ ပြင်ဆင်ပေးလိမ့်မယ်” လို့ ပြောခဲ့တယ်။ သူ့အကြံပေးချက်အတိုင်း ကျွန်မ လုပ်တယ်။ ယေဟောဝါ ပြင်ဆင်ပေးခဲ့ပြီး အဲလို ဆက်လုပ်ပေးနေတုန်းပဲ။ တိုက်နယ်စည်းဝေးပွဲ ဒါမှမဟုတ် ခရိုင်စည်းဝေးကြီးတစ်ခုခုကို ပိုက်ဆံ မရှိလို့ ကျွန်မတို့ မိသားစု မတက်နိုင်တာမျိုး တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဘူး။

၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ ဟာရီကိန်းမုန်တိုင်းက ဂျမေကာနိုင်ငံကို မွှေနှောက်ဖျက်ဆီးခဲ့လို့ ကျွန်မတို့ရဲ့ အိမ်တွေကို ထားရစ်ခဲ့ပြီး လုံခြုံမယ့်နေရာကို ထွက်ပြေးခဲ့ရတယ်။ မုန်တိုင်း ခဏငြိမ်ကျသွားတုန်း ကျွန်မသားနဲ့ ကျွန်မတို့ ပျက်စီးသွားတဲ့ ကျွန်မတို့အိမ်ရဲ့ အစအနတွေကို သွားကြည့်ဖို့ ခိုလှုံတဲ့နေရာကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အကျိုးအပဲ့ပုံထဲမှာ ရှာဖွေနေတုန်း ကျွန်မ လိုချင်တဲ့အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် လေပြင်းပြန်တိုက်လာပေမဲ့ ကျွန်မကတော့ အဲဒါကို ကိုင်မြဲကိုင်ထားတုန်းပဲ။ “အမေ တီဗွီကို ချလိုက်စမ်းပါ။ လောတမိန်းမ ဖြစ်နေဦးမယ်” လို့ ပြောတဲ့ သားရဲ့ စကားကြောင့် ကျွန်မ သတိပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ (လုကာ ၁၇:၃၁၊ ၃၂) မိုးရေစိုနေတဲ့ တီဗွီကို ပစ်ချလိုက်ပြီး လုံခြုံရာကို ထွက်ပြေးခဲ့ကြတယ်။

တီဗွီတစ်လုံးအတွက် အသက်ဆုံးရှုံးတော့မယ့်အဖြစ်ကို တွေးမိတိုင်း ကြက်သီးထမိတယ်။ ဝိညာဉ်ရေး နိုးကြားတဲ့ သားလေးရဲ့ အဲဒီအချိန်က စကားကို ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း နှလုံးနွေးထွေးလာတယ်။ ကျွန်မသား ရရှိခဲ့တဲ့ ခရစ်ယာန် အသင်းတော်က ကျမ်းစာလေ့ကျင့်မှုကြောင့် ရုပ်ပိုင်းနဲ့ ဝိညာဉ်ရေး အန္တရာယ်ကြီးကို ရှောင်နိုင်ဖို့ ကျွန်မကို ကူညီပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအတွက် ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ။

ဟာရီကိန်းမုန်တိုင်းကြောင့် ကျွန်မတို့အိမ်နဲ့ ပိုင်ဆိုင်ရာတွေ ပျက်စီးသွားပြီး အဲဒါကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ခရစ်ယာန် ညီအစ်ကို ညီအစ်မတွေ ရောက်လာပြီး ဒီဆုံးရှုံးမှုတွေကို ယေဟောဝါအား ယုံကြည်ကိုးစားမှုနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့၊ ခရစ်ယာန် ဓမ္မအမှုမှာ တက်တက်ကြွကြွ ဆက်ပါဝင်ဖို့ အားပေးပြီး ကျွန်မတို့အိမ်ကို ပြန်ဆောက်ပေးကြတယ်။ ဂျမေကာနဲ့ နိုင်ငံရပ်ခြားဒေသက သက်သေခံ စေတနာ့ဝန်ထမ်းတွေရဲ့ မေတ္တာနဲ့ ကိုယ်ကျိုးစွန့်လုပ်ရပ်က ကျွန်မတို့ကို အရမ်းထိမိခဲ့တယ်။

ယေဟောဝါကို ရှေးဦးထားခြင်း

ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယသမီး မာလိန်းက ကျောင်းပြီးသွားတာနဲ့ ရှေ့ဆောင်အဖြစ် အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ တခြားအသင်းတော်မှာ ရှေ့ဆောင်လုပ်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို လက်ခံခဲ့တဲ့အတွက် အလုပ်ထွက်လိုက်တယ်။ အဲဒီအလုပ်ကြောင့် ကျွန်မတို့မိသားစုကို ကောင်းကောင်း ထောက်ပံ့နိုင်ပေမဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံး ဘုရားသခင့် နိုင်ငံတော်ကို ရှေးဦးရှာမယ်ဆိုရင် ယေဟောဝါ ကျွန်မတို့ကို ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်မယ်ဆိုတာ ယုံကြည်စိတ်ချခဲ့တယ်။ (မဿဲ ၆:၃၃) နောက်ပိုင်း ကျွန်မသား ယူအဲန်းလည်း ရှေ့ဆောင်အဖြစ် အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။ သူက မိသားစုကို ငွေရေးကြေးရေးအရ ထောက်ပံ့ပေးနေပေမဲ့ ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို လက်ခံဖို့ ကျွန်မတို့ အားပေးခဲ့ပြီး ယေဟောဝါရဲ့ ကောင်းချီးတွေ ရဖို့ ဆန္ဒပြုခဲ့တယ်။ ကလေးတွေ ဘုရားသခင့် နိုင်ငံတော်လုပ်ငန်း တိုးချဲ့ထမ်းဆောင်နေတာကို စိတ်ပျက်အားလျော့အောင် ကျွန်မ တစ်ခါမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး။ အိမ်မှာရှိနေတဲ့သူတွေလည်း တစ်ခါမှ မချို့ငဲ့ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအစား ကျွန်မတို့ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု တိုးများလာပြီး တစ်ခါတစ်ခါ လိုအပ်နေတဲ့ တခြားသူတွေကိုလည်း ကူညီပေးလာနိုင်တယ်။

အခုဆို ကျွန်မရဲ့ သားသမီးတွေ ‘သမ္မာတရားမှာကျင်လည်’ နေတာ တွေ့ရလို့ အရမ်းပျော်ရွှင်တယ်။ (၃ ယောဟန် ၄) ကျွန်မရဲ့ သမီးတစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့ မာလိန်းက တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူး ဖြစ်တဲ့ သူ့ခင်ပွန်းနဲ့အတူ နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်နေတယ်။ သမီးအန်ဒရီယာနဲ့ သူ့ခင်ပွန်းက အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် အမှုဆောင်နေပြီး အရန်တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် ခင်ပွန်းသည် အသင်းတော်တွေကို လည်ပတ်တဲ့အခါ သူလည်းအတူ လိုက်သွားတယ်။ သားယူအဲန်းနဲ့ သူ့ဇနီးလည်း အထူးရှေ့ဆောင်တွေ ဖြစ်ပြီး သူက အသင်းတော် အကြီးအကဲတစ်ယောက် ဖြစ်တယ်။ နောက်သမီးတစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့ အေဗားဂေးက သူ့ခင်ပွန်းနဲ့အတူ ယေဟောဝါသက်သေများရဲ့ ဂျမေကာ ဌာနခွဲရုံးမှာ အမှုဆောင်နေတယ်။ ဂျဲနီဖာ၊ ဂျီနိဖ်နဲ့ နီကိုးလ်တို့က သူတို့ရဲ့ ခင်ပွန်း၊ သားသမီးတွေနဲ့အတူ အသင်းတော်အသီးသီးမှာ တက်တက်ကြွကြွ အမှုဆောင်နေကြတယ်။ မာဆဲရီးကတော့ ကျွန်မနဲ့ အတူနေပြီး ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်က ပေါ့ထ် မာရဲန့်တ် အသင်းတော်နဲ့ ပူးပေါင်းတယ်။ သားသမီးရှစ်ယောက်စလုံး ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်နေတဲ့အတွက် ကျွန်မ ခံစားရတဲ့ကောင်းချီးတွေက အများကြီးပဲ။

အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ ကျန်းမာရေးချို့ယွင်းလာတယ်။ အခုဆို ရူမတွိုက် အရိုးဆစ်ရောင်နာ ခံစားနေရပေမဲ့ ရှေ့ဆောင်အဖြစ် ပျော်ရွှင်စွာ အမှုဆောင်နေဆဲပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ နေထိုင်တဲ့ တောင်ကုန်းများတဲ့ ရပ်ကွက်မှာ သွားလာဖို့ အရမ်းခက်လာတယ်။ ခရစ်ယာန် ဓမ္မအမှုမှာ ဆက်ပါဝင်နိုင်ဖို့ တော်တော် ခက်ခဲခဲ့တယ်။ စက်ဘီးနဲ့ သွားဖို့ စမ်းကြည့်ပြီး အဲဒါက လမ်းလျှောက်တာထက် ပိုလွယ်ကူတာ တွေ့ရလို့ စက်ဘီးအဟောင်းတစ်စီး ဝယ်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ အရိုးဆစ်ရောင်နာ ဝေဒနာသည်မိခင် စက်ဘီးစီးတာကို သားသမီးတွေ မကြည့်ရက်ကြဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဆန္ဒဖြစ်တဲ့ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ဆက်ပါဝင်နေတာကို တွေ့ရလို့ သူတို့ အရမ်းပျော်ကြတယ်။

ကျွန်မနဲ့ ကျမ်းစာလေ့လာခဲ့တဲ့သူတွေ အမှန်တရားကို လက်ခံတာ တွေ့ရတော့ အရမ်း ပျော်ရွှင်ကျေနပ်မိတယ်။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစုအားလုံး ယေဟောဝါအပေါ် ဒီဆုံးခန်းကာလတစ်လျှောက်နဲ့ ထာဝရ ဆက်တည်ကြည်နိုင်ပါစေလို့ ကျွန်မ အမြဲ ဆုတောင်းတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ နည်းလမ်းတော်တွေအတိုင်း သားသမီးရှစ်ယောက်ကို ပြုစုပျိုးထောင်ရတဲ့ ခက်ခဲမှုတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် ‘ဆုတောင်းချက်ကို နားထောင်’ တဲ့ ကြီးမြတ်တော်မူလှတဲ့ ယေဟောဝါကို ကျွန်မ ကျေးဇူးတင်ချီးမွမ်းပါတယ်။—ဆာလံ ၆၅:၂။

[စာမျက်နှာ ၁၀ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ၏ သားသမီးများ၊ သူတို့အိမ်ထောင်ဖက်များ၊ မြေးများနှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၁၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

ခရစ်ယာန် ဓမ္မအမှုတွင် ပါဝင်နိုင်ရန် စက်ဘီးတစ်စီးကို သုံးနေ