ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
ဆင်းရဲခက်ခဲမှုကို ဘုရားသခင်ခွင့်ပြုရသည့်အကြောင်း သိလာခြင်းက ကျွန်တော့်ဘဝကို ပြောင်းလဲစေခဲ့
ဟယ်ရီ ပလွိုင်ယန် ပြောပြသည်
ဆင်းရဲခက်ခဲမှုကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားတာလဲ။ အဲဒီမေးခွန်းက ကလေးဘဝကတည်းက ကျွန်တော့်ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်မိဘတွေက အလုပ်ကြိုးစားသူ၊ရိုးဖြောင့်ပြီး မိသားစုကို အလေးထားတဲ့သူတွေပါ။ အဖေက ဘာသာရေး မလိုက်စားဘူး၊ အမေကတော့ အနည်းအကျဉ်းပဲ။ ဒါကြောင့် အဲဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကို သူတို့မပြောပြနိုင်ခဲ့ဘူး။
ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးအတောအတွင်းနဲ့ စစ်ပြီးတဲ့နောက် အမေရိကန်ရေတပ်မှာ သုံးနှစ်ကျော်ကျော် အမှုထမ်းနေတုန်း အဲဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကို ကျွန်တော်ပိုပြီး သိချင်လာမိတယ်။ စစ်ကြီးပြီးတဲ့နောက် တရုတ်ပြည်ကို ကယ်ဆယ်ရေးပစ္စည်းတွေ သွားပို့ပေးရမယ့်သင်္ဘောမှာ ကျွန်တော်တာဝန်ကျတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တစ်နှစ်နီးပါးနေခဲ့ရလို့ လူအတော်များများ ဆင်းရဲခက်ခဲနေကြတာကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ခဲ့ရတယ်။
တရုတ်လူမျိုးတွေဟာ လုံ့လဝီရိယရှိပြီး ဉာဏ်ထက်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူအများဟာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုကြောင့်၊ ပြီးတော့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ရဲ့အကျိုးဆက်ဖြစ်တဲ့ အကြမ်းဖက်မှုတွေကြောင့် အကြီးအကျယ်ဆင်းရဲခက်ခဲနေကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကုန်းပေါ်တက်တဲ့အခါ အာဟာရချို့တဲ့ပြီး စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် ဝတ်စားထားတဲ့ ကလေးတွေ လာတောင်းတာကိုမြင်ရင် ကျွန်တော်ပိုလို့စိတ်ထိခိုက်မိတယ်။
အဘယ်ကြောင့်နည်း
၁၉၂၅ ခုနှစ်၊ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု၊ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်မှာ ကျွန်တော်မွေးဖွား၊ ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။ အဲဒီအခြေအနေမျိုးကို ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ ဒါကြောင့် ‘အတိုင်းအဆမဲ့တန်ခိုးနဲ့ပြည့်စုံတဲ့ ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ပါးသာရှိမယ်ဆိုရင် လူအတော်များများကို၊ အထူးသဖြင့် အပြစ်မဲ့ကလေးတွေကို ဘာကြောင့်ဒီလိုမျိုး ဝေဒနာခံစားစေရတာလဲ’ ဆိုပြီး အပြန်ပြန်မေးခွန်းထုတ်မိတယ်။
ဘုရားသခင်သာ တကယ်ရှိမယ်ဆိုရင် ဒီလိုမျိုးအပျက်အစီးတွေ၊ အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်ဖြတ်မှုတွေ၊ သေခြင်းနဲ့ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက်—အထူးသဖြင့် လူသန်းပေါင်း ၅၀ ကျော်အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတောအတွင်း—လူတွေခံစားခဲ့ရတဲ့ ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားရသလဲဆိုတာကိုလည်း ကျွန်တော်သိချင်ခဲ့တယ်။ ဒါတင်မက စစ်ဖြစ်ချိန်အတောအတွင်းမှာ ခရစ်ယာန်ဓမ္မဆရာတွေ သွေးထိုးပေးလို့ လူမျိုးမတူရုံနဲ့ ဘာသာတူအချင်းချင်း ဘာကြောင့်သတ်ဖြတ်နေကြတယ်ဆိုတာကိုလည်း သိချင်ခဲ့တယ်။
အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်း
၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အစပြုချိန်ကစပြီး လူ့မိသားစုကြီး အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်ဖြတ်ခံခဲ့ရတာကြောင့် ဘုရားသခင်ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ယူဆတယ်။ ဒါနဲ့ အထက်တန်းကျောင်း သိပ္ပံဘာသာရပ်သင်ချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းသားယောက်တိုင်းကို သိပ္ပံနဲ့ဆိုင်တဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုခု လုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်က နက္ခတ္တဗေဒပညာရပ်ကို စိတ်ဝင်စားတဲ့အတွက် အချင်းရှစ်လက်မရှိတဲ့ ကြေးမုံနဲ့ အလင်းပြန်အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကြီးတစ်ခုကို တာဝန်ယူပြုလုပ်ခဲ့တယ်။
အဲဒီမှန်ပြောင်းကြီးကို ပြုလုပ်ဖို့ တစ်လက်မကျော်ကျော်ထူပြီး အချင်းရှစ်လက်မရှိတဲ့ ကြေးမုံပြားတစ်ချပ်ကိုဝယ်၊ မှန်ဖြတ်ကိရိယာနဲ့ ဝိုင်းသွားအောင် ဖြတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကြေးမုံခွက်ဖြစ်လာစေဖို့ တပင်တပန်းပွတ်တိုက်ရတယ်။ စာသင်နှစ်, နှစ်ဝက်ရဲ့ အားလပ်ချိန်မှန်သမျှ အဲဒါလုပ်တာနဲ့ကုန်သွားရော။ ကြေးမုံခွက်ပြီးသွားတော့ သတ္တုပြွန်မှာတပ်ပြီး စွမ်းအားအမျိုးမျိုးရှိတဲ့ ကြည့်မှန်ဘီလူးကို မှန်ပြောင်းပေါ်မှာ တပ်ဆင်လိုက်တယ်။
တိမ်ကင်းစင်တဲ့ လမိုက်ညတစ်ညမှာ အဲဒီမှန်ပြောင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် အိမ်ပြင်ထုတ်ပြီး ကြယ်တွေကို ပြီးတော့ နေအဖွဲ့အစည်းမှာရှိတဲ့ ဂြိုဟ်တွေကို ချိန်ပြီးကြည့်လိုက်တယ်။ ကောင်းကင်တန်ဆာ အများကြီးရှိနေတာ၊ အရာအားလုံး စနစ်တကျရှိနေတာကို ကျွန်တော်အတော်လေး အံ့အားသင့်ခဲ့ရတယ်။ ပြီးတော့ တချို့ “ကြယ်တွေ” ဟာ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နဂါးငွေ့တန်း ဂလက်ဆီလိုမျိုး ဂလက်ဆီတွေဖြစ်ပြီး ဂလက်ဆီတစ်ခုစီမှာ ကြယ်ဘီလီယံနဲ့ချီရှိတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ပိုလို့တောင်အံ့အားသင့်ခဲ့ရတယ်။
‘ဒါတွေအားလုံး သူ့အလိုလိုတော့ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး’ ဆိုပြီး ကျွန်တော်စဉ်းစားမိတယ်။ စနစ်တကျရှိနေတဲ့အရာတစ်ခုမှ သူ့အလိုလိုဖြစ်လာတာမရှိဘူး။ စကြဝဠာကြီး တကယ့်ကိုစည်းစနစ်တကျရှိနေတာ ဉာဏ်ကြီးရှင်တစ်ပါးက ပြုလုပ်ထားပုံပဲ။ ဒါဆိုရင် ဘုရားသခင်တစ်ပါး ရှိလေမလား။ အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကနေ တွေ့ရှိခဲ့တာတွေကြောင့် ဘုရားသခင်မရှိဘူးဆိုတဲ့ အရင်တုန်းက ခံယူချက်က သိပ်မပြင်းထန်တော့ဘူး။
‘ဒီလောက်အံ့ဖွယ်ကောင်းတဲ့ စကြဝဠာကိုဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့တန်ခိုးနဲ့ ဉာဏ်ပညာရှိတဲ့ ဘုရားသခင်တစ်ပါး တကယ်သာရှိခဲ့ရင် မြေကြီးပေါ်က ဝမ်းနည်းကြေကွဲစရာအဖြစ်တွေကို ပြုပြင်ပေးလို့မရနိုင်ဘူးလား။ စိတ်ဆင်းရဲစရာတွေကို အစကတည်းက ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်ပေါ်ခွင့်ပေးရတာလဲ’ ဆိုပြီး မေးခွန်းထုတ်မိတယ်။ ဘာသာရေးလိုက်စားသူတွေကို ဒါတွေမေးကြည့်တော့လည်း စိတ်ကျေနပ်လောက်တဲ့အဖြေကို မရခဲ့ဘူး။
အထက်တန်းကျောင်းပြီးတော့ ကောလိပ်တက်ပြီးတဲ့နောက် အမေရိကန် ရေတပ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ စစ်တပ်မှာခန့်ထားတဲ့ ခရစ်ယာန်ဓမ္မဆရာကလည်း ကျွန်တော့်မေးခွန်းတွေကို အဖြေမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဘာသာရေးလိုက်စားသူတွေကလည်း “ဘုရားသခင့်လုပ်ဆောင်ပုံတွေကို နားလည်ရခက်တယ်” ဆိုတဲ့အဖြေမျိုးပဲ ဖြေလေ့ရှိတယ်။
ရှာပုံတော်ဆက်ဖွင့်ခြင်း
ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားတာလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းကို တရုတ်ပြည်ကပြန်လာပြီးတော့လည်း မေးနေတုန်းပဲ။ အဲဒီမေးခွန်းကို ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲက ထုတ်လို့ကိုမရဘူး၊ အထူးသဖြင့် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာကို ဖြတ်ပြီးပြန်အလာ ကျွန်တော်တို့ရပ်နားခဲ့တဲ့ ကျွန်းတွေပေါ်က စစ်သင်္ချိုင်းတွေကိုမြင်ရချိန်မှာဖြစ်တယ်။ အားလုံးနီးပါးက အခုမှ လူလားမြောက်ခါစလူရွယ်တွေရဲ့ အုတ်ဂူတွေဖြစ်တယ်။
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ပြန်အရောက် ရေတပ်ကထွက်ပြီးတဲ့နောက် မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ်၊ ကိန်းဘရစ်မြို့မှာရှိတဲ့ ဟားဗက်တက္ကသိုလ်မှာ တစ်နှစ်ကျောင်းဆက်တက်ရတယ်။ အဲဒီကနေကျောင်းပြီးသွားပြီး ဘွဲ့ရခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကယ်လီဖိုးနီးယားကို မပြန်ဘူး။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု အရှေ့ဘက်ကမ်းရိုးတန်းမှာ ခဏလောက်နေပြီး ကျွန်တော့်မေးခွန်းတွေကို အဖြေရှာမယ်၊ ဘာသာတရား အတော်များများရှိတဲ့ နယူးယောက်မြို့ကိုသွားပြီး ဝတ်ပြုရေးအခမ်းအနားတွေ တက်ကြည့်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ်။
နယူးယောက်မှာရှိတဲ့ ကျွန်တော့်အဒေါ်အစ္စဘဲလ် ကာပီဂျီယန်က သူ့အိမ်မှာလာနေဖို့ ဖိတ်တယ်။ သူနဲ့ သူ့သမီးနှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ရို့စ်နဲ့ ရုသ်တို့ဟာ ယေဟောဝါသက်သေတွေပါ။ သူတို့ရဲ့ယုံကြည်ချက်တွေက စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းမှာမဟုတ်ဘူးအထင်နဲ့ ကျွန်တော်ဟာ တခြားဘာသာရေးဝတ်ပြုပွဲတွေကိုတက်၊ လူတွေနဲ့စကားပြောကြည့်ပြီး သူတို့ရဲ့စာပေတွေကို ဖတ်ရှုကြည့်တယ်။ ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားသလဲဆိုတာ မေးကြည့်ပေမဲ့ သူတို့လည်း အဖြေမသိဘူး။ ဒါဆိုရင်တော့ ဘုရားသခင်မရှိလို့ပဲဖြစ်ရမယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော်ကောက်ချက်ချလိုက်တယ်။
အဖြေရှာတွေ့ခြင်း
အဲဒီနောက် ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အမြင်ကိုသိရအောင် သူတို့ရဲ့စာပေတွေကို ဖတ်ကြည့်လို့ရမရ အဒေါ်တို့သားအမိကို မေးကြည့်တယ်။ သူတို့ရဲ့စာပေကို ဖတ်ရှုကြည့်တဲ့အခါ သက်သေခံတွေဟာ . . . တခြားဘာသာတွေနဲ့ မတူဘူးဆိုတာ ချက်ချင်းသတိပြုမိခဲ့တယ်။ကျမ်းစာထဲကနေ အဖြေပေးထားပြီး အဖြေတွေကလည်း စိတ်ကျေနပ်စရာပဲ။ မကြာပါဘူး၊ ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားတာလဲဆိုတဲ့ ကျွန်တော့်မေးခွန်းအဖြေကို ရရှိခဲ့တယ်။
ဒါတင်မကသေးဘူး၊ ယေဟောဝါသက်သေတွေဟာ ကျမ်းစာအခြေပြု ယုံကြည်ချက်တွေအတိုင်း အသက်ရှင်နေထိုင်ကြတာ တွေ့ရတယ်။ ဥပမာ၊ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်းမှာ ဂျာမနီနိုင်ငံက ယေဟောဝါသက်သေလူရွယ်တွေ ဘာများလုပ်ကြသလဲ၊ စစ်ထဲကိုဝင်၊ “ဟိုင်းလ် ဟစ်တလာ” လို့ပြောပြီး စကြာတံဆိပ်ကို အလေးပြုကြသလားလို့ အဒေါ်ကိုမေးကြည့်တယ်။ သူတို့အဲဒါတွေမလုပ်ကြဘူး၊ ကြားနေတဲ့အတွက် ချွေးတပ်စခန်းတွေအပို့ခံခဲ့ရပြီး အတော်များများ အသတ်ခံခဲ့ရတယ်တဲ့။ စစ်အတောအတွင်း နေရာအနှံ့မှာရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အနေအထားက ကြားနေခြင်းပဲ၊ ဒီမိုကရက်တစ်နိုင်ငံတွေမှာနေတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေလူရွယ်လေးတွေတောင်မှ ကြားနေမှုကြောင့် ထောင်ကျခဲ့ကြတယ်လို့ အဒေါ်ရှင်းပြတယ်။
အဲဒီနောက် “သင်တို့သည် အချင်းချင်းချစ်ကြလျှင်၊ လူအပေါင်းတို့သည် ထိုမေတ္တာကိုထောက်၍ သင်တို့သည် ငါ၏တပည့်ဖြစ်သည်ကို သိရကြလိမ့်မည်” လို့ဖော်ပြထားတဲ့ ယောဟန် ၁၃:၃၅ ကို အဒေါ်ဖတ်ခိုင်းတယ်။ စစ်မှန်တဲ့ခရစ်ယာန်တွေဟာ ဘယ်နေရာမှာပဲနေနေ သူတို့ကိုခွဲခြားသိမြင်စေတဲ့အမှတ်အသား ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိနေရမယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် စစ်တိုက်တာ၊ လူမျိုးမတူလို့ အချင်းချင်းသတ်ဖြတ်တာတွေကို သူတို့ဘယ်တော့မှ လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး။ “ရောမစစ်ပွဲတွေမှာ ယေရှုနဲ့ ကိုယ်တော့်တပည့်တွေ အချင်းချင်းတိုက်ခိုက်၊ သတ်ဖြတ်နေမယ်ထင်သလား” လို့အဒေါ်ကမေးတယ်။
၁ ယောဟန် ၃:၁၀-၁၂ ကိုလည်း ဖတ်ကြည့်ခိုင်းတယ်။ အဲဒီမှာ ဒီလိုပြောထားတယ်– ‘ထိုသို့သောလက္ခဏာအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏သားတို့နှင့် စာတန်၏သားတို့သည် ထင်ရှားကြ၏။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကိုမကျင့်သောသူ၊ မိမိညီအစ်ကိုကို မချစ်သောသူမည်သည်ကား၊ ဘုရားသခင်နှင့်မဆိုင်။ . . . စာတန်နှင့်ဆိုင်၍ မိမိညီကိုသတ်သော ကာဣနကဲ့သို့မဟုတ်၊ ငါတို့သည် အချင်းချင်းချစ်ရကြမည်။”
ကျမ်းစာပြောထားတာ ရှင်းရှင်းလေးပဲ။ ခရစ်ယာန်စစ်တွေဟာ ဘယ်နိုင်ငံမှာပဲနေနေ အချင်းချင်းချစ်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ရဲ့ဝိညာဉ်ရေးညီအစ်ကိုတွေကိုဖြစ်စေ၊ တခြားဘယ်သူမဆိုကိုဖြစ်စေ ဘယ်တော့မှ သတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်တော့်နောက်လိုက်တွေနဲ့ပတ်သက်လို့ ယေရှုက “အကျွန်ုပ်သည် ဤလောကနှင့်မဆက်ဆံသကဲ့သို့ ဤသူတို့သည်မဆက်ဆံကြပါ” ဆိုပြီး ပြောနိုင်ခဲ့တာပေါ့။—ယောဟန် ၁၇:၁၆။
ခွင့်ပြုထားရသည့်အကြောင်းရင်း
ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ခွင့်ပြုထားကြောင်း သမ္မာကျမ်းစာအဆိုကို သိပ်မကြာခင် ကျွန်တော်သိလာရတယ်။ ဘုရားသခင်ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကနဦးမိဘနှစ်ပါးကို စုံလင်စွာဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ပရဒိသုဥယျာဉ်မှာ နေရာချပေးခဲ့တယ်။ (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆; ၂:၁၅) လွတ်လပ်စွာရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ဆိုတဲ့ တကယ်လိုချင်စရာကောင်းတဲ့ လက်ဆောင်မွန်ကိုလည်း ပေးအပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီစွမ်းရည်ကို သူတို့တာဝန်သိသိ အသုံးပြုရမှာဖြစ်တယ်။ ဘုရားသခင်နဲ့ ကိုယ်တော့်ပညတ်တွေကို သူတို့နာခံမယ်ဆိုရင် ပရဒိသုမှာ စုံလင်သူများအဖြစ် ဆက်အသက်ရှင်ကြရမယ်။ မြေကြီးတစ်ပြင်လုံး ပရဒိသုဖြစ်လာတဲ့အထိ သူတို့တိုးချဲ့ရမှာဖြစ်တယ်။ သူတို့ရဲ့သားစဉ်မြေးဆက်တွေကလည်း စုံလင်ကြမယ်ဆိုတော့ အချိန်တန်ရင် ကမ္ဘာမြေကြီးဟာ ပြီးပြည့်စုံလင်၊ ပျော်ရွှင်သူတွေနေထိုင်ရာ တကယ့်ကိုသာယာလှပတဲ့ ပရဒိသုဖြစ်လာလိမ့်မယ်။—ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈။
ဒါပေမဲ့ အာဒံနဲ့ဧဝတို့ဟာ ဘုရားသခင်ဆီကခွဲထွက်ပြီး ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ဖို့ရွေးချယ်ခဲ့ရင် စုံလင်သူတွေ ဖြစ်ခွင့်ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၆၊ ၁၇) လူသားတွေအတွက် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကနဦးမိဘတွေဟာ လွတ်လပ်စွာရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ကို အလွဲသုံးပြီး ဘုရားသခင်ဆီက သီးခြားခွဲထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စာတန်ဆိုပြီး လူသိများလာတဲ့ ပုန်ကန်တဲ့ဝိညာဉ်သတ္တဝါတစ်ပါးက သူတို့ကို သွေးထိုးပေးခဲ့တယ်။ စာတန်ဟာ ဘုရားသခင်ကို အမှီအခိုမပြုဘဲ သီးခြားလွတ်လပ်စွာ နေချင်တယ်၊ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာရထိုက်တဲ့ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုကိုလည်း လိုချင်မက်မောခဲ့တယ်။—ကမ္ဘာဦး ၃:၁-၁၉; ဗျာ. ၄:၁၁။
ဒီလိုနဲ့ စာတန်ဟာ ‘ဤလောကကိုအစိုးရသော ဘုရားသခင်’ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ (၂ ကောရိန္သု ၄:၄) ‘ဤလောကတစ်ခုလုံးသည် ဆိုးညစ်သူ၏တန်ခိုးဩဇာအောက်တွင် ရောက်နေသည်’ လို့ သမ္မာကျမ်းစာကဆိုတယ်။ (၁ ယောဟန် ၅:၁၉၊ ကဘ) ယေရှုက စာတန်ကို “ဤလောကကိုအစိုးရသောမင်း” လို့ခေါ်ခဲ့တယ်။ (ယောဟန် ၁၄:၃၀) စာတန်နဲ့ ကနဦးမိဘနှစ်ပါးရဲ့ မနာခံမှုကြောင့် လူသားအားလုံး မစုံလင်မှု၊ အကြမ်းဖက်မှု၊ သေခြင်း၊ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုနဲ့ ဆင်းရဲခက်ခဲမှုတွေကို ကြုံတွေ့ခံစားကြရတယ်။—ရောမ ၅:၁၂။
‘လူသည် မစီရင်ပိုင်’
ဖန်ဆင်းရှင်ရဲ့ပညတ်တွေကို လျစ်လျူရှုခြင်း အကျိုးဆက်တွေကို လူ့မိသားစုကြီးသိရှိစေဖို့ ဘုရားသခင်ဟာ နှစ်ပေါင်းထောင်ချီကြာ ခွင့်ပြုထားခဲ့တယ်။ ဒီလိုခွင့်ပြုခဲ့တဲ့အတွက် ‘လူသည် မိမိသွားရာလမ်းကိုအစိုးမရ။ သွားစဉ်အခါ မိမိခြေရာများကို မစီရင်ပိုင်၊ . . . အိုထာဝရဘုရားသခင် အကျွန်ုပ်တို့ကို ဆုံးမတော်မူပါ’ ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာအဆိုမှန်ကြောင်း လူသားအားလုံးသိရှိဖို့ အချိန်အလုံအလောက်ရခဲ့ပါပြီ။—ယေရမိ ၁၀:၂၃၊ ၂၄၊ သမ္မာ။
ရာစုနှစ်တွေကုန်လွန်ပြီးတဲ့နောက် အခုဆိုရင် ဘုရားသခင်ဆီက သီးခြားခွဲထွက်တဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးဟာ မအောင်မြင်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်တို့မြင်တွေ့နိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဘုရားသခင်နဲ့ ကိုယ်တော့်ပညတ်တွေကို အမှီအခိုမပြု၊ ဆိုးကျိုးတွေပဲဖြစ်ပေါ်စေတဲ့ လူ့စမ်းသပ်မှုကိုအဆုံးတိုင်စေဖို့ ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်ထားတယ်။
အံ့မခန်းဖွယ်အနာဂတ်
မကြာခင် ဘုရားသခင်ဟာ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ ဒီအစီအစဉ်စနစ်ကို အဆုံးတိုင်စေမယ်လို့ ကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်က ဖော်ပြတယ်– “ခဏကြာပြီးမှ မတရားသောသူသည်မရှိရ။ . . . စိတ်နှိမ့်ချသောသူတို့မူကား ပြည်တော်ကိုအမွေခံ၍ များပြားသောငြိမ်သက်ခြင်း၌ မွေ့လျော်ကြလိမ့်မည်။”—ဆာလံ ၃၇:၁၀၊ ၁၁။
ဒံယေလ ၂:၄၅ မှာပါတဲ့ ပရောဖက်ပြုချက်က ဒီလိုဆိုတယ်– “ပျက်စီးခြင်းသို့မရောက်နိုင်သော နိုင်ငံတစ်ခုကို ထိုမင်းကြီးများ [လက်ရှိအုပ်ချုပ်ရေးအမျိုးမျိုး] လက်ထက်၌ ကောင်းကင်ဘုံရှင်ဘုရားသခင်သည် တည်ထောင်စေတော်မူမည်။ ထိုနိုင်ငံသည် အခြားသောလူမျိုးလက်သို့မရောက်ရဘဲ အထက်ဆိုခဲ့ပြီးသောနိုင်ငံရှိသမျှတို့ကို ချိုးဖဲ့ဖျက်ဆီး၍ အစဉ်အမြဲတည်လိမ့်မည်။” နောက်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှ လူတွေကို အုပ်ချုပ်ခွင့်ပြုတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်က မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးကို အုပ်ချုပ်တော့မယ်။ အဲဒီအုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာ မြေတစ်ပြင်လုံး ပရဒိသုဖြစ်လာမယ်၊ လူတွေလည်း တဖြည်းဖြည်းစုံလင်လာပြီး ထာဝစဉ်ပျော်ရွှင်စွာ အသက်ရှင်ကြပါလိမ့်မယ်။ သမ္မာကျမ်းစာက “ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏မျက်စိ၌ မျက်ရည်ရှိသမျှတို့ကို သုတ်တော်မူမည်။ နောက်တစ်ဖန် သေဘေးမရှိရ။ စိတ်မသာညည်းတွားခြင်း၊ အော်ဟစ်ခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်းလည်းမရှိရ” လို့ ကတိပြုတယ်။ (ဗျာ. ၂၁:၄) ကျွန်တော်တို့အတွက် အံ့မခန်းဖွယ်အနာဂတ်ကို ဘုရားသခင်စီစဉ်ပေးထားပါလား!
ဘဝအပြောင်းအလဲ
စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့ အဖြေတွေရရှိခဲ့လို့ ကျွန်တော့်ဘဝပြောင်းလဲသွားတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစလို့ ဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ပြီး တခြားသူတွေလည်း အဖြေရှာတွေ့အောင် ကူညီပေးချင်တယ်။ ‘လောကနှင့်လောကတပ်မက်ခြင်းသည် ရွေ့သွားကွယ်ပျောက်တတ်၏။ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့်အညီ ကျင့်သောသူမူကား၊ ထာဝရတည်၏’ လို့ဆိုတဲ့ ၁ ယောဟန် ၂:၁၇ အရေးပါကြောင်း ကျွန်တော်သိမြင်ခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင့်ကမ္ဘာသစ်မှာ ထာဝရအသက်ရချင်လိုက်တာ။ နယူးယောက်မှာပဲနေပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့အသင်းတော်နဲ့ ပူးပေါင်းမယ်လို့ ကျွန်တော်စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်သိခဲ့ရတာတွေကို တခြားသူတွေလည်းသိလာအောင် ကူညီပေးရာမှာ တွေ့ကြုံမှုကောင်းတွေ အများကြီးရရှိခဲ့တယ်။
၁၉၄၉ ခုနှစ်မှာ ရို့စ်မာရီ လူးဝစ္စနဲ့ ကျွန်တော်ဆုံတွေ့ရတယ်။ ရို့စ်ရယ်၊ သူ့ညီအစ်မခြောက်ယောက်နဲ့ သူတို့အမေစာဒီက ယေဟောဝါသက်သေတွေဖြစ်တယ်။ ရို့စ်က ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ အချိန်ပြည့်အမှုထမ်းနေတာ။ သူ့မှာ ကောင်းတဲ့အရည်အချင်းတွေ အများကြီးရှိတာကြောင့် ကျွန်တော်ချက်ချင်းပဲ သူ့ကိုစွဲလမ်းသွားတယ်။ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်၊ ဇွန်လမှာ ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်လိုက်ပြီး နယူးယောက်မှာပဲ ဆက်နေကြတယ်။ ဘုရားသခင့်ကမ္ဘာသစ်မှာ ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ဖို့မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်တို့ပျော်နေခဲ့ကြတယ်။
၁၉၅၇ ခုနှစ်မှာ ကျွန်တော်တို့ဇနီးမောင်နှံဟာ နယူးယောက်၊ ဘရွတ်ကလင်မှာရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်မှာ အချိန်ပြည့်အမှုထမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံခဲ့ရတယ်။ ၂၀၀၄၊ ဇွန်လမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ အိမ်ထောင်သက် ၅၄ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ၊ အဲဒီထဲက ၄၇ နှစ်က ဘရွတ်ကလင်ဌာနချုပ်မှာဖြစ်တယ်။ ယုံကြည်ချက်ချင်းတူသူ ထောင်ပေါင်းများစွာနဲ့အတူ ယေဟောဝါကိုအမှုထမ်းခဲ့ရတဲ့ စိတ်ချမ်းမြေ့စရာကောင်းတဲ့ နှစ်တွေပါ။
ခံရအခက်ဆုံးဝေဒနာ
ဝမ်းနည်းစရာက ၂၀၀၄၊ ဒီဇင်ဘာလအစောပိုင်းမှာ ရို့စ်မာရီရဲ့အဆုတ်တစ်ခြမ်းမှာ ကင်ဆာအကျိတ်တစ်ခုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့တယ်။ အကျိတ်က အမြန်ကြီးလာတဲ့အတွက် ခွဲထုတ်ပစ်ရမယ်လို့ ပါရဂူတွေကဆုံးဖြတ်တယ်။ ဒီဇင်ဘာလအကုန်ပိုင်းမှာ ခွဲစိတ်ကုသတယ်၊ တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာ ဆေးရုံက ရို့စ်ရဲ့အခန်းထဲ ကျွန်တော်ရှိနေတုန်း ခွဲစိတ်ဆရာဝန်က “ရို့စ်မာရီ၊ အိမ်ပြန်တော့! ခင်ဗျားရောဂါ ပျောက်ပြီ!” လို့လာပြောတယ်။
ဒါပေမဲ့ အိမ်ရောက်ပြီး ရက်အနည်းငယ်အကြာမှာ ရို့စ်မာရီရဲ့ဝမ်းဗိုက်နဲ့ တခြားနေရာတွေမှာ တအားနာလာတယ်။ နာတာမပျောက်နိုင်တာနဲ့ ဆေးရုံကိုပြန်သွားစစ်ကြည့်တယ်။ အကြောင်းတချို့ကြောင့် အရေးပါတဲ့အင်္ဂါတချို့ဟာ သွေးခဲစေတဲ့အတွက် အဲဒီအင်္ဂါတွေက လိုအပ်တဲ့အောက်ဆီဂျင်ဓာတ် မရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ဆရာဝန်တွေက တတ်စွမ်းနိုင်သ၍ အတတ်နိုင်ဆုံးကုသပေးကြပေမဲ့ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။ အပတ်အနည်းငယ်အကြာ ၂၀၀၅၊ ဇန်နဝါရီ ၃၀ ရက်နေ့မှာ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ အကြေကွဲရဆုံးအဖြစ်ကို ကြုံတွေ့ခံစားခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်အမြတ်နိုးဆုံး ရို့စ်မာရီ ကွယ်လွန်သွားခဲ့တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်အသက် ၈၀ ပြည့်ခါနီးပြီ၊ လူ့ဆင်းရဲဝေဒနာတွေကို တစ်သက်လုံး မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ မတူဘူး။ ရို့စ်မာရီနဲ့ကျွန်တော်ဟာ သမ္မာကျမ်းစာအရ “တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း” ဖြစ်တယ်။ (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄) သူများတွေ ဝေဒနာခံစားရတာကို မြင်တွေ့ခဲ့ဖူးသလို ဆွေမျိုးမိတ်သင်္ဂဟတွေ သေဆုံးတဲ့အခါ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဇနီးဆုံးသွားချိန်မှာ ခံစားရတဲ့ဝေဒနာကတော့ ပိုပြီးဆိုးဝါးပြင်းထန်တယ်၊ ပိုပြီးကြာတယ်။ ဒီအချိန်အထိ လူ့မိသားစုကြီးခမျာ ချစ်မြတ်နိုးရသူတွေ သေဆုံးချိန်မှာ ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းကြေကွဲရတယ်ဆိုတာ အခုကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်ပြီ။
ဒါပေမဲ့၊ ဆင်းရဲခက်ခဲမှု စတင်လာပုံနဲ့ ဘယ်လိုအဆုံးသတ်မယ်ဆိုတာ သိထားတဲ့အတွက် စိတ်သက်သာရာရပါတယ်။ ဆာလံ ၃၄:၁၈ က ‘ထာဝရဘုရားသခင်သည် ကျိုးပဲ့သောစိတ်ရှိသောသူတို့နှင့် နှလုံးကြေကွဲသောသူတို့ကိုနီးတော်မူ၏’ လို့ဆိုတယ်။ သင်္ချိုင်းမှာရှိတဲ့လူသေတွေ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာပြီး ဘုရားသခင့်ကမ္ဘာသစ်မှာ ထာဝစဉ်အသက်ရှင်ခွင့်ရှိမယ်ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ကိုသိရှိထားခြင်းက အဲဒီဝေဒနာကို ခံရပ်နိုင်စေခဲ့တဲ့ အဓိကအကြောင်းရင်းပါပဲ။ တမန်တော် ၂၄:၁၅ က “ဖြောင့်မတ်သောသူ၊ မဖြောင့်မတ်သောသူရှိသမျှတို့သည် သေခြင်းမှထမြောက်ကြလိမ့်မည်” လို့ဆိုတယ်။ ရို့စ်မာရီဟာ ဘုရားသခင်ကို အင်မတန်ချစ်တဲ့သူပါ။ ဘုရားသခင်ကလည်း သူ့ကိုချစ်ပြီး အောက်မေ့သတိရမယ်၊ ကိုယ်တော်သတ်မှတ်ထားတဲ့အချိန်၊ သိပ်မကြာခင်မှာ ပြန်အသက်ရှင်စေမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်လုံးဝယုံကြည်တယ်။—လုကာ ၂၀:၃၈; ယောဟန် ၁၁:၂၅။
ချစ်မြတ်နိုးရသူတစ်ဦး ဆုံးရှုံးရတဲ့အတွက် အကြီးအကျယ် ဝမ်းနည်းကြေကွဲရပေမဲ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာတဲ့သူကို ကြိုဆိုရတဲ့ပျော်ရွှင်မှုဟာ ပိုပြီးကြီးမားပါလိမ့်မယ်။ (မာကု ၅:၄၂) “ကိုယ်တော်၏လူသေတို့သည် အသက်ရှင်ကြပါလိမ့်မည်။ . . . မြေသည်လည်း မိမိသင်္ချိုင်းသားတို့ကို ထုတ်ဖော်ရပါလိမ့်မည်” ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာကတိရှိတယ်။ (ဟေရှာယ ၂၆:၁၉) တမန်တော် ၂၄:၁၅ မှာဖော်ပြထားတဲ့ “ဖြောင့်မတ်သောသူ” များစွာဟာ စောစောထမြောက်လာမယ့်ပုံရှိတယ်။ တကယ်ပျော်စရာကောင်းမယ့်အချိန်ပဲ! ပြန်လာမယ့်သူတွေထဲမှာ ရို့စ်မာရီလည်းပါလိမ့်မယ်။ သူ့ကိုချစ်မြတ်နိုးသူတွေက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြိုဆိုကြမှာပါ! အဲဒီအချိန်ကျရင် ဆင်းရဲခက်ခဲမှု ဝေဒနာတွေမရှိတော့တဲ့ကမ္ဘာမှာ အသက်ရှင်ရမှာဖြစ်လို့ ကျေနပ်စရာကောင်းလိုက်မယ့်ဖြစ်ခြင်း!
[စာမျက်နှာ ၉ ပါ ရုပ်ပုံ]
တရုတ်ပြည်တွင်တာဝန်ကျနေစဉ် ဆင်းရဲခက်ခဲမှုများကို ကျွန်တော်တွေ့မြင်ခဲ့
[စာမျက်နှာ ၁၀ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၉၇ ခုနှစ်မှစ၍ ဘရွတ်ကလင်၊ ယေဟောဝါသက်သေများ၏ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်တွင် ကျွန်တော်အမှုထမ်းခဲ့
[စာမျက်နှာ ၁၂ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်တွင် ရို့စ်မာရီနှင့် လက်ထက်ခဲ့
[စာမျက်နှာ ၁၃ ပါ ရုပ်ပုံ]
၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်၊ ကျွန်တော်တို့၏ နှစ် ၅၀ မြောက် မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့တွင်