စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ယောက်ျား၊ မိန်းမ၊ ကလေးသူငယ်များပါဝင်သည့် သန်းပေါင်းများစွာသောသူတို့သည် “မီးမြွေ၊ ကင်းမြီးကောက်များ၍ ရေမရှိ၊ ရေငတ်ခံရာအရပ်၊ ကြောက်မက်ဖွယ်သောတောကြီးအလယ်” သို့ပို့ဆောင်ခံနေရသည်။

တရားဟောရာ ၈:၁၅ ပါထိုစကားများသည် အီဂျစ်ပြည်မှထွက်လာ၍ သိနာတောအရပ်သို့ချီတက်ကြစဉ် ဣသရေလလူမျိုးရှေ့ရှိ ကြောက်မက်ဖွယ်ခရီးစဉ်ဖြစ်ဟန်တူသည့် လမ်းခရီးကို အာရုံပြုစေသည်။ စိုးရိမ်ဖွယ်ရာကြီးတစ်ခုမှာ-အစာရေစာအလုံအလောက်ရှိရန် မည်သူပြုစုပေးမည်နည်း။

ပင်လယ်နီကို ဣသရေလလူမျိုး ဖြတ်သန်းသွားပြီးနောက် သိနာအရပ်သည် မည်သို့မည်ပုံရှိကြောင်းကို များမကြာမီအချိန်တွင် သဘောပေါက်ကြလေသည်။ ကုန်သည်များအသုံးပြုကြသည့် မြောက်ဘက်ခရီးစဉ်အတိုင်းမသွားကြဘဲ တရိဂံပုံရှိကျွန်းဆွယ်၏ ထိပ်ဖျားသို့ ဦးတည်သွားကြသည်။ တောအရပ်အတွင်း မိုင် ၅၀ ခန့်ရောက်လာသည့်အခါ ရေရှားပါးမှုနှင့် ကြုံရကြသည်။ တွေ့ကရာရေကို သူတို့သောက်၍လည်းမရ။ အကြောင်းမှာ ရေ၏အရသာသည် ခါးသည့်အပြင် ရောဂါပိုးများလည်း ပါကောင်းပါမည်ဟု စိုးရိမ်ရ၏။ ထိုအခါ “အဘယ်သို့သောက်ရပါမည်နည်း” ဟုမြည်တမ်းကြသည်။ သို့ဖြစ်၍ဘုရားသခင်ကူညီမစတော်မူပြီး ရေကိုချိုမြိန်စေသည်။—ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၂-၂၅။