“လူအားလုံး အသက်ဘေးက လွတ်ပြီး ကမ်းပေါ် ရောက်သွားကြတယ်” (တ. ၂၇:၂၇-၄၄)

၁၆၊ ၁၇။ (က) ဘယ်အချိန်မှာ ပေါလု ဆုတောင်းသလဲ။ ဘာအကျိုး ရသလဲ။ (ခ) ပေါလုရဲ့ သတိပေးချက် ဘယ်လို ပြည့်စုံလာသလဲ။

^၁၆ ထိတ်လန့်ဖွယ် နှစ်ပတ်တာအတွင်း မိုင် ၅၄၀ လောက် သင်္ဘော မျောနေပြီးနောက် ထူးခြားတာတစ်ခု သင်္ဘောသားတွေ သတိထားမိသွားကြတယ်။ ကမ်းစပ်ကို လှိုင်းရိုက်ခတ်သံ ကြားတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သင်္ဘော မျောမသွားအောင် ပဲ့ပိုင်းကနေ ကျောက်ဆူးတွေ ချ၊ သင်္ဘောဦးကို ကုန်းဘက် ဦးတည်ပေးပြီး သင်္ဘောကို ကမ်းပေါ် ဆွဲတင်ကြတယ်။ ဒီအချိန်မှာ သင်္ဘောသားတွေ သင်္ဘောကို စွန့်ပြီး ပြေးဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ စစ်သည်တွေ တားဆီးကြတယ်။ “သင်္ဘောသားတွေ သင်္ဘောပေါ်မှာ မနေရင် ခင်ဗျားတို့ အသက်ချမ်းသာရမှာ မဟုတ်ဘူး” လို့ တပ်မှူးနဲ့ စစ်သည်တွေကို ပေါလု ပြောတယ်။ သင်္ဘော နည်းနည်း ငြိမ်လာလို့ အစာစားဖို့ လူတွေကို တိုက်တွန်းပြီး အသက်ဘေး လွတ်မယ့်အကြောင်း ပေါလု ထပ်အာမခံတယ်။ အဲဒီနောက် “သူတို့အားလုံးရှေ့မှာပဲ ဘုရားသခင်ရဲ့ ကျေးဇူးတော်ကို ချီးမွမ်းတယ်။” (တ. ၂၇:၃၁၊ ၃၅) ပေါလု ကျေးဇူးတင် ဆုတောင်းတာဟာ လုကာ၊ အာရိတ္တာခုနဲ့ ဒီနေ့ ခရစ်ယာန်တွေအတွက် ပုံသက်သေပါပဲ။ လူအများရှေ့ သင့်ဆုတောင်းချက်တွေဟာ တခြားသူတွေအတွက် အားပေးမှု၊ နှစ်သိမ့်မှု ဖြစ်စေသလား။