ယေရှု ကွယ်လွန်၍ နှစ်အတန်ကြာပြီးနောက်၊ ခရစ်ယာန် ဖြစ်လာသူတစ်ဦးသည် ဣသရေလလူမျိုး၏ ပညတ်တရား ရှိရှိသမျှကို စောင့်ရှောက်ရမည့်တာဝန် ရှိမရှိနှင့်ပတ်သက်သည့် ပြဿနာတစ်ရပ် ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည့်အခါ ယင်းကို မည်သို့ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခဲ့သည်ကို ဂရုပြုပါ။ ယင်းပြဿနာကို တမန်တော်များပါဝင်သည့် ခရစ်ယာန် အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ ကောင်စီအစည်းအဝေး၌ ဆွေးနွေးကြသည်။ ယေရှု၏ မိတူဖကွဲညီတော် ယာကုပ်က နောဧနှင့် ဣသရေလလူမျိုးအား ပေးခဲ့သည့် သွေးနှင့်ပတ်သက်သော ပညတ်များပါရှိသည့် ကျမ်းဂန်များကို ရည်ညွှန်းကိုးကားခဲ့သည်။ ထိုသို့သောပညတ်များကို ခရစ်ယာန်များ လိုက်နာစောင့်ထိန်းရမည့်တာဝန် ရှိသလော။—တမန်တော် ၁၅:၁-၂၁။

ထိုကောင်စီက မိမိတို့၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အသင်းတော် အားလုံးထံသို့ ပေးပို့ခဲ့သည်– ခရစ်ယာန်တို့သည် မောရှေအား ပေးခဲ့သည့် ကိုဓဥပဒေကို လိုက်နာစောင့်ထိန်းရန် မလိုသော်လည်း “ရုပ်တုရှေ့မှာ ပူဇော်သော ယဇ်ကောင်ကိုလည်းကောင်း၊ အသွေးကိုလည်းကောင်း၊ လည်ပင်းကိုညှစ်၍ သတ်သောအရာ (သွေးမထုတ်သောအသား) ကိုလည်းကောင်း၊ မတရားသော မေထုန်ကိုလည်းကောင်း ကြဉ်ရှောင်ရ” မည့်တာဝန်ရှိသည်။ (တမန်တော် ၁၅:၂၂-၂၉) တမန်တော်များသည် ဘာသာဓလေ့ သို့မဟုတ် ဓာတ်စာနှင့်ဆိုင်သော ပြဋ္ဌာန်းချက်လောက်ကိုသာ ဖော်ပြနေသည်မဟုတ်ပါ။ ထိုဒီကရီအမိန့်တွင် အခြေခံ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ စံသတ်မှတ်ချက်များ ပြဋ္ဌာန်းထားသည်။ ကနဦး ခရစ်ယာန်များသည် ထိုစံအတိုင်း လိုက်နာခဲ့ကြသည်။ ဆယ်နှစ်ခန့် ကုန်လွန်ပြီးနောက်၌ပင် သူတို့သည် “ရုပ်တုရှေ့မှာပူဇော်သော ယဇ်ကောင်ကိုလည်းကောင်း၊ အသွေးကိုလည်းကောင်း၊ . . . မတရားသော မေထုန်ကိုလည်းကောင်း ရှောင်” ရမည့်တာဝန်ရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုကြသည်။—တမန်တော် ၂၁:၂၅။

သန်းပေါင်းများစွာသောသူများ ဘုရားရှိခိုးကျောင်း တက်ကြသည်ကို သင်သိပါသည်။ ထိုသူတို့ထဲမှ အများသောသူတို့သည် ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်များတွင် ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်း မပြုရ၊ ကြီးလေးသော ကိုယ်ကျင့်ပျက်ပြားမှု မပြုရ ဟူသောအချက်များ ပါဝင်ကြောင်း သဘောတူကောင်း တူကြပေမည်။ သို့ရာတွင်၊ တမန်တော်တို့က သွေးရှောင်ကြဉ်ခြင်းကို ထိုဒုစရိုက်မှုများ ရှောင်ကြဉ်ခြင်းနှင့်တန်းတူ မြင့်မားသော ကိုယ်ကျင့်တရား အဆင့်အတန်းတွင် ထားရှိကြောင်းကို မှတ်သားထိုက်ပေသည်။ သူတို့၏ အမိန့်ဒီကရီ၌ “ဤအရာများကို သတိရှိရှိ ရှောင်ကြဉ်ကြပါက သင်တို့သည် ကြီးပွားချမ်းသာကြလိမ့်မည်။ ကျန်းမာကြပါစေ” ဟူ၍ နိဂုံးချုပ်ထားသည်။”—တမန်တော် ၁၅:၂၉၊ ကမ္ဘာသစ် ဘာသာပြန်ကျမ်း။

တမန်တော်များ၏ အမိန့်ဒီကရီကို ခရစ်ယာန်များ လိုက်နာရန်တာဝန်ရှိကြောင်း ကြာမြင့်စွာကတည်းက နားလည်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်ယာန်တို့သည် “အဟိတ်တိရစ္ဆာန်များ၏ သွေးကိုပင် စားခွင့်မရှိ” ကြောင်း ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့သည့် ဒုတိယရာစုနှစ် အကုန်ပိုင်းမှ အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦး အကြောင်းကို ယူဆီးဘီးယပ်စ်က ပြောဆိုခဲ့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးသည် နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံရ၍ မသေဆုံးမီ ထိုသို့ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသည် သေပိုင်ခွင့်ကို အသုံးချခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါ။ သူမသည် အသက်ရှင်ချင်သည်၊ သို့သော် မိမိ၏ကိုယ်ပိုင်မူကို အလျှော့မပေးလိုပေ။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး အမြတ်အစွန်းထက် ကိုယ်ပိုင်မူကို ဦးစားပေးသူတို့အား ကျွန်ုပ်တို့ လေးစားကြသည်မဟုတ်လော။

သိပ္ပံပညာရှင် ဂျိုးဇက်ဖ် ဖရစ္စလီက ဤသို့ ကောက်ချက်ချထားသည်– “နောဧအား ပေးခဲ့သည့် သွေးမစားရ တားမြစ်ချက်ကို နောဧ၏ နောင်လာနောက်သားအားလုံး လိုက်နာရမည့်တာဝန် ရှိပုံပေါက်သည်။ . . . ရှေးဦးခရစ်ယာန်များ၏ အစဉ်အလာဖြင့် တမန်တော်များ၏ ထိုတားမြစ်ချက်ကို အဓိပ္ပာယ် ကောက်ယူမည်ဆိုပါက ခရစ်ယာန်တို့သည် ၎င်းတားမြစ်ချက်၏ သဘောသဘာဝနှင့် တာသွားမှုကို မှန်ကန်စွာနားမလည်ဟု ယူဆရန် အကြောင်းမရှိသဖြင့် ၎င်းတားမြစ်ချက်သည် အကြွင်းမဲ့နှင့် ထာဝရအတွက်ဖြစ်ကြောင်း ကောက်ချက်ချရန်သာရှိတော့သည်။ အကြောင်းမှာ ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာတစ်လျှောက် မည်သည့်ခရစ်ယာန် တစ်ဦးတစ်ယောက်ကမျှ သွေးကို မစားခဲ့၍ဖြစ်သည်။”

[စာမျက်နှာ ၄ ပါ လေးထောင့်ကွက်]

ရှ င်းလင်းတိကျ၍ နည်းစနစ်ကျနသော ပုံစံဖြင့် ပြဋ္ဌာန်းထားသည့် “[တမန်တော်ဝတ္ထု အခန်းကြီး ၁၅ ပါ] ပညတ်ချက်များသည် မဖြစ်မနေလိုက်နာရမည့် အရာများဖြစ်သည်။ တမန်တော်များ၏ စိတ်ထဲတွင် ဤအချက်သည် ယာယီအစီအစဉ်၊ သို့မဟုတ် အခိုက်အတန့် ဆောင်ရွက်ချက် မဟုတ်ကြောင်း ထင်ရှားစေသည့် အခိုင်လုံဆုံးသော သက်သေအထောက်အထားဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။”—စထရက်စဘာ့ဂ် တက္ကသိုလ်မှ ပါမောက္ခ အက်ဒိုဝဒ် ရီယပ်စ်။