FRYGIË

(Fry̱gië).

Een landstreek in Centraal-Klein-Azië. De geografische grenzen van Frygië wisselden nogal in de loop der jaren, zodat het moeilijk is het daartoe behorende gebied nauwkeurig te beschrijven tenzij men een specifieke periode op het oog heeft. In de 1ste eeuw was „Frygië” een gebied in het binnenland en behoorde tot de Romeinse provincies Galatië en Asia. Het omvatte de hoogvlakte ten N van het Taurusgebergte, van de rivier de Halys in het O tot het brongebied van de Hermus en de Maeander in het W. De apostel Paulus kwam op ten minste twee van zijn reizen door Frygisch gebied. — Han 16:6; 18:23; 19:1.

Men neemt algemeen aan dat de Frygiërs tegen het einde van het 2de millennium v.G.T. wegtrokken uit Thracië en een groot deel van Centraal- en West-Klein-Azië ten N van het Taurusgebergte, van de Halys tot aan de Egeïsche Zee, onderwierpen. Uit archeologische vondsten blijkt dat Gordium hun hoofdstad was en koning Midas een van hun belangrijke regeerders. Een opmerkelijk aspect van de religie van de oude Frygiërs was de verering van een moedergodin (Rhea Cybele).

Het westelijke deel van Frygië kwam onder de heerschappij van de Attalidische koningen van Pergamum. Dit koninkrijk werd de Romeinse provincie Asia, maar het zuidoostelijke gedeelte ervan wordt vaak Asiatisch Frygië genoemd. (Zie ASIA.) De koning van Galatië heerste over het meer oostelijke deel van Frygië, dat ten slotte tot de Romeinse provincie Galatië ging behoren. Dit oostelijke deel wordt soms Galatisch Frygië genoemd; het lag ten N van Pisidië en ten NW van Lykaonië. Afhankelijk van het gezichtspunt van de schrijver en de erbij betrokken tijdsperiode zouden Antiochië en Ikonium Frygische steden genoemd kunnen worden, hoewel Antiochië vaak in verband wordt gebracht met Pisidië, en Ikonium met Lykaonië. — Han 13:14; zie ANTIOCHIË nr. 2; IKONIUM.

Tot de bevolking van Frygië behoorden veel joden, die daar gekomen waren op aandrang van de Seleucidische heersers in Syrië. Volgens Josephus liet Antiochus III (223–187 v.G.T.) „tweeduizend Joodsche familiën met al hunne bezittingen uit Mesopotamië en Babylonië” naar Lydië en Frygië overbrengen om daar onder het oproerige volk de toestanden te stabiliseren (Joodsche oudheden, XII, iii, 4). En ook onder Romeinse heerschappij bevonden zich kennelijk nog steeds talloze joden in Klein-Azië. Met Pinksteren 33 G.T. waren in Jeruzalem joden aanwezig uit „het district Asia, en Frygië en Pamfylië”. — Han 2:9, 10.

Op zijn tweede zendingsreis trokken Paulus en zijn metgezellen in noordwestelijke richting via Cilicië en Lykaonië „door Frygië en het land van Galatië, omdat het hun door de heilige geest was verboden het woord in het district Asia te spreken” (Han 15:41; 16:1-6). Zij waren dus het oostelijke gedeelte van het oude Frygië (in Paulus’ tijd was dit Galatisch Frygië) binnengetrokken, maar in plaats van hun tocht westwaarts door de provincie Asia (dat Asiatisch Frygië omvatte) te vervolgen, trokken zij naar het N in de richting van de provincie Bithynië en vervolgens westwaarts naar Troas.

Paulus’ derde reis voerde hem door Galatisch Frygië en Asiatisch Frygië. Hij verliet Antiochië in Pisidië en „ging van plaats tot plaats het land van Galatië en Frygië door” (Han 18:23). Volgens het verslag begaf hij zich ook „door het binnenland en kwam te Efeze” aan de kust van de Egeïsche Zee (Han 19:1). Naar het schijnt, reisde hij niet over de hoofdweg naar Efeze, welke weg door het Lycusdal voerde en waaraan de Frygische steden Laodicea, Kolosse en Hiërapolis lagen (Kol 2:1; 4:13), maar volgde hij in plaats daarvan een iets meer naar het N gelegen, rechtstreeksere route. — Zie KOLOSSE.