Je kinderen tegen misbruik van bloed beschermen

¹ „Ziet! Zonen zijn een erfdeel van Jehovah” (Ps. 127:3). Als jullie in het bezit zijn van zo’n kostbaar erfdeel van Jehovah, hebben jullie als ouders de vreugdevolle maar ernstige verantwoordelijkheid jullie kinderen op te leiden, te verzorgen en te beschermen. Hebben jullie bijvoorbeeld elke redelijke stap ondernomen om jullie jonge kinderen tegen bloedtransfusie te beschermen? Hoe zouden je kinderen reageren als zij met een mogelijke transfusie worden geconfronteerd? Hebben jullie als gezin besproken wat je zou kunnen doen om een noodsituatie waarbij een transfusie dreigt, doeltreffend aan te pakken?

² Je gezin op zulke situaties voorbereiden, hoeft geen aanleiding tot bezorgdheid of overmatige spanningen te zijn. Je kunt niet alle mogelijke gebeurtenissen in het leven voorzien en je erop voorbereiden, maar er zijn veel dingen die jullie, als ouders, van tevoren kunnen doen om je kinderen tegen een transfusie te beschermen. Het veronachtzamen van deze verantwoordelijkheden zou ertoe kunnen leiden dat je kind een bloedtransfusie wordt gegeven wanneer het medische zorg ontvangt. Wat kan er worden gedaan?

³ Vaste overtuiging belangrijk: Je dient ernstig te overdenken hoe krachtig je eigen overtuiging met betrekking tot Gods wet inzake bloed is. Leer jij je kinderen Jehovah in deze aangelegenheid te gehoorzamen, net zoals je hun zijn wet inzake eerlijkheid, moraliteit, neutraliteit en andere aspecten van het leven bijbrengt? Staan wij werkelijk achter het in Deuteronomium 12:23 opgelegde gebod van God: ’Wees vastbesloten het bloed niet te eten’? In vers 25 wordt eraan toegevoegd: „Gij moogt het niet eten, opdat het u en uw zonen na u goed moge gaan, omdat gij zult doen wat recht is in Jehovah’s ogen.” Een arts beweert misschien dat bloed ’ervoor zorgt dat alles in orde komt’ met een ziek kind, maar je moet vaststaan in je besluit voordat zich een noodsituatie voordoet waarin je voor jezelf en je kinderen bloed moet weigeren, en je zult je verhouding met Jehovah van grotere waarde moeten achten dan welke beweerde verlenging van het leven maar ook waarvoor zijn goddelijke wet moet worden overtreden. Gods goedkeuring nu en eeuwig leven in de toekomst zijn erbij betrokken!

⁴ Ja, Jehovah’s Getuigen zijn op het leven gericht. Zij hebben niet de wens te sterven. Zij willen leven, zodat zij Jehovah kunnen loven en zijn wil kunnen doen. Dat is één reden waarom zij naar een ziekenhuis gaan en hun kinderen daar brengen om behandeld te worden. Zij vragen artsen hen te behandelen, en als hun wordt gezegd dat bloed de gebruikelijke of medisch geïndiceerde behandelingsmethode is, vragen zij om een alternatieve medische behandeling zonder bloed. Er zijn veel alternatieven voor bloed. Ervaren artsen gebruiken ze. Zo’n alternatieve behandelingsmethode is geen kwakzalverij maar bestaat uit medisch betrouwbare behandelingen en procedures die zijn beschreven in toonaangevende medische tijdschriften. Duizenden artsen over de hele wereld werken met ons samen om te voorzien in goede medische zorg zonder het gebruik van bloed, hoewel het soms nog een probleem is artsen te vinden die kinderen van Getuigen zonder gebruikmaking van bloed willen behandelen.

⁵ Een meewerkende arts vinden: Artsen hebben bij het behandelen van patiënten veel aan hun hoofd, en als je hun vraagt je kind zonder bloed te behandelen, maakt dit het hun nog moeilijker. Sommige artsen zullen erin toestemmen volwassenen te behandelen en daarbij hun wensen op het gebied van bloed te respecteren, mits er een aanvaardbare ontheffing van aansprakelijkheid is ingevuld. Sommigen zullen er eveneens in toestemmen minderjarigen te behandelen die hebben getoond rijpe minderjarigen met oordeel des onderscheids te zijn, aangezien sommige rechtbanken hebben erkend dat minderjarigen met oordeel des onderscheids het recht hebben hun eigen medische keuzen te doen. (Zie De Wachttoren van 15 juni 1991, blz. 16, 17 voor een bespreking van wat onder een minderjarige met oordeel des onderscheids wordt verstaan.) In Nederland is iemand met achttien meerderjarig. Volgens het ’voorstel van wet inzake de geneeskundige behandelingsovereenkomst en de positie van de minderjarige’, dat momenteel door de overheidsinstanties wordt beschouwd, is ook de zestien- en zeventienjarige minderjarige bekwaam tot het aangaan van een behandelingsovereenkomst. Artikel 1653-d van dit wetsvoorstel houdt zelfs rekening met minderjarigen van twaalf tot zestien jaar, die tot een redelijke waardering van hun belangen in staat kunnen worden geacht en in verband met een behandeling iets weloverwogen blijven wensen. Aangezien aan het van kracht worden van een wet veelal een maatschappelijke realiteit voorafgaat, is het voorgaande voor veel artsen reeds een gedragslijn waardoor zij zich laten leiden. Dit is dus een gunstige ontwikkeling in ons land. Artsen zouden echter kunnen weigeren jongere kinderen te behandelen, in het bijzonder de heel jonge kinderen, tenzij zij toestemming hebben bloed toe te dienen. In feite zullen slechts heel weinig artsen 100 procent zekerheid geven dat zij onder geen enkele voorwaarde bloed zullen gebruiken bij de behandeling van een kind. De meeste artsen vinden dat zij om medische en wettelijke redenen niet zo’n garantie kunnen geven. Toch is een toenemend aantal artsen bereid kinderen van Jehovah’s Getuigen te behandelen en daarbij in het respecteren van onze wensen op het gebied van bloed zo ver te gaan als zij menen te kunnen doen.

⁶ Wat moet je, met dit in gedachten, doen als je in je speurtocht naar een geschikte arts voor je kind er een vindt die een reputatie van goede samenwerking met Jehovah’s Getuigen heeft en die in het verleden bij andere Getuigen dezelfde bloedloze methode heeft toegepast, maar die toch zegt dat naar zijn oordeel de wet hem niet toestaat je de absolute garantie te geven dat er geen bloed zal worden gebruikt? Niettemin verzekert hij je dat er zich naar zijn mening ook ditmaal geen problemen zullen voordoen. Misschien kom je tot de slotsom dat dit de beste keus is die je openstaat. Onder zulke omstandigheden zou je kunnen concluderen dat je met de behandeling kunt instemmen. Laat echter duidelijk weten dat je met je toestemming voor de medische behandeling van je kind, geen toestemming verleent voor een bloedtransfusie. Deze handelwijze te volgen zou een verantwoordelijkheid zijn die jij hebt te dragen zonder dat je beslissing als een compromis wordt bezien.

⁷ Natuurlijk zou je, als je een redelijke alternatieve medische behandeling zou kunnen vinden die het probleem dat er bloed gebruikt zou kunnen worden verder zou verkleinen, of misschien zelfs zou uitsluiten, waarschijnlijk de minder riskante methode kiezen. Er mag worden verwacht dat je ijverig krachtsinspanningen in het werk stelt om een arts of chirurg te vinden die zo ver mogelijk gaat in zijn toezegging geen bloed te geven. De beste verdediging is problemen vóór te zijn. Doe alles wat je kunt om van tevoren een meewerkende arts te vinden. Probeer niet-meewerkende artsen en ziekenhuizen indien mogelijk uit de weg te gaan.

⁸ In sommige landen is nog een factor die kan bepalen of er al dan niet een bloedtransfusie wordt toegediend, hoe de ziekenhuiszorg zal worden betaald. [In Nederland doen zich in dit opzicht vrijwel geen problemen voor. Niettemin zijn de beginselen en gedachten in het eerste gedeelte van deze paragraaf ook heel waardevol voor ons; bijvoorbeeld wanneer een behandeling in het buitenland mogelijk is, doch er onduidelijkheid bestaat omtrent de vraag wie de extra kosten die daardoor ontstaan zal betalen.] Als ouders een ziektekostenverzekering of andere borg hebben die het hun mogelijk maakt een arts uit te kiezen, kunnen de kinderen gemakkelijker uit de handen van niet-meewerkende artsen of ziekenhuispersoneel worden gehouden. Voldoende financiële dekking is vaak bepalend voor de soort van hulp en medewerking die een gezin van artsen en ziekenhuizen ontvangt. Of een ziekenhuis of arts bereid is in te stemmen met een overplaatsing van een kind zal eveneens vaak afhangen van de mogelijkheid van de ouders om voor de zorg te betalen. En aanstaande moeders, het is belangrijk dat jullie gedurende de zwangerschap goed op jullie gezondheid letten! Dit zal vroegtijdige geboorten en de daarbij optredende complicaties helpen voorkomen, aangezien er bij de gebruikelijke behandeling van te vroeg geboren baby’s en de daarmee verband houdende problemen vaak bloed betrokken is.

⁹ Soms klagen artsen dat Jehovah’s Getuigen hun bezwaren tegen bloed pas op het allerlaatste moment bespreken. Dit dient nooit het geval te zijn. Een van de eerste dingen die Getuige-ouders dienen te doen als zij naar het ziekenhuis gaan of gebruik maken van de diensten van een arts, is hun standpunt ten aanzien van bloed te bespreken. Als het om een operatie gaat, vraag dan ruim van tevoren of je de anesthesist kunt spreken. De chirurg kan je hier misschien bij helpen. De toestemmingsformulieren (als deze worden gebruikt) dienen zorgvuldig gecontroleerd te worden. Je hebt het recht alles waar je bezwaar tegen hebt, door te strepen. Schrijf, om elke eventuele twijfel weg te nemen, duidelijk op het toestemmingsformulier dat je het om religieuze en medische redenen niet wilt of toestaat dat je bloed wordt gegeven, wat de omstandigheden ook zijn.

¹⁰ Hulp van Jehovah’s organisatie: Welke voorzieningen heeft Jehovah’s organisatie getroffen om je te helpen je kinderen tegen bloed te beschermen? Er zijn er vele. Het Genootschap heeft veel gepubliceerd om ons te onderwijzen over bloed en bloedloze alternatieve behandelingen. Je hebt de brochure Hoe kan bloed uw leven redden? en andere publikaties over dit onderwerp bestudeerd. En je hebt je broeders en zusters in de plaatselijke gemeente, die je veel hulp en steun kunnen geven. Als de situatie kritiek is, kunnen ouderlingen het raadzaam achten regelingen te treffen voor een 24-uurswacht in het ziekenhuis, bij voorkeur door een ouderling met een van de ouders van de patiënt of een ander naast familielid. Bloedtransfusies worden soms ’s nachts gegeven wanneer alle familieleden en vrienden naar huis zijn.

¹¹ In Nederland zijn er elf Ziekenhuiscontactcomités in en rondom steden met belangrijke medische centra. Alle gemeenten zijn aan een comité toegewezen, dat bestaat uit opgeleide broeders die beschikbaar zijn om hulp te bieden. Doe via de ouderlingen een beroep op hen als je hen nodig hebt. Zij dienen niet voor onbelangrijke problemen geroepen te worden, maar wacht niet te lang met bellen als duidelijk wordt dat zich een ernstig probleem kan ontwikkelen. Zij kunnen vaak de namen van meewerkende artsen en suggesties over alternatieven verschaffen. Wanneer dit nodig en mogelijk is, treffen deze broeders er regelingen voor om naar je toe te komen en je te helpen met het probleem.

¹² Voorbereid zijn op inmenging van justitiële instanties, en de handelwijze in zo’n geval: Wat te doen als een arts of een ziekenhuis van plan is via een justitiële maatregel toestemming te krijgen om je kind transfusie te geven? Is dit de tijd om het op te geven, in de veronderstelling dat er niets meer kan worden gedaan? In het geheel niet! Het is misschien nog steeds mogelijk een transfusie te voorkomen. Op zo’n mogelijkheid moeten wij ons van tevoren prepareren. Wat kan er worden gedaan?

¹³ Kennis van enkele van de wettelijke beginselen waardoor artsen, ziekenhuizen, officieren van justitie en rechters zich in deze aangelegenheden laten leiden of beïnvloeden, zal je in grote mate helpen in je verweer. Eén zo’n beginsel van fundamenteel belang is het feit dat de wet ouders geen onbeperkte autoriteit geeft om een medische behandeling voor hun kinderen te aanvaarden of te weigeren. Hoewel volwassenen over het algemeen het recht hebben een medische behandeling desgewenst te aanvaarden of te weigeren, zijn ouders niet vrij een behandeling te weigeren die wordt gezien als noodzakelijk voor het welzijn van hun kind, zelfs niet als zij weigeren op grond van oprechte religieuze overtuigingen.

¹⁴ Dit fundamentele beginsel werd bijvoorbeeld weerspiegeld in het besluit van 1944 van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, dat luidde: „Ouders hebben de vrijheid zelf martelaren te worden. Maar hieruit volgt niet dat zij vrij zijn in overeenkomende gevallen hun kinderen tot martelaren te maken voordat zij de leeftijd hebben bereikt dat zij volledige en wettelijke vrijheid van handelen hebben en die keuze zelf kunnen doen.” Deze zelfde primaire bekommernis om de fysieke gezondheid en het welzijn van het kind is in deze tijd opgenomen in de wetgeving ten behoeve van kinderbescherming. In Nederland wordt artikel 272 uit Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek gehanteerd, dat luidt: „Op grond van feiten die tot ontzetting van een ouder kunnen leiden, kan de officier van justitie — indien hij dit in het belang van de kinderen noodzakelijk acht — deze aan de macht van de ouders onttrekken en voorlopig aan de raad voor de kinderbescherming toevertrouwen.” Zulke wetten, die bedoeld zijn om kindermishandeling tegen te gaan, zijn eveneens ontworpen om kinderen tegen medische verwaarlozing te beschermen.

¹⁵ Christelijke ouders keuren het beslist niet af als kinderen worden beschermd tegen verwaarlozing en ouderlijke nalatigheid. Maar wetten om kinderverwaarlozing tegen te gaan, zoals het zojuist geciteerde wetsartikel, en de hierboven aangehaalde verklaring van het Hooggerechtshof worden vaak ten onrechte toegepast op gevallen waarbij kinderen van Jehovah’s Getuigen zijn betrokken. Waarom? In de eerste plaats is het niet de bedoeling van Getuige-ouders om van hun kinderen „martelaren” te maken. Als dat wel zo was, waarom zouden zij hun kinderen dan naar het ziekenhuis brengen? Het tegendeel is waar; Getuige-ouders zoeken graag medische hulp voor hun kinderen. Zij houden van hun kinderen en willen dat zij een goede gezondheid hebben. Maar zij geloven dat zij de door God gegeven plicht hebben om op verantwoorde wijze de soort van medische behandeling te kiezen die voor hun kinderen het beste is. Zij willen dat de gezondheidsproblemen van hun kinderen worden behandeld zonder bloed. Zo’n alternatieve medische zorg zonder bloed is niet alleen beter en veiliger dan een behandeling met bloed, maar, wat het belangrijkste is, hun kinderen behouden zo ook de goedkeuring van de grote Levengever, Jehovah God.

¹⁶ Ondanks de voordelen van een medische behandeling zonder bloed bezien veel artsen en functionarissen van de Raad voor de Kinderbescherming een transfusietherapie als een normale medische procedure die noodzakelijk of in bepaalde gevallen zelfs levenreddend kan zijn. Als Getuige-ouders aanbevolen transfusies weigeren, kunnen er dus problemen rijzen. Over het algemeen zijn artsen niet bevoegd kinderen zonder toestemming van de ouders te behandelen. Om het ontbreken van ouderlijke toestemming om bloed te gebruiken te ondervangen, kunnen artsen of ander ziekenhuispersoneel proberen toestemming van een officier van justitie te verkrijgen in de vorm van een voorlopige ontzetting uit de ouderlijke macht en toevertrouwing van het kind aan de Raad voor de Kinderbescherming. (Een dergelijke ontzetting loopt, tenzij de officier verlenging vraagt aan de rechter, na veertien dagen automatisch af.) Zo’n beschikking van een officier van justitie kan worden verkregen via functionarissen van de Raad voor de Kinderbescherming, door artsen of door leden van de ziekenhuisstaf die handelen om het kind te beschermen tegen vermeende medische verwaarlozing.a

¹⁷ Vaak worden beschikkingen waarin het gebruik van bloed wordt geautoriseerd, heel snel verkregen terwijl soms de ouders er niet of nauwelijks van in kennis worden gesteld dat men bezig is die te verkrijgen. Artsen, leden van de ziekenhuisstaf of functionarissen van de Raad voor de Kinderbescherming proberen zulke maatregelen te rechtvaardigen door te beweren dat er sprake is van een medisch noodgeval waarbij geen tijd is om de ouders volledig in te lichten over wat er gaande is. Bij doorvragen hebben artsen echter vaak toegegeven dat er niet echt sprake is van een noodsituatie en dat zij een voorlopige ontzetting willen „voor het geval dat” een transfusie naar hun mening later noodzakelijk mocht worden. Als de natuurlijke beschermers van jullie kind hebben jullie te allen tijde het fundamentele recht te weten wat artsen, leden van de ziekenhuisstaf of functionarissen van de Raad voor de Kinderbescherming met betrekking tot jullie kind doen. Het is alleen maar redelijk en in overeenstemming met de mensenrechten dat jullie als het maar enigszins mogelijk is, ingelicht worden over pogingen om een voorlopige ontzetting te verkrijgen en de gelegenheid krijgen de officier van justitie jullie kant van het geschil duidelijk te maken.

¹⁸ Dat de zaak er wettelijk zo voorstaat, beklemtoont hoe belangrijk het is een meewerkende arts te vinden. Werk met hem samen en help hem met assistentie van leden van je Ziekenhuiscontactcomité ernaar te streven het medische probleem van je kind zonder bloed te behandelen, of ervoor te zorgen dat je kind wordt overgedragen aan een arts die of overgeplaatst naar een ziekenhuis dat zo’n behandeling wel kan geven. Maar als er tekenen zijn dat de arts, een lid van de ziekenhuisstaf of een medewerker van de Raad voor de Kinderbescherming overweegt een voorlopige ontzetting te verkrijgen, dan dien je alert te zijn en te vragen of zij dit inderdaad van plan zijn. Heel vaak wordt dit in het geheim per telefoon gedaan. Als men van plan is naar de officier van justitie te stappen, beklemtoon dan dat je daarvan op de hoogte gehouden wilt worden, zodat jij de officier ook jouw kant van de zaak duidelijk kunt maken (Spr. 18:17). Als er tijd voor is, is het vaak raadzaam de hulp van een advocaat in te roepen. In de praktijk kan het veelal moeilijk zijn te weten te komen wie de betreffende officier van justitie is en hem vervolgens te spreken te krijgen. Ook om die reden is het in dat stadium zeer raadzaam van de hulp van een advocaat gebruik te maken. Omdat alles heel snel kan gaan (een telefonisch verzoek van de arts aan de Raad voor de Kinderbescherming, die vervolgens de officier van justitie belt, is in feite al voldoende om een beschikking te verkrijgen, die — eenmaal afgegeven — niet meer wordt ingetrokken), is het van belang in een zo vroeg mogelijk stadium prompt tot handelen over te gaan en de advocaat van die noodzaak te doordringen; leden van Ziekenhuiscontactcomités beseffen dit maar al te goed en zullen in dit opzicht alle mogelijke hulp bieden. [In zeldzame situaties zou het tot een rechtszaak kunnen komen. In sommige gevallen zou er dan een advocaat toegewezen kunnen worden.] Of je nu je eigen advocaat hebt of (in een zeldzaam geval) een die je is toegewezen, de Ziekenhuisinformatiedienst van het Genootschap kan hem inlichtingen verschaffen die hem zullen helpen onder de gegeven omstandigheden de best mogelijke verdediging te voeren.

¹⁹ Als je weigering bloed te aanvaarden door de officier van justitie wordt beschouwd of (in een zeldzaam geval) voor de rechter komt, kan het oordeel van de arts dat bloed noodzakelijk is voor het behoud van het leven of de gezondheid van je kind heel overredend zijn. De officier of rechter zal zich als leek op het gebied van de geneeskunde gewoonlijk voegen naar het deskundig medisch advies van de arts. Dit is vooral zo als ouders weinig of geen gelegenheid krijgen om hun kant van de zaak duidelijk te maken en de arts zonder weerwoord de gelegenheid krijgt zijn beweringen over de „dringende” noodzaak van bloed te uiten. Zo’n eenzijdig optreden is niet bevorderlijk voor het vaststellen van de waarheid. Wanneer en waarom naar de mening van artsen bloed noodzakelijk is, is een uiterst subjectieve en onzekere zaak. Vaak is het zo dat één arts zegt dat bloed absoluut noodzakelijk is om het leven van een kind te redden, terwijl een andere arts, die ervaren is in het behandelen van hetzelfde medische probleem zonder bloed, zegt dat bloed niet noodzakelijk is om de patiënt te behandelen.

²⁰ Wat zul je doen als een advocaat, officier van justitie of rechter je vraagt waarom je een „levenreddende” transfusie voor je kind weigert? Hoewel je eerste neiging zou kunnen zijn je geloof in de opstanding duidelijk te maken en uiting te geven aan je krachtige vertrouwen dat God je kind zal terugbrengen als het sterft, zal zo’n antwoord op zichzelf misschien niet veel meer doen dan de officier of rechter, wiens voornaamste zorg het fysieke welzijn van het kind betreft, ervan overtuigen dat je een religieuze fanaticus bent en dat hij tussenbeide moet komen om je kind te beschermen.

²¹ Wat de officier van justitie of de rechtbank moet weten, is dat hoewel je op diepgaande religieuze gronden bloed weigert, je geen medische zorg weigert. De officier of de rechter moet beseffen dat jullie geen ouders zijn die je kind verwaarlozen of mishandelen, maar juist liefhebbende ouders die willen dat hun kind behandeld wordt. Je bent het er alleen niet mee eens dat de beweerde voordelen van bloed opwegen tegen de mogelijke dodelijke risico’s en complicaties ervan, vooral niet als er medische alternatieven beschikbaar zijn waaraan niet zulke risico’s kleven.

²² Afhankelijk van de situatie zou je de officier of de rechter kunnen laten weten dat het de mening van één arts is dat bloed noodzakelijk is, maar dat artsen ieder hun eigen methoden hebben, en dat je graag de gelegenheid zou krijgen een arts te vinden die voor de behandeling van je kind algemeen beschikbare methoden zonder bloed wil gebruiken. Met de hulp van het Ziekenhuiscontactcomité heb je wellicht reeds zo’n arts gevonden die je kind zonder bloed wil behandelen en die in de zaak, misschien per telefoon, een nuttig getuigenis kan geven. Waarschijnlijk kan het contactcomité de officier of de rechter — en zelfs de arts die op de justitiële maatregel of het rechterlijke bevel heeft aangedrongen — medische artikelen laten zien die aantonen hoe het medische probleem van je kind doeltreffend kan worden aangepakt zonder bloed te gebruiken.

²³ Als functionarissen van justitiële instanties wordt verzocht met alle haast beschikkingen of rechterlijke bevelen uit te vaardigen, hebben zij vaak niet gedacht aan, of zijn niet herinnerd aan de vele gevaren van bloed, met inbegrip van AIDS, hepatitis en een heleboel andere risico’s. Je kunt deze bij de officier of de rechter onder de aandacht brengen en hem tevens laten weten dat jij, als een christelijke ouder, het gebruik van andermans bloed in een poging om het leven in stand te houden als een ernstige overtreding van Gods wet beziet, en het onder dwang toedienen van bloed aan je kind voor jou hetzelfde is als verkrachting. Jij en je kind (als het oud genoeg is om zijn eigen overtuiging te hebben) kunnen jullie afschuw voor zo’n schending van het lichaam kenbaar maken en kunnen een beroep doen op de officier of de rechter geen beschikking of bevel uit te vaardigen, maar je toe te staan een alternatieve medische behandeling voor je kind te zoeken.

²⁴ Wanneer er een juiste verdediging wordt gevoerd, zijn officieren van justitie en rechters beter in staat de andere kant — jullie standpunt, als ouders — te begrijpen. Dan gaan zij er niet zo snel toe over een machtiging te geven voor een transfusie. In sommige gevallen (in de VS) hebben rechters de vrijheid van de arts om bloed te gebruiken sterk aan banden gelegd en zelfs geëist dat alternatieven eerst in aanmerking werden genomen, of ouders de gelegenheid gegeven artsen te vinden die zonder bloed willen helpen.

²⁵ Wanneer je te doen hebt met mensen die proberen een transfusie door te drijven, is het heel belangrijk dat je nooit blijk geeft van enige wankeling in je overtuiging. Officieren van justitie, rechters (en artsen) vragen soms of ouders er enig bezwaar tegen hebben als de verantwoordelijkheid voor de beslissing om transfusie toe te dienen aan hen wordt „overgedragen”, omdat zij menen dat zij hiermee het geweten van de ouders kunnen sussen. Maar het dient alle betrokkenen duidelijk te worden gemaakt dat jullie je als ouders verplicht voelen alles te blijven doen wat jullie kunnen om een transfusie te voorkomen. Dit is jullie door God gegeven verantwoordelijkheid. Ze is niet overdraagbaar.

²⁶ Wanneer je met artsen en functionarissen van justitiële instanties spreekt, dien je er dan ook op voorbereid te zijn je standpunt duidelijk en overtuigend naar voren te brengen. Als er ondanks al je krachtsinspanningen een beschikking of een rechterlijk bevel wordt uitgevaardigd, blijf de arts dan smeken geen transfusie te geven en dring aan op een alternatieve medische behandeling. Blijf proberen of hij bereid is medische artikelen te beschouwen en raad in te winnen bij artsen die bereid zijn advies te geven over het medische probleem, zodat bloed vermeden kan worden. Meer dan eens is een schijnbaar onbuigzame arts de operatiekamer uitgekomen met de trotse mededeling dat hij geen bloed had gebruikt. Geef het dus, zelfs nadat er een voorlopige ontzetting uit de ouderlijke macht of een rechterlijk bevel is uitgevaardigd, nooit op, wat er ook moge gebeuren! — Zie De Wachttoren van 15 juni 1991, „Vragen van lezers”.

²⁷ Denk eraan dat Jezus zei: „Weest op uw hoede voor de mensen, want zij zullen u aan plaatselijke rechtbanken overleveren . . . Gij zult zelfs ter wille van mij voor bestuurders en koningen worden gesleept, hun en de natiën tot een getuigenis.” Om ons onder zulke omstandigheden te troosten, voegde Jezus eraan toe dat de heilige geest ons zou helpen in herinnering te brengen wat bij zulke gelegenheden passend en nuttig zou zijn om te zeggen. — Matth. 10:16-20.

²⁸ „Hij die blijk geeft van inzicht in een zaak, zal het goede vinden, en gelukkig is hij die op Jehovah vertrouwt” (Spr. 16:20). Ouders, tref van tevoren de noodzakelijke voorbereidingen om je kind tegen een geestelijk bezoedelende bloedtransfusie te beschermen (Spr. 22:3). Kinderen, reageer gunstig op de opleiding van jullie ouders wanneer zij zich zo voorbereiden en stel je hart ervoor open. Wees als gezin ’vastbesloten het bloed niet te eten, opdat het u goed moge gaan’, omdat jullie Jehovah’s zegen en goedkeurende glimlach hebben. — Deut. 12:23-25.

[Voetnoot]