4C „Gehenna” — symbool van volledige vernietiging

Hebr.: גי הנם (gē hin·nomʹ, „dal van Hinnom”);

Gr.: γέεννα (ge·enʹna); Lat.: ge·henʹna

„Gehenna” betekent „dal van Hinnom”, want het is de Griekse vorm van het Hebreeuwse gē hin·nomʹ. In Joz 18:16, waar „dal van Hinnom” voorkomt, gebruikt LXX „Gehenna”. Dit woord komt 12 maal in de christelijke Griekse Geschriften voor, de eerste keer in Mt 5:22. De Nieuwe-Wereldvertaling geeft het alle keren dat het voorkomt met „Gehenna” weer, namelijk in Mt 5:22, 29, 30; 10:28; 18:9; 23:15, 33; Mr 9:43, 45, 47; Lu 12:5; Jak 3:6.

Het dal van Hinnom lag ten westen en zuiden van het oude Jeruzalem (Joz 15:8; 18:16; Jer 19:2, 6). Onder de latere koningen van Juda werd het gebruikt voor de afgodische aanbidding van de heidense god Molech, aan welke god mensenoffers als brandoffer werden gebracht (2Kr 28:3; 33:6; Jer 7:31, 32; 32:35). Om te voorkomen dat het opnieuw voor zulke religieuze doeleinden gebruikt zou worden, liet de getrouwe koning Josia het dal, vooral het deel dat Tofeth werd genoemd, verontreinigen. — 2Kon 23:10.

De joodse commentator David Kimchi (1160?–1235?) geeft in zijn commentaar op Ps 27:13 de volgende historische inlichtingen over „Gehinnom”: „En het is een plaats in het land dicht bij Jeruzalem, en het is een verfoeilijke plaats, en men werpt daar onreine dingen en kadavers in. Ook was daar een voortdurend vuur, om de onreine dingen en de beenderen van de kadavers te verbranden. Daarom wordt het oordeel van de goddelozen zinnebeeldig Gehinnom genoemd.”

Het dal van Hinnom werd de vuilnisbelt en de vuilverbrandingsplaats van Jeruzalem. Kadavers van dieren werden erin geworpen om verteerd te worden door het vuur, waaraan zwavel werd toegevoegd om het verbrandingsproces te bevorderen. Ook de lichamen van terechtgestelde misdadigers, die geen fatsoenlijke begrafenis in een herinneringsgraf waardig werden geacht, werden erin geworpen. Als zulke dode lichamen in het vuur terechtkwamen, werden ze verteerd, maar als de lijken op een uitstekende rand van het diepe ravijn terechtkwamen, krioelde het rottende vlees weldra van wormen of maden, die niet stierven voordat ze de vleesdelen hadden verorberd en alleen de skeletten hadden overgelaten.

Er werden geen levende dieren of menselijke schepselen in Gehenna geworpen om levend verbrand of gepijnigd te worden. De plaats kan dus onmogelijk een onzichtbaar domein symboliseren waar menselijke zielen tot in alle eeuwigheid in letterlijk vuur worden gepijnigd of eeuwig door niet stervende wormen worden aangevreten. Omdat de hierin geworpen dode misdadigers een fatsoenlijke begrafenis in een herinneringsgraf — het symbool van de hoop op een opstanding — werd ontzegd, werd Gehenna door Jezus en zijn discipelen gebruikt als een symbool van eeuwige vernietiging, totale uitroeiing uit Gods universum, of „de tweede dood”, een eeuwige straf.

Daarom werd het als de ergste soort van straf beschouwd wanneer iemands dode lichaam in Gehenna werd geworpen. Aan de letterlijke Gehenna en de betekenis ervan werd het symbool van het „meer dat met vuur en zwavel brandt” ontleend. — Opb 19:20; 20:10, 14, 15; 21:8.