Onze baby werd thuis geboren
EEN verrassende verklaring? Misschien, voor iemand die in een werelddeel als Noord-Amerika woont, waar bijna alle baby’s in het ziekenhuis worden geboren. Maar wist u dat het merendeel van alle kinderen ter wereld — ongeveer 98 percent — thuis het levenslicht aanschouwt?
Waarom zijn enkele van de zogenaamd ontwikkelde landen van deze gewoonte afgestapt? Heeft de Noordamerikaanse gewoonte om in een ziekenhuis te bevallen werkelijk zoveel voordelen voor moeder en kind? En zo ja, waarom dan kiezen voor een bevalling thuis?
Toch is dit een keuze die een toenemend aantal ouders doet in die landen waar thuisbevallingen nog tegen de heersende medische en sociale tendens ingaan. Hier in Canada, waar de meeste baby’s ter wereld worden geholpen door gemaskerde medische teams onder hete ziekenhuislampen, werd ook onze dochter thuis geboren.
Niet per ongeluk, maar omdat we dat welbewust hadden gewild!
Ons besluit
Onze eerste drie kinderen waren in een ziekenhuis ter wereld gekomen. Alle drie de keren waren mijn vrouw en ik samen geweest, tot op het moment dat ze werd weggereden en in handen van internisten en verpleegsters werd gegeven. Tijdens het opwindendste moment van de geboorte was zij alleen met vreemden en stond ik buiten in de hal!
Er ontbrak iets, zodat we, toen we hoorden dat ons vierde kind onderweg was, besloten zijn komst samen te delen.
Er zijn veel ziekenhuizen die een dergelijk verlangen van de ouders respecteren en zelfs aanmoedigen, door de vader toe te staan in de kraamkamer te blijven als het kind geboren wordt. Toch blijft een ziekenhuis een ziekenhuis en is het geen thuis. Wij hoopten ons nieuwe familielid iets liefdevollers en persoonlijkers te verschaffen.
Daarnaast komt het in het ziekenhuis wel voor dat misleide en bevooroordeelde doktoren pasgeboren kinderen een ongewenste medische behandeling geven. Wij liepen zo’n risico liever niet.
Wij besloten onze baby thuis geboren te laten worden!
Een onbezonnen beslissing?
Niet gezien de geringere sterftecijfers in die landen waar de meeste bevallingen thuis geschieden, vergeleken met landen waar zenuwachtige vaders-in-spe bij het geringste teken van een ophanden zijnde geboorte zich met hun vrouw naar het ziekenhuis haasten.
Volgens een recente uitgave van het tijdschrift Scientific American „nemen de V.S. onder de geïndustrialiseerde landen een armzalige plaats in als het gaat om zuigelingensterfte. Naar de laatste statistische gegevens staat dit land op de 15e plaats” achter diverse landen waar de meeste baby’s thuis worden geboren.
De Amerikaanse schrijfster mevrouw L. D. Hazell bericht in haar boek Commonsense Childbirth: „Op het moment van schrijven [1969] verliezen we bij bevallingen tweemaal zoveel moeders als in Engeland en viermaal zoveel als in Nederland. . . . Terecht zijn Amerikaanse vrouwen bang om een kind te krijgen. De manier waarop we het doen, is om bang van te worden.”
Over de Canadese kindersterfte stond in een kortgeleden vrijgegeven rapport van de Canadese Wetenschappelijke Raad: „Canada heeft absoluut geen redenen om zelfvoldaan over eigen verrichtingen te zijn.”
Soms is het in Noord-Amerika echter een hele opgaaf om een dokter te vinden die een thuisbevalling wil leiden. De meesten geven de voorkeur aan de gemakken van een ziekenhuis. Slechts enkelen zijn reeds een zelfde mening toegedaan als de Californische arts die zei: „Er is vraag naar [thuisbevallingen]. Het zou medisch onverantwoord zijn, niet aan die vraag te voldoen.”
Ons probleem werd opgelost door een vriendin die een bekwame verpleegster en vroedvrouw is. In tegenstelling tot veel landen met geringere sterftecijfers, is in Canada het beroep van vroedvrouw niet officieel erkend. Overigens is het wel toegestaan thuis te bevallen wanneer er redelijke voorzieningen zijn getroffen voor de gezondheid en veiligheid van moeder en kind. Een vriendin mag daarbij als vroedvrouw optreden; alleen is het haar dan bij de Canadese wet niet toegestaan geld voor haar diensten te vragen.
Baby’s komst
De dag dat baby zou arriveren, gingen onze oudere kinderen naar het huis van hun opa en oma, wachtend op nieuws van hun nieuwe broertje of zusje. Mijn vrouw bleef druk bezig in huis, en ging pas kort voor de bevalling liggen. Om vijf over half zeven ’s avonds kondigde onze dochter met de gebruikelijke luide aankondiging aan dat ze er was.
Na meer dan twaalf uur barensweeën voelde mijn vrouw zich thuis beter dan na al haar andere bevallingen. Bij ziekenhuisbevallingen behoort een insnijding om het baringskanaal te vergroten, tot de standaardmethodes, maar bij ons maakten de bekwame handen van onze geoefende vroedvrouw deze ingreep overbodig.
Vanaf het moment dat ze was geboren, was ons kleine dochtertje het voorwerp van onze gedeelde vreugde. Ze was nog geen uur oud, of we riepen onze drie oudere kinderen al thuis. Ze renden naar boven, naar de slaapkamer — wachtten, en liepen toen eerbiedig op hun tenen naar binnen, waar ze moeder met een stralende glimlach op bed aantroffen met een helder kijkend bundeltje in haar armen.
De verwondering van onze kinderen gaf een nog extra tedere betekenis aan de woorden van de psalmist: „Ziet! Zonen [en dochters] zijn een erfdeel van Jehovah . . . een beloning.” — Ps. 127:3.
Die avond bogen onze oudere dochters, van negen en vier jaar zich met onze zesjarige zoon over baby’s kleine bedje en kusten hun slapende zusje welterusten. Toen gingen we ons allemaal klaarmaken voor een heerlijke nachtrust.
Voordelen voor de baby
Vanaf het allereerste moment was onze baby een deel van het gezin. Ze at wanneer ze honger had, sliep wanneer ze slaap had en raakte al heel snel bekend met het geluid van onze stemmen. Geen enkele maal ervoer ze de afzondering waaraan baby’s in een ziekenhuis gedwongen blootstaan.
Zij reageerde uitstekend op de liefde die er altijd was wanneer ze er behoefte aan had. Na vijf dagen woog ze meer dan bij de geboorte. In tegenstelling tot onze voorgaande kinderen, die de eerste week allemaal waren afgevallen.
Mijn vrouw was thuis meer ontspannen dan in het ziekenhuis, terwijl ze ook verschoond bleef van de „baby blues” — een depressief gevoel dat vaak de moeder enkele dagen na de geboorte overvalt. Ook van andere moeders hoorde ik dat zij de „baby blues” hadden gemist toen ze thuis waren bevallen, in tegenstelling tot hun ervaring daarmee bij voorgaande bevallingen in het ziekenhuis.
Stof tot nadenken geven wat dit betreft stellig de woorden van Dr. J. S. Miller, hoofd van de afdeling verloskunde van een ziekenhuis in San Francisco: „De gewoonte om de volgende paar dagen moeder en kind gescheiden te houden, komt neer op een bijna misdadige veronachtzaming van de meest fundamentele behoeften van beiden.”
In erkenning van deze behoefte zijn er in sommige ziekenhuizen regelingen getroffen om moeder en kind op één zaal te houden, vaak dicht bij elkaar.
Een bevalling thuis heeft echter zoveel voordelen dat een ziekenhuis daar niet aan kan tippen. Onze oudere kinderen accepteerden hun nieuwe zusje op de dag dat ze werd geboren. Ze zal er nooit de schuld van krijgen moeder een week van huis weg in het ziekenhuis te hebben gehouden.
Vaak moeten oudere kinderen en vaders wachten tot de baby thuiskomt, voordat ze liefde voor de kleine kunnen gaan ontwikkelen. Bij ons was er van wachten geen sprake!
Is het veilig?
In die landen of streken waar de geboorte van kinderen volledig geschiedt onder toezicht van ziekenhuizen en doktoren, kunnen sommigen de mening zijn toegedaan dat thuis bevallen riskant, en zelfs gevaarlijk is.
Maar is het dat?
„Moeten baby’s thuis geboren worden?” vraagt schrijver Dr. A. Montagu. „Wat een vraag! Waar anders? In het ziekenhuis misschien? Ik dacht dat een ziekenhuis slechts een gebouw is waar men heengaat om te herstellen van een ziekte of verwonding. . . . Is zwangerschap een ziekte? Is de geboorte van een kind een ziekte?”
In bepaalde landen waar de meeste bevallingen thuis geschieden, is de sterfte onder pasgeborenen veel minder dan in Noord-Amerika met zijn voornamelijk in het ziekenhuis plaatsvindende bevallingen. Onze vroedvrouw en verpleegster vertelde honderden baby’s ter wereld te hebben geholpen zonder de hulp van een dokter te hebben hoeven inroepen, zelfs niet voor een traan van de moeder!
Kennelijk worden de bevallingsproblemen waarvoor men in Noord-Amerika bang is, schromelijk overdreven.
„Er bestaan in dit land zelfs aanwijzingen”, zo bericht mevrouw Hazell in haar boek Commonsense Childbirth, „dat thuis bevallen dan niet stijlvol mag zijn, maar als het erop aankomt, veiliger is.”
In de jaren vijftig, toen in Amerika per duizend bevallingen één moeder het leven verloor, verrichtte een kraamcentrum in de krottenwijken van Chicago 8339 bevallingen thuis zonder dat één moeder daarbij het leven liet!
In de drie jaar (1960 tot 1963) dat er in de Californische provincie Madera een vroedvrouwen-dienst werkzaam was, ging de zuigelingensterfte met de helft naar beneden, van 23,9 per 1000 levendgeborenen tot 10,3. Nog geen jaar nadat men van dit systeem weer was overgestapt op „dokter en ziekenhuis”-bevallingen, steeg de zuigelingensterfte in deze provincie tot het drievoudige, tot 32,1 per 1000 geboorten!
Bij thuisbevallingen is de kans ook minder groot dat er nieuwe medische snufjes worden toegepast, die zo vaak worden verward met werkelijke vooruitgang. Men denke slechts aan de plotselinge maar kortstondige (Amerikaanse) populariteit van pijnstillende middelen voor gebruik bij bevallingen, waarvan men echter heel snel terugkwam wegens het omhoogschietende aantal complicaties dat ontstond doordat de hersenen van het kind tijdens de bevalling niet meer voldoende zuurstof ontvingen. Daarnaast staan moeder en kind ook niet bloot aan de ziektekiemen die altijd in een ziekenhuis aanwezig zijn.
Wanneer kinderen thuis ter wereld komen, is de bezoekende dokter of vroedvrouw een gast. Het comfort en gemak van moeder en kind staan op de eerste plaats. Vaders zijn geen overbodige meubelstukken die maar zolang in een lege hal moeten wachten, maar blijven het hoofd en de beschermers van hun gezin.
Of, om het met de woorden van een Californische arts van de volksgezondheidsdienst nog eens samen te vatten: „Wij zien de diensten van de vroedvrouw als een middel om de bevalling tot een menselijker gebeuren te maken.”
Andere overwegingen
Christelijke ouders zullen wellicht nog een andere ernstige overweging hebben. Zij willen graag een dokter die respect heeft voor hun wensen wanneer een populaire medische behandeling onaanvaardbaar is omdat daarmee Gods wet inzake bloed overtreden zou worden. — Hand. 15:28, 29.
In veel ziekenhuizen is het zo dat één dokter de bevalling leidt en een ander daarna het kind onder zijn hoede neemt. Verstandige ouders zullen van alle betrokken artsen de verzekering willen hebben dat hun wensen gerespecteerd zullen worden.
Soms hebben pasgeboren kinderen een bloedtransfusie ondergaan tegen de wil van hun ouders in wanneer die verzochten om een alternatieve, gezondere en veiligere behandeling. Ouders hebben hun kinderen soms zelfs naar een ander ziekenhuis laten overbrengen als ze wat dat betreft geen medewerking verkregen, ten einde zulke tragedies te vermijden. Anderen hebben het zo geregeld dat de bevalling thuis kon plaatsvinden.
Mensen vergeten vaak dat het niet doktoren, verpleegsters of ziekenhuizen zijn die een kind ter wereld brengen. Vrouwen doen dit. En hun vermogen hiertoe is ontworpen door een alwijze Schepper. Een goede prenatale zorg is gewoonlijk voldoende om alle eventuele problemen die soms ten gevolge van menselijke onvolmaaktheid bij een geboorte kunnen optreden, al bij voorbaat te onderkennen en tot een minimum te beperken.
Nog veel te leren
Onze baby werd thuis geboren, en wij zijn ervan overtuigd dat dit voor zowel moeder als kind, ja voor het hele gezin ongekende zegeningen heeft gebracht.
Wij zijn ons er echter ook wel van bewust dat onze ervaring niet het laatste woord op het gebied van kraamzorg betekent. Er blijft nog veel te leren over.
Welk een voorrecht genieten wij niettemin als mens. Zelfs de engelen in de hemel kunnen zich niet voortplanten. Het is echter wel een voorrecht dat verantwoordelijkheid met zich brengt. Ouders die de geboorte als een gezamenlijke ervaring beleven, worden herinnerd aan hun gezamenlijke verantwoordelijkheid.
Verwacht u gezinsuitbreiding? Zal vader op het moment van de geboorte aanwezig zijn? Zal baby thuis of in het ziekenhuis worden geboren? De beslissing is aan u.
Maar wat uw keus ook zij, mag het uw beloning zijn een kind te zien opgroeien dat gunstig reageert op het onderricht dat u hem geeft uit het Woord van Jehovah, ’opdat het hem goed moge gaan en hij lange tijd op de aarde mag blijven’ (Ef. 6:3). — Ingezonden.