Deze koedoe was haar niet vergeten

DOOR ONTWAAKT!-CORRESPONDENT IN ZUID-AFRIKA

HET goedgebouwde mannetje van de grote koedoe, een antilope met indrukwekkende spiraalvormige horens en opvallende oren, heeft wanneer het volwassen is een schofthoogte van bijna 1,5 meter. Hoewel het vrouwtje meestal geen horens heeft, valt ze eveneens op door haar grote oren. De koedoe is een schuw dier dat altijd op zijn hoede is en bij het minste of geringste wegrent om dekking te zoeken. Daarom is het zo opmerkelijk wat de in Zimbabwe wonende Karen meemaakte.

Volgens een verslag in het tijdschrift African Wildlife werd een vrouwelijk koedoekalfje dat in een draadafrastering verstrikt zat, bevrijd en aan Karen gegeven, die het een paar weken met de fles voedde. Het groeide voorspoedig en bleef in de buurt van de boerderij waar Karen en haar gezin woonden, en speelde vaak met de kinderen en de honden. Het maakte echter steeds vaker uitstapjes naar de bush, totdat het, toen het bijna volwassen was, niet meer bij de boerderij werd gezien.

Ongeveer twee jaar later reed Karen op de oprijlaan van de boerderij en was verbaasd een drachtige koedoe te zien, die niet wegrende bij het naderen van haar auto. Het dier vluchtte ook niet toen zij ernaartoe begon te lopen. Nu wist zij dat dit het dier moest zijn dat zij met de fles had gevoed, en daarom kwam zij rustig, zacht pratend, dichterbij. Het koedoevrouwtje had haar ook herkend, want ze hield haar kop omlaag en wreef met haar neus tegen haar aan terwijl ze zich liet omarmen!

Een paar maanden later stond het vrouwtje opnieuw langs de weg — dit keer met een klein kalfje. Karen had het gevoel dat het kalf trots werd getoond door de moeder, die zich opnieuw liet aanhalen. Iets soortgelijks gebeurde enkele weken later, toen het leek alsof het vrouwtje echt op Karen stond te wachten.

Nadat er weer een paar maanden waren verstreken, meldden enkele landarbeiders dat zij ditzelfde koedoevrouwtje hadden gezien met een strop om haar nek. Zij hadden geprobeerd naar het vrouwtje toe te gaan om de strop te verwijderen, maar het dier was weggerend. Daarom ging Karen in de bush naar haar zoeken, terwijl zij haar steeds riep. Al gauw stond het dier voor haar. Karen had eraan gedacht wat brood mee te nemen, waar het dier dol op was geweest, en terwijl zij het deze lekkernij gaf, sneed Karens echtgenoot de hinderlijke strop door.

Dit gezin heeft veel genoegen beleefd aan de onmiskenbare band die zo lang tussen een mens en een dier bleef bestaan.