Met uzelf leren leven
ZOU u proberen een kei van tien ton met uw blote handen te tillen? Of zou u zich er ooit aan wagen een encyclopedie van dertig delen uit uw hoofd te leren? Beide pogingen zouden natuurlijk zeer onpraktisch zijn. We zijn vlug bereid toe te geven dat we lichamelijke en geestelijke beperkingen hebben — ten minste wanneer het om zulke kolossale prestaties gaat.
Maar in andere aangelegenheden van het dagelijks leven zijn we vaak niet zo gauw en gemakkelijk bereid beperkingen te aanvaarden. Het leren aanvaarden van eigen beperkingen is voor veel mensen zelfs een van de grootste problemen in hun leven. Maar doet iemand dat niet, dan zal hij nooit werkelijk geluk en ware tevredenheid ervaren.
Zo dienen we bijvoorbeeld te beseffen dat onze behoefte aan rust en slaap aanzienlijk van die van anderen kan verschillen. Sommige volwassenen hebben meer dan voldoende aan zes uur slaap per nacht, terwijl anderen wel negen uur of meer nodig hebben. Maar wat onze persoonlijke behoeften ook zijn, het is beslist verstandig voor voldoende rust en slaap te zorgen. Anders lopen we de kans aan energiegebrek en nervositeit te gaan lijden, waardoor zelfs normale bezigheden moeilijk en onplezierig gaan worden.
Zo is het ook met het eten van dingen die anderen lekker vinden. Niet alles wat zij eten, zal ons prettig bekomen. Ook de hoeveelheid voedsel die men nodig heeft, verschilt van persoon tot persoon. Met betrekking tot deze en andere zaken handelen wij dus voorzichtig wanneer wij onze eigen behoeften leren kennen en onszelf in acht nemen, in plaats van dingen te doen enkel omdat anderen ze ook doen. Slechts dan is de kans aanwezig dat wij van het leven zullen genieten.
Wat persoonlijke bekwaamheden betreft, er is veel gelegenheid om die te ontwikkelen, en wij allen kunnen van anderen leren. Toch blijft het een feit dat niet iedereen in alles uitblinkt. Hoe is die vaststaande levenswaarheid op u van invloed? Zo kan bijvoorbeeld iemand die u kent, een bekwaam musicus zijn, terwijl u dat niet bent. Het is een genoegen hem te horen spelen, is het niet? Maar is er enige reden om ontmoedigd te zijn enkel omdat u de muzikale bekwaamheid van uw vriend niet evenaart? Toch zeker niet. Zelfs onder de invloed van Gods heilige geest konden niet alle personen in de vroege christelijke gemeente dezelfde dingen doen. — 1 Kor. 12:27-31.
Het feit dat niet iedereen in hetzelfde uitblinkt, verschaft veeleer een basis voor waardering en hoge achting jegens onze medemens. Wij kunnen genieten van het werk van een ervaren timmerman, metselaar, een goede naaister of kokkin, of een bekwaam musicus, en onze dankbaarheid aan hen kenbaar maken, ook al zijn we zelf niet tot de prestaties in staat die zij kunnen verrichten. Hoe rijk en aangenaam wordt het leven wanneer wij een juiste achting voor de kwaliteiten en bekwaamheden van andere mensen hebben!
Als wij daarentegen constant proberen boven onze krachten te werken, ruïneren wij alleen maar onze gezondheid, met het gevolg dat we zelfs nog minder kunnen doen. Dit zou geïllustreerd kunnen worden met wat soms zeer ambitieuze mensen overkomt. Vastbesloten rijk te worden, kan iemand misschien jarenlang zwoegen en sloven, om dan ten slotte te moeten constateren dat hij zijn gezondheid heeft geruïneerd. Misschien kan hij dan goederen in overvloed aanschaffen. Maar zoals de bijbel beschrijft: „De ware God [stelt] hem niet in staat ervan te eten . . . Dit is ijdelheid en het is een kwade ziekte” (Pred. 6:1, 2). Wat voor echte vreugde en waar geluk kan iemand nog hebben als hij zichzelf enkel voor het verwerven van materiële dingen ziek heeft gewerkt?
Een persoon zoals hierboven beschreven, heeft iets zeer belangrijks over het hoofd gezien. En wel dat het menselijke leven ook een geestelijke kant moet hebben. Om werkelijk geluk, ware tevredenheid en echte voldoening te kunnen ervaren, hebben mensen een juiste verhouding tot God nodig. Hierover is wel gezegd: „Het feit dat de mens overal en in elke tijd, vanaf het begin tot de huidige dag, de drang heeft gevoeld iets aan te roepen dat naar hij geloofde hoger en machtiger was dan hijzelf, geeft er blijk van dat religie aangeboren is en wetenschappelijk erkend dient te worden. . . . Wij zouden met ontzag, verbazing en eerbiedige verwondering vervuld moeten zijn wegens de algemeenheid van ’s mensen zoeken naar en geloof in een opperwezen” (Man Does Not Stand Alone, door A. C. Morrison). Met onszelf leren leven, zal dan ook voor een belangrijk deel moeten bestaan in het verwerven en toepassen van Gods kennis in ons leven. Jezus Christus verklaarde naar waarheid: „Gelukkig zijn zij die zich bewust zijn van hun geestelijke nood.” — Matth. 5:3.
De persoon die werkelijk heeft geleerd met zichzelf te leven, beseft dat hij ook geestelijke behoeften bezit, net zo goed als hij voedsel en rust nodig heeft. Derhalve zal hij niet toelaten dat materialistische bezigheden geestelijke belangen verdringen. Zo iemand stemt in met de opmerking van Jezus Christus, dat „ook al heeft iemand overvloed, zijn leven . . . niet [voortspruit] uit de dingen die hij bezit” (Luk. 12:15). Bovendien kan een geestelijk ingestelde persoon tevens de waarheid en wijsheid bevestigen van de verklaring van de apostel Paulus, die schreef: „Ze is ongetwijfeld een middel tot groot gewin, deze godvruchtige toewijding gepaard aan het genoegen nemen met wat men heeft. Want wij hebben niets in de wereld meegebracht en kunnen er ook niets uit meenemen. Wanneer wij daarom voedsel en kleding hebben, zullen wij daarmee tevreden zijn.” — 1 Tim. 6:6-8.
Zou u tevredenheid vinden in het volgen van zo’n levenswijze? Het is waar dat mensen met betrekking tot hun persoonlijke behoeften verschillen, maar Jehovah God is niet ongevoelig ten aanzien hiervan. Hij erkent en aanvaardt dat er onder de personen die hem aanbidden, verschillen bestaan. God verwacht niet dat zij allen gelijk zijn of dezelfde hoeveelheid dienst verrichten. De apostel Paulus ’had meer gearbeid dan alle apostelen’ (1 Kor. 15:9, 10). Kennelijk bezat hij een goed verstand, een behoorlijk lichamelijk uithoudingsvermogen en was hij vrij van gezinsverantwoordelijkheden. Anderen konden niet zoveel doen, misschien vanwege diverse verplichtingen, lichamelijke beperkingen en dergelijke. Wat vereist God van elk mens afzonderlijk? Dat ieder hem werkelijk liefheeft en getrouw en met zijn hele ziel de wil van God doet. — Ef. 6:5, 6; Luk. 10:26-28.
Ondanks onze beperkingen kunnen we God dus op een aanvaardbare wijze dienen. Maar dat doet niets af aan de noodzaak dat we soms ongewone krachtsinspanningen in het werk moeten stellen ten einde een bevredigende verhouding tot Jehovah aan te gaan of in stand te houden. Toen bijvoorbeeld een zestigjarige invalide man het verlangen koesterde om als symbool van zijn opdracht aan Jehovah gedoopt te worden, had hij er geen bezwaar tegen om met rolstoel en al in het water ondergedompeld te worden. Een andere getuige van Jehovah had al vele jaren voordat hij in 1974 aan kanker overleed, met ziekteproblemen te kampen gehad. Niettemin hielp hij, gedeeltelijk invalide, mee aan de bouw van een Koninkrijkszaal, een plaats voor aanbidding. Later, toen hij wegens zijn lichamelijke toestand aan huis was gebonden, wist hij toch een aandeel te hebben aan de theocratische bedieningsschool door zijn bijbelse voordrachten op de band op te nemen, zodat deze later op de vergadering konden worden beluisterd. Deze zieke christen vond ook manieren om het goede nieuws van Gods koninkrijk tot anderen te prediken, en zijn geestelijke instelling was altijd zo goed dat bezoekers vaak opmerkten zelf opgebouwder bij hem vandaan te zijn gekomen dan zij hem hadden hopen op te bouwen.
Met onszelf leren leven, omvat dus enkele belangrijke aspecten. Het betekent onze beperkingen te erkennen, alsook voor onszelf te zorgen, terwijl het vooral belangrijk is ons bewust te zijn van onze geestelijke noden en zelfs ongewone krachtsinspanningen in het werk te stellen ten einde een juiste verhouding tot de Schepper te genieten. Stellig zal uit zulk een levenswijze de grootst mogelijke tevredenheid, de grootste voldoening en het grootste geluk voortvloeien die we ons maar denken kunnen.