stand gekomen?” Ja, er was letterlijke balsem in Gilead, maar geen geestelijke balsem, geen geestelijke genezing, omdat, zoals Jeremia zelf opmerkte, „de profeten zelf . . . in werkelijkheid op grond van de leugen [profeteren]; en wat de priesters betreft, zij gaan onderwerpen naar hun vermogen. En mijn eigen volk heeft het graag zo gehad; en wat zult gijlieden bij de afloop ervan doen?” Geen wonder dat er geen geestelijke genezing was! — Jer. 8:22; 5:30, 31.

Jeremia spreekt op soortgelijke wijze over Egypte: „Trek op naar Gilead en haal wat balsem, o maagdelijke dochter van Egypte. Tevergeefs hebt gij de geneesmiddelen vermenigvuldigd. Er is voor u geen heling.” En in bijna dezelfde geest spreekt hij tot de dochter van Babylon: „Jammert over haar. Neemt balsem voor haar smart. Misschien kan ze genezen worden. Wij hebben Babylon willen genezen, maar ze is niet genezen.” — Jer. 46:11; 51:8, 9.

De balsem van Gilead, die een kostbare, welriekende medicinale olie was, beeldt goed de vertroosting af die christenen kunnen ontvangen wanneer zij geestelijk ontmoedigd of terneergeslagen zijn, door hun toevlucht te nemen tot gebed, omgang met medechristenen, een studie van Gods Woord, en ook wanneer zij zelf de geestelijke balsem van Gilead aan anderen trachten te brengen die wellicht terneergeslagen en geestelijk ziek zijn. Met dit in gedachten staat er in de nieuwe liederenbundel van Jehovah’s getuigen, „Zingen en uzelf begeleiden met muziek in uw hart”, een lied dat getiteld is „Balsem in Gilead”.

Zij staakten hun kerkbezoek

DE KERKEN van de christenheid verkeren thans in een toestand van achteruitgang. In het ene land na het andere neemt van jaar tot jaar het kerkbezoek af en vermindert tevens de financiële ondersteuning die de kerken wordt geboden. Veel mensen verlaten hun respectieve kerken om wat zij daar hebben meegemaakt en omdat zij naar bijbelse waarheid verlangen. De volgende twee ervaringen laten duidelijk zien wat er gaande is. De eerste komt uit Canada.

„Ik was nog maar heel jong toen ik lid werd van de Pinksterbeweging omdat dit de godsdienst van mijn ouders was. Ik begreep echter dat niet alle godsdiensten het bij het rechte eind konden hebben, aangezien ze veel verschillende en tegenstrijdige opvattingen onderwezen. Ik bezocht daarom vaak mijn predikant van de Calvary Temple in Winnipeg, Canada, om met hem over deze dingen te spreken.

Ik stelde hem vragen over de drieëenheid. Niet eenmaal gaf hij mij een rechtstreeks antwoord, maar hij vertelde mij herhaaldelijk dat het een mysterie was hoe nu precies drie personen één God konden zijn, en dat ik deze leerstelling in geloof moest aanvaarden. Een andere leerstelling van de Pinksterbeweging waar ik mij al vele jaren het hoofd over brak, was dat alle goede mensen naar de hemel zouden gaan. Ik vond dit moeilijk om aan te nemen. Ik vroeg hem: ’Waarom heeft God deze aardbol geschapen? Was hij alleen maar van plan er zich verder niets meer van aan te trekken en ons allemaal in de hemel op te nemen?’

’Ja’, zei mijn predikant dan altijd. Mijn verwarring nam toe, en nog intenser werd mijn zoeken naar de waarheid van God. In 1967 staakte ik mijn bezoek aan de Calvary Temple en begon ik ernstig tot God om leiding te bidden. Niet veel later in dat zelfde jaar voelde ik behoefte van werkkring te veranderen en dit deed ik dan ook, hoewel ik niet begreep waarom. Ik nam een betrekking aan als chef van de huisdierenafdeling in een warenhuis. Ik had een vrouwelijk personeelslid onder mij staan. Wij geraakten in heel wat gesprekken gewikkeld over het leven in het algemeen. Ik kwam al gauw tot de ontdekking dat zij in haar opmerkingen vaak de bijbel aanhaalde. Hierdoor werd ik uit de tent gelokt en het duurde niet lang of ik besefte dat deze vrouw mij de waarheid uit Gods Woord vertelde. Ja, ik wist dat dit het was waar ik altijd naar gezocht had.

Het deerde me niet dat deze nederige vrouw een van Jehovah’s getuigen was, noch dat de meeste mensen een vooroordeel tegen hen schenen te hebben. Ik besefte dat Jehovah’s getuigen de bijbelse waarheid hadden en ik was o zo gelukkig dat ik nu de weg had gevonden om ze te leren kennen.

Ik smeekte deze vrouw letterlijk, geregeld met mij de bijbel te willen bestuderen. Zij en haar echtgenoot begonnen dit te doen. Ik liep zo over van vreugde dat het leek of ik er nooit genoeg van kreeg kennis tot mij te nemen. Twee weken nadat ik was begonnen de bijbel met hen te bestuderen, vroeg ik hun of ik hen in hun predikingswerk van huis tot huis kon vergezellen. Zij waren verrast doch moedigden mij vriendelijk aan eerst nog wat meer kennis van de bijbel op te doen. Ik zegde mijn lidmaatschap van de Pinksterbeweging op, en vanaf