De uitdaging van het communisme aan het Westen

„ALS de huidige tendens voortduurt, zullen de Verenigde Staten zich over slechts enkele jaren duidelijk in de tweede positie bevinden — met de Sovjet-Unie onbetwist als de grootste macht op aarde.”

Dit was niet de grootspraak van een Russisch politicus. Het waren de woorden van de Amerikaanse president Richard Nixon die hij in 1970 tot leiders van de wetgevende macht richtte.

Is het machtsevenwicht in de wereld werkelijk begonnen te verschuiven? Om specifieker te zijn: begint Rusland de Verenigde Staten in te halen? Wat vindt er plaats in de worsteling om de wereldheerschappij? Hoe zal het allemaal aflopen?

Het doel dat het communisme zich heeft gesteld

Hoewel er flinke meningsverschillen zijn tussen de verscheidene communistische natiën, zijn ze het over één ding met elkaar eens. Ze zouden allemaal graag een eind zien komen aan Amerika’s macht. Hun uiteindelijke doel is, het communisme overal op aarde te zien zegevieren.

Dat doel, de wereldheerschappij, hebben leidinggevende communistische figuren reeds lang voorgestaan. Karl Marx, de ’vader’ van het moderne communisme, voorspelde de ondergang van de kapitalistische, ofte wel Westerse, maatschappij. F. Engels, V.I. Lenin, Josef Stalin en andere communistische leiders hebben hetzelfde gezegd.

Nikita Chroesjtsjov heeft gewaarschuwd: ’Wij zullen u begraven.’ Mao Tse-toeng heeft gezegd: „Het socialistische stelsel zal het kapitalistische stelsel ten slotte vervangen . . . vroeg of laat zal de revolutie plaatsgrijpen en onvermijdelijk zegevieren.” Lin Piao, naar het schijnt Mao’s erfgenaam, verklaarde: „Het imperialisme gaat zijn totale ineenstorting tegemoet en het socialisme is op weg naar zijn wereldomvattende overwinning.”

Welke vorderingen heeft het communisme in de richting van dit gestelde doel, de wereldheerschappij, gemaakt? In 1848, toen Marx en Engels het Communistisch Manifest uitgaven, waarin zij hun denkbeelden uiteenzetten, beheerste het communisme nog geen enkel deel van de aarde. Vandaag de dag beheerst het ongeveer één derde van de wereldbevolking, namelijk ver over de één miljard mensen. Thans staat een groot deel van al het land in Europa en Azië onder communistisch bestuur. De World Book Encyclopedia van 1970 verklaart derhalve: „Het communisme is een van de sterkste machten van de wereld geworden.”

Het communisme is weliswaar niet de monoliet die het eens scheen te zijn. Niet alle communistische landen huldigen de Russische vorm van communisme. Elk van deze schijnt het communisme aan zijn eigen behoeften aan te passen, zodat daar een soort van nationalistisch communisme heerst. De Londense hoogleraar L. Schapiro zei evenwel: „In laatste instantie zal elke communistische partij met de Sovjet-Unie partij kiezen tegen de Verenigde Staten.”

Verschuift het machtsevenwicht?

Gedurende vele tientallen jaren zijn de Verenigde Staten, verbonden met Groot-Brittannië, de machtigste politieke combinatie in de wereld geweest. Komt daar nu verandering in ten gunste van het communisme, speciaal Rusland?

Sommigen wijzen op de datum 1962 als beslissend in deze aangelegenheid. Waarom 1962? In dat jaar werd Rusland door de Verenigde Staten gedwongen de atoomraketwapens die het op Cuba had gestationeerd, te verwijderen. Dit kwam neer op een vernederende terugtocht voor de Sovjet-Unie. Naar verluidt, heeft de Russische onderhandelaar Vasily Kuznetsov in die tijd tot zijn Amerikaanse tegenhanger gezegd: „Dit is de laatste keer dat jullie Amerikanen ons dit kunnen aandoen.”

Over deze opmerking gaf de schrijver Ch. J. Murphy als commentaar: „Klaarblijkelijk was dit, ondanks de omstandigheden, een koud op het lijf vallend dreigement: Bij de volgende onderhandelingen zou het niet de Sovjet-Unie zijn die het onderspit zou delven door gebrek aan strategisch militair voordeel. Dat dreigende gevaar verwezenlijkt zich nu snel om ons heen. In de nasleep van de Cubaanse mislukking hebben de Sovjet-plannenmakers een kritieke beslissing genomen: krachtig naar de militaire overmacht op aarde te streven. En in de jaren die sindsdien zijn verstreken, heeft de Russische militaire technologie een explosie beleefd.”

Met welk gevolg? Op 1 maart 1971 zei de voorzitter van Amerika’s gezamenlijke stafchefs, admiraal Th. Moorer: „Ik geloof dat het eerlijk is om te zeggen dat het algehele strategische evenwicht tijdens de laatste vijf of zes jaar drastisch ten gunste van de Sovjet-Unie is verschoven.”

De politieke commentator S. Alsop plaatste in Newsweek de volgende opmerking: „De Sovjet-Unie gedraagt zich in feite alsof het ware machtsevenwicht flink in haar voordeel is verschoven. En dat is natuurlijk precies wat er gebeurd is.”

Zelfs als men de propaganda van hen die belang hebben bij het bevorderen van de wapenhandel in aanmerking neemt, schijnt het toch dat dergelijke schattingen door de bewijzen worden ondersteund. Dit betekent niet dat Rusland de Verenigde Staten over de hele linie uit hun machtspositie heeft verdrongen. De kolossale Amerikaanse voorsprong in strategische macht is echter inderdaad verdwenen.

Dingen die alle in dezelfde richting wijzen

Datgene waar onderzoekers op wijzen als tekenend voor de situatie, is het samengaan van verscheidene belangrijke tendensen. Tot die welke gewoonlijk worden genoemd, behoren de volgende:

1. De Sovjet-Unie heeft, wat het aantal intercontinentale projectielen waarover het beschikt betreft, de Verenigde Staten ingehaald. Haar voorsprong is reeds aanzienlijk en wordt steeds groter, terwijl de Verenigde Staten er genoegen mee hebben genomen hun huidige aantal te handhaven, hoewel ze ernaar streven hun doeltreffendheid en vernietigingskracht te verbeteren.

2. De totale land-, lucht- en zeestrijdkrachten van de Sovjet-Unie en haar bondgenoten zijn zozeer toegenomen dat nu het punt is bereikt dat Westerse waarnemers over een „vloed” spreken.

3. Dat wat de Sovjet-Unie aan manschappen, materieel, geld en produktie zowel kwantitatief als kwalitatief aan wapens opbrengt, neemt steeds toe, terwijl Amerika op dat gebied vrijwel stabiel blijft.

4. De tendens in een aantal andere landen gaat in de richting van ’links’-georiënteerde regeringen die vriendschappelijker staan tegenover communistische natiën.

5. Bij steeds grotere gedeelten van het Amerikaanse publiek heerst een stijgende vijandigheid tegen deelneming aan buitenlandse oorlogen en tegen het ’militair-industriële’ complex in de Verenigde Staten.

Nucleaire trefkracht

Welke van deze tendensen vertoont het duidelijkst een verschuiving in strategische macht? Het is de reusachtige, groeiende kracht van Ruslands intercontinentale ballistische projectielen (ICBM’s) die van atoomkoppen zijn voorzien.

De New York Times bericht: „Het aantal operationele Sovjet-Russische intercontinentale projectielen zal, naar men verwacht, omstreeks het midden van het jaar [1971] de 1500 bereiken, in vergelijking met 1054 Amerikaanse raketwapens.” De Amerikaanse minister van defensie, M. Laird, waarschuwde: ”Alleen deze kracht reeds zou meer dan genoeg zijn om alle Amerikaanse steden van belangrijke grootte te vernietigen.”

In dit arsenaal beschikt Rusland over een reusachtig raketwapen, genaamd de SS-9 ’waarvoor Amerika geen gelijkwaardige tegenhanger heeft. De SS-9 vervoert een lading van 25 megaton, een explosieve kracht die overeenkomt met 25 miljoen ton TNT. Dat is aanzienlijk meer dan duizendmaal de kracht van de bom die Hirosjima verwoestte.

Het aantal SS-9’s is, naar men meent, thans ongeveer 300, en U.S. News & World Report verklaart daaromtrent: „De ICBM-kracht van de Sovjet-Russische SS-9 alleen al heeft het vermogen om atoomkoppen te vervoeren van een aantal megatonnen dat verscheidene malen groter is dan die van al Amerika’s ICBM’s en door onderzeeboten lanceerbare ballistische projectielen bij elkaar.”

Om aan deze bedreiging het hoofd te kunnen bieden, zijn de Verenigde Staten, zonder evenwel het totale aantal van hun raketwapens uit te breiden, ermee begonnen meervoudige atoomkoppen op hun land- en onderzeebootraketten aan te brengen. De Russen kunnen vanzelfsprekend hetzelfde doen, hoewel niet precies bekend is hoever zij in deze richting zijn gevorderd. In elk geval wordt toegegeven dat zij de technische bekwaamheid bezitten om hetzelfde te doen als zij dit wensen.

Ook elders groeiende macht

De macht van de Sovjet-Unie neemt ook in andere gebieden toe. De redacteur van Jane’s Fighting Ships zegt: „Terwijl de V.S. hun marine duchtig hebben ingekrompen . . . schijnt de uitbreiding van de Sovjet-zeemacht . . . in de jaren zeventig tot vloedhoogte te stijgen.”

Veel autoriteiten verschaffen over het algemeen het volgende beeld over het evenwicht ter zee — de koopvaardij niet meegerekend:

Verenigde Staten Sovjet-Unie

Gevechtsschepen 390 550

Hulpschepen 290 1900

Tot deze schepen van de Verenigde Staten behoren ongeveer veertien vliegtuigmoederschepen. De Russen hebben er geen, behalve moederschepen voor hefschroefvliegtuigen. Rusland heeft daarentegen 360 tot 380 onderzeeboten, vergeleken met 141 van de Verenigde Staten. Tot deze Amerikaanse onderzeese strijdkrachten behoren eenenveertig duikboten die elk zestien atoomraketten kunnen lanceren. Rusland heeft naar verluidt meer dan dertig van zulke onderzeeërs klaar of in aanbouw, zonder dat er een onderbreking op het programma staat. Op het ogenblik heeft Amerika geen aangekondigde plannen om het aantal raketonderzeeërs uit te breiden.

Bovendien is ongeveer de helft van het aantal schepen van de Amerikaanse marine twintig of meer jaar oud, terwijl naar verluidt slechts 1 percent van de Sovjet-vloot zo oud is. Zodoende doorkruisen nu moderne Russische vloten als nooit tevoren alle wereldzeeën en alle belangrijke vaargeulen.

Deze Russische zeestrijdkrachten worden nog aangevuld door een zeer uitgebreide koopvaardijvloot die de Sovjets momenteel in snel tempo aan het bouwen zijn. Ze neemt thans in de wereld de zesde plaats in en is ultramodern, daar ze voor ongeveer 75 percent na 1962 is gebouwd. Amerika’s koopvaardijvloot, die op het ogenblik groter is, wordt elk jaar kleiner, en vele van deze schepen zijn zeer oud. Een groot aantal ervan dateert uit de Tweede Wereldoorlog en is niet in actieve dienst, maar ligt in rivieren en baaien gemeerd; ze vormen een roestende reservevloot van twijfelachtige waarde.

De reeds reusachtige landstrijdkrachten van Rusland blijven in kracht groeien. Volgens sommige voorspellingen zal de Sovjet-Unie tegen 1975 drie maal zoveel tanks hebben als de Verenigde Staten en meer dan twee maal zoveel als de Verenigde Staten en al hun Europese bondgenoten bij elkaar.

Ruslands luchtmacht is nu reeds groter en men verwacht dat dit verschil in de komende jaren nog groter zal worden. Sommige deskundigen beweren ook dat de Verenigde Staten — gesteld dat ze dit zouden trachten — er zes tot tien jaar voor nodig zouden hebben om de Russische luchtverdediging te evenaren.

In Europa heeft Rusland het communistische verbond gesloten dat als het Pact van Warschau bekendstaat. Hiertoe behoren Bulgarije, Tsjechoslowakije, Oost-Duitsland, Hongarije, Polen, Roemenië en Rusland. De Amerikaanse generaal A. Goodpaster, opperbevelhebber van de NATO-strijdkrachten, zegt dat het Pact van Warschau een „concentratie van militaire macht [heeft samengebundeld] die alles wat de wereld ooit heeft aanschouwd te boven gaat”.

Hierbij zijn andere communistische landen zoals China niet eens inbegrepen. Hoewel China betrekkelijk zwak is op dit punt, heeft het enorme reserves aan manschappen. Zijn groeiende militaire arsenaal omvat kernwapens en raketten die reeds aardsatellieten hebben gelanceerd.

Het doelbewuste plan van de communistische landen om militaire overmacht te verkrijgen, heeft dus voor het Westen zeer ongunstige resultaten opgeleverd. En dit gebeurt juist in een tijd dat Amerika’s maatschappelijke en economische moeilijkheden het verhinderen meer geld aan militaire begrotingen te besteden.

Industrie en landbouw

De Verenigde Staten vormen de belangrijkste industriële mogendheid ter wereld. Ook deze vooraanstaande positie wordt door de Sovjet-Unie uitgedaagd, vooral in de vitale sectoren.

Let eens op de produktiecijfers over 1970 van enkele van de belangrijkste zware-industrieartikelen waarvan de militaire macht in veel opzichten afhankelijk is. Onderstaande cijfers geven het aantal miljoenen tonnen in ronde getallen aan:

Verenigde Staten Sovjet-Unie

Cement 66 95

Steenkool 531 619

IJzererts 86 176

Olie 470 350

Staal 118 115

Natuurlijk is de totale produktie van verbruiksgoederen in de Verenigde Staten veel hoger. Eén reden hiervoor wordt echter door U.S. News & World Report onder de aandacht gebracht: „Terwijl het Kremlin aan de ene kant nauwelijks genoeg in de consumentenmarkt investeert om de levensstandaard centimeter voor centimeter te blijven optrekken, wendt het aan de andere kant al het andere aan voor militaire en semi-militaire produktie.”

Op het gebied van de landbouw zijn de Verenigde Staten lange tijd als de „korenschuur” van de wereld beschouwd. Vooral de Amerikaanse maïsproduktie overtreft de Russische met een brede marge. Let echter op de produktiecijfers van andere fundamentele consumptiegoederen over het oogstjaar 1968–69, uitgedrukt in de dichtstbijkomende miljoenen metrieke tonnen:

Verenigde Staten Sovjet-Unie

Gerst 9 22

Aardappels 13 102

Rogge 0,6 13

Tarwe 43 79

Over de hele linie neemt de uitdaging van het communisme zowel in militaire macht als in industriële en landbouwproduktie dus toe. Dit veroorzaakt grote bezorgdheid in het Westen.

Hoe zal het eindigen?

Hoe deze worsteling om de wereldheerschappij zal eindigen, is van vitaal belang. Sommigen zeggen dat het communisme door zijn steeds groter wordende macht agressiever zal worden en dat meer landen zich, zoals de tendens schijnt te zijn, naar ’links’ zullen wenden.

Betekent dit echter dat de uitdaging van het communisme aan het Westen succesvol zal zijn en tot de opperheerschappij in de wereld zal leiden? Mensen kunnen niet nauwkeurig de toekomst voorspellen. De bijbel echter wel.

Het elfde hoofdstuk van het boek Daniël beschrijft profetisch een worsteling tussen twee elkaar bestrijdende machten: „de koning van het noorden” en „de koning van het zuiden”. Het beginpunt van de profetie ligt weliswaar in oude tijden (Dan. 11:1-5), maar de beschrijving die ze geeft van de heen en weer golvende strijd tussen dergelijke tegengestelde machten strekt zich door de hele geschiedenis heen tot in de „tijd van het einde” uit (Dan. 11:35, 40). Beschouwt u het tafereel eens dat het laatste deel van de profetie te zien geeft, en vergelijkt u dit eens met de moderne situatie waarvan in dit artikel een overzicht werd gegeven.

In deze eindperiode beschrijft Daniëls profetie hoe de symbolische „koning van het noorden” alle oudere vormen van aanbidding achterstelt en verlaagt, en daarbij zelfs tegen de „God der goden” spreekt. Deze „koning” verheft zichzelf en geeft heerlijkheid aan „de god der vestingen . . . een god die zijn vaderen niet gekend hebben”, terwijl hij voor dit doel goud, zilver en andere kostbaarheden gebruikt. — Dan. 11:36-39.

Vraag uzelf eens af: zien wij tegenwoordig een in het oog vallende wereldmacht die dit inderdaad doet? Is het niet waar dat het wereldcommunisme, vooral in de Sovjet-Unie, de bestaande religieuze aanbidding naar een zeer inferieure positie heeft teruggezet en daarvoor in de plaats heerlijkheid geeft aan het moderne wetenschappelijke militarisme, een „god der vestingen”? Heeft het dit niet gedaan ten koste van enorme bedragen en rijkdommen?

Dit is echter niet alles. De profetie voorzegt verder een botsing tussen de twee koningen waardoor de „koning van het noorden” ertoe wordt uitgelokt ’met zijn militaire uitrusting en met vele schepen op hem aan te stormen en de landen binnen te komen en te overstromen’, waardoor hij grote schatten zal gaan beheersen en vele landen onder zijn invloed zal krijgen. — Dan. 11:40-43.

Hebben wij wederom niet gezien hoe er zich, vooral sinds de Tweede Wereldoorlog, een felle wedijver tussen de overheersende wereldmacht, de Verenigde Staten (met Groot-Brittannië als hun innigste bondgenoot), en de daaropvolgende grootste macht, de Sovjet-Unie, heeft ontwikkeld, terwijl beide machten naar de wereldheerschappij streven? Hebben wij niet gezien hoe het communisme zijn gezamenlijke militaire kracht heeft opgebouwd tot wat door waarnemers in onze tijd een „vloed” wordt genoemd? En heeft dit niet in steeds meer landen een opmerkelijke uitbreiding van de communistische invloed met zich gebracht, met gevaar voor de economische belangen van de Westerse mogendheden?

En hoe staat het met het eindresultaat? Zegt de profetie dat de „koning van het noorden” de „koning van het zuiden” uit zijn overheersende positie zal stoten? Neen, ze zegt dat de „koning van het noorden” geheel en al ’aan zijn eind zal komen zonder dat er een helper voor hem zal zijn’. Er wordt in de profetie echter niet gezegd dat hij door zijn tegenstander, de „koning van het zuiden”, wordt vernietigd (Dan. 11:44, 45). Wat kan dit betekenen?

Andere bijbelprofetieën onthullen dat juist in deze voorzegde „tijd van het einde” alle politieke natiën, groot en klein, tegenover een strijdkracht zullen komen te staan die verre superieur is aan hun gezamenlijke militaire macht. Die strijdkracht is de macht van God. Ze wordt tot uitdrukking gebracht door bemiddeling van Gods eigen Zoon, Christus Jezus, die als aangestelde wereldregeerder binnenkort „de natiën [zal] slaan” en „hen [zal] weiden met een ijzeren staf”. Door een dergelijke vernietiging zal hij een volledig einde maken aan de politieke worsteling om de wereldheerschappij. Wat zal dit een gezegende bevrijding betekenen voor allen die thans hun vertrouwen niet op enige natie, maar op Christus’ rechtvaardige regering hebben gesteld! — Openb. 19:11-16.

[Illustratie op blz. 7]

Rusland heeft volgens schatting 1500 ICBM’s, in vergelijking met 1054 in het Amerikaanse arsenaal