te bouwen waarop stormrammen werden gemonteerd. Toen drongen zijn strijdkrachten de beide havens van Tyrus binnen en beklommen haar versterkingen.

Na een beleg van zeven maanden, viel Tyrus. Aangezien Alexanders manschappen zelfs nadat de stad reeds was ingenomen, nog op een wanhopig verzet stuitten, staken zij Tyrus in brand. Behalve de 8000 Tyriërs die in de strijd werden gedood, werden er 2000 later als vergeldingsmaatregel ter dood gebracht en werden 30.000 als slaven verkocht.

HET EINDE VAN TYRUS’ GLORIE

Hoewel Tyrus daarna enkele oplevingen kende, ging de bijbelse profetie ten aanzien van haar in vervulling. Thans is er van de vroegere glorie van Tyrus niets meer over. De plaats wordt aangeduid door ruïnes en een kleine zeehaven, Souro genaamd. De Encyclopædia Britannica (1971) merkt op dat ze „van geen speciale betekenis is; in 1961 was het aantal inwoners naar schatting 16.483” (Deel 22, blz. 452). De geschiedenis van Tyrus getuigt tot op deze dag dus van de juistheid van de profetische woorden:

„Ik [Jehovah] ben tegen u, o Tyrus, en ik wil vele natiën tegen u aanvoeren, net als de zee haar golven aanvoert. En zij zullen stellig de muren van Tyrus vernielen en haar torens omverhalen, en ik wil haar stof van haar afschrapen en haar tot een glanzend, kaal oppervlak van een steile rots maken. Een droogplaats voor sleepnetten zal ze worden, midden in de zee.” — Ezech. 26:3-5.

Het lot van Tyrus toont duidelijk aan dat Jehovah God een verraderlijke handelwijze niet licht opneemt. Dit dient ons ervan te doordringen hoe belangrijk het is Gods wil te leren kennen en hem trouw te blijven. Net zoals hij trouweloosheid niet ongestraft zal laten, zal hij ook niet in gebreke blijven zijn loyale dienstknechten te belonen. „God is niet onrechtvaardig”, zo schreef de apostel Paulus aan medegelovigen, „zodat hij uw werk en de liefde die gij voor zijn naam hebt getoond . . . zou vergeten”. — Hebr. 6:10.

Is polygamie voor christenen?

● Onder de kop „Polygamie is Afrikaanse levenswijze” publiceerde de Sunday Times van Lagos, Nigeria, een artikel van de hand van priester N. S. S. Iwe. In een pleidooi voor een progressieve kerk, zei hij dat „de kerk er als gedragslijn en in de praktijk naar moet streven nooit oude wijn in nieuwe flessen te schenken”. Dit is precies het tegenovergestelde van de veel logischer uitspraak van Jezus om geen ’nieuwe wijn in oude flessen’, of eigenlijk ’wijnzakken’, te doen [Vroeger gebruikte men geen flessen, maar deed men de wijn in wijnzakken van huid; naarmate deze ouder werden, werden ze echter droog en hard, waardoor ze niet met de nieuwe wijn konden uitzetten] (Matth. 9:17). Hoewel de priester deze verdraaiing niet verklaarde, gaf hij te kennen dat hij van mening was dat de kerk haar leerstellingen aan de plaatselijke cultuur dient aan te passen. Aangaande polygamie in Afrika zei hij: „Polygamie kan, als betekenisvol aspect van onze cultuur, niet zonder meer veroordeeld worden. Het begrip . . . polygamie verdient een grondige studie en zorgvuldig onderzoek van de zijde van het christendom, want het is een van de eerlijkste begrippen en instellingen van onze cultuur.”

Negentienhonderd jaar geleden zei Christus Jezus dat het oorspronkelijk Gods bedoeling was dat een man en zijn vrouw, en alleen die twee, „één vlees” zouden zijn, waar niemand terecht tussen kon komen (Matth. 19:4-6). Paulus, een apostel van Christus, zei dat mannen die in de christelijke gemeente een verantwoordelijke positie bekleedden, elk de „man van één vrouw” dienden te zijn, als voorbeeld voor de gehele kudde (1 Tim. 3:1, 2, 12). Niettemin laten niet alleen katholieke, maar ook veel protestantse kerken polygamie in hun Afrikaanse gemeenten toe. Klaarblijkelijk bezien zij de bijbelse leer als „oude wijn” die voor hun „nieuwe flessen” ongeschikt is.