Vragen van lezers
● Wanneer een onschuldige huwelijkspartner seksuele betrekkingen met een overspelige partner hervat na te weten te zijn gekomen dat hij of zij overspel heeft gepleegd, vormt zo’n hervatting van de seksuele betrekkingen dan het bewijs dat de onschuldige partner vergeving heeft geschonken?
Seksuele betrekkingen buiten het huwelijk vormen de basis voor echtscheiding, indien de onschuldige partner dit wenst; op grond van dezelfde redenering kan men uit een hervatting van de seksuele betrekkingen opmaken dat er vergeving is geschonken en dat de breuk is geheeld. Anders handelt men niet werkelijk in overeenstemming met het schenken van vergeving. — Matth. 19:9; 5:37.
Wanneer de overspelige partner oprecht berouw heeft en beide huwelijkspartners het oprechte verlangen koesteren om met elkaar samen te werken ten einde de problemen die zich hebben ontwikkeld, op te lossen, dan zou het beslist zeer passend zijn degene die gezondigd heeft, barmhartigheid te betonen en vergeving te schenken. Men dient elke redelijke krachtsinspanning in het werk te stellen om de bestaande huwelijksverhouding in stand te houden, waarbij men beseft dat er waarschijnlijk een tijdlang wat gespannen verhoudingen zullen bestaan en dat er problemen opgelost zullen moeten worden. Aldus zou alles uiteindelijk niet alleen tot zegen kunnen zijn voor het echtpaar en eventuele kinderen die nog thuis zijn, maar zou hierdoor ook een nederlaag worden toegebracht aan de grote huwelijksverwoester, Satan de Duivel.
In sommige gevallen kan het voor de onschuldige partner erg moeilijk zijn een werkelijke basis te vinden om hun huwelijk in stand te houden. Zelfs voordat het overspel aan het licht kwam, zijn er wellicht zeer ernstige problemen geweest met betrekking tot het toepassen van bijbelse beginselen aangaande leiderschap en onderworpenheid. Er is wellicht weinig communicatie geweest, terwijl liefde en respect voor elkaar ver te zoeken waren. Bitterheid, wrok of andere factoren kunnen hebben verhinderd dat de partners zich wederzijds van de huwelijksplicht kweten. Zal er, indien er vergeving wordt geschonken, werkelijk enige verbetering komen in de pogingen om deze ernstige, diepgewortelde problemen op te lossen? De onschuldige partner is wellicht van mening dat de kansen op verbetering erg gering zijn en kan verkiezen zich van de overspelige partner te laten scheiden, zelfs al zal dit aanpassingen in het leven vereisen, zoals het trauma van een scheiding onder de ogen te zien en mogelijk de noodzaak om regelingen voor andere huisvesting te treffen, de zorg voor eventuele kinderen, enzovoort. Ook moet in gedachte gehouden worden dat Jehovah ’echtscheiding haat’. — Mal. 2:16.
Dit zijn allemaal factoren die de onschuldige partner moet overwegen wanneer hij of zij de beslissing neemt wel of geen vergeving te schenken. Dit dient hij of zij te doen voordat de seksuele betrekkingen worden hervat, voordat men weer gebruik maakt van de intieme privileges die aan getrouwde personen voorbehouden zijn. Praten over de kwestie, terreinen bespreken waarop er problemen bestaan, proberen tot overeenstemming te komen en vaststellen of beiden werkelijk bereid zijn er moeite voor te doen liefde en respect in het huwelijk op te bouwen, zijn allemaal dingen die gedaan kunnen worden zonder dat dit inhoudt dat er vergeving wordt geschonken. Maar wanneer de onschuldige partner zichzelf emotioneel zo ver brengt dat hij of zij er weer toe kan komen seksuele betrekkingen met de overspelige partner te hebben, moet men aannemen dat de onschuldige partner onvoorwaardelijke vergeving schenkt en de bekend geworden ontrouw niet zal gebruiken als basis voor het verkrijgen van een schriftuurlijke echtscheiding met het recht te hertrouwen.
Wanneer de onschuldige partner aldus consequent handelt in het schenken van vergeving, bootst hij of zij hierin Jehovah na, zonder de schuldige zijn of haar vroegere zonden steeds voor te houden en hem of haar voortdurend te herinneren aan wat er in het verleden is gebeurd (Ps. 103:3, 8-14; Jes. 55:7; Ef. 4:32; 1 Petr. 4:8; 1 Joh. 1:9). Dit legt degene die vergeving ontvangt natuurlijk de verantwoordelijkheid op dit te waarderen en een herhaling van de overtreding te vermijden.
Het is inderdaad waar dat er zich naderhand soms tragische, onvoorziene problemen ontwikkelen die, indien men dit geweten had, de onschuldige partner aanleiding gegeven zouden kunnen hebben om geen vergeving te schenken en ook de seksuele betrekkingen niet te hervatten. In plaats dat zo’n eventuele ontwikkeling een reden vormt om het huwelijk te ontbinden, legt de mogelijkheid dat er zulke problemen zullen ontstaan er des te meer de nadruk op hoe belangrijk het is dat de onschuldige partner zorgvuldig alle factoren overweegt en geen haastig besluit neemt wanneer hij of zij voor de beslissing staat wel of geen vergeving te schenken.
Een dergelijke situatie doet zich zelfs voor wanneer het door de vrouw gepleegde overspel ertoe heeft geleid dat zij zwanger is geworden en de man dit niet weet op het moment dat hij de seksuele betrekkingen met zijn vrouw hervat. De mogelijkheid van zwangerschap is beslist een factor die de man in aanmerking zal moeten nemen wanneer hij beslist of hij zijn vrouw vergeving kan schenken en kan terugnemen. Praktische wijsheid schrijft voor dat hij zo lang wacht totdat definitief vastgesteld kan worden of zij zwanger is van een andere man. Gesteld echter dat hij haar vergeeft en betrekkingen met haar heeft voordat hij weet of zij zwanger is, wat dan? Hij had van tevoren moeten besluiten dat hij bereid was de mogelijkheid te aanvaarden dat zij zwanger is en dat, indien zijn vrouw een kind zou baren, hij dit kind in zijn huisgezin zou accepteren en ervoor zou zorgen alsof het van hemzelf was.
Het spreekt vanzelf dat wanneer „hoererij” van de zijde van een gelovige huwelijkspartner aan het licht komt, dit onder de aandacht van het lichaam van ouderlingen in de gemeente gebracht dient te worden (Matth. 19:9). Indien de schuldige partij dit niet doet, heeft de onschuldige partner de verantwoordelijkheid de overtreding te melden, opdat Jehovah’s gemeente rein gehouden kan worden. Indien de schuldige oprecht berouw heeft, kan hij of zij in de gemeente gehandhaafd blijven, en dit zou zelfs het geval zijn indien de onschuldige partner het niet zou verkiezen vergeving te schenken. Indien er geen berouw is, zal de schuldige partner worden uitgesloten, zelfs al zou de onschuldige partner het verkiezen vergeving te schenken en bij de uitgesloten partner te blijven wonen.
Dit alles beklemtoont dat huwelijksverantwoordelijkheden niet licht opgevat kunnen worden. Alleen „hoererij” van de zijde van iemands huwelijkspartner geeft de ander schriftuurlijke gronden om het huwelijk te ontbinden ten einde in de toekomst eventueel te kunnen hertrouwen. Maar als de huwelijksintimiteiten eenmaal zijn hervat, moeten zowel de christelijke gemeente als het echtpaar consequent zijn door de bekend geworden, in het verleden bedreven „hoererij” niet langer te bezien als een basis op grond waarvan het huwelijk ontbonden kan worden. Het echtpaar dient, terwijl zij naar Jehovah opzien, er ijverig aan te werken liefde en respect in hun verhouding op te bouwen, opdat hun huwelijk door een fijne mate van geluk gekenmerkt zal worden en succesvol zal zijn.