de werkelijke betekenis van het Koninkrijk? (Hand. 1:6; vergelijk Lukas 19:11; 24:21.) Waren de gezalfde christenen in Thessaloníka niet vol ongeduld om „de tegenwoordigheid van onze Heer Jezus Christus” en „de dag van Jehovah” te zien? — 2 Thess. 2:1, 2.

15. Uit welke voorbeelden blijkt dat het niet onschriftuurlijk is van de chronologie gebruik te maken ten einde te trachten vast te stellen wanneer Gods voornemens op het punt staan vervuld te worden, en wat hebben, zowel vroeger als nu, veel getrouwe dienstknechten van Jehovah uitgeroepen?

¹⁵ Er is niets fundamenteel onschriftuurlijks aan om van de chronologie gebruik te maken ten einde te trachten „de bestemde tijd” te weten te komen voor de vervulling van Gods voornemens (Hab. 2:3). Daniël berekende wanneer er een eind zou komen aan de verwoesting van Jeruzalem (Dan. 9:1, 2). Het getrouwe joodse overblijfsel uit de eerste eeuw verwachtte de komst van de Messías omdat zij op grond van een profetie het einde van een tijdsperiode hadden berekend (Dan. 9:25; Luk. 3:15). Aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw werden christenen in staat gesteld al geruime tijd voor 1914 vol verwachting naar Gods Koninkrijksheerschappij uit te zien omdat zij berekend hadden wanneer „de bestemde tijden der natiën” zouden eindigen (Luk. 21:24; Dan. 4:16, 17). Het was dan ook begrijpelijk waarom er moeite werd gedaan om aan de hand van andere bijbelse tijdsaanduidingen te proberen erachter te komen wanneer de lang gekoesterde verwachtingen werkelijkheid zouden worden. Getrouwe dienstknechten van Jehovah in het verleden riepen uit: „Hoe lang, o Jehovah?” — Jes. 6:11; Ps. 74:10; 94:3.

Waarom ’ons gereed houden’?

16. (a) Moeten wij uit Markus 13:32 opmaken dat het ons niet dient te interesseren wanneer het einde komt? (b) Welk „teken” is duidelijk waarneembaar, maar op welk andere „teken” wachten wij?

¹⁶ Daar Jezus duidelijk vermeldde dat geen mens „die dag” of „het uur” kon weten waarop de Vader zijn zoon het bevel zal geven tegen Satans goddeloze samenstel van dingen te ’komen’, vragen sommigen zich misschien af: ’Waarom is het zo dringend noodzakelijk om vol verwachting naar het einde uit te zien?’ Het is dringend noodzakelijk omdat Jezus er praktisch in één adem aan toevoegde: „Blijft toezien, blijft wakker . . . waakt” (Mark. 13:32-35). Het „teken” van Jezus’ parousia is sedert 1914 duidelijk waarneembaar. Wij wachten nu op „het teken van de Zoon des mensen”, wanneer hij ’komt’ als Jehovah’s Scherprechter.

17, 18. (a) Waarom gebood Jezus de eerste-eeuwse christenen uit de stad Jeruzalem te vluchten zodra zij het teken van haar dreigende verwoesting zagen? (b) Waarom zou het gevaarlijk zijn de dringendheid van onze tijd te rationaliseren?

¹⁷ Toen Jezus de eerste-eeuwse christenen in Judéa een teken gaf waaraan zij zouden weten dat de tijd gekomen was om uit Jeruzalem te vluchten, beklemtoonde hij de noodzaak om onmiddellijk tot handelen over te gaan (Luk. 21:20-23). Waarom al die dringendheid, daar er tussen het verschijnen van het teken in 66 G.T. en de werkelijke verwoesting van Jeruzalem in 70 G.T. bijna vier jaar verstreken? Omdat Jezus wist dat als zij talmden, zij hun vlucht zouden blijven uitstellen en uiteindelijk door de Romeinse legers overvallen zouden worden.

¹⁸ Zo zou het ook thans voor christenen hoogst gevaarlijk zijn als zij de dringendheid van onze tijd zouden rationaliseren en een „kruissnelheid”-houding zouden aannemen waaruit twijfel aan de nabijheid van het einde spreekt.

19. Welke waarschuwing gaven Petrus en Jezus?

¹⁹ De parousia of tegenwoordigheid van Christus duurt nu al ruim zeventig jaar, en zijn ’komst’ om op „Jehovah’s dag” het oordeel aan Satans wereld te voltrekken, nadert snel. De apostel Petrus zegt dat deze dag zal „komen als een dief”, en hij voegt eraan toe dat wij ’de tegenwoordigheid van de dag van Jehovah moeten verwachten en goed in gedachte moeten houden’ (2 Petr. 3:10-12). Jezus waarschuwde ons ook: „Schenkt . . . aandacht aan uzelf, dat uw hart nooit bezwaard wordt met overmatig eten en overmatig drinken en zorgen des levens, en die dag plotseling, in een ogenblik, over u komt als een strik. . . . Blijft dan wakker.” — Luk. 21:34-36.

20. Waarvoor dienen wij dankbaar te zijn, en hoe zal de juiste christelijke verwachting een bescherming voor ons zijn?

²⁰ Wat gelukkig en dankbaar moeten Jehovah’s Getuigen zijn dat zij door de getrouwe en waakzame „slaaf”-klasse geestelijk wakker zijn gehouden! De juiste christelijke verwachting zal gedurende deze hachelijke „laatste dagen” een bescherming voor ons zijn en ons ertoe aanzetten ijverig deel te nemen aan de prediking van „dit goede nieuws van het koninkrijk”. Daardoor zullen wij anderen helpen waakzaam te blijven en zullen wij het einde overleven om het nieuwe samenstel van dingen binnen te gaan waarin ’rechtvaardigheid zal wonen’. — 2 Tim. 3:1-5; Matth. 24:14; 2 Petr. 3:13.

„Wij herinneren ons nog goed . . . de uien en het knoflook!”

Niet alleen waren er in het oude Egypte uien en knoflook in overvloed, maar klaarblijkelijk waren de daar gekweekte soorten van een bijzonder goede kwaliteit. In Plants and Trees of Scripture (Planten en bomen in de bijbel) beweerde de bijbelgeleerde F. Hasselquist dat „iedereen die in Egypte uien heeft geproefd, moet toegeven dat er nergens in de wereld betere te krijgen zijn”. Klaarblijkelijk werden uien en knoflook in grote hoeveelheden gegeten door de arbeiders die aan de piramiden werkten. De Griekse geschiedschrijver Herodotus berichtte dat volgens een inscriptie in de grote piramide van Cheops (Choefoe) „daaraan 1600 talenten zilver waren ten koste gelegd”. Indien dit bedrag betrouwbaar is, zou dat neerkomen op meer dan 80 miljoen gulden in huidige valuta.

Gezien de populariteit en de uitstekende kwaliteit van de uien en het knoflook in het oude Egypte, is het niet verbazingwekkend dat de Israëlieten, ontevreden als zij in de wildernis waren, wegens deze smakelijke plantenkost naar Egypte wilden terugkeren (Num. 11:4, 5). Zij waren bereid hun vrijheid prijs te geven enkel om deze simpele genoegens te smaken. Hoe gemakkelijk kunnen zelfs alledaagse dingen tot een valstrik worden en iemand de belangrijkere dingen in het leven doen vergeten!