„Uw woord is waarheid”

„Leer ons bidden”

ZONDER enige vorm van geestelijk contact is het moeilijk een goede, warme verstandhouding met anderen te ontwikkelen of te handhaven. Evenzo kan er ook met de Schepper, Jehovah God, geen warme verstandhouding worden bewaard, indien men niet door middel van gebed contact met hem heeft. Daar christelijke ouders dit beseffen, voelen zij zich verantwoordelijk hun kinderen te leren bidden. Wat zij hun kinderen leren, moet natuurlijk gebaseerd zijn op de bijbel, Gods Woord der waarheid. Het voorbeeld dat Jezus stelde toen hij zijn discipelen over het gebed onderwees, kan als patroon dienen voor de wijze waarop ouders, en in het bijzonder opgedragen christelijke vaders, hierbij te werk dienen te gaan.

Nadat Jezus bij een bepaalde gelegenheid een gebed had opgezonden, benaderde een van zijn discipelen hem, en zei: „Heer, leer ons bidden, zoals Johannes het ook aan zijn discipelen heeft geleerd.” In antwoord op dit verzoek, verschafte Jezus een model of voorbeeld voor gebeden: „Wanneer gij bidt, zegt dan: ’Vader, uw naam worde geheiligd. Uw koninkrijk kome. Geef ons ons brood voor de dag naar de dag het vereist. En vergeef ons onze zonden, want ook wij vergeven een ieder die bij ons in de schuld staat; en breng ons niet in verzoeking.’” — Luk. 11:1-4.

Toen Jezus dit modelgebed gaf, had hij niet in gedachten dat zijn volgelingen het uit hun hoofd zouden leren en het daarna geregeld zouden opzeggen. Dit blijkt wel uit het feit dat Jezus bij een vroegere gelegenheid afwijkende bewoordingen gebruikte toen hij hetzelfde modelgebed onderwees (Matth. 6:9-13). Bij die gelegenheid liet hij aan het gebed de opmerking voorafgaan: „Als gij echter bidt, zegt dan niet steeds weer dezelfde dingen, zoals de mensen der natiën doen, want zij menen dat zij door veel woorden te gebruiken, verhoord zullen worden. Wordt daarom niet als zij, want God, uw Vader, weet welke dingen gij nodig hebt voordat gij hem er ook maar om vraagt.” — Matth. 6:7, 8.

Dienovereenkomstig kunnen christelijke ouders, met Jezus’ modelgebed als basis, hun kinderen helpen inzien welke dingen een passend onderwerp van gebed vormen — de rechtvaardiging van Gods naam, de komst van Gods koninkrijk — wat de vernietiging zal betekenen van de vijanden ervan — onze dagelijkse behoeften en vergeving van zonden. Natuurlijk staan er nog veel meer gebeden in de bijbel opgetekend, vooral in Psalmen, en deze kunnen voor aanvullend onderricht worden gebruikt.

Na het modelgebed te hebben gegeven, vertelde Jezus een illustratie waarin duidelijk Jehovah’s bereidheid om gebeden te beantwoorden, werd beklemtoond. Jezus vermeldde de toepassing door te zeggen: „Als daarom gij, ofschoon gij boos zijt, goede gaven aan uw kinderen weet te geven, hoeveel te meer zal dan de Vader in de hemel heilige geest geven aan hen die hem erom vragen!” (Luk. 11:13) Ouders kunnen Jezus’ voorbeeld in dit opzicht navolgen door hun kinderen te helpen beseffen dat Jehovah God beslist naar gebeden luistert en ze verhoort. Een goede manier waarop ouders dit kunnen doen, is door te vertellen hoe Jehovah hun eigen persoonlijke gebeden heeft verhoord.

Wil men bij het onderwijs over het gebed het hart van de kinderen bereiken, dan moeten zij kunnen zien dat hun ouders voor leiding in hun leven op Jehovah God vertrouwen. De diepte van toewijding en de dankbaarheid die in de woorden van hun vader tot uiting komen wanneer hij het gezin in een oprecht gebed voorgaat, kan op hen een heilzame invloed hebben. Het kan hen ertoe bewegen Jehovah in gebed te naderen.

Kinderen moet ook onderwezen worden wat de juiste manier is om God in gebed te naderen. De noodzaak hiervan kan aan de hand van een illustratie uit het dagelijks leven worden aangetoond. Als iemand, om een voorbeeld te nemen, een vriend bezoekt, geeft hij op de een of andere wijze te kennen dat hij er is; hij loopt niet zo maar het huis binnen. In veel landen klopt men bij aankomst op de deur. Zo bestaat er ook een juiste manier om God, de Universele Soeverein, te naderen, en wel, door bemiddeling van Jezus Christus. Tegen zijn discipelen zei Jezus: „Niemand komt tot de Vader dan door bemiddeling van mij. Indien gij iets vraagt in mijn naam, ik zal het doen.” — Joh. 14:6, 14.

Wanneer kinderen de gebeden van anderen horen, zullen zij opmerken dat vaak aan het begin van het gebed de smekingen en uitingen van dank in de naam van Jezus worden opgezonden, en ook dat het gebed in de naam van Jezus wordt besloten. Als kinderen is verteld dat Gods Zoon uitdrukkelijk heeft gezegd dat gebeden in zijn naam dienen te worden opgezonden, zullen zij dit ook gaan doen.

Het zal kinderen ook opvallen dat gebeden gewoonlijk met het woord „amen” besloten worden. Het zou daarom goed zijn hun de betekenis van deze uitdrukking uit te leggen. Amen betekent „waarlijk”, „het zij zo”. Het woord „amen” houdt in dat men volledig achter het gebed staat, dat men vertrouwen heeft in Gods vermogen om het gebed te verhoren en dat men vurig hoopt dat hij het ook zal verhoren.

Als het gehele gezin bijeen is, zal de christelijke vader gewoonlijk zijn vrouw en kinderen in gebed voorgaan. Maar hij dient er zeker van te zijn dat zijn kinderen ook de innerlijke wens hebben om voor zichzelf te bidden. Het zou daarom goed zijn als hij erop zou wijzen dat in zijn geval de gezinsgebeden die hij uitspreekt niet voldoende zijn, maar dat hij ook persoonlijke dingen heeft die hij in gebed aan Jehovah voorlegt. Hij kan zijn kinderen aanmoedigen dit eveneens te doen, misschien voordat zij naar bed gaan of als zij ’s morgens opstaan. Ook kan hij er bij zijn kinderen door woord en voorbeeld de nadruk op leggen dat er in gebeden niet herhaaldelijk hetzelfde gezegd dient te worden. Wanneer er in het hart van de kinderen juiste beweegredenen aanwezig zijn, zullen zij zichzelf vrijelijk tegenover hun hemelse Vader uiten.

Misschien zullen de gebeden van de kinderen in het begin erg kort zijn. Maar als deze gebeden voortspruiten uit een dankbaar gestemd hart, hebben ze waarde in de ogen van Jehovah God. Jezus beschreef in een van zijn gelijkenissen hoe een belastinginner in gepaste nederigheid bad: „O God, wees mij zondaar genadig” (Luk. 18:13). Dat oprechte, hoewel korte gebed, had veel grotere waarde dan dat van de trotse Farizeeër, die bad: „O God, ik dank u dat ik niet zo ben als de rest van de mensen: afpersers, onrechtvaardigen, overspelers, of zelfs zoals deze belastinginner. Ik vast tweemaal per week, ik geef tienden van alle dingen die ik verwerf.” — Luk. 18:11, 12.

Als ouders er dus voor zorgen dat hun onderwijzingen in overeenstemming zijn met Gods Woord, hoeven zij zich niet overmatig bezorgd te maken over wat hun kinderen in hun persoonlijke gebeden tegen Jehovah zeggen. Zolang de kinderen in hun hart de juiste beweegreden bezitten, zullen zij geestelijke vorderingen blijven maken. Ouders moeten misschien zelfs oppassen dat zij hun kinderen niet beletten zichzelf in hun persoonlijke gebeden vrij, vanuit het hart, te uiten. Een menselijke vader zal het zeker niet op prijs stellen wanneer zijn vrouw erop zou toezien dat alle kinderen op precies dezelfde wijze iets aan hem zouden vragen of hem met dezelfde woorden zouden bedanken. Jehovah God koestert met betrekking hiertoe geen andere gevoelens, want hij heeft de mens naar zijn beeld gemaakt. Daarom kunnen ouders blij zijn wanneer hun onderwijs en goede voorbeeld hun kinderen ertoe brengt zelf, met eigen woorden, tot God te bidden.

Kort samengevat kan men dus zeggen dat ouders zich, wanneer zij hun kinderen in verband met het gebed onderwijzen, erop kunnen toeleggen bij hun kleintjes waardering op te bouwen voor Jehovah God, de Hoorder van het gebed. Zij zullen ook moeten bespreken waarom bidden van essentieel belang is en welke dingen een onderwerp van gebed vormen. De bijbel dient de basis te zijn voor dergelijk onderricht, omdat hij over onderwerpen als deze de waarheid bevat. Ook het voorbeeld dat de ouders stellen, dient van diepe waardering voor Jehovah God en de voorziening van het gebed te getuigen. Zulk door middel van woord en voorbeeld gegeven onderwijs, zal heel wat inspanning vergen. Maar dat is het zeker waard.