Vragen van lezers

● Hoe is Jezus’ raad in Matthéüs 6:7 tegen lange en herhaaldelijk opgezegde gebeden — met het oog op enkele van de lange gebeden die in de bijbel staan opgetekend — van toepassing op persoonlijke en openbare gebeden? — M.F., V.S.

In de Bergrede veroordeelde Jezus religieuze huichelaars die graag „in de synagogen . . . [staan] te bidden om door de mensen gezien te worden” (Matth. 6:5). Hun beweegreden was slecht. Hun gebeden waren geen oprechte, nederige uitingen. Daarom gaf Christus de raad: „Als gij . . . bidt, zegt dan niet steeds weer dezelfde dingen, zoals de mensen der natiën doen, want zij menen dat zij door veel woorden te gebruiken, verhoord zullen worden.” Of, zij „denken dat God hen wegens hun lange gebeden zal verhoren”. — Matth. 6:7; Today’s English Version.

Tegen dat Jezus op aarde kwam, hadden de huichelachtige religieuze leiders van het judaïsme elke houding en elk gebaar bij het bidden omschreven en hadden zij vaste, zich herhalende gebedsformules. Het gebed in het openbaar was bij hen ontaard in een werk van zelfrechtvaardiging waardoor verdienste verworven en vroomheid tentoon gespreid kon worden. Zulke leiders hebben misschien indruk gemaakt op enkele lichtgelovige mensen, doch zij maakten geen indruk op God. Die huichelaars, met hun „lange gebeden”, stond een zwaarder oordeel te wachten. — Luk. 20:47.

Het is waar dat een paar van de juiste gebeden in de Schrift een aanzienlijke lengte hadden. Zoals Salomo’s gebed bij de inwijding van de tempel in de bijbel is weergegeven, kan het opzenden ervan wel tien minuten in beslag hebben genomen (1 Kon. 8:23-53; 2 Kron. 6:14-42). Johannes’ verslag van een gebed dat Jezus op de laatste avond waarop hij met zijn discipelen samen was, heeft opgezonden, neemt zesentwintig verzen in beslag (Joh. 17:1-26; zie ook Nehemía 9:5-38). Dit waren speciale openbare gebeden die op unieke tijdstippen werden opgezonden. God verhoorde Salomo’s gebed en keurde het goed en stellig ook dat van Jezus (2 Kron. 7:12; Joh. 11:42). En wij zijn dankbaar dat deze uitgebreide gebeden voor ons in de bijbel werden opgetekend.

Uit de voorbeelden van aanvaardbare gebeden in de bijbel kunnen wij zien dat Jezus niet zozeer kritiek had op de lengte van gebeden, doch op de onjuiste beweegreden die aan de lange, herhaaldelijk opgezegde en van praalzucht getuigende gebeden ten grondslag lag. Vandaar dat als Salomo, Jezus of andere geestelijk gezinde en evenwichtige mensen met een goede beweegreden en uit oprechtheid lange gebeden opzonden, Jehovah dit niet afkeurde.

Er zijn geen door de Schrift bekrachtigde regels nodig of voorhanden voor de lengte van openbare of persoonlijke gebeden — ze kunnen in lengte variëren.

Soms kunnen speciale beproevingen, problemen of omstandigheden een lang gebed passend maken, vooral een persoonlijk gebed. In de hof van Gethsémane bad Jezus geruime tijd, en vlak voordat hij de twaalf apostelen uitkoos, „bracht [hij] de gehele nacht door in gebed”. — Luk. 6:12; 22:41-45.

Aan de andere kant staan er in de bijbel een overvloed van voortreffelijke gebeden die uiterst kort waren en alleen over de zaak in kwestie handelden (Neh. 2:4; 1 Kon. 18:36, 37; 2 Kon. 6:17, 18; Joh. 11:41, 42; Hand. 1:24, 25). Zouden, hoewel bij de bovengenoemde gevallen misschien ook andere aangelegenheden ter sprake gebracht hadden kunnen worden, deze op het moment gepast zijn geweest? Klaarblijkelijk dachten degenen die baden, van niet. En wij herinneren ons de kortheid van het modelgebed waarin Jezus heeft voorzien. — Matth. 6:9-15.

Kennelijk zijn de omstandigheden in aanmerking genomen. Heeft Jezus, hoewel hij wist dat het niet verkeerd was de hele nacht te bidden, buitengewoon lang gebeden voordat hij de vierduizend te eten gaf? De bijbel zegt: „Hij nam de zeven broden, sprak een dankgebed uit en brak ze, waarna hij ze aan zijn discipelen gaf om ze uit te reiken” (Mark. 8:6). Evenzo dienen thans op gemeentevergaderingen de omstandigheden in aanmerking genomen te worden. Bij de viering van het avondmaal des Heren worden bijvoorbeeld vier afzonderlijke gebeden opgezonden. Als deze alle erg lang waren, zouden de ordelijke regeling voor het gebruik van de zaal en de bespreking zelf wellicht onnodig ontwricht worden. Er moet evenwicht zijn en een goed oordeel worden gebruikt.

Alles wel beschouwd, dienen wij uit Jezus’ opmerkingen over de gebeden van de religieuze leiders echter te leren dat het in de allereerste plaats om de juiste beweegreden en gedachte gaat. Een christen die bidt, dient er zeker van te zijn dat hij zijn gebed niet uitbreidt opdat de toehoorders zullen denken dat hij meer „geestelijk gezind” is. Hij dient ook geen bloemrijke taal te gebruiken ten einde op anderen indruk te maken. Het gebed tot onze liefdevolle hemelse Vader is een wonderbaar voorrecht, waarvan wij geregeld en met oprechtheid en nederigheid voordeel dienen te trekken (Luk. 18:13, 14). Als wij het in dit licht bezien, kunnen de lengte en het onderwerp van onze openbare of persoonlijke gebeden aan de gelegenheid en de behoefte worden aangepast.