Hoe christenen „geen deel van de wereld” zijn
CHRISTENEN zijn overal bekend met de verklaring die Jezus in gebed tot Jehovah God deed: „Zij [Jezus’ discipelen] zijn geen deel van de wereld, evenals ik geen deel van de wereld ben” (Joh. 17:16). Wat betekent dit? Wat wordt er bedoeld met de „wereld” waarvan christenen geen deel dienen te vormen? Op welke wijze moeten christenen zich ervan afgescheiden houden?
De apostel Paulus zei tot christenen dat zij niet zoals andere mensen gebruik van de wereld moesten maken, „want”, aldus zijn woorden, „het toneel van deze wereld is bezig te veranderen”, net als de snel veranderende tonelen in een toneelspel (1 Kor. 7:29-31). En de apostel Johannes beschreef als volgt wat christenen in verband met de wereld dienen te vermijden: „Alles wat in de wereld is — de begeerte van het vlees en de begeerte der ogen en het opzichtige geuren met de middelen voor levensonderhoud die men heeft — spruit niet voort uit de Vader, maar uit de wereld.” — 1 Joh. 2:16.
Ja, de immoraliteit en de hebzucht die leiden tot diefstal, afpersing, moord en andere misdrijven, alsook het nastreven van materialisme, komen voort uit „de begeerte van het vlees en de begeerte der ogen”. En dit kwaaddoen wordt nog verergerd en gestimuleerd door de neiging van de wereld tot „het opzichtige geuren met de middelen voor levensonderhoud”, wat op zijn beurt weer een zucht naar macht, aanzien en status schept. Het kweekt trots, nationalisme en racisme, wat leidt tot haat, oorlogen en revoluties. Een christen moet daarom al deze uitingen van de slechte verlangens van de wereld vermijden. Ze mishagen niet alleen de Vader, Jehovah God, maar, zoals de apostel zegt: „De wereld gaat bovendien voorbij en ook haar begeerte, maar wie de wil van God doet, blijft in eeuwigheid.” — 1 Joh. 2:17.
Neem hierbij in aanmerking hoe ijdel het is uw hoop en vertrouwen in deze wereld te stellen en met haar mee te gaan. Denk bijvoorbeeld eens aan de pracht en praal van het Romeinse Rijk. Stelt u zich eens voor dat u in die tijd had geleefd. Het Romeinse staatsburgerschap was een veelgezochte beloning. Het Romeinse nationalisme vierde hoogtij. Er werd voor de Romeinse keizers wierook gebrand alsof ze goden waren. Hoe dwaas leek het niet om die rite niet te willen volvoeren en zich daardoor de nationalistische woede van het volk op de hals te halen! Wat leek het niet onverstandig die blijvendheid van het grote Romeinse Rijk in twijfel te trekken!
Maar waar is dat rijk nu? Elke vermoedelijke grootheid die het eens mag hebben bezeten, ligt nu begraven onder het stof der geschiedenis. En andere natiën en koninkrijken hebben een zelfde lot ondergaan. Zeker, het „toneel van deze wereld” verandert en spoedig zal het „toneelspel” volledig afgelopen zijn. Waarom zouden dan christenen, die een blijvende hoop hebben, hun hoop en vertrouwen stellen in iets wat voorbijgaat?
Neutraal, maar met respect voor de autoriteiten
Bij het navolgen van Jezus Christus gehoorzamen zijn discipelen zijn gebod „geen deel van de wereld” te zijn. Het is voor een christen van fundamenteel belang geen deel te hebben aan de religies van de wereld of aan haar politieke of militaire aangelegenheden. Christenen zijn neutraal. Zij vermijden oecumenische bewegingen of deelname aan enige strijd of oorlog tussen de partijen van deze wereld. Dit omdat de wereld, ten gevolge van haar verkeerde verlangens, de vijand is van God. Ze is het werktuig geworden van Gods grootste tegenstander, Satan de Duivel. Hij wordt „de god van dit samenstel van dingen” genoemd en zijn vijandigheid ten opzichte van God en Christus blijkt uit het feit dat hij „de geest van de ongelovigen heeft verblind opdat het verlichtende licht van het glorierijke goede nieuws over de Christus, die het beeld van God is, niet zou doorschijnen.” — 2 Kor. 4:4-
Kort vóór zijn dood zei Jezus tot zijn discipelen: „In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar schept moed! ik heb de wereld overwonnen” (Joh. 16:33). Hij zei ook: „Ik zal niet veel meer met u spreken, want de heerser van de wereld [Satan de Duivel] is op komst [om Jezus om te brengen]. En hij heeft geen vat op mij” (Joh. 14:30). Jezus overwon de wereld niet met militair geweld. Hij overwon haar door niet aan haar gelijkvormig te worden, door zich niet door haar te laten opslokken. Hij zou een wereldregeerder hebben kunnen worden, eenvoudig door een compromis aan te gaan en zijn rechtschapenheid ten opzichte van God te verbreken, maar dan zou hij enkel een heerser zijn geweest over een corrupt samenstel van dingen, onder Satan (Matth. 4:8-11). Hij zag naar Jehovah God op die hem op Zijn bestemde tijd met Koninkrijksmacht zou bekleden. — Hebr. 12:2; Hand. 1:6, 7.
Jezus gaf het voorbeeld voor christenen. Hij veroordeelde, toen hij als jood onder de Wet stond, de joodse religieuze leiders, die de Wet geweld aandeden. Hij toonde respect voor autoriteiten, maar koos nooit partij in politieke kwesties (Matth. 22:15-22). Om die redenen werd hij door de wereld en haar vertegenwoordigers gehaat, vooral door het religieuze deel ervan. — Joh. 11:47, 53; 15:17-19.
Net als Jezus Christus hebben ook Jehovah’s christelijke getuigen, die zijn voorbeeld willen volgen, respect voor officieel benoemde autoriteiten. Zij erkennen de regeringen en de heersers van deze wereld als de „superieure autoriteiten” waaraan iedere christelijke ziel in onderworpenheid moet zijn. Dit doen zij niet enkel uit vrees voor straf, maar vooral vanwege hun geweten (Rom. 13:1, 5). Zij ’betalen caesar terug wat van caesar, maar God wat van God is’ (Matth. 22:21). Om die reden kunnen zij niet wat van God is — toewijding, aanbidding, hun leven en totale dienst — aan „caesar” geven. Dit is in overeenstemming met wat de apostelen ten overstaan van de joodse bestuurders zeiden: „Wij moeten God als regeerder meer gehoorzamen dan mensen.” — Hand. 5:29.
Jehovah’s Getuigen erkennen het autoriteitsbeginsel dat door de apostel Paulus als volgt onder woorden werd gebracht: „Ik wil echter dat gij weet dat het hoofd van iedere man de Christus is; de man is op zijn beurt het hoofd van de vrouw en God het hoofd van de Christus” (1 Kor. 11:3). Zij bezien het huwelijk als een compagnonschap waarin de man de leidinggevende positie inneemt en verantwoordelijk is voor alle uiteindelijke beslissingen die in het gezin worden genomen. Vader en moeder hebben samen autoriteit over de kinderen, zowel volgens de Schrift als volgens de wet (Ef. 6:1). Van hen wordt verlangd dat zij hun kinderen grootbrengen „in het strenge onderricht en de gezaghebbende raad van Jehovah”, waarbij de vader de voornaamste verantwoordelijkheid heeft. — Ef. 6:4.
Belangstelling voor de gemeenschap
Het doel van Jehovah’s Getuigen is mensen in de gelegenheid te stellen bijbels onderricht te ontvangen. Om die reden gebruiken zij hun tijd en andere middelen zoveel mogelijk ten dienste van de verbreiding van het „goede nieuws” van Gods koninkrijk onder de mensen. Zij beseffen dat het een bijzonder belangrijk werk is om mensen te wijzen op Gods voorziening van blijvende verlichting. Daarom ook dat zij geen religieuze instellingen zoals ziekenhuizen en scholen bouwen. Zij betalen belasting om openbare instellingen van dien aard in stand te houden, en betalen ook graag voor de diensten die zulke ziekenhuizen en scholen verlenen. Kan men zeggen dat Jehovah’s Getuigen, door geen privé-ziekenhuizen en -scholen te bouwen en zich hierin niet bij andere kerken of organisaties aan te sluiten, geen burger- of gemeenschapszin tonen?
Nee, Jehovah’s Getuigen hebben de beste belangen van de gemeenschap op het oog. De feiten onthullen dat Jehovah’s Getuigen de gemeenschap of de regering niet bedriegen door te knoeien met hun belastingaangifte, door anderen te frauderen of de wet te overtreden. Integendeel, door de wet te gehoorzamen, verhogen zij het morele peil van de gemeenschap. Algemeen wordt waargenomen dat degenen die de bijbelse leer van Jehovah’s Getuigen accepteren, hun leven veranderen en betere burgers worden. Op dit moment is er over de gehele aarde ’een honger, niet naar brood, en een dorst, niet naar water, maar naar het horen van de woorden van Jehovah’ (Amos 8:11, 12). Hoewel Jehovah’s Getuigen de waarde van ziekenhuizen en scholen beseffen, weten zij ook dat de stichting hiervan een verantwoordelijkheid is die bij de staat berust en daarom keren zij zich niet af van hun belangrijkere opdracht om de mensen met levenreddende kennis van God te bereiken. Deze boodschap van God geeft mensen blijvende hulp, aanmoediging en hoop. Zij bezien deze door God opgedragen activiteit als een middel om de beste vorm van onderwijs en therapie te verschaffen.
Aangezien ’het toneel van deze wereld bezig is te veranderen’ en in feite volledig zal verdwijnen, waarbij de enige dingen die zullen overblijven, de dingen zijn die te maken hebben met Gods koninkrijk, bouwen Jehovah’s Getuigen aan het enige dat blijvend is (1 Kor. 7:31; 1 Joh. 2:17; Hebr. 12:27, 28). De apostel verklaart: „De dingen die men ziet, zijn tijdelijk, maar de dingen die men niet ziet, zijn eeuwig” (2 Kor. 4:18). Behalve dat Jehovah’s christelijke getuigen hun persoonlijkheid veranderen, hebben zij tevens een hoop die hen in staat stelt in een woelige wereld het evenwicht te bewaren. Zij weten dat God het voornemen heeft een „nieuwe aarde” te brengen waarin rechtvaardigheid zal wonen en zij zien uit naar een volledige genezing van hun lichamelijke gebreken. — 2 Petr. 3:13.
[Illustratie op blz. 4]
Waarom moeten christenen het thans zo algemene „opzichtige geuren” vermijden?