op de paschadag ter dood te brengen. Dus ook al stond Jezus op het punt naar de hof van Gethsémane te gaan, waar hij gearresteerd zou worden, toch achtte hij het niet zinloos de gelijkenis van de wijnstok en de ranken aan zijn discipelen te vertellen.

15. Wie is volgens Johannes 15:1-5 de bebouwer van „de ware wijnstok”, en wat doet hij met de ranken op grond van het feit of ze al dan niet vruchten voortbrengen?

¹⁵ „Ik ben de ware wijnstok”, zei Jezus, „en mijn Vader is de bebouwer. Elke rank aan mij die geen vrucht draagt, neemt hij weg, en elke rank die wel vrucht draagt, reinigt hij, opdat ze meer vrucht mag dragen. Gij zijt reeds rein vanwege het woord dat ik tot u heb gesproken. Blijft in eendracht met mij, en ik in eendracht met u. Evenals de rank geen vrucht kan dragen uit zichzelf indien ze niet aan de wijnstok blijft, zo ook gij niet, indien gij niet in eendracht met mij blijft. Ik ben de wijnstok, gij zijt de ranken. Wie in eendracht met mij blijft, en ik in eendracht met hem, die draagt veel vrucht; want afgescheiden van mij kunt gij in het geheel niets doen.” — Joh. 15:1-5.

HET PLANTEN EN BEBOUWEN

16, 17. (a) Wanneer plantte Jehovah „de ware wijnstok”, en hoe? (b) Hoe was Jezus Christus groter dan de patriarch Jakob, en wanneer kwamen er „ranken” aan de „ware wijnstok”?

¹⁶ Wanneer plantte de grote Wijnbouwer deze vruchtbare wijnstok? Hij deed dit in het jaar 29 G.T., toen hij de pasgedoopte Jezus met zijn heilige geest zalfde (Jes. 61:1, 2). Toen pootte Jehovah de centrale stam van de symbolische „wijnstok” van het Messiaanse koninkrijk. Wij herinneren ons hier dat het typologische koninkrijk Israël afstamde van de patriarch Jakob, die ook Israël werd genoemd. Hij werd vader van twaalf zonen, uit wie de twaalf stammen van Israël zijn voortgesproten (Hand. 7:8-14). Aldus kwam Jezus Christus met Jakob overeen.

¹⁷ Deze Grotere Jakob was de centrale stam van de wijnstok. Hij koos twaalf apostelen uit, die toekomstige „ranken” voor deze geestelijke „wijnstok” werden (Joh. 15:16; 6:70). Daarom noemde hij hen op die pascha-avond „ranken”. Maar 51 dagen later, op de pinksterdag, werden twaalf getrouwe apostelen met heilige geest gezalfd. Op deze wijze werden zij twaalf secundaire fundamenten voor de nieuwe natie van het geestelijke Israël. Op hen wordt het hemelse Nieuwe Jeruzalem gebouwd (Openb. 21:14; Ef. 2:20). Op die pinksterdag behoorden de anderen van die groep van ongeveer 120 discipelen echter tot de eersten die de heilige geest ontvingen en in talen spraken, waardoor ook zij tot „ranken” in die geestelijke „wijnstok”, Jezus Christus, werden gemaakt.

18. Welke in Exodus 19:6, 7 uiteengezette gelegenheid greep het natuurlijke Israël niet aan, en op wie brengt Petrus de woorden van die goddelijke verklaring van toepassing?

¹⁸ Aldus ontstond de nieuwe natie, het geestelijke Israël. Het natuurlijke Israël had als natie niet de gelegenheid aangegrepen die Jehovah haar, volgens Exodus 19:6, 7, via zijn middelaar Mozes had geschonken. Vandaar dat de apostel Petrus de woorden van die goddelijke verklaring tot leden van de nieuwe natie van het geestelijke Israël richtte. Waar? In zijn eerste geïnspireerde brief, in 1 Petrus 2:9, 10, waar geschreven staat: „Maar gij zijt ’een uitverkoren geslacht’ een koninklijke priesterschap, een heilige natie, een volk tot een speciaal bezit, opdat gij alom de voortreffelijkheden zoudt bekendmaken, van degene die u uit de duisternis heeft geroepen tot zijn wonderbaarlijke licht. Want eens waart gij geen volk, maar nu zijt gij Gods volk; gij waart degenen jegens wie geen barmhartigheid was betoond, maar zijt nu degenen jegens wie barmhartigheid is betoond.”

19. Wat gebeurde er met de natie van het geestelijke Israël nadat Jesaja 5:5-7 in vervulling was gegaan, en waarom schonk Jehovah niet minder aandacht aan deze geestelijke natie dan hij aan de typologische „wijngaard” Israël had geschonken?

¹⁹ Gelukkig bleef het de christelijke natie van het geestelijke Israël goed gaan nadat Jehovah zijn in Jesaja 5:5-7 opgetekende waarschuwende woorden ten aanzien van de symbolische „wijngaard” van het natuurlijke Israël ten uitvoer had gelegd. Als de Bebouwer van wat hij heeft geplant, omringt hij de „ranken” van de „ware wijnstok”, Jezus Christus, met de nodige zorg, evenals hij dit tot 33 G.T. in het geval van de vroegere „wijngaard” van het natuurlijke Israël had gedaan. Hij doet dit ten einde ervoor te zorgen dat de „ranken”, ofte wel de discipelen van Jezus Christus, rein en produktief blijven. Er zou onder die ’reine’ ranken geen plaats zijn voor uitlopers en dood hout. Daarom zei Jezus in zijn gelijkenis tot zijn getrouwe apostelen: „Elke rank aan mij die geen vrucht draagt, neemt hij weg, en elke rank die wel vrucht draagt, reinigt hij, opdat ze meer vrucht mag dragen. Gij zijt reeds rein vanwege het woord dat ik tot u heb gesproken.” — Joh. 15:2, 3.

20. Wat hadden de elf getrouwe apostelen aanvaard op grond waarvan Jezus hen, in overeenstemming met het verslag van Johannes 6:67-69, „rein” kon noemen?

²⁰ Judas Iskáriot, de verrader onder de apostelen, was niet aanwezig toen Jezus die woorden uitsprak. Jezus had hem aan het einde van het paschamaal reeds uit hun gezelschap weggestuurd (Joh. 13:26-30). De elf overige getrouwe apostelen hadden zijn woord of Messiaanse boodschap van ganser harte aanvaard, om welke reden hij hen „rein” noemde. Toen Jezus die apostelen in het noordelijk gelegen Kapérnaüm bijvoorbeeld de vraag had gesteld: „Wilt ook gij niet heen aan?” had Simon Petrus geantwoord: „Heer, tot wie zullen wij heengaan? Gij hebt woorden van eeuwig leven; en wij hebben geloofd en zijn te weten gekomen dat gij de Heilige Gods zijt.” — Joh. 6:67-69.

21. Van welke dingen waren die apostolische „ranken” derhalve rein, en welke uitwerking moeten de woorden die Jezus persoonlijk tot hen sprak, op hen hebben gehad?

²¹ Die loyale apostelen hadden dus niet te lijden van dode twijgen van onvruchtbaar ongeloof. Er waren geen afleidende uitlopers van onschriftuurlijk judaïsme aan hen verbonden. Zij gaven hun aandacht onverdeeld aan de zaak van „de Heilige Gods”. Zij geloofden dat hij „de Christus” was, „de Zoon van de levende God” (Matth. 16:16). Bij weer een andere gelegenheid had Petrus tot hem gezegd: „Zie! Wij hebben alles verlaten en zijn u gevolgd; wat zullen wij dan eigenlijk krijgen?” (Matth. 19:27) Met het oog op zulke beslissingen moeten Jezus’ woorden, vooral die welke hij persoonlijk tot de apostelen sprak, een zuiverende uitwerking hebben gehad en hen in een geestelijk ’reine’ toestand hebben achtergelaten. Alle „ranken” die in zo’n ’reine’ toestand zouden blijven, konden zich er met hart en ziel toe verbinden het unieke doel van Jehovah’s „ware wijnstok” te helpen verwezenlijken. Dit zou zowel God als mensen met blijdschap vervullen.

Inzicht in het nieuws

Waarom deze discriminatie?

● In een artikel over religieuze dweepzucht merkte William F. Willoughby, verslaggever van de Washington Star, op dat „wanneer er een katholieke priester of non of een protestantse zendeling wordt gedood — zelfs indien dit niet rechtstreeks aan religieuze dweepzucht is te wijten — het Ministerie van Buitenlandse Zaken er gepaste notitie van neemt en de meeste grote kranten er een paar regels aan wijden”.

„Maar in Malawi worden Jehovah’s Getuigen nu al meer dan twee jaar op grote schaal vermoord en vervolgd. Toch onderneemt men niets wat zelfs maar op een officieel protest lijkt — zelfs niet van de zijde van christenen in dit land.” Waarom worden de Getuigen als enigen in die mate genegeerd?