bekleedde op een zeer belangrijke vergadering. — Hand. 15:13-19.

Ten slotte dit, de apostel die het langst in het leven bleef, was Johannes, niet Petrus. Was Petrus paus, dan zou dit niet de logische regeling zijn geweest. En hier is iets wat ons te denken geeft: De Katholieke Encyclopaedie vermeldt in haar lijst vier pausen die Petrus zijn opgevolgd, de H. Linus, de H. Anacletus, de H. Clemens I en de H. Evaristus, van wie de laatste omstreeks het jaar 99 n. Chr. aan het bestuur was. De apostel Johannes nu heeft tot omstreeks het jaar 100 n. Chr. of later geleefd. Toch noemt Johannes in zijn geschriften geen enkele naam van een dezer pausen en vermeldt zelfs niet het feit dat er een paus bestond. Vanwaar dat zwijgen over zulke uiterst belangrijke aangelegenheden? Nog vreemder is het dat de vier pausen van wie wordt verondersteld dat ze Petrus hebben opgevolgd, tijdens het leven van de apostel Johannes aan het bestuur zijn geweest. Ware er echter een opvolger geweest, dan zou de meest logische keus Johannes zijn geweest, de geliefde discipel van Jezus en apostel van het Lam en een der twaalf fundamentstenen.

Tot welke gevolgtrekking moeten wij dan komen? Dat Petrus nimmer een opvolger heeft gehad. Dat Petrus slechts een der apostelen was, een der twaalf fundamentstenen en niet de hoofdhoeksteen of rotsmassa waarop de gemeente is gebouwd. Dat Petrus de sleutels van het koninkrijk heeft gebruikt en dat de sleutels niet wederom gebruikt kunnen worden of aan een ander doorgegeven kunnen worden. Dat Petrus niet de „vorst der apostelen” was. Dat Petrus nimmer gelijk een paus handelde. Dat de rots waarop Christus zijn gemeente bouwt, Christus zelf is. Aldus wordt in het dwaling-ontmaskerende licht van Gods Woord een van de kolossaalste bedriegerijen aller tijden aan de kaak gesteld. Petrus was niet de eerste paus.

Diocletianus trachtte het christendom uit te roeien

JEZUS zei tot zijn volgelingen: „Indien zij mij hebben vervolgd, zullen zij ook u vervolgen.” Vanaf het allereerste begin heeft de Duivel verschillende methoden aangewend om mensen van hun aanbidding van Jehovah God af te keren. Sluw heeft hij gebruik gemaakt van het materialisme, dat een beroep doet op het verlangen naar wereldse zaken en menselijke goedkeuring, dat vermengend met gewelddadige tegenstand, welke ten doel had het hart van hen die nog pal stonden, schrik aan te jagen; heeft hij het beoogde doel dan nog niet bereikt, dan tracht hij hen net als Christus Jezus met geweld uit te roeien. — Joh. 15:20; Spr. 29:25.

Nadat Christus aan de paal was genageld, vervolgde men de christelijke gemeente zowel van de zijde van het volk