Jonge mensen vragen . . .

Zijn gewelddadige video-spelen werkelijk schadelijk?

’IK BEN omsingeld door aanvallende ruimtewezens, die allemaal bommen op mijn vliegtuig afschieten. Hoe kan ik mijn „mannen” beschermen, en verhinderen dat ze door deze buitenaardse wezens ontvoerd worden?’ Deze gedachten vlogen door de geest van de 18-jarige Kym terwijl zij op een groot kleurenbeeldscherm vol vibrerende beelden en krijgsrumoer tuurde. ’Ik weet het al’, bedacht Kym, terwijl zij met vingers die vol blaren zaten, op een reeks knoppen drukte. ’Ik vuur mijn „slimme” precisiebom af. Die blaast het hele zaakje op. Oei! Ik heb zelfs vier capsules vernietigd — 10.000 punten alleen al daarvoor! Deze keer haal ik de 100.000 punten.’

Zo verliep een typerend dagje in de video-speelhal. Misschien heb jij deze bijzonder populaire spelen zelf wel gespeeld, of heb je toegekeken als anderen bezig waren.a Misschien bezie je ze als een onschuldige vorm van afleiding na lange uren van studie of werk. Toch hebben sommige deskundigen beweerd dat deze spelen verslavend zijn en een schadelijke uitwerking op de geest hebben. Kym bijvoorbeeld geeft toe dat zij na afloop emotioneel altijd volkomen leeg was. Toch had het spel een onweerstaanbare aantrekkingskracht op haar. Zij vertelt erover: „Je staat helemaal alleen tegenover een onmogelijke overmacht. Je houdt je lot in eigen handen.”

Zijn ze verslavend?

Natuurlijk kan men aan ieder spel verslaafd raken. Maar dat geldt wel in het bijzonder voor gewelddadige video-spelen. „Bij een spel als schaken kan je geest nog afdwalen. Maar deze video-spelen vereisen volstrekte concentratie, veel sterker nog dan de flipperkasten”, verklaarde Sherry Turkle, sociologe aan het Massachusetts Institute of Technology. „Wanneer je die wereld eenmaal binnengaat, kun je niet anders dan er blijven.”

Kym stemt daarmee in: „Het spel hypnotiseert je zo ongeveer. Je hoort niets. Je ontvlucht de wereld en al haar problemen. Het is net alsof je onder verdoving bent. Maar het meest raak je in de ban als je het spel door gaat krijgen en er goed in wordt. Als je dan een stomme fout maakt en opgeblazen wordt, dan weet je dat je het beter kunt. Dus daar gaat weer een kwart dollar — en nog een — en nog een. Ik gaf er iedere week zo’n 40 dollar aan uit. Geld voor de lunch, geld voor boodschappen, geld dat ik van mijn familie losbedelde — alles verdween in dat apparaat.”

Hoewel de meeste spelers gewoon kunnen weglopen als zij zich met een spelletje of twee hebben vermaakt, is het toch niet uitgesloten dat men verslaafd raakt. „Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen”, bekende Kym. „Maar het kwam zo ver dat ik mij letterlijk het vel van de vingers speelde omdat ik uren en uren met die spelen doorbracht. Mijn hele leven ging daarom draaien.”

De christelijke apostel Paulus schreef: „Alle dingen zijn mij geoorloofd, maar niet alle dingen zijn heilzaam.” Ja, soms kunnen zelfs geoorloofde genoegens schadelijk of in elk geval niet heilzaam zijn. Hij voegde eraan toe: „Ik zal mij door niets onder autoriteit laten brengen” (1 Korinthiërs 6:12). Hij zou „niets” de kans geven hem tot slaaf te maken. Behoor jij er niet net zo over te denken?

’Maar als je er nu niet aan verslaafd raakt’, redeneren sommigen misschien. ’Het zijn tenslotte maar spelletjes.’ Maar ook spelen is in zekere zin leren. Wat kan men dus van deze spelletjes leren?

’Geweld en onmiddellijke bevrediging’

Dat leerde Kym er volgens haar zeggen van. Sommige voorstanders zeggen echter dat de gewelddadige spelen je alleen maar leren je te verdedigen of te beschermen. „In plaats van uit te varen tegen mijn geschiedenisleraar kan ik mij afreageren op Asteroïden”, redeneerde een 16-jarige. Sommige volwassenen, zoals de 40-jarige Gary, beweren zelfs: „Het is een goede training voor het leven. Je moet leren hoe je moet ontwijken en leren wanneer je moet schieten.”

Maar let eens op de thema’s van de populairste spelen in het bij dit artikel afgedrukte kader. Zijn die werkelijk „een goede training” voor het leven? Zullen ze jou helpen om beter met anderen overweg te kunnen? Of zouden ze kunnen aanmoedigen tot de manier van denken die erop na werd gehouden door een 11-jarig meisje dat terecht moest staan omdat zij bij een ruzie een 14-jarige jongen had doodgestoken? Hij had haar gestoord terwijl zij met een video-spel bezig was.

„Hij die langzaam tot toorn is, is beter dan een sterke man, en hij die zijn geest beheerst dan wie een stad inneemt”, zegt Spreuken 16:32. Zul je die les leren van gewelddadige video-spelen? Of zou je hart daarentegen langzaam maar zeker kunnen beginnen ’geweld lief te hebben’, tot je eigen schade? — Psalm 11:5.

„In dat spel werd ik kapotgeschoten, óf ik smaakte de onmiddellijke voldoening van een overwinning. Maar de wereld buiten is niet zo. Ik werd erg ongeduldig”, meldde Kym. Dit verlangen naar snelle resultaten werd nadelig voor Kyms cijfers, want zij besteedde maar weinig aandacht aan het voorbereiden van schoolwerk dat veel meer tijd en denkwerk vereiste. Maar om een volwassene te worden die iets tot stand weet te brengen, is het nodig dat men langdurig aandacht schenkt aan veel langlopende bezigheden.

„Lege roem”

„Ik was dol op die spelen, omdat ik iedereen kon tonen dat er iets was wat ik goed kon”, gaf Kym toe. „Ik ging vooral de deur uit om te gaan spelen als ik mij ’op mijn nummer gezet’ voelde na een ruzie met mijn moeder of mijn broer. Want zie je, als je eenmaal met een video-spel bezig was, deed het er niet meer toe of je kort of lang, mager of dik, wel of niet goed in sport was. Het enige wat ertoe deed, waren snelle handen en slimmer zijn dan het apparaat. Als anderen over mij zeiden: ’Zij is goed. Zij kan er echt wat van!’ had ik het gevoel dat ik de hele wereld aankon.”

De bekentenis van Kym wordt beaamd door vele jongeren die in de ban van de video-spelen zijn geraakt. „Mensen met moeilijkheden in het gezin kunnen naar een plek gaan waar zij zich niet bezig hoeven te houden met al die dingen waarin zij geen succes zijn geweest”, verklaarde Sherry Turkle. „Een plekje waar zij een compleet succes zijn.”

Maar hoeveel betekenis heeft dat soort van lof of dat succes? De apostel Paulus gebood christenen: „Laten wij niet egotistisch worden, onderlinge wedijver aanwakkerend, elkaar benijdend” (Galáten 5:26). Het Griekse woord dat voor „egotistisch” werd gebruikt, betekende „lege roem”. Het brengt de gedachte over van een hunkering om door anderen te worden geprezen, maar om waardeloze, lege, redenen.

Zou de „roem” wegens het feit dat iemand „de snelste schutter in het heelal” is, in werkelijkheid niet leeg zijn? Zou die faam je helpen een baan te krijgen en te behouden? Zou je persoonlijkheid erdoor worden verrijkt? En als je spel op een smadelijke nederlaag uitloopt, zou dat dan geen verpletterende slag voor je ego zijn?

En wie zijn het eigenlijk die je deze lof toezwaaien? „Het publiek was verschrikkelijk”, zei Kym. „Smerige taal en emotionele uitbarstingen waren de gewoonste zaak van de wereld en de jongens waren er altijd op uit seksuele toenadering te zoeken.” Zijn lege loftuitingen van zulke individuen dus werkelijk wat jij wilt? Of zou je niet liever oprecht worden geprezen voor een zinvolle prestatie en door personen die jouw respect waardig zijn? — 1 Korinthiërs 15:33.

Hoe sommigen ermee opgehouden zijn

Het hielp Kym dat zij de video-speelhallen is gaan mijden. Maar daarbij vond zij andere dingen om haar geest mee bezig te houden. Zij dwong zichzelf om zich meer te verdiepen in de bijbellessen die zij voorbereidde voor de wekelijkse vergaderingen in de Koninkrijkszaal waar zij naar toe ging. Als gezinnen in de gemeente bij elkaar kwamen om gezamenlijk wat aan sport te doen, deed zij mee en dat verkwikte haar. „Toch was het nog echt moeilijk. Ik herinner mij dat ik tot Jehovah God bad en hem smeekte mij te helpen om niet meer terug te keren tot die gewelddadige spelen”, zei Kym.

Kym is het gelukt. Zo ook Claudelle, een tiener wiens verslaving aan het spel Omega Race hem er zelfs toe bracht van school te spijbelen. „Mijn naam stond in lichtletters op het spelbord met de hoogste score”, zei Claudelle, bijgenaamd Omega Man. „Maar toen ik massa’s en massa’s dollars aan het spel had uitgegeven, drong het tot mij door dat dit allemaal niets anders was dan een commerciële truc om me het geld uit de zak te kloppen — en dat lukte nog ook!”

Daarom ging Claudelle in zijn vrije tijd leren zwemmen. „Dat was heel wat nuttiger — en het was beslist goedkoper”, vervolgde Claudelle. „Ik kreeg meer belangstelling voor school en mijn cijfers gingen vooruit. Van het geld dat ik uitspaarde door dat spel niet meer te spelen, heb ik wat nette kleren gekocht. Ik kan mij nu gemakkelijker concentreren op de meer serieuze dingen van het leven.”

Behoren de „serieuze dingen van het leven” eigenlijk niet het voornaamste voorwerp van onze aandacht te zijn? Deze dingen, waartoe onze vriendschap met God en ook bijvoorbeeld passende arbeid behoren, maken het leven werkelijk bevredigend. Toch is het niet verkeerd om ontspanning te zoeken door het spelen van bepaalde spelen. Zorg echter dat je ontspanning je een verkwikte en vreedzame geest bezorgt, die eerbied voor het leven en liefde voor onze Schepper toont.

[Voetnoten]

[Kader op blz. 18]

De thema’s van de populairste video-spelen

● „Eet de anderen op voordat jij opgegeten wordt”

● „Vernietig de horden ruimtemonsters, anders zullen zij jou verstikken”

● ’Ontwijk de rotsblokken of blaas ze op’

● Bescherm zes steden door alle raketten met je eigen raketten te vernietigen

● Dood de helder oplichtende, als een edelsteen schitterende duizendpoot of spin die over het scherm springt, voordat hij bovenop je landt

● Je moet je schietend een weg banen uit een „doolhof waar het wemelt van moordzuchtige robots”

● Je zit in een reusachtige tank op een driedimensionaal slagveld en moet al je vijanden neerschieten